tag:blogger.com,1999:blog-625200904752600573.post5881596561329811827..comments2023-10-09T12:36:44.224+03:00Comments on Ρομπέν των Κυριακών: Κατάρρευσης συνέχειαΡομπένhttp://www.blogger.com/profile/02111095464828103400noreply@blogger.comBlogger2125tag:blogger.com,1999:blog-625200904752600573.post-77501189110626813202008-10-23T02:24:00.000+03:002008-10-23T02:24:00.000+03:00Φίλε Γιώργο, σ' ευχαριστώ για το μήνυμα. Οι ηλίθιο...Φίλε Γιώργο, σ' ευχαριστώ για το μήνυμα. Οι ηλίθιοι και οι αδίστακτοι είναι μεγάλο πρόβλημα. Μεγαλύτερο είναι αυτό που θίγεις προς το τέλος του μηνύματός σου. Η διαίρεση, η διασπορά, ο ακοινώνητος βίος. Η μεγαλύτερη εφεύρεση του συστήματος είναι το "διαίρει και βασίλευε".<BR/>Ο Γιανναράς λέει στο "Ενάντια στη θρησκεία" ότι ο δρόμος εξόδου από τη θρησκειοποίηση του εκκλησιαστικού γεγονότος (και - τολμώ να προσθέσω - ο δρόμος εξόδου από τη θρησκειοποίηση κι άλλων πτυχών του βίου) είναι η μετάβαση από τη φύση (την ανθρώπινη) στη σχέση. Από την ιδιοτέλεια της ατομικότητας στην αυθυπέρβαση της κοινωνίας προσώπων.<BR/>Μας το έλεγαν και στον στρατό: η ισχύς εν τη ενώσει.<BR/><BR/>ΡομπένΡομπένhttps://www.blogger.com/profile/02111095464828103400noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-625200904752600573.post-19340124797613831132008-10-21T12:49:00.000+03:002008-10-21T12:49:00.000+03:00Διαβάζοντας αυτές τις υπέροχες σκέψεις που κάποια ...Διαβάζοντας αυτές τις υπέροχες σκέψεις που κάποια στιγμή κάναμε και παράλληλα, καθισμένοι σε ένα γραφείο στο Πετροχώρι, με έκανες ξανά να αναρωτηθώ που πήγε αυτή η χαμένη αθωότητα. Πότε χάθηκε και πως;<BR/><BR/>Βλέποντας τον Bruce, παιδάκι τότε, μου έρχονται στο μυαλό εκείνες οι εποχές, που τα προβλήματα ήταν κάτι ανάμεσα στο πως θα μιλήσω στην κοπέλα απέναντι και πως θα σπουδάσω. Τώρα πια το πρόβλημα έγινε "πως θα πάρω την Porsche που έχει ο διπλανός". Και αντιλαμβάνομαι, ότι ήταν κάπου τότε, δεκαετία του 90, όταν άρχισαν να καταρρέουν σιγά σιγά αξίες που είχαν κρατήσει για αρκετά χρόνια. Κάπου εκεί αφήσαμε τους Dukes και αρχίσαμε να βλέπουμε τις πισίνες στο Melrose Place. Κάπου εκεί ήταν που αφήσαμε τη Φρουτοπία και αρχίσαμε να ασχολούμαστε με το Baywatch. Κάπου εκεί ήταν που αφήσαμε το λαικό λαχείο και το ΠΡΟ-ΠΟ και πιαστήκαμε με τις μετοχές. Κάπου εκεί ήταν που αφήσαμε τον Ταχυδρόμο και αρχίσαμε να διαβάζουμε με μανία σαρκοβόρου το Nitro και το Κλικ. Αυτό που δε μπορώ να χωνεψω ακόμα είναι ότι τελικά είμαστε τόσο πρωτόγονοι στη σκέψη μας (σαν λαός) και τόσο μεγάλα θύματα, που επιτρέψαμε στον κάθε Κωστόπουλο να διεκδικεί τον τίτλο του αναμορφωτή της Ελλάδας. Κοιμηθηκαμε ύπνο βαρύ, και δε βλέπω και να ξυπνάμε. Και είναι τόσοι πολλοί οι συνυπεύθυνοι που δε ξέρω ποιον να πρωτοκατηγορήσω. Ο απλός, καθημερινός Λάκης, σίγουρα φέρει ευθύνη αλλά δε μπορώ να δεχτώ ότι φταίει μόνο αυτός. Ένας μετρίου πνευματικού επιπέδου άνθρωπος, που μπορεί από καθαρή τύχη (ατυχία;) να μην είχε τις ευκαιρίες για κάτι καλύτερο, τώρα στην εποχή που του παρέχονται λίγο πολύ όλα, θα μετατραπεί σε κάτω του μετρίου πνευματικού επιπέδου άνθρωπο, όταν αυτό στο οποίο έχει πρόσβαση είναι περισσότερο Melrose Place παρά Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα για παραδειγμα. Ζούμε την εποχή των παραδόπιστων ...<BR/><BR/>Δεν ξέρω πια αν το γεγονός ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν και μένα (που υπάρχουν αλλά η καθημερινότητα μου δείχνει ότι είναι λίγοι, σκόρπιοι και πρέπει να ψάξεις για να τους βρεις) θα έπρεπε να μου δίνει μια ελπίδα. Και όπως συνηθίζω να λέω, είμαι εγκλωβισμένος μεταξύ πολλών ηλιθίων και μερικών αδίστακτων. Νοιώθω κουρασμένος. Αλλά ξέρω ότι θα συνεχίσω να κουράζομαι γιατί δε θέλω να αλλάξω. Και αυτό είναι το όπλο μου. Ότι επιλέγω ... Και σε ευχαριστώ που ανήκεις σε αυτούς που μου το θυμίζουνAnonymousnoreply@blogger.com