Ένας μπόμπιρας ονειρεύτηκε, όταν μεγαλώσει, να γίνει ληστής και απαγωγέας. Άμα ποτέ τον έπιαναν, έλεγε το όνειρο, θα την κοπανούσε με ελικόπτερο και θα συνέχιζε τη δράση του. Κι αν τον ξαναέπιαναν, κανένα πρόβλημα, θα ερχόταν πάλι το ελικόπτερο. Ακούγεται απίθανο. Αλλά δεν είναι αδύνατο.
Ένας δεύτερος πιτσιρικάς ονειρεύτηκε χρήμα κι εξουσία. Άλλοι, για να πετύχουν τέτοιους στόχους, γίνονται επιχειρηματίες ή πολιτικοί. Εκείνος έγινε μοναχός. Και τα κατάφερε εξίσου καλά. Ακούγεται απίθανο. Αλλά δεν είναι αδύνατο.
Ένας τρίτος ονειρεύτηκε να γίνει πρωθυπουργός. Και αργότερα, όταν αυτός θα αποδημούσε εις Κύριον, να γίνει ο γιος του πρωθυπουργός. Κι όταν κι εκείνος θα αποδημούσε, να γίνει ο εγγονός του πρωθυπουργός. Ακούγεται απίθανο. Αλλά δεν είναι αδύνατο.
Ζούμε στη χώρα της ευκαιρίας. Στη χώρα των άπειρων δυνατοτήτων. Ζούμε το ελληνικό όνειρο. Τα παραπάνω παραδείγματα είναι χαρακτηριστικά της πραγματικότητας, πλην, όμως, λίγα, φτωχά. Η πραγματικότητα παραείναι πληθωρική για να μπορεί κανείς να την περιγράψει αναλυτικά.
Σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, αντιμέτωποι με ελλείμματα κάθε είδους, εκ των οποίων το πιο επικίνδυνο είναι το έλλειμμα εξουσίας, διακυβέρνησης, ας αφήσουμε τη φαντασία μας ελεύθερη. Ίσως η λύση στα εθνικά μας προβλήματα να είναι μια συμμετοχική κυβέρνηση, με αρχηγούς έναν γεννημένο πολιτικό αρχηγό, έναν πνευματικό ηγέτη κι έναν λαϊκό ήρωα, τον Ρομπέν των φυλακών. Σαν να λέμε, ο Ρομπέν των Δασών, ο καλόγερος Τακ και ο πρίγκιπας Ιωάννης συνέταιροι στο θρόνο της Αγγλίας.
Σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, δεν μπορεί, κάπου θα υπάρχει κάποιος που ονειρεύεται κυβέρνηση Γιωργάκη Παπανδρέου - Εφραίμ - Παλαιοκώστα.
Ακούγεται απίθανο. Αλλά δεν είναι αδύνατο.
Ρομπέν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου