Μας κλέβουν και τις ατάκες τώρα

.
«Θλίβομαι και εξοργίζομαι για όσα έγιναν την περίοδο 1996-2004», δήλωσε ο Κ. Σημίτης μετά την ομολογία Μαντέλη.

Ο πρώην πρωθυπουργός τόνισε επίσης ότι «όλη η Ελλάδα δεν είναι μια διεφθαρμένη χώρα».

Ως προς το πρώτο, ο Νίκος Ξυδάκης έγραψε χτες στην «Καθημερινή»: «Δεν έχουμε κανένα λόγο να μην πιστέψουμε ότι είναι γνήσιες η οργή και η θλίψη του Κ. Σημίτη». Εδώ θα διαφωνήσω, κ. Ξυδάκη. Έχουμε κάθε λόγο να μην πιστέψουμε ότι είναι γνήσιες. Αλλά δεν θα επεκταθώ.

Ως προς το δεύτερο, σύμφωνοι: αν θέλουμε να κυριολεκτήσουμε, δεν μπορεί όοολη η Ελλάδα να είναι διεφθαρμένη. Αλλά αυτό δεν μας λέει τίποτα, αγαπητέ κύριε Σημίτη. Είναι μια κοινοτοπία που στερείται περιεχομένου. Είναι μια συναισθηματικού τύπου φτηνή προσπάθεια αποπροσανατολισμού. Σε αναγκάζει να συμφωνήσεις με κάτι αυτονόητο άσχετο, ώστε να αποσπαστεί η προσοχή σου από το καυτό προκείμενο. Αλλά ούτε εδώ θα επεκταθώ.

«Θλίβομαι και εξοργίζομαι». Πέρα από υποκριτική, η δήλωση του πρώην πρωθυπουργού είναι και αθέμιτη. Γιατί δεν είναι δική του ατάκα, δεν αρμόζει στον ρόλο που διαδραμάτισε. Είναι δική μας ατάκα (των καταληστεμένων πολιτών), αρμόζει στον δικό μας ρόλο. Δεν φτάνει που οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης έχουν διαγουμίσει το δημόσιο χρήμα. Δεν φτάνει που μας έχουν κλέψει την αξιοπρέπεια. Τώρα μας κλέβουν και τις ατάκες.

Κανονικά, μετά την ομολογία Μαντέλη (και αφού έχει προηγηθεί η ομολογία Τσουκάτου, ετέρου στενού συνεργάτη του πρώην πρωθυπουργού), ο κ. Σημίτης θα έπρεπε να νιώθει συντριβή από την ιστορική του ευθύνη. Εκείνος επέλεξε τους στενούς του συνεργάτες, όχι εμείς. Εκείνος θρασύτατα τους συγκάλυψε, όταν ήταν πρωθυπουργός (βλ. το άρθρο του Ξυδάκη, παραπάνω), όχι εμείς. Θλίψη, ναι, του αρμόζει. Συντριβή, ναι. Συστολή, σίγουρα. Περισυλλογή, μετάνοια, συγνώμη, καλό θα ήταν. Αλλά οργή, γιατί, κύριε Σημίτη; Από πού και ως πού; Οργίζεται ο καπετάνιος που το πλοίο του βυθίστηκε; Με ποιον; Με τον αξιωματικό υπηρεσίας; Με τον εαυτό του; Αν οργίζεστε με τον εαυτό σας, κύριε Σημίτη, τότε ΟΚ. Αλλά δεν διαφαίνεται ένα τέτοιο νόημα στη δήλωσή σας. Και οι ναύτες που χάθηκαν; Οι συγγενείς τους; Με ποιον να οργιστούν; Σύμφωνα με το σκεπτικό του καπετάν Σημίτη, να οργιστούν με τον λοστρόμο, με τον μούτσο ίσως, αλλά ουχί με τον καπετάνιο. Σε τι έφταιξε, ο καημένος; Εκείνος, κλεισμένος στην καμπίνα του, «μαγείρευε» επιμελώς τα λογιστικά του βιβλία. Αυτό, και μόνο αυτό, ήταν η αποστολή του.

Θλίβεται και εξοργίζεται ο καπετάνιος. Τι να πω τώρα; Να πω «Στα παπάρια μας»; Δεν μου επιτρέπει η ανατροφή μου να εκφράζομαι έτσι. Θλίβομαι και εξοργίζομαι που έχω φτάσει σε τέτοιο σημείο. Αλλά μη θίγεστε και μην ανησυχείτε. Δεν είναι όλη η Ελλάδα μια αθυρόστομη χώρα.

Ρόμπεν

Μετέωροι πάνω από τον λάκκο μας

.
Η μεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδας έχει χαρακτήρα δημόσιου έργου. Ενός δημόσιου έργου με τίτλο «Ανοίγουμε τον Λάκκο μας, για να Πέσουμε Μέσα» (ΑΛΠΜ). Προκηρύχτηκε με καλοσχεδιασμένη στρατηγική και με πυροτεχνήματα δημοσιότητας από τον «αείμνηστο» Ανδρέα. Ο Ανδρέας δεν ήταν κανένας τυχαίος. Είχε όραμα. Έφερε τις μπουλντόζες και άνοιξε τον δρόμο. Ο Ανδρέας ίδρυσε τον λάκκο. Όσοι τον διαδέχτηκαν στην εξουσία απλά διαχειρίστηκαν το έργο που εκείνος θεμελίωσε. Από αυτούς, τους επιγόνους, θέλω να ξεχωρίσω τον Σημίτη. Όχι γιατί ήταν ο χειρότερος. Αλλά γιατί περνάει για καλός. Η κυρίαρχη εντύπωση για το πρόσωπό του έχει διαμορφωθεί από παπαγαλισμούς όπως «ταπεινός τεχνοκράτης», «συνετός διαχειριστής», ο άνθρωπος που «έβαλε μια τάξη» στα οικονομικά, που τα «συμμάζεψε». Οι Έλληνες είμαστε λαός που λειτουργεί με παπαγαλισμούς και παρλαπίπες. Υπάρχει λόγος γι’ αυτό: δεν έχουμε μάθει να λειτουργούμε με αριθμούς. Δεν τους ψάχνουμε, δεν τους κατανοούμε, δεν μάθαμε. Αλλά τώρα τελευταία, που το σύμπαν καταρρέει και βγαίνουν διάφορα στη φόρα, μας έχουν τρίψει στη μούρη αρκετούς αριθμούς. Λόγου χάριν, τα τριακόσια εκατομμύρια δολάρια που παραχώρησε ο «ταπεινός τεχνοκράτης» και «συνετός διαχειριστής» στην Goldman Sachs ως αμοιβή για το μασκάρεμα ενός δανείου ύψους ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων, σε μια προσπάθεια να «συμμαζευτεί» η κατάσταση και να γίνουμε δεκτοί στην ΟΝΕ. Τους πλέρωσε τρακόσα για να κρύψουν χίλια. Ποσοστό προμήθειας: 30%. Ούτε οι τοκογλύφοι έξω απ’ τα καζίνα δεν χρεώνουν τόσα. Αλλά έτσι βάζει ο «σοσιαλισμός» «μια τάξη».

Η χρηματοδότηση του μεγαλεπήβολου έργου ΑΛΠΜ έγινε κατά ένα μέρος από τον κρατικό κορβανά και κατά το λοιπό από ευρωπαϊκά πακέτα. Σε ρόλο μηχανικών και αρχιμαστόρων πρωταγωνίστησαν τράπεζες, εγχώριες και πολυεθνικές εταιρίες, γεράκια του σκληρού καπιταλισμού, γύπες και ύαινες. Σε ρόλο σκαφτιάδων όλοι εμείς, λαός και λαουτζίκος. Βλέπαμε τον οργασμό δραστηριότητας και πετάριζε η καρδιά μας, πρόοδος, λέγαμε, προκοπή, Ευρώπη, εκσυγχρονισμός, ανάπτυξη, δουλειά! Ναι, η δουλειά είναι αγαθό. Γενικά. Μόνο που η συγκεκριμένη δουλειά ήταν να ανοίγουμε τον λάκκο μας. Για να πέσουμε μέσα.

Πήρε καμιά τριανταριά χρόνια για να ολοκληρωθεί ο λάκκος, να γίνει αρκετά μεγάλος ώστε να μας χωράει όλους. Αλλά η στιγμή έφτασε. Κι εκεί που σκάβαμε ήρθε το φιρμάνι: Και τώρα πέστε! Ή μάλλον, μισό λεπτό, πριν πέσετε, να, έρχεται το ΔΝΤ, ας συνάψουμε ένα τελευταίο δανειάκι και πέφτετε κατόπιν.

Δηλαδή, αφού επί τριάντα χρόνια τους πληρώναμε για να μας βάζουν να σκάβουμε, τώρα που αποκαλύφθηκε ότι σκάβαμε τον λάκκο μας, μας λένε ότι πρέπει και να πληρώσουμε εισιτήριο για να πέσουμε.

Στην Ελλάδα πολιτική σημαίνει πλέον τούτο: αρπάζω τον μπουνταλά και του ρουφάω το αίμα και το μεδούλι και πετάω το κουφάρι του στον λάκκο που άνοιξε ο ίδιος, να σαπίσει, να γίνει κομπόστ. Γιατί και το κομπόστ κάπου θα χρησιμεύσει.

Η ύστατη μετεώριση πάνω από τον λάκκο του κομπόστ της Ιστορίας φέρει την ελπίδα του ξαφνιάσματος, της βίαιης αφύπνισης, της συναίσθησης του κινδύνου, της δημιουργικής αντίδρασης. Ελπίδα μήπως ο μπουνταλάς πάψει να είναι τόσο. Ελπίδα, όμως, αμυδρή.

Ρομπέν

Μια δεύτερη ανάγνωση

.
Καλή η οικονομική συνεργασία, καλά τα μνημόνια, ακόμα καλύτερη η συμφωνία για την επαναπροώθηση των μεταναστών προς την Τουρκία (μένει να δούμε αν και κατά πόσο θα τηρηθεί). Ωστόσο, κάποιες δηλώσεις του Τούρκου πρωθυπουργού, όπως αυτές παρατίθενται στο άρθρο «Παραινέσεις Ερντογάν προς τα ελληνικά ΜΜΕ» (Ναυτεμπορική, 15/5/2010) νομίζω ότι χρήζουν μιας δεύτερης ανάγνωσης.

Αντιγράφω τα επίμαχα σημεία και προσθέτω τα δικά μου σχόλια. Θα μ’ ενδιέφερε πολύ να δω και τις δικές σας απόψεις.

Να προβάλλουν τη θετική εικόνα των ελληνοτουρκικών σχέσεων και να μην αναπαράγουν μόνο ειδήσεις για παραβιάσεις του εναερίου χώρου, προέτρεψε τους Έλληνες δημοσιογράφους ο Τούρκος Πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν.

Ποια ακριβώς είναι η θετική εικόνα; Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι η συνάντηση των δύο προηγούμενων ημερών θεμελίωσε μια νέα θετική βάση στις διμερείς σχέσεις, πριν από αυτή τη συνάντηση πού μπορούσε να αναζητηθεί θετική βάση; Και, εν πάση περιπτώσει, το πρόβλημα είναι το πώς αντιδρούν τα ελληνικά ΜΜΕ στις παραβιάσεις ή το πρόβλημα είναι οι παραβιάσεις; Αλλά αν το πρόβλημα είναι οι παραβιάσεις και ο εντολέας τους απευθύνει μομφές για κακή επικοινωνιακή διαχείριση του προβλήματος, αυτό ονομάζεται υπεκφυγή. Και εκείνος καλώς υπεξέφυγε, ως ικανός διπλωμάτης που προωθεί τα συμφέροντα της χώρας του, από τη δική μας πλευρά, όμως, γιατί δεν τόλμησε κάποιος, ένας, οποιοσδήποτε, πολιτικός ή δημοσιογράφος, να επισημάνει την υπεκφυγή;

Όπως είπε, κατά τη διάρκεια της συνάντησής του με τους διευθυντές ελληνικών ΜΜΕ, «στα επτάμισι χρόνια, που είμαι πρωθυπουργός, δεν βομβάρδισα κάποια χώρα. Αν δεν είστε εσείς ήρεμοι, πώς θα μεταδώσετε σωστά τα μηνύματα, ώστε να υπάρχει ειρήνη στην περιοχή μας;»

Αυτό δεν είναι δα και φοβερό επιχείρημα. Κατ’ αρχάς, επτάμισι χρόνια δεν είναι τίποτα. Ο Χίτλερ ανέλαβε την εξουσία στη Γερμανία το 1933 και δεν βομβάρδισε κανέναν επί έξι χρόνια, ώσπου, το 1939, εισέβαλε στην Τσεχοσλοβακία και στην Πολωνία. Εξάλλου, αν ο Ερντογάν το είχε συνήθειο να βομβαρδίζει, μάλλον δεν θα είχε πραγματοποιηθεί αυτή η συνάντηση. Επιπλέον, κανένας δεν έχει βομβαρδίσει πριν βομβαρδίσει για πρώτη φορά, ή, διαφορετικά διατυπωμένο, για όλα υπάρχει η πρώτη φορά. Τέλος, όπως οι πάντες γνωρίζουν, και όπως ο ίδιος ο Ερντογάν αφήνει να εννοηθεί όποτε τον συμφέρει, το τουρκικό βαθύ κράτος, ο στρατός και λοιποί κεμαλικοί, δεν συμπλέει πάντα με την πολιτική Ερντογάν, αλλά συχνά εμφανίζεται ως αυτόνομος πόλος δράσεων και αντιδράσεων, με αποκορύφωμα την απόπειρα πραξικοπήματος στο πλαίσιο του σχεδίου «Βαριοπούλα». Συνοψίζοντας, ο Ερντογάν ζητάει από τα ελληνικά ΜΜΕ να λάβουν υπόψη τους τον πρότερο έντιμο βίο των μη βομβαρδισμών, ώστε να εμπιστευτούν όχι μόνο την κυβέρνησή του αλλά και το απρόβλεπτο κεμαλικό κατεστημένο και εφεξής να μιλάνε και να γράφουν γι’ αγάπες και λουλούδια. Μόνο. Επί της ουσίας, πάντως, οφείλω να ομολογήσω ότι η παραίνεση του Τούρκου πρωθυπουργού για ψυχραιμία έχει μια βάση, καθώς ενίοτε τα ελληνικά ΜΜΕ εκτροχιάζονται προς δραματοποίηση των γεγονότων, είτε για να πουλήσουν είτε γιατί έχουν λάβει γραμμή από την εκάστοτε κυβέρνηση να «γρασάρουν» την κοινή γνώμη, ώστε να εισδεχθεί με μεγαλύτερη συγκατάβαση τον λογαριασμό επικείμενης αγοράς πολεμικού εξοπλισμού.

Σύμφωνα με τον κ. Ερντογάν, «τα τουρκικά μαχητικά δεν απογειώνονται οπλισμένα, όπως τα ελληνικά μαχητικά». Εκτίμησε δε πως «αν εξαλείψουμε αυτή τη διαφορά, θα έχουμε κάνει ένα βήμα προς την ειρήνη».

Όπα, ρε φίλε, μισό, να μαζέψω τη σκέψη μου. Να απογειώνονται τα ελληνικά μαχητικά άοπλα; Να κάνουν τι; Βόλτα; Κούκου τζα; Μου φαίνεται ότι, προκειμένου να σηκωθούν άοπλα, καλύτερα να μη σηκωθούν καθόλου. Μήπως αυτό υπονοούσες εξαρχής; Πλάκα κάνεις; Ε, λοιπόν, όχι, φίλε! Όταν υπάρχει παραβίαση του εναέριου χώρου μου, απογειώνομαι πάνοπλος και έτοιμος για όλα. Δεν ξέρω τις προθέσεις σου. Θέλω, όμως, εσύ να ξέρεις καλά τις δικές μου. Αν επιθυμείς να παίξουμε ασφαλείς και ακίνδυνες αναχαιτίσεις, έλα να παίξουμε στο Wii, να μην καίμε και τόσα καύσιμα. Τι λες; Να σε περιμένω;

Κατά τα άλλα, χαρακτήρισε «ιστορική ημερομηνία» για τις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας τη χθεσινή, καθώς, όπως είπε, «η πολιτική μας βούληση οδηγεί δύο γειτονικές χώρες στην αναβάθμιση των σχέσεών τους. Είμαστε τώρα δύο εταίροι».

Είμαστε, πράγματι; Μακάρι. Όμως, για ποιον ακριβώς λόγο μια χώρα που αυτή τη στιγμή υπερτερεί σε όλους τους αριθμούς που σχετίζονται με τη δημογραφία, τη στρατιωτική δύναμη και την οικονομία επιδιώκει συνεταιρισμό με μια αδύναμη και χρεοκοπημένη Ελλάδα; Στον επιχειρηματικό κόσμο η μόνη περίπτωση που μια υγιής επιχείρηση ενδιαφέρεται για μια χρεοκοπημένη είναι όταν θέλει να την εξαγοράσει και να την αφομοιώσει. Οπότε;

«Κάνουμε ένα νέο βήμα, γιατί θέλουμε να γίνει το Αιγαίο θάλασσα ειρήνης. Υπάρχουν φοβίες κι από τις δύο πλευρές, θα ξεπεραστούν όμως. Δώστε λίγο χρόνο σε εμάς και τους συνεργάτες μας», υπογράμμισε.

Θέλουμε να γίνει το Αιγαίο θάλασσα ειρήνης; Δηλαδή, θέλουμε εμείς και εσείς από κοινού; Δηλαδή, όχι μόνο εμείς, αλλά και εσείς. Δηλαδή, σας πέφτει λόγος. Κοινή υπόθεση το Αιγαίο. Κοινό πέλαγος. Υπάρχουν φοβίες και από τις δύο πλευρές. Του Αιγαίου. Φοβάστε κι εσείς, δηλαδή. Τι φοβάστε; Μήπως σας πάρουμε το Αιγαίο; Και πώς θα ακουγόταν άραγε, αν ο Έλλην πρωθυπουργός ΓΑΠ δήλωνε προς την Γερμανίδα καγκελάριο Μέρκελ «Θέλουμε να γίνει η Βαυαρία περιοχή προόδου και ευημερίας»; Παράδειγμα λέω.

«Δεν έχουμε βλέψεις σε βάρος της χώρας σας. Είμαστε μια μεγάλη χώρα και έχουμε πολλά εδάφη να αξιοποιήσουμε», τόνισε σε άλλο σημείο της συζήτησης.

Αφού, ρε καρντάσια, είστε μεγάλη χώρα και έχετε πολλά εδάφη να αξιοποιήσετε, γιατί μας ζαλίζετε, δεκαετίες ολόκληρες; Αφού έχετε τόσα εδάφη να αξιοποιήσετε, γιατί εισβάλατε στην Κύπρο; Λάθη του παρελθόντος, θα μου πεις. Συγχωρεμένοι. Πάμε ξανά. Αφού έχετε τόσα εδάφη να αξιοποιήσετε, γιατί δεν φεύγετε επιτέλους απ’ την Κύπρο; Ε;

Για το Κυπριακό, δήλωσε πως «ο Έρογλου είχε διαφορετική στάση επί Ταλάτ, εμείς, όμως, ως εγγυήτριες χώρες πρέπει να διευκολύνουμε τη διαδικασία»… «Αν οι ηγέτες συμφωνήσουν μεταξύ τους, τότε δεν μας χρειάζονται», επεσήμανε.

Δηλαδή, να πιστέψουμε ότι οι Τουρκοκύπριοι αποφασίζουν μόνοι τους. Καμιά επιρροή από το τουρκικό κράτος. Καμιά συνεννόηση. Η τελευταία φορά που ο Ερντογάν μίλησε με τον Έρογλου ήταν στις 18 Απριλίου, όταν του τηλεφώνησε για να τον συγχαρεί για την εκλογή του. Αλήθεια σας λέω.

Ρομπέν

7 Μέρες Βουλή

.
Το βίωμα είναι μια σύνθεση δύο διεργασιών, δράσης και αντίδρασης. Από τη μία το εξωτερικό γεγονός (δράση) και από την άλλη η εσωτερική στάση απέναντι στο γεγονός (αντίδραση).

Σύμφωνα με αυτή τη λογική, τα όσα διαδραματίζονται τον τελευταίο καιρό στη χώρα μας, όσο δυσάρεστα ή δυσοίωνα, έως και τραγικά, δεν έχουν ένα προκαθορισμένο βάρος, που πέφτει να μας πλακώσει, αλλά τοποθετούνται πάνω στη ζυγαριά της εσωτερικής στάσης – εκεί αποτιμώνται και αποκτούν το τελικό τους βάρος.

Το κακό είναι ότι η εσωτερική στάση δεν μένει ανεπηρέαστη από τα εξωτερικά γεγονότα. Σαν να λέμε ότι τα προς ζύγισμα αντικείμενα επηρεάζουν τη ρύθμιση της ζυγαριάς.

Το καλό είναι ότι, πάντως, σε κάποιο βαθμό η εσωτερική στάση είναι ζήτημα απόφασης. Την απόφαση μπορείς να την πάρεις υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Συνιστά τη δική σου μετοχή στον έλεγχο της μοίρας σου.

Νομίζω ότι η εσωτερική στάση που μας χρειάζεται αυτήν την εποχή είναι μια στάση με δύο στόχους. Ο πρώτος είναι η περισυλλογή. Για να δούμε πώς και γιατί φτάσαμε ως εδώ, τι έφταιξε, ποιοι έφταιξαν, πόσο όλοι φταίξαμε, τι πρέπει να γίνει από δω και πέρα, τι πρέπει ο καθένας να κάνει.

Ο δεύτερος είναι το γέλιο. Για να μην πέσουμε σε βαριά κατάθλιψη, για να διατηρήσουμε μια στοιχειώδη κανονικότητα, για να εκτονώσουμε την πίεση και την οργή, για να συνεχιστεί η ζωή.

Θα μου πεις, καλά η περισυλλογή, αλλά πώς να γελάσω, ρε Ρομπέν, όταν ακούω ή διαβάζω ειδήσεις σαν αυτήν:
Καταργείται η Βουλή, τις συμφωνίες με ΔΝΤ - Ε.Ε. κυρώνει ο υπουργός.

Η απάντηση έρχεται από τον ίδιο τον χώρο που δημιουργεί τα προβλήματα, τον πολιτικό. Η απάντηση έρχεται από τη Ντόρα Μπακογιάννη, με τη Δήλωση μετά τη διαγραφή της από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας.

«Μοναδικός γνώμονας των πράξεών μου είναι το συμφέρον της πατρίδας και η συνείδησή μου», καταλήγει η Ντόρα.

Πώς τα λες έτσι, βρε Ντόρα, παιδί μου! Θα μας πνίξεις καμιά ώρα! Τι πνεύμα, τι πηγαίο χιούμορ, τι κωμικό ταλέντο!

Αναρωτιέμαι, τούτη η ανιδιοτελής προσφορά ψυχαγωγίας από την κ. Μπακογιάννη ήτο πράξις αυθόρμητος και μεμονωμένη ή ενταγμένη στο πλαίσιο κάποιας συνεννόησης σύσσωμου του πολιτικού χώρου σε μια προσπάθεια να διασωθεί το ηθικό του λαού; Αν ισχύει το δεύτερο, τότε προτείνω η Βουλή να εκδίδει εβδομαδιαίο πρόγραμμα εκπομπών. Πώς έχεις το 7 Μέρες TV, για να ξέρεις πότε θα δεις Λαζόπουλο και πότε Κανάκη, έτσι να έχεις και το 7 Μέρες Βουλή, για να μη χάνεις Μπακογιάννη, Παπανδρέου, Τσίπρα και άλλους κωμικούς ηθοποιούς και λαϊκούς διασκεδαστές.

Ρομπέν

Ιστορία σε fast forward

.
Ας υποθέσουμε ότι βλέπεις μια ταινία θρίλερ. Σου αρέσουν μεν τα θρίλερ, αλλά δεν αντέχεις το αίμα. Έτσι, προσπερνάς το μακέλεμα πατώντας το fast forward. Με αυτόν τον τρόπο το μακέλεμα περνάει μπροστά από τα μάτια σου στα γρήγορα, η εικόνα παραμορφώνεται, η λεπτομέρεια διαφεύγει και το γεγονός προσλαμβάνεται από τον ψυχισμό, μέσω των αισθήσεων, όχι με το βάρος του ρεαλισμού αλλά με ελαφρότητα καρικατούρας.

Αυτό ακριβώς ζούμε τους τελευταίους μήνες. Ένα θρίλερ στο fast forward. Τα καρέ περνάνε αστραπιαία. Εκεί που σου λένε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αγγίξουν τον 14ο μισθό, στο επόμενο καρέ κόβουν και τον 13ο. Εκεί που λένε ότι δεν υπάρχει περίπτωση προσφυγής στο ΔΝΤ, στο επόμενο καρέ το ΔΝΤ είναι στην Αθήνα και το γερμανικό περιοδικό Spiegel γράφει ότι, σύμφωνα με τις πηγές του, το ΔΝΤ θα μείνει στην Αθήνα καμιά δεκαριά χρόνια. Και άλλα τέτοια. Το έργο είναι splatter κανονικό, αλλά δεν το έχουμε καλοκαταλάβει, γιατί τρέχει σε fast forward. Τυχαίο;

Όταν ο ΓΑΠ και το επιτελείο του ανέλαβαν κυβέρνηση τον Οκτώβριο του 2009, ήξεραν ή όφειλαν να ξέρουν ή, τουλάχιστον, όφειλαν να μάθουν αμέσως ποια ήταν η κατάσταση και πού ακριβώς οδηγούσε. Αν ούτε ήξεραν ούτε φρόντισαν να μάθουν, τότε είναι ή απίστευτα ηλίθιοι ή εγκληματικά αδιάφοροι ή και τα δύο. Αλλά αν ήξεραν, τότε γιατί δεν έλαβαν εγκαίρως τα σκληρά μέτρα που σήμερα επιβάλλει το ΔΝΤ, ώστε να γεννιόταν ελπίδα αποφυγής του διασυρμού και της επιτήρησης; Επίσης, γιατί δεν έγινε μια υπεύθυνη εκστρατεία ενημέρωσης των Ελλήνων όσον αφορά το ποια είναι η κατάσταση και ποιες οι επιλογές για την αντιμετώπισή της; Τώρα μας λένε ότι τον Μάιο, αν δεν πάρουν δανεικά, δεν θα έχουν να πληρώσουν μισθούς και συντάξεις και άρα ή προσφεύγουμε σε ΕΕ-ΔΝΤ ή δεν έχουμε να φάμε. Αλλά από τον Οκτώβριο μέχρι τον Μάιο μεσολάβησαν επτά μήνες. Πώς χρησιμοποιήθηκε αυτός ο χρόνος, αφενός για αναδιάρθρωση και αφετέρου για ενημέρωση;

Επιμένω στο θέμα της ενημέρωσης, γιατί οι αποφάσεις που λαμβάνονται σήμερα θα έχουν βαρύτατες και μακροχρόνιες συνέπειες για το σύνολο του ελλαδικού πληθυσμού. Συνέπειες τέτοιας έκτασης και διάρκειας που θα δικαιολογούσαν ίσως ακόμα και ένα δημοψήφισμα – αν ο λαός είχε διαμορφώσει μια έστω αδρή εικόνα του προβλήματος. Δημοψήφισμα πάνω στο δίλημμα: στάση πληρωμών ή ΔΝΤ;

Πάνω σε αυτό το δίλημμα οι αναλυτές διχάζονται, αν και είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι δείχνουν προς τον δρόμο του ΔΝΤ. Οι δε κυβερνώντες μιλούν για τη στάση πληρωμών σαν να σημαίνει το τέλος του κόσμου. Αλλά η εμπειρία διδάσκει ότι, όταν οι κυβερνώντες και η πλειονότητα των ΜΜΕ οδηγούν τον κόσμο προς μια κατεύθυνση, η αλήθεια συνήθως βρίσκεται στην αντίθετη. Μάλιστα, όσο πιο βεβιασμένα και τρομοκρατικά οδηγούν τον κόσμο, τόσο πιο βέβαιο είναι ότι τον οδηγούν προς την καταστροφή.

Το συμπέρασμα είναι ότι προχωράμε σαν πρόβατα στη σφαγή. Χωρίς ενημέρωση, μελέτη, ψύχραιμες διαπιστώσεις και επίγνωση των δυνατών λύσεων και των συνεπειών τους. Επιπλέον, ο ΓΑΠ θεώρησε ότι οι τρέχουσες συνθήκες είναι οι καταλληλότερες για τη διευθέτηση των μεγάλων εθνικών μας θεμάτων, γι’ αυτό και θα έχει συνάντηση με τον Τούρκο Πρωθυπουργό Ερντογάν στην Αθήνα, στις 14 και 15 Μαΐου. Ποιος ξέρει τι σκοπεύουνε να ρίξουνε στη μονταζιέρα, για να «τρέξει» κι αυτό στο fast forward, δηλαδή stealth.

Κατά τ’ άλλα, μερικές δεκάδες αυθαίρετοι desperados της συνδικαλιστικής μαφίας κλείνουν δρόμους, λιμάνια και ξενοδοχεία, οι παλαιοημερολογίτες της Αριστεράς επιμένουν στην αναθεώρηση του Συντάγματος με σκοπό τη συρρίκνωση των άρθρων του στο εξής ένα: «ο εργάτης έχει πάντα δίκιο και θα κάνει ατιμώρητα ό,τι του καπνίσει», την ώρα που οι δήθεν εκσυγχρονιστές της Αριστεράς ζουν, υποθέτω, μεγάλες χαρές, κατά το δόγμα «μεγάλη αναταραχή, ωραία κατάσταση», ενώ στα χαμηλότερα κλιμάκια της πληθυσμιακής πυραμίδας οι ποπολάροι κατακλύζουν τα γήπεδα και τα προποτζίδικα, λες και τίποτα δεν έχει αλλάξει, λες και δεν υπάρχει αύριο ή λες και έχουν κάνει κράτηση στην αιωνιότητα. Μακαριότητα; Τυφλότητα;

Ίσως καλά πράττουν. Ας περάσουν τις τελευταίες ημέρες ανέμελης μωρίας. Το σοκ που έρχεται θα διαλύσει τη μακαριότητα και θα θεραπεύσει την τυφλότητα. Το πρώτο που θα αντικρίσουν οι δύσμοιροι ποπολάροι μόλις αναβλέψουν θα είναι το ανεξέλεγκτο τρένο της Νέμεσης να τρέχει κατά πάνω τους με ιλιγγιώδη ταχύτητα, τόσο γρήγορα και ήδη τόσο κοντά, ώστε δε θα προλάβουν καν να κάνουν τη σκέψη ότι δεν προλαβαίνουν να το αποφύγουν.

Όλα συμβαίνουν και θα συμβούν πολύ γρήγορα. Οι ιστορικοί του μέλλοντος που θα μελετήσουν αυτήν την περίοδο θα βρεθούν αντιμέτωποι με ένα είδος συμπυκνωμένου χρόνου που θα έχει τον κώδικα των γεγονότων γραμμένο στις πτυχές του. Όταν η ιστορία γράφεται σε fast forward, η κορδέλα του χρόνου πτυχώνεται και μπερδεύεται, σαν τη μαγνητική ταινία των παλιών κασετών.

Ρομπέν