tag:blogger.com,1999:blog-625200904752600573.post7064541799391076603..comments2023-10-09T12:36:44.224+03:00Comments on Ρομπέν των Κυριακών: Το αίνιγμα του κουνουπιούΡομπένhttp://www.blogger.com/profile/02111095464828103400noreply@blogger.comBlogger3125tag:blogger.com,1999:blog-625200904752600573.post-34153607852506742662009-08-26T17:49:21.490+03:002009-08-26T17:49:21.490+03:00ο τhios omos kanei diakreiseis, eheis proseksei?
...ο τhios omos kanei diakreiseis, eheis proseksei?<br /><br />ego to mono poy katalava einai oti anatarahes einai i nostimia stin tourta tou theoududivienoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-625200904752600573.post-70597818104292870082009-06-03T01:32:25.434+03:002009-06-03T01:32:25.434+03:00Η κεντρική ιδέα είναι αρκετά απλή και δύσκολα επιδ...Η κεντρική ιδέα είναι αρκετά απλή και δύσκολα επιδέχεται αντίρρηση: Αν δεν δινόταν στον άνθρωπο η δυνατότητα να επιλέξει το κακό, μπορεί μεν να μην έπεφτε ποτέ, να ήταν πάντα αγαθός, αλλά θα ήταν αγαθός γιατί δεν θα είχε άλλη δυνατότητα, δηλαδή αναγκαστικά, δηλαδή ανελεύθερα.<br /><br />Εκείνο που όχι τόσο εύκολα απαντιέται είναι: Και γιατί, ρε φίλε, σώνει και καλά να είμαστε ελεύθεροι; Γιατί τέτοια ψώρα με την ελευθερία; Τι το τόσο σημαντικό στην ελευθερία, ώστε άξιζε να θυσιάσουμε τον "παράδεισο";<br /><br />Έλα ντε.<br /><br />Πιθανή απάντηση: Με την ελευθερία (το λέει κι αυτό ο Γιανναράς) πετυχαίνουμε το καθ' ομοίωση, μια που ο Θεός είναι ελεύθερος.<br /><br />Αλλά και πάλι η αντίρρηση έρχεται άμεσα: Να το βράσω το καθ' ομοίωση, ας έμενα άφθαρτος στον παράδεισο κι ας ήμουν "ανόμοιος". Σκασίλα μου.<br /><br />Δεν ξέρω τι να σε πω.Ρομπένhttps://www.blogger.com/profile/02111095464828103400noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-625200904752600573.post-604786169654319442009-06-03T01:00:06.082+03:002009-06-03T01:00:06.082+03:00Γιατί υπάρχει κακό; Είναι τόσο απλό το ερώτημα και...Γιατί υπάρχει κακό; Είναι τόσο απλό το ερώτημα και καθημερινό. Μοιάζει παράδοξο το ότι είμαστε τόσο συμφιλιωμένοι με την ιδέα και την πρακτική του στην καθημερινότητα, στην ιστορική διαδρομή. Αλλά μένουμε συνήθως εγκλωβισμένοι στις άφθονες συναρτησιακές σχέσεις που μπορούμε εύκολα να παρατηρήσουμε σχετικά με αυτό. Δεν μπορούμε να βρούμε τις αιτιώδεις σχέσεις; <br />Αυτό θα σήμαινε μια ερμηνεία επί της ζωής. <br /><br />Αν ορίσουμε το κακό ως -χονδροειδώς διατυπωμένα- την προϋπόθεση του καλού, εφόσον η υπέρβαση του ορίου αυτού συνιστά αποδέσμευση και ελευθερία,μ ου φαίνεται (αν και δεν έχω διαβάσει ακόμη το βιβλίο) ότι αυτοπροσδιοριζόμαστε μέσω των αντιθέτων, ορίζουμε τη ζωή ως αντίθετο του θανάτου, αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας όχι ως σύνθεση αλλά με βάση τη συγκριτική διαφοροποίηση, τη σχετική ετερότητα ως προς τον άλλο. <br /><br />Θέλω να πω ότι διαφαίνονται δύο δρόμοι: ο ένας είναι ο συνθετικός, ο απαγωγικός, ο αποδομητικός, θα έλεγα, αυτός που αναλύει για να συνθέσει. Αυτός ο δρόμος είναι πάντοτε δύσκολος και κάποτε αδύνατος. <br />Ο άλλος είναι ο επαγωγικός, ο αντίστροφος, ο "μιμητικός". Λόγου χάρη, αρκεί να πω τι δεν είμαι για να βρω τι είμαι, μπορώ να επιλέξω τον τρόπο ζωής μου ώστε να αποφύγω αυτά που με βεβαιότητα δεν επιθυμώ, μπορώ να μην κάνω αυτά που δεν θέλω να υφίσταμαι. <br /><br />θέλω πολύ να διαβάσω το βιβλίο, έστω κι αν είναι μόνο για να δω ποιες διακρίσεις προτείνονται. Θα τα ξαναπούμε ίσως τότε.Finnhttps://www.blogger.com/profile/07147634130195898253noreply@blogger.com