Μα, καλά, ηλίθιος είσαι;

Όλη η Θήβα πίνει εξασθενές χρώμιο διαλαλεί η Καθημερινή της Κυριακής. Το αίσχος του Ασωπού συνεχίζεται, σαν να μη συμβαίνει τίποτα. "Τίποτα δεν έχει γίνει για την αποκατάσταση της ανυπολόγιστης περιβαλλοντικής καταστροφής", λέει το άρθρο, ενώ παρακάτω μας πληροφορεί για λίμνες αποβλήτων. Αυτές οι νεοφανείς λίμνες είναι ο νέος εναλλακτικός τρόπος των βιομηχανιών να ξεφορτώνονται τα τοξικά τους απόβλητα. Επειδή οι αγωγοί μέσω των οποίων χύνονταν τα απόβλητα στον Ασωπό έχουν εντοπιστεί (και, υποτίθεται, παρακολουθούνται), τα σαΐνια "κάνουν απευθείας απόθεση στον υδροφόρο ορίζοντα μέσα από γεωτρήσεις ή πηγάδια ή απλά χύνουν τα λύματα σε χωράφια ή χωματερές." Δεν ξέρω αν συλλαμβάνετε την εικόνα. Εγώ δυσκολεύομαι. Δεν μπορώ να καταλάβω αυτό το πρωτόκολλο λειτουργίας. Δηλαδή στήθηκε η φάμπρικα χωρίς καμία μέριμνα για τα απόβλητά της, δούλεψε πόσα χρόνια φουλάροντας τον Ασωπό με δηλητήρια και, όταν μια παρανυχίδα του κρατικού μηχανισμού κινήθηκε και οι αγωγοί προς Ασωπό έκλεισαν, οι τύποι άρχισαν να πετάνε τα τοξικά όπου να 'ναι, σε πηγάδια, χωράφια, χωματερές. Και υπάρχει ένα κράτος που κάθεται και τους κοιτάζει. Αν πας και ουρήσεις στην πλατεία Συντάγματος, δεν αποκλείεται να σε μπουζουριάσουν. Αλλά αν χύνεις τόνους τοξικών αποβλήτων στα χωράφια, μολύνοντας τον υδροφόρο ορίζοντα και υπονομεύοντας την υγεία χιλιάδων ανθρώπων και, ενδεχομένως, πολλών γενεών, δεν τρέχει τίποτα. Είσαι μάγκας.

Απορία. Δεν υπάρχει ένας εισαγγελέας να κινηθεί αυτεπαγγέλτως, αφού ο κρατικός μηχανισμός αποδεικνύεται ανίκανος; Κατ' αρχήν, γιατί εξακολουθούν να λειτουργούν οι εν λόγω βιομηχανίες; Γιατί δεν τους έβαλε λουκέτο η αρμόδια αρχή; Γιατί δεν τις βομβάρδισε ο στρατός; Γιατί δεν τις διέσυρε το μαθητικό κίνημα; Γιατί δεν μπήκε κανείς στη φυλακή;

Υποψιάζομαι ότι η απάντηση έχει κάποια σχέση με το πολυθρύλητο πολιτικό κόστος. Ας υποθέσουμε ότι η αρμόδια αρχή κάνει το ιλιγγιώδες άλμα τόλμης και βάζει λουκέτο στις ρυπαίνουσες βιομηχανίες. Αυτό σημαίνει ότι εκατοντάδες οικογένειες ρίχνονται στην ανεργία και, μάλιστα, εν μέσω οικονομικής κρίσης. Ακαριαία, με ανακλαστικά που θα τα ζήλευαν μυθικοί νίντζα, θα κινηθεί 0 γνωστός-άγνωστος μηχανισμός διαιώνισης του παραλόγου. Απολυμένοι μεροκαματιάρηδες θα διαδηλώνουν στους δρόμους της Αθήνας. Κουκουλοφόροι θα σπάνε και θα καίνε ό,τι βρουν μπροστά τους. Σκοτεινοί επαγγελματίες προπαγανδιστές του μηδενισμού, ενδεδυμένοι την κάζουαλ κουλτούρα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, θα σπέρνουν τη σύγχυση στο όνομα της αλληλεγγύης προς την εργατική τάξη. Δημοσιογραφίσκοι και καρτούν της τηλεοπτικής ενημέρωσης, υπακούοντας στους φανερούς και κρυφούς τους πάτρονες, θα κρώζουν και θα κοάζουν περί φασιστικών μεθόδων του παρεμβατικού κράτους της Δεξιάς. Φοιτητές και μαθητές θα προχωρήσουν σε κατάληψη πανεπιστημίων και σχολείων, ως ένδειξη συμπαράστασης στους απολυμένους εργάτες. Αγρότες θα κλείσουν τις εθνικές οδούς, γιατί θα είναι μια καλή ευκαιρία να επιτείνουν το μπάχαλο. Πάνω στην αναμπουμπούλα, νομοθετικές διατάξεις και υπουργικές αποφάσεις που εξυπηρετούν άνομα συμφέροντα θα περάσουν στη ζούλα. Δεν αποκλείεται μία από αυτές να δώσει άδεια στους παραγωγούς τοξικών αποβλήτων να μεταφέρουν τις βιομηχανίες τους σε παρακείμενο ποταμό, ο οποίος είναι ακόμα υπεράνω υποψίας, επομένως θα περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι να εμφανιστεί "μυστηριώδης" έξαρση περιστατικών καρκίνου και ν' αρχίσουν τις έρευνες κάποιοι ενοχλητικοί. Τέλος, μετά από έναν μήνα χάους, καταστροφών και ακατάσχετης ροής μπούρδας και ψέματος, η κυβέρνηση, αντλώντας από τις δεξαμενές της σοφίας της, θα δώσει την πιο δομική, συστημική, βιώσιμη λύση που μπορεί: θα παράσχει πολλά εκατομμύρια ευρώ για την ανακούφιση των απολυμένων, για την απορρόφησή τους σε άλλες θέσεις εργασίας και για την αποκατάσταση των ζημιών σε δρόμους, καταστήματα, πανεπιστήμια και σχολεία. Και μια και δεν τα έχει στο ταμείο της αυτά τα εκατομμύρια, θα τα δανειστεί. Κανένα πρόβλημα.

Τέτοια ίσως να σκέφτεται ο κάθε αρμόδιος, ο κάθε εισαγγελέας - ακόμα και ο πιο καλοπροαίρετος - και καταλήγει να μέμφεται τον εαυτό του που διανοήθηκε να επέμβει στην ελλαδική πραγματικότητα: "Μα, καλά, ηλίθιος είσαι; Τι πας να κάνεις; Να ξεκινήσεις εμφύλιο; Για ποιο λόγο; Τίποτα δεν πρόκειται ν' αλλάξει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα σε αρρωστήσουν, αν πας και μπλέξεις. Προτιμότερο να πιεις όλο τον Ασωπό. Καλύτερες θα είναι οι πιθανότητες να επιβιώσεις."

Να γιατί.

Ρομπέν

Μια μέρα στην κόλαση

Αξημέρωτα χτυπάει το ξυπνητήρι. Σηκώνεσαι να πας στη δουλειά. Πρέπει να ξυριστείς. Πάλι.

Αργοπορημένος, τρέχεις προς το σημείο όπου έχεις αφήσει το αυτοκίνητο. Ένα άλλο αυτοκίνητο, διπλοπαρκαρισμένο ακριβώς μπροστά στο δικό σου, μπλοκάρει την έξοδο. Κορνάρεις. Κοιτάς γύρω σου, διαπιστώνεις πολλές κενές θέσεις. Θα μπορούσε να έχει παρκάρει σε μία από αυτές, ο αναίσθητος. Αλλά του ήταν αδιανόητο να περπατήσει 20-30 μέτρα. Ήθελε να παρκάρει ακριβώς μπροστά στο μαγαζί όπου κάθεται και πίνει τον πρωινό του καφέ. Δεν τον ξέρεις τον τύπο, αλλά είσαι σχεδόν βέβαιος ότι έτσι έχει το πράγμα. Το 'χεις συνηθίσει πια. Κάθε φορά που αφήνεις το αυτοκίνητο μπροστά στο μπουγατσατζίδικο, το επόμενο πρωί το βρίσκεις μπλοκαρισμένο. Και, επιπλέον, δεν ακούνε ούτε την κόρνα σου, οι καθυστερημένοι. Λες και στουμπώνουν τ' αυτιά τους με την κρέμα της μπουγάτσας. Τελικά, αναγκάζεσαι να μπεις στο μαγαζί και να κάνεις την καθιερωμένη διερεύνηση.

"Έχει αφήσει κανείς ένα μαύρο τζιπ εδώ έξω;"

Ένας μεσόκοπος που συζητάει έντονα, αναμφισβήτητα περί ποδοσφαιρικών δρώμενων, σβήνει το τσιγάρο του και σπεύδει, δήθεν θορυβημένος, να σε εξυπηρετήσει. Παίρνει το ύφος το κακομοίρικο, λες και αναγκάστηκε να παρκάρει εκεί για να προλάβει να πάρει την ευχή της ετοιμοθάνατης μανούλας του, και απολογείται ταπεινά.

"Χίλια συγνώμη, φιλαράκο."

Τον κοιτάς αμίλητος, γιατί δεν έχεις διάθεση να επαναλάβεις για εκατομμυριοστή φορά την ίδια στιχομυθία. Τον κοιτάς ίσια στα μάτια, χωρίς θυμό, μα από καθαρά ανθρωπολογικό ενδιαφέρον, μήπως και ανακαλύψεις κάτι εκεί μέσα, μήπως και καταλάβεις κάποτε τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους τόσο εγωκεντρικούς, αντικοινωνικούς, ζώα. Κατεβάζει τα μάτια.

Οδηγείς προς το κέντρο. Έχεις ήδη αργήσει και η κίνηση είναι ασυνήθιστα πυκνή. Ακούς στο ραδιόφωνο ότι οι κεντρικές αρτηρίες έχουν κλείσει από διαδηλωτές. Για να φτάσεις στο γραφείο, πρέπει να κάνεις τον κύκλο της πόλης. Είσαι ήδη εκτός ελέγχου και δεν ντρέπεσαι ντιπ που οι σύντροφοι ακινητοποιημένοι οδηγοί γύρω σου σε παρακολουθούν να κοπανάς το τιμόνι με μανία. Η ντροπή προϋποθέτει την αυτοεκτίμηση. Κι εσύ τις έχεις απολέσει αμφότερες, καιρό τώρα. Δεν ντρέπεσαι, δεν σε εκτιμάς, είσαι λεύτερος.

Κάποτε φτάνεις στη δουλειά. Το αφεντικό σε υποδέχεται με ένα ειρωνικό σχόλιο για το βάρος του παπλώματος. Το αντιπαρέρχεσαι και καταπιάνεσαι με τα δημιουργικά σου καθήκοντα. Μόλις ελέγχεις το ηλεκτρονικό σου ταχυδρομείο, πέφτεις πάνω σε δεκάδες ανεπιθύμητα διαφημιστικά μηνύματα (spam). Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που το 'χουν βάλει σκοπό ντε και καλά να σου φουσκώσουν το πουλί. Άλλοι πουλάνε φάρμακα σε καταπληκτικές τιμές. Και, πρόσφατα, κάποιοι στην Κίνα ανακάλυψαν μια αποσυρμένη πειραματική έκδοση του Systran και την τσίμπησαν, για να στέλνουν σε όλο τον κόσμο μηνύματα συντακτικής έμπνευσης, που αρχίζουν κάπως έτσι:

"Αγαπητέ φίλο,
Παρακαλούμε να μας συγχωρήσουν να διαταράξει σας πολύτιμα time. This είναι ένα ηλεκτρονικό προϊόν από τους μεγαλύτεροι διεθνείς εμπορικούς χονδρέμποροι στην Κίνα."

Εκεί που πας να συγκεντρωθείς, σε κάποιο διπλανό γραφείο ανοίγουν τηλεόραση. Στα πρωινάδικα ξανθά ορνιθοειδή κακαρίζουν ακόρεστα. Σε πείθουν σχεδόν ότι η ύπαρξη δεν είναι παρά μια κιβωτός ακυβέρνητη στο αρχιπέλαγος της ηλιθιότητας. Υπομονή, σκέφτεσαι.

Το μεσημέρι παίρνεις μία ώρα άδεια για να "πεταχτείς" στην εφορία. Πριν τρία χρόνια σου έκλεψαν το μηχανάκι και παρότι το δήλωσες στην αστυνομία και προσκόμισες στην εφορία όλα τα χαρτιά που σου ζήτησαν, όχι μία, αλλά τρεις φορές, εξακολουθούν, τρία χρόνια μετά, να σου στέλνουν ειδοποιητήριο, για να πληρώσεις τέλη κυκλοφορίας. Έχεις ένα όνειρο: να βάλεις ένα τέλος σε αυτήν την υπόθεση. Οι κυρίες στο αρμόδιο τμήμα δεν συμμερίζονται το όραμά σου. Δεν υπάρχει λύση, σου λενε. Το μηχανάκι έχει γραφτεί στο όνομά σας και δεν ξεγράφεται με τίποτα. Τρία είναι στο σύμπαν τα βιβλία που δεν σβήνονται: το βιβλίο της μνήμης, το Βιβλίο της Ζωής και το βιβλίο της εφορίας. Και για τα πρώτα δύο δεν είμαστε σίγουροι.

Μόλις επιστρέφεις στο γραφείο, χτυπάει το κινητό σου.

"Καλησπέρα σας, ονομάζομαι Μαίρη Μεσημέρη και σας τηλεφωνώ από την κάρτα σας, τη Visa."

"Σπέρα."

"Ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι εκκρεμεί μια πληρωμή στην κάρτα σας. Είναι δεκαπέντε ευρώ."

"Μου τηλεφωνείτε για δεκαπέντε ευρώ;"

"Αυτή είναι η δουλειά μου."

"Μόλις χτες είχε πάρει μια άλλη κυρία."

"Ναι, αλλά δεν το τακτοποιήσατε."

"Της είχα εξηγήσει ότι δεν έχω χρόνο αυτή τη βδομάδα."

"Α, αυτό δεν είναι δικό μου θέμα."

"Θα μου τηλεφωνείτε κάθε μέρα;"

"Μέχρι να γανιάσετε."

"Δηλαδή πρέπει να πάω να πληρώσω σήμερα, όσο άβολο κι αν μου είναι κάτι τέτοιο;"

"Εκτός και αν θέλετε να σας οδηγήσουμε στην τρέλα."

"Κι όλα αυτά για δεκαπέντε ευρώ;"

"Πολιτική της τράπεζας."

"Διαφορετικό ήταν το ύφος σας, όταν μου προωθούσατε την κάρτα."

"Εκείνο ήταν πώληση, αυτό είναι είσπραξη."

"Κυνική ακούγεστε."

"Ζούμε σ' έναν σκληρό κόσμο, κύριέ μου."

"Αυτό να μου πεις."

Όταν φτάνει το πέρας του ωραρίου σου, είσαι χώμα. Τα νεύρα σου σμπαράλια. Το μόνο που σε παρηγορεί είναι ότι σε λίγα λεπτά θα έχεις φύγει από αυτό το καπνιστήριο όπου βασιλεύει η ανία. Πάνω που αρχίζεις να τα μαζεύεις, σε φωνάζει το αφεντικό. Θέλει να κοιτάξετε μαζί εκείνο το θέμα που έχετε αφήσει στη μέση. Δε θα πάρει πολύ, καμιά ωρίτσα μόνο, λέει. Και το θυμήθηκε τώρα, που ετοιμαζόσουν να φύγεις. Πάντα τότε το θυμάται. Λες και βάζει υπενθύμιση στο κινητό. Υπομονή. Τουλάχιστον σήμερα πήρες μία ώρα άδεια, για να πας στην εφορία. Του την χρωστάς.

Κοντεύει να νυχτώσει, όταν δραπετεύεις επιτέλους από το γραφείο. Βαδίζεις προς το αυτοκίνητό σου. Φτανεις μπροστά στην πόρτα, με το κλειδί στο χέρι. Ανακαλύπτεις ότι η κλειδαριά είναι παραβιασμένη. Λείπει ο σάκος με τα αθλητικά σου παπούτσια, τη φόρμα σου και την μπάλα του μπάσκετ. Είχες τον σάκο μόνιμα στο αμάξι, για να μπορείς, όποτε σου καπνίσει, να πας να ρίξεις μερικά σουτάκια μετά από τη δουλειά. Αλλά όχι πια. Άλλος τώρα θα σουτάρει με την μπάλα σου. Άλλος θα απογειώνεται με τα Nike Air σου. Κι εσύ θα πρέπει να φτιάξεις την κλειδαριά.

Επιστρέφεις στο σπίτι εξουθενωμένος. Θυμήσου να μην παρκάρεις μπροστά στο μπουγατσατζίδικο. Μα φαίνεται ότι δεν μπορείς να παρκάρεις πουθενά. Όλοι οι δρόμοι γύρω από το σπίτι σου είναι σημασμένοι με τις κοκκινόλευκες ριγέ κορδέλες της αστυνομίας, από τις οποίες κρέμονται απαγορευτικά σημειώματα. Μην παρκάρετε από τότε μέχρι τότε, λόγω διεξαγωγής ποδοσφαιρικού αγώνα. Δηλαδή, επειδή αύριο 30.000 θηλαστικά μέσα σε ένα γήπεδο θα αποδεικνύουν τη θεωρία της εξέλιξης, εσύ (και μαζί σου εκατοντάδες άλλοι, όσοι έχουν την ατυχία να ζουν γύρω από το γήπεδο) δεν επιτρέπεται να παρκάρεις στη γειτονιά σου. Τράβα σε άλλη γειτονιά. Ή φούνταρέ το στη θάλασσα το ρημάδι. Το σύστημα δεν ασχολείται με τέτοιες λεπτομέρειες. Το σύστημα υπάρχει για να στηρίζει τον θρίαμβο της δημοκρατίας: κάθε δικαίωμα μπορεί ανά πάσα στιγμή να ανασταλεί, και μάλιστα από τους φύλακες της έννομης τάξης, ώστε να εξυπηρετηθεί ένα άλλο δικαίωμα (;). Ποσοτικό το μόνο κριτήριο. Η λογική, η σκοπιμότητα, η αισθητική όχι απλά δεν μπαίνουν στην εξίσωση, δεν μπορούν καν να παρκάρουν στη γειτονιά της: είναι κι αυτή σημασμένη με τις κοκκινόλευκες απαγορετικές κορδέλες της αστυνομίας. Κατά συνέπεια, αν αύριο τριάντα σουρωμένοι απαιτήσουν από τις αρχές να καείς στην πυρά, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, έτσι, επειδή τους φάνηκε καλή ιδέα, το πιο πιθανό είναι ότι οι αρχές θα σε κάψουν ζωντανό, μια που το απαίτησαν τριάντα ψηφοφόροι έναντι ενός. Δημοκρατία εχουμε. Έτσι δεν είναι; Έτσι.

Όταν τελικά φτάνεις στο σπίτι, χύνεσαι στον καναπέ και, μπόσικος όπως είσαι, κάνεις το λάθος να ανοίξεις την τηλεόραση, να δεις τι γίνεται στον κόσμο. Πόλεμοι γίνονται, οικονομικές κρίσεις, καταστροφές, ακραία καιρικά φαινόμενα, αρμαγεδώνες. Ανάμεσα σε όλα αυτά, ακούς ότι το σκυλάκι περιώνυμου μόδιστρου δεν έκανε πιπί του σήμερα. Λες να έχει πέτρα στο νεφρό; Κορυφαίοι ουρολόγοι θα εξετάσουν το περιστατικό.

Αηδιασμένος, κλείνεις την τηλεόραση και αναζητάς καταφύγιο στη διαδικτυακή ενημέρωση. Μπαίνεις στο tvxs του Κούλογλου. Και πέφτεις πάνω σ' αυτό. Στο πλαίσιο αθεϊστικής καμπάνιας στο Λονδίνο, λέει, ανάρτησαν στα λεωφορεία το εξής μήνυμα: "Θεός πιθανότατα δεν υπάρχει. Τώρα σταμάτα ν' ανησυχείς και απόλαυσε τη ζωή σου." Χρόνια περίμενες μια τέτοια αποκάλυψη, γιατί άργησαν τόσο; Και η μέχρι τώρα ζωή σου, που σκιαζόταν από την ανησυχία; Χαμένη πήγε; Δεν την απόλαυσες; Μεγάλες φωτιές σου άναψαν. Πάντως, είναι η πρώτη φορά που μια μεγάλη αλήθεια διαδίδεται με λεωφορεία. Ας είναι καλά ο Ρίτσαρντ Ντόκινς και η παρέα του. Ο Ντόκινς, εξάλλου, κραδαίνοντας τη δαρβίνεια εξέλιξη στο ένα χέρι και την ανθρωπική αρχή στο άλλο, καταφέρνει θανάσιμο πλήγμα στην πίστη είκοσι αιώνων και δισεκατομμυρίων ανθρώπων, καθιστώντας σαφές ότι είναι άχρηστη η ύπαρξη του Θεού. Το σύμπαν τα καταφέρνει και μόνο του. Έτσι, όλα τα μεγάλα ερωτήματα και όλες οι υπαρξιακές αγωνίες βρίσκουν τώρα μια απάντηση. Βέβαια, το ότι ο Θεός πέθανε το γνωρίζουμε από την εποχή του Νίτσε. Μα άλλο είναι να το βλέπεις γραμμένο στα λεωφορεία. Έτσι δεν είναι; Έτσι.

Τελικά σέρνεις τα κομμάτια σου μέχρι το κρεβάτι. Είναι ώρα να αναπαυτείς. Ώρα ιερή. Κανείς και τίποτα δεν δικαιούται να τη διαταράξει. Κανείς, εκτός από πρωτόζωα καβάλα σε θηριώδεις μηχανές με κομμένες εξατμίσεις. Κανείς, εκτός από ασπόνδυλα μαλάκια με ανίατη συλλογική ιδεοληψία που τα ψήνει ότι είναι όλα τους και καθένα ξεχωριστά ο Άρι Βατάνεν. Τίποτα, εκτός από τον εξαερισμό του μπαρ στο ισόγειο της πολυκατοικίας, που βουίζει ενοχλητικά όλη τη νύχτα. Βουλώνεις τα αυτιά σου με τις ωτοασπίδες και κλείνεις τα μάτια. Σε λίγες ώρες ξημερώνει μια καινούρια μέρα. Που τίποτα καινούριο δεν πρόκειται να φέρει. Μια μέρα του Σίσυφου. Μια μέρα της μαρμότας. Μια μέρα στην κόλαση.

Ρομπέν

Η αυτοκρατορία του αδιανόητου

Γεννιόμαστε καλόπιστοι. Μεγαλώνοντας μαθαίνουμε ότι υπάρχει και κάτι που λέγεται δόλος στον κόσμο τούτο και προσέχουμε λίγο. Αλλά όχι πάντα αρκετά. Εξακολουθούμε να δείχνουμε εμπιστοσύνη σε θεσμούς και υπηρεσίες, περισσότερη από όση οι εμπειρικές πιστοποιήσεις δικαιολογούν. Μια τέτοια εμπιστοσύνη είναι:

Ρομαντική. Μα αυτό δεν πειράζει τόσο.

Αβάσιμη. Μα ποιος νοιάζεται για τη βασιμότητα πια;

Βολική. Αυτό πρέπει να το προσέξουμε λίγο.

Επικίνδυνη έως θανατηφόρα. Εδώ πρέπει οπωσδήποτε να σταθούμε με προσοχή.

Γιατί επιμένουμε να εμπιστευόμαστε; Ίσως γιατί το αδιανόητο είναι αυτό που λέει η λέξη, αδιανόητο, δηλαδή δεν υπάρχει (για τη νόηση), ακόμα και όταν συμβαίνει. Είναι αδιανόητο να έχουν κατακλύσει τα λαμόγια όλες τις εξουσίες, τις υπηρεσίες, τις αγορές και να σπέρνουν ανενδοίαστα το ψέμα, την αλλοτρίωση και τον θάνατο, με μοναδική επιδίωξη το ίδιον κέρδος. Αδιανόητο, αλλά συμβαίνει. Είναι φανερό πια. Τα σκάνδαλα που είδαν το φως της μέρας μόνο στη χώρα μας και μόνο την περασμένη χρονιά δίνουν το στίγμα μιας άκρως δυσλειτουργικής κοινωνίας σε σήψη, δημιουργούν εικόνα οχετού. Αλλά για να δώσουμε και μια κοσμοπολίτικη εσάνς στο άρθρο, πάρτε μια ιδέα του πώς παίζεται το παιχνίδι στην απέναντι μεριά του Ατλαντικού (κάπου στη μέση της σελίδας ξεκινάει η αναφορά στα εγχώρια λαμόγια τα οποία εμπιστεύτηκε με την ψήφο του ο αμερικανικός λαός).

Το θέμα μας σήμερα είναι το νερό. Αυτό που πίνουμε, αυτό με το οποίο πλένουμε και πλενόμαστε. Αυτό που κάποτε ήταν πηγή ζωής. Σήμερα εξακολουθεί να είναι πηγή ζωής, αλλά ταυτόχρονα είναι πια και πηγή ασθένειας, θανάτου. Συνωμοσιολογία; Είναι πολλά τα στοιχεία, για να αμφισβητηθούν. Γιατροί του ΕΣΥ, ειδικοί επί της δημόσιας υγείας, και πανεπιστημιακοί ερευνητές κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Έχω συγκεντρώσει εδώ μελέτες και δημοσιεύματα που τεκμηριώνουν τον κίνδυνο. Από την άλλη μεριά, η ΕΥΔΑΠ και η ηγεσία του Υπουργείου Υγείας εκπέμπουν καθησυχαστικά μηνύματα. Παραθέτω και μερικές δικές τους ανακοινώσεις. Ο κάθε αναγνώστης θα επιλέξει αυτούς που τον πείθουν και αυτούς θα εμπιστευτεί. Ο κάθε αναγνώστης θα επιλέξει πώς θα διαχειριστεί τις υπάρχουσες δυνατότητες με τον καλύτερο τρόπο, με σκοπό την υγεία και τη μακροζωία. Θα ήθελα μόνο να μπορούσα να μπω στα σπίτια αυτών των κατευναστών της δημόσιας ανησυχίας (της όποιας), αυτών των γητευτών της κοινής γνώμης, των συντηρητών της αυτοματικής μας εμπιστοσύνης, και να δω από πού πίνουν νερό. Από τη βρύση και αφιλτράριστο;

Πριν σερβίρουμε το κυρίως πιάτο, να πούμε, για ορεκτικό, ότι δεν υπάρχουν ασφαλή όρια κάτω από τα οποία η συγκέντρωση μιας τοξικής ουσίας σταματά να αποτελεί κίνδυνο για την υγεία των ανθρώπων.

Ακολουθούν δημοσιεύματα με στοιχεία ανησυχητικά έως ανατριχιαστικά για το νερό που εμπιστευόμαστε (;). Σας προτρέπω να τα διαβάσετε όλα. Θα χρειαστεί να αφιερώσετε λίγο χρόνο παραπάνω, αλλά αφενός έχουν ενδιαφέρον και αφετέρου αφορούν την υγεία μας, τη ζωή μας (και των παιδιών μας). Ίσως κάποιοι να θεωρήσουν υπερβολικά αυτά τα σήματα κινδύνου και να τα απορρίψουν ως αδιανόητα. Αλλά νομίζω ότι όλοι το χρωστάνε στον εαυτό τους να έχουν υπόψη τους τα δεδομένα και να επιλέξουν συνειδητά ποιους θα εμπιστευτούν.

Πορίσματα που αφορούν την ελληνική επικράτεια

"Οι βρύσες μας βγάζουν νερό με δηλητήρια" (Ελευθεροτυπία, 29/5/2006)

"Πίνουμε μικρόβια και τοξικές ουσίες" (Το Βήμα, 13/10/2007)

"Διαβρωμένοι σωλήνες σερβίρουν αμίαντο σε όλη την Ελλάδα" (Έθνος, 10/12/2006)

"Βρώμικο νερό, μολυσμένα τρόφιμα" (Το Βήμα, 13/11/2007)

Τοπικά προβλήματα

"Οι βρύσες στα Οινόφυτα στάζουν εξασθενές χρώμιο" (Καθημερινή, 16/3/2008). Για να δώσουμε και μία κινηματογραφική εσάνς στο άρθρο θυμίζουμε ότι το εξασθενές χρώμιο είναι το στοιχείο που είχε μολύνει το νερό της πόλης Χίνκλεϊ των ΗΠΑ, με αποτέλεσμα ο καρκίνος να θερίζει τον πληθυσμό, μέχρι που εμφανίστηκε η Έριν Μπρόκοβιτς (όχι η Τζούλια Ρόμπερτς, η πραγματική) και το έβαλε πείσμα να αποδοθούν ευθύνες στα λαμόγια. Το αποτέλεσμα: η ένοχος εταιρία κατέβαλε αποζημίωση 333 εκατομμυρίων δολαρίων, τη μεγαλύτερη στη μέχρι τότε (1996) δικαστική ιστορία των ΗΠΑ (λεπτομέρειες εδώ).

"SOS εκπέμπει το ΑΠΘ για Νέστο, Αξιό και Αλιάκμονα" (tvxs, 9/1/2009)

"Μολυσμένο νερό στις βρύσες χιλιάδων νοικοκυριών" (Έθνος, 2/1/2009)

Ο αντίλογος

"Αθλιότητα οι φήμες για το νερό της ΕΥΔΑΠ" (ΕΥΔΑΠ, 6/3/2008)

"Ασφαλές το νερό που πίνουμε" (Ελευθεροτυπία, 6/6/2006)

"Η ΕΥΔΑΠ πίνει νερό... στην υγειά μας" (Καθημερινή, 30/5/2006)


Δε βλάπτει μόνο το νερό που πίνουμε

Προφανώς, δεν αρκεί να μην πίνουμε νερό από τη βρύση, δεν πρέπει ούτε να μαγειρεύουμε με αυτό. Ακόμα καλύτερο θα ήταν να μην πλένουμε τα φρούτα, τα λαχανικά ή τα πιάτα με αυτό.

Οι συνέπειες στην υγεία μας από την κολύμβηση σε χλωριωμένο νερό. (Ο διάσημος Αυστριακός καθηγητής Οικολογικής Χημείας και Γεωχημείας, δρ. Ότο Χούτσινγκερ είχε πει πριν από χρόνια: "Ο Θεός δημιούργησε 91 στοιχεία, ο άνθρωπος 15 και ο διάβολος μόνο ένα, το χλώριο". Αναρωτιέμαι πόσο ασφαλής είναι η χρήση χλωρίνης για την οικιακή καθαριότητα.)

Πιθανές λύσεις
(κατά την άποψη του Ρομπέν, που δεν είναι ειδικός και, ως εκ τούτου, διατηρεί κάθε επιφύλαξη)

Σύμφωνα και με τις δηλώσεις του προέδρου της Πανελλήνιας Ένωσης Ιατρών Δημόσιας Υγείας του ΕΣΥ, Γιάννη Τσαντίρη, μια λύση είναι η χρήση ειδικών φίλτρων. Ένα αποτελεσματικό φίλτρο θα πρέπει να διαθέτει ενεργό άνθρακα, για την απομάκρυνση των ανόργανων ρύπων (π.χ. χλώριο, μόλυβδος), ΚΑΙ λυχνία υπεριώδους ακτινοβολίας, για την καταστροφή των μικροοργανισμών (π.χ. βακτηρίδια, ιοί).

Τα εμφιαλωμένα είναι μια λύση υπό 3 προϋποθέσεις: 1. Το νερό να προέρχεται όντως από την πηγή που αναγράφεται. 2. Η πηγή αυτή να ελέγχεται τακτικά. 3. Να μην έχει περάσει πολύς καιρός από την εμφιάλωση (ιδανικά, όχι πάνω από μήνας).

Περαιτέρω μελέτη

"Consider The Source: Farm Runoff, Chlorination Byproducts And Human Health" (Κάπου εδώ μέσα λέει: "At least 25 major epidemiological studies collectively provide strong evidence of elevated rates of multiple internal human cancers from chlorinated tap water".)

Volatile halogenated organics in the water supply system in Athens, Greece

Γνωρίστε μερικά από τα "κακά παιδιά":

Τριχλωρομεθάνια

Εξασθενές χρώμιο

Μόλυβδος

Αμίαντος


Άντε, στην υγειά μας!

Ρομπέν

Ερωτήματα και παραλειπόμενα

Φίλος ανακριτής με πληροφόρησε ότι στη δίκη για το φόνο του μαθητή Μιχάλη Καλτεζά (1985), 0 δράστης, αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας, αθωώθηκε από μεικτό ορκωτό δικαστήριο. Που σημαίνει 4 ένορκοι, λαϊκοί (εσύ, εγώ, εμείς), και 3 δικαστές. Που σημαίνει ότι οι ένορκοι πλειοψηφούν (χώρια που, σύμφωνα με την ίδια πηγή, οι ένορκοι είναι κατά παράδοση πιο επιεικείς, ενώ οι δικαστές πιο αυστηροί). Που σημαίνει ότι όλοι αυτοί που χρόνια τώρα, και κατά κόρον πρόσφατα, χρησιμοποιούν την αθώωση του Μελίστα ως ένδειξη ότι το δικαστικό σώμα χειραγωγείται, μένουν με ένα επιχείρημα λιγότερο. Ερωτήματα: Γιατί τόσα χρόνια δεν διευκρινίστηκε επαρκώς αυτό το γεγονός στον Τύπο, στις τηλεοράσεις, στα ραδιόφωνα, ώστε να πάψει το επιχείρημα να χρησιμοποιείται; Ποιοι κερδίζουν από την απαξίωση των θεσμών; Ποια η δική μας στάση απέναντι στην προσχεδιασμένη επιλεκτική (παρα)πληροφόρηση;

Πρόταση προς επαναστατημένους νέους, αντιεξουσιαστές, αναρχικούς, κουκουλοφόρους, γνωστούς-αγνώστους και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις: Σπάστε τηλεοράσεις, όχι βιτρίνες! Ραντεβού στο Σύνταγμα, στην Αριστοτέλους, στις κεντρικές πλατείες, ο καθένας με την τηλεόρασή του, καθοδική, πλάσμα, LCD, και με τη βαριοπούλα του, να τις κάνουμε λαμπόγυαλα, παρανάλωμα. Να ησυχάσουν τα αυτιά, να καθαρίσει ο νους. Να θυμηθούμε πώς είναι να σκέφτεσαι, να συζητάς, να μετέχεις. Αυτό μάλιστα! Θα ήταν πραγματική επανάσταση. Και γι' αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Τα κόμματα δεν έχουν συμφέρον να την υποκινήσουν και οι πολίτες δεν είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν τη ντόπα της τηλεθέασης.

Σκοτώθηκε σε "ατύχημα" ο κυριότερος μάρτυρας στην υπόθεση της νοθείας των αμερικανικών εκλογών (λεπτομέρειες εδώ). "Συμβαίνουν" κι αυτά, όπως είπε ένας φίλος. Ο μάρτυρας δεχόταν απειλές και φοβόταν για τη ζωή του. Οι δικηγόροι που ερευνούν τη νοθεία είχαν ζητήσει να μπει ο "γκαντέμης" σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων, αλλά το αίτημα απορρίφθηκε. Και μετά συνέβη το "ατύχημα". "Τυχερό" παιδί αυτός ο Τζορτζ Ντάμπλγιου. Ερώτημα: Ποια θα είναι η στάση που θα τηρήσει η κυβέρνηση Ομπάμα, όταν σε λίγες μέρες θα αναλάβει την εξουσία; Θα επιτρέψει την αδιαφάνεια, θα ανεχτεί την ατιμωρησία; Ή θα φτάσει το μαχαίρι ως το κόκαλο; Και μην πει κανείς, χωρίς να το πολυσκεφτεί, ότι δεν είναι (και) πολιτικό το ζήτημα.

Στα καθ' ημάς, μάλλον στο ντούκου έχει περάσει η δολοφονική επίθεση κατά της Κωνσταντίνας Κούνεβα. Δεν την ξέρω τη γυναίκα, αλλά η όλη ιστορία παραπέμπει σε κινηματογραφικές αποδόσεις καθεστώτων σικελικής μαφίας. Άπειρες ομορφιές κρύβει αυτή η πατρίδα, όποια πέτρα κι αν σηκώσεις. Διαβάστε λεπτομέρειες εδώ. Αναμεταδίδω ότι έχει ανοιχτεί τραπεζικός λογαριασμός για την οικονομική στήριξη της γυναίκας. Ερώτημα: Γιατί δεν κατασκηνώνουν, διαμαρτυρόμενοι, οι νέοι μας έξω από τον ΗΣΑΠ και την ΕΒΟ; (Εύκολη υπόθεση: σαφές ποιοι οι υπεύθυνοι, σαφές και πού οι στόχοι.) Μήπως δεν είναι αρκετά εμβληματικό το έγκλημα; Δεν τρομοκρατεί αρκετά η άτυπη χούντα που ελέγχει τον δημόσιο βίο; Δε σιγοντάρει αρκούντως η τηλεοπτική κάλυψη; Είναι χαμηλότερης προτεραιότητας το δράμα μιας αλλοδαπής καθαρίστριας; Αναμένεται το σάλπισμα από σατυρικούς ηθοποιούς; Ή απλά έσφιξαν τα κρύα;

Κατά τ' άλλα, ο Επίκουρος ξαναχτύπησε μια μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση-ερμηνεία του ρόλου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Διαβάστε το. Διαβάστε όλες τις αναλύσεις του. Κάτι τέτοια δεν θα τα δείτε ποτέ στην τηλεόραση.

Και κάτι προσωπικό, εντελώς διαφορετικού ύφους. Συνάντηση συμμαθητών 20 χρόνια μετά από την αποφοίτηση. 20 δεν είναι λίγα. Άλλο ένα τέτοιο βήμα και θα είμαστε παππούδες. Ωστόσο, διαπίστωσα ότι ο πυρήνας της προσωπικότητας των περισσοτέρων παραμένει αναλλοίωτος ή σχεδόν. Και ότι η οικειότητα διασώζεται περίπου ακέραια. Ερώτημα: Τι είναι αυτό που κάνει τόσο ιδιαίτερη τη σχέση μεταξύ συμμαθητών, ώστε, όσα χρόνια και αν περάσουν, οι δεσμοί να κρατούν; Απόπειρα απάντησης: Η σχολική τάξη είναι η πιο μακροχρόνια συμμετοχική συνύπαρξη μεγάλου αριθμού προσώπων. Ο στρατός και η εργασία είναι οι αμέσως επόμενοι υποψήφιοι, αλλά ο στρατός υστερεί σε διάρκεια και η εργασία σε συμμετοχικότητα: καθένας στο πόστο του και στον κόσμο του. Αν βάλουμε στη ζυγαριά και τη χαρά της νιότης της μαθητικής περιόδου, εύλογα η σχολική τάξη αποκτά το καθοριστικό βάρος μιας νοηματικής μοναδικότητας.

Αγαπημένοι συμμαθητές, σας αφιερώνω ένα τραγούδι της "δικής μας" δεκαετίας:

Ρομπέν