Ρατσισμός: Πραγματικότητα ή εύκολη ταμπέλα;

.

 

Αν ο άνθρωπος δεν είναι πλασμένος για την ελευθερία,

γιατί η ψυχή τη λαχταράει τόσο;

Μα αν είναι πλασμένος για την ελευθερία,

γιατί τόση σκλαβιά;

Νιώθω την ανάγκη να δηλώσω ευθαρσώς ότι διαφωνώ κάθετα με τη μετανάστευση των Korowai στη χώρα μου. Οι Korowai είναι μια μαύρη φυλή κανίβαλων της Ινδονησίας (ψάξε στο google – έτσι τους βρήκα κι εγώ, δεν είμαι η Δομή). Μήπως είμαι ρατσιστής; Μα δεν με ενοχλεί το χρώμα τους. Ο Σίντεϊ Πουατιέ μου φαίνεται πολύ συμπαθής. Ο Γούεσλι Σνάιπς επίσης. Ο Μόργκαν Φρίμαν και ο Γουίλ Σμιθ, η μακαρίτισσα Γουίτνι Χιούστον, ο Μάτζικ Τζόνσον και ο Μάικλ Τζόρνταν, ένας μαύρος παθολόγος στο ΙΚΑ που πήγαινα μικρός και ο Γρηγόρης, ένας συνομήλικος μαύρος που γνώρισα σε κάποιες διακοπές μου στο Πλωμάρι, μου φαίνονται όλοι συμπαθέστατοι. Η Χάλε Μπέρι μου φαίνεται κάτι παραπάνω από συμπαθέστατη, αλλά δεν θα επεκταθώ. Ομολογώ, πάντως, ότι ουδέποτε συμπάθησα τον Μάικλ Τζάκσον, ούτε ως μαύρο ούτε ως λευκό. Για να επανέλθω, δεν με ενοχλεί το χρώμα των ανθρωποφάγων. Με ενοχλεί το γεγονός ότι τρώνε ανθρώπους. Θα με ενοχλούσαν εξίσου λευκοί, κίτρινοι ή ερυθρόδερμοι κανίβαλοι. Μήπως είμαι απεριόριστα ρατσιστής;

Είναι προφανές ότι προοδευτικά κερδίζει έδαφος στην ψυχή του λαού μας μια δυσφορία κατά των λαθρομεταναστών. Το ερώτημα είναι: τη δυσφορία τη γεννά το χρώμα των μεταναστών ή κάτι άλλο; Εκείνοι που βαπτίζουν ρατσιστές τους δυσφορούντες, έχουν προφανώς ήδη απαντήσει ότι το χρώμα είναι εκείνο που γεννά τη δυσφορία. Οπωσδήποτε υπάρχουν ανάμεσα στους δυσφορούντες και ρατσιστές, αλλά είναι ρατσιστές όλοι οι δυσφορούντες; Οι αυτόκλητοι αντιρατσιστές δεν βλέπουν κανένα πρόβλημα με τη λαθρομετανάστευση στη χώρα μας; Βλέπουν μόνο μία αθώα μείξη χρωμάτων; Αλήθεια, πού ζούνε;

Με το κείμενο αυτό θα επιχειρήσω να υποστηρίξω τα εξής:

- Ναι, υπάρχει και κάτι άλλο, εκτός από το χρώμα, που γεννά δυσφορία κατά των λαθρομεταναστών.
- Είναι φυσιολογικό να μεροληπτείς υπέρ των συμπατριωτών και κατά των ξένων. Δεν είναι απόκλιση. Απόκλιση είναι να προσπαθείς να εξισώσεις τα άνισα.
- Για τα φαινόμενα βίας κατά μεταναστών υπαίτιες είναι οι ελλαδικές κυβερνήσεις των τελευταίων είκοσι δύο ετών.

1. Ναι, υπάρχει και κάτι άλλο, εκτός από το χρώμα, που γεννά δυσφορία κατά των λαθρομεταναστών.

Τα γκέτο λαθρομεταναστών στο κέντρο της Αθήνας και σε άλλες πόλεις, η εγκληματικότητα που πηγάζει από αυτά, η υποβάθμιση της ζωής των παλιών κατοίκων, οι εικόνες εξαθλίωσης σε κάθε φανάρι, το κόστος της παραοικονομίας, η απειλή για τη δημόσια υγεία, η πολιτισμική σύγκρουση, οι εθνικοί κίνδυνοι τους οποίους εγκυμονεί μια ανεξέλεγκτη και ραγδαίως διογκούμενη μάζα αλλοεθνών και αλλοθρήσκων, όλα αυτά δεν συνιστούν κάτι άλλο; Στο χρώμα μείναμε; Ε, λοιπόν, όποιος, παραβλέποντας όλα αυτά, ενοχοποιεί το χρώμα για τη δυσφορία και κρίνει ρατσιστές τους δυσφορούντες είναι ο ίδιος ρατσιστής. Ακριβώς επειδή δίνει στο χρώμα τόσο μεγάλη σημασία. Ο μη ρατσιστής απλά δεν δίνει σημασία στο χρώμα, δεν το θεωρεί ούτε καλό ούτε κακό, το αποδέχεται ως πραγματικότητα, χωρίς να το εκλαμβάνει ως πρόξενο δεινών. Ο αντιρατσιστής, όμως, φαντάζεται ότι το χρώμα υπερισχύει, ως παράγων δυσφορίας, όλων των εντελώς πραγματικών συνθηκών που εκτέθηκαν στην αρχή της παραγράφου. Επομένως, στη δική του συνείδηση το χρώμα είναι όντως μια δύναμη που έλκει ή απωθεί, άρα διαχωρίζει. Αλλά αυτό είναι ρατσισμός. Ο «αντιρατσιστής» είναι ρατσιστής με αντεστραμμένη ρητορεία. Φυσικά, υπάρχουν και ρατσιστές με «ορθή» ρητορεία. Μα αυτό δεν απαλλάσσει τους «αντιρατσιστές» από τον ρατσισμό τους.

2. Είναι φυσιολογικό να μεροληπτείς υπέρ των συμπατριωτών και κατά των ξένων. Δεν είναι απόκλιση. Απόκλιση είναι να προσπαθείς να εξισώσεις τα άνισα.

Αν σε περίοδο λιμού σου περίσσευε ψωμί, θα το έδινες στον πεινασμένο αδερφό σου ή στον πρώτο τυχόντα περαστικό; Εγώ θα το έδινα στον αδερφό μου. Έτσι είμαστε εμείς, οι ρατσιστές. Ακραίοι. Παρακάτω: αν σου περίσσευε κι άλλο ψωμί, θα το έδινες σε έναν φίλο ή στον πρώτο τυχόντα; Στον γείτονα, στον ξάδερφο ή στον άγνωστο; Εγώ, πάντως, στον φίλο, στον συγγενή, στον γείτονα, κατά προτεραιότητα. Αν, αφού έτρωγαν όλοι αυτοί, περίσσευε κι άλλο, τότε θα έδινα και στον άγνωστο. Έτσι είμαστε εμείς, τα τέρατα ρατσισμού.

Ο άνθρωπος έχει ψυχή και η ψυχή, γενικά, έχει τους δικούς της νόμους, οι οποίοι θεσπίζονται στα βάθη που σκάβονται από την εμπειρία. Δεν είναι η ψυχή ένα αβαθές, επίπεδο καθρέφτισμα μιας χάρτας ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτό σημαίνει ότι πρώτα νοιάζομαι τον αδερφό μου, γιατί πολύ απλά τον αγαπώ. Οφείλω ίσως να αγαπώ όλους τους ανθρώπους, αλλά η τέλεια αγάπη που δεν διακρίνει ανάμεσα σε αδερφό και ξένο και τους αγκαλιάζει και τους δυο με την ίδια ζεστασιά είναι ικανότητα που συναντάται σε ένα επίπεδο αγιότητας από το οποίο δεν θα ήθελα να μετρήσω πόσο απέχω. Μπορούμε να θεολογούμε ως το τέλος της αιωνιότητας, αλλά είναι, νομίζω, χρήσιμο, επίσης, να αναγνωρίσουμε και την πεζή πραγματικότητα. Στην οποία προηγείται ο αδερφός και ακολουθούν ο φίλος και ο συγγενής, ο γείτονας, ο συμπολίτης και ο συμπατριώτης. Κριτήρια είναι το κοινό και το οικείο. Η ψυχή αναζητά το κοινό («όμοιος ομοίω αεί πελάζει»), διψάει για το κοινό, και αναπαύεται στο οικείο. Η τριβή με το κοινό παράγει το οικείο. Κοινή γλώσσα, κοινή ιστορία, κοινές αξίες, κοινές εμπειρίες, κοινές μνήμες, κοινοί στόχοι είναι πόλοι συσπείρωσης. Σε αυτούς τους πόλους η συναναστροφή γεννά την οικειότητα. Πάνω στο πλέγμα κοινού και οικείου υφαίνονται οι δεσμοί. Δεσμοί οικογένειας, φιλίας, γειτονίας και κοινής πατρίδας. Αν αρχίσεις να ξηλώνεις το πουλόβερ, ακυρώνοντας την πατρίδα σαν έννοια παρωχημένη, σειρά έχουν κατόπιν η γειτονιά, η φιλία και η οικογένεια. Ώστε να φτάσεις, ακολουθώντας το νήμα, σε μια κοινωνία απαλλαγμένη εντελώς από διακρίσεις, όπου ο αδερφός και ο άγνωστος θα έχουν για σένα την ίδια αξία, μια κοινωνία χωρίς δεσμούς και προτεραιότητες κοινότητας, οικειότητας, εγγύτητας, μια ομογενοποιημένη και παστεριωμένη σούπα ξεκομμένων ατόμων. Αυτή είναι μια εικόνα πλήρους διάλυσης (αποσύνθεσης όλων των δομών) και μέγιστης αταξίας. Στη Φυσική μια τέτοια κατάσταση περιγράφεται ως κατάσταση μέγιστης εντροπίας και ονομάζεται θερμικός θάνατος. Όποιος επιδιώκει αυτή την κατάσταση είναι είτε ύποπτος είτε ηλίθιος.

3. Για τα φαινόμενα βίας κατά μεταναστών υπαίτιες είναι οι ελλαδικές κυβερνήσεις των τελευταίων είκοσι δύο ετών.

Για την απόδειξη αυτής της πρότασης θα επιστρατεύσουμε τα μαθηματικά. Στο σχήμα που ακολουθεί βλέπουμε μια καμπύλη Gauss, η οποία εκφράζει τη λεγόμενη «κανονική κατανομή» των τιμών ενός μεγέθους. Στον οριζόντιο άξονα έχουμε τις τιμές του μεγέθους και στον κάθετο την πιθανότητα εμφάνισης κάθε τιμής. Στο συγκεκριμένο σχήμα το μέγεθος είναι o ανθρώπινος δείκτης νοημοσύνης (IQ). Η πιο πιθανή τιμή IQ είναι η τιμή 100, όπως μας δείχνει η καμπύλη. Αυτή η τιμή χαρακτηρίζει τον «μέσο άνθρωπο». Στο δεξιό άκρο της καμπύλης, από 145 και πάνω, έχουμε τις ιδιοφυΐες, και στο αριστερό άκρο, από 55 και κάτω, τους καθυστερημένους (μεσαία έως βαριά καθυστέρηση). Ιδιοφυΐες είναι το 0,13% του πληθυσμού (χοντρικά ένας στους χίλιους), όσοι και οι καθυστερημένοι. Το 68,26% του πληθυσμού συνωστίζεται στις τιμές IQ από 85 έως 115. Είναι οι συνήθεις άνθρωποι, οι «κανονικοί».

 

Αν αντί για την κανονική κατανομή του IQ εξετάσουμε την κανονική κατανομή της αρετής στον πληθυσμό, τότε στη μέση θα είναι και πάλι οι «κανονικοί», στο δεξιό άκρο οι άγιοι και στο αριστερό τα κτήνη.

Ας θεωρήσουμε τώρα ότι στο σύστημά μας, που είναι ο πληθυσμός μιας χώρας, έστω της Ελλάδας, εισάγουμε μια διαταραχή, ας πούμε μια εισβολή λαθρομεταναστών, που αλλάζει το πρόσωπο και τον χαρακτήρα της πρωτεύουσας και άλλων μεγάλων πόλεων. Είναι μαθηματικά βέβαιον ότι αν δοθεί στο σύστημα αρκετός χρόνος, ώστε να γίνουν οι απαραίτητες ζυμώσεις, το αριστερό άκρο της κατανομής, δηλαδή οι καθυστερημένοι και τα κτήνη, θα αντιδράσει βίαια στη διαταραχή. Δεν χωράει καμιά συζήτηση για το αν θα συμβεί, το μόνο ερώτημα είναι το πότε.

Ομοίως, και επειδή οι κανονικές κατανομές ισχύουν και για τους λαθρομετανάστες, υπάρχουν και ανάμεσα σε κείνους καθυστερημένοι και κτήνη, όπως υπάρχουν ανάμεσα στους Έλληνες και μέσα σε κάθε λαό. Ίσως κάποιοι σοκαριστούν που γράφω ότι μεταξύ των λαθρομεταναστών υπάρχει ένα ποσοστό κτηνών και ηλιθίων, αλλά έτσι είμαστε εμείς, οι ύαινες του ρατσισμού.

Αν, λοιπόν, οδηγήσεις μια αρκούντως μεγάλη μάζα λαθρομεταναστών στην πείνα και στην εξαθλίωση, σε μια διαρκή αγωνία χωρίς διέξοδο, χωρίς ελπίδα, τότε είναι πάλι μαθηματικά βέβαιον, και απλά θέμα χρόνου, ότι το αριστερό άκρο της κατανομής των λαθρομεταναστών θα καταφύγει στη βία και στο έγκλημα. Δεν χωράει καμιά συζήτηση για το αν θα συμβεί, το μόνο ερώτημα είναι το πότε.

Από αυτή τη σχεδόν μαθηματική ανάλυση κρατάμε το εξής γενικό και αναπόδραστο συμπέρασμα: αν σε μια πολυάριθμη κατανομή ανθρώπων εφαρμόσεις πίεση, θα πάρεις βία. Είναι σαν να ρίχνεις ένα κέρμα σε αυτόματο πωλητή αναψυκτικών: ξέρεις τι δίνεις και ξέρεις τι θα πάρεις.

Συνεπώς, οι κυβερνήσεις των είκοσι δύο τελευταίων ετών, αρχής γενομένης από την υπουργία Σαμαρά στο Εξωτερικών, ο οποίος άνοιξε διάπλατα τα σύνορα, με τον εκσυγχρονιστή Σημίτη ακολούθως να υπερθεματίζει σε πνεύμα «φιλοξενίας» και με αποκορύφωμα τον επικίνδυνο λαθρονόμο Ραγκούση με τις ευλογίες του διεθνιστή ΓΑΠ, όλοι αυτοί οι πρωταγωνιστές μαζί με τους θιάσους τους, δια πράξεων και παραλείψεων εφάρμοζαν πίεση, που νομοτελειακά οδηγεί στη βία. Δεν χωράει συζήτηση και σούξου μούξου μανταλάκια. Στάθηκαν μπροστά στον αυτόματο πωλητή έριξαν το κέρμα και πάτησαν το κουμπί επιλογής αναψυκτικού. Τι περίμεναν να συμβεί; Τι στην ευχή θα μπορούσε να συμβεί; Είναι απολύτως υπεύθυνοι για ό,τι επακολούθησε. Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες και πασατέμπος.

Και τι έπρεπε να γίνει, θα αναρωτηθεί κάποιος. Να δείξουμε μηδενική ανοχή στους μετανάστες; Οι μετανάστες βοήθησαν την οικονομία μας, θα αναφωνήσει ένας άλλος. Η άποψή μου είναι ότι ένα σοβαρό κράτος οφείλει να τηρεί μια ιδιαίτερα προσεχτική και μελετημένη στάση απέναντι στο μεταναστευτικό ζήτημα, γιατί το τελευταίο είναι ρυθμιστικός παράγοντας στην κοινωνία, στην οικονομία, στην άμυνα και στην εθνική υπόσταση. Το σοβαρό κράτος οφείλει αφενός να σταθμίσει την ικανότητα αφομοίωσης που έχει η κοινωνία, δηλαδή πόσους μετανάστες μπορεί να δεχτεί η χώρα χωρίς να τσιτωθούν δομές και λειτουργίες, και αφετέρου να μελετήσει ποιες ειδικότητες είναι χρήσιμες για την οικονομική δραστηριότητα. Στη συνέχεια ανακοινώνει την πρόθεση εισδοχής, εξετάζει τα αιτήματα, απορρίπτει ή εγκρίνει, και χορηγεί άδειες εισόδου και νόμιμα χαρτιά. Ταυτόχρονα κάνει το παν για να ελαχιστοποιήσει τις παράνομες ροές εισόδου, εστιάζοντας τόσο στην αποτελεσματική φύλαξη των συνόρων όσο και στη δημιουργία αντικινήτρων. Όταν υπογράφεις ακρίτως τη Σένγκεν και τα Δουβλίνο Ι και ΙΙ και ψηφίζεις λαθρονόμο που υπόσχεται περίπου αυτόματη χορήγηση ιθαγένειας, ουσιαστικά έχεις ανοίξει τις πόρτες και τα παράθυρα και έχεις κατεβάσει τα παντελόνια. Αν βγεις μετά και σκούζεις ότι σε βίασαν, απλά θα πιστοποιήσεις το απύθμενο της βλακείας σου. Στοιβάζεις ένα εκατομμύριο λαθρομετανάστες στο κέντρο της Αθήνας, χωρίς καμία μέριμνα. Τι είναι αυτοί, πυρηνικοί επιστήμονες; Ο αφρός της κοινωνίας από την οποία προήλθαν; Όχι. Είναι οι πιο απελπισμένοι, δηλαδή λογικά οι πιο φτωχοί, αμόρφωτοι και εξαθλιωμένοι. Κάποιοι έχουν πάρει μέρος σε πολέμους, έχουν δοκιμαστεί σε ιδιαίτερα σκληρά περιβάλλοντα, άλλοι έχουν ήδη θητεία στο λαθρεμπόριο και σε άλλα εγκλήματα πριν έρθουν στη χώρα μας. Πώς θα βγάλουν το ψωμί τους αυτοί οι άνθρωποι μέσα στην Αθήνα, πώς θα επιβιώσουν; Ποιος θα τους προσλάβει, βάσει ποιων προσόντων; Ας μην αναφερθούμε στα κυκλώματα που τους διακινούν και τους εκμεταλλεύονται. Με δεδομένα όλα αυτά, προκαλεί άραγε έκπληξη το ότι η πλειοψηφία των λαθρομεταναστών σχηματίζει γκέτο και καταλήγει στην επαιτεία και στο έγκλημα; Προκαλεί έκπληξη η δυσφορία των Ελλήνων για το κατάντημα της γειτονιάς τους, της πόλης τους, της χώρας τους; Προκαλεί έκπληξη η παρεκτροπή κάποιων Ελλήνων σε ανάρμοστες συμπεριφορές ή και στη βία κατά μεταναστών; Δεν ρωτάω αν τα έκτροπα είναι δικαιολογημένα και αποδεκτά, ρωτάω αν προκαλούν έκπληξη.

Η μόνη έκπληξη είναι ότι Έλληνες στοχαστές, σπεύδοντας με επαρχιώτικη λαχτάρα να εμφανιστούν διάπυροι υποστηρικτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χαρίζουν στην ανθρωπότητα σπάνιας εμβρίθειας και πληρότητας αναλύσεις, οι οποίες με αδιάσειστα επιχειρήματα καταδεικνύουν τη ρίζα του προβλήματος, που δεν είναι άλλη από το εξής απλούστατο, μονοδιάστατο και εξόχως αποκαλυπτικό: οι Έλληνες, ως λαός, έχουν γίνει εσχάτως, αν δεν ήταν πάντα, ρατσιστές. Η έκπληξη είναι που αυτοί οι στοχαστές δεν έχουν ακόμα βραβευθεί με το Νόμπελ Κοινωνιολογίας. Τι κι αν δεν υπάρχει; Να θεσπιστεί!

Διάβασα και αυτό το παραλήρημα της Κανέλλη και απόρησα με τη ρηχότητα (καθώς και με τη λαϊκίστικη μελοδραματικότητα) της προσέγγισης από μια δημοσιογράφο που μας έχει συνηθίσει σε μεγαλύτερα βάθη. Γνωρίζω ότι έχουμε καύσωνα, αλλά περίμενα τη Λιάνα πιο ανθεκτική – αφού, μετά από τρισεκατομμύρια τσιγάρα και τα μπουκέτα του Κασιδιάρη είναι ακόμα όρθια.

Αγαπητή κυρία Κανέλλη, δηλώνω υπευθύνως ότι ουδέποτε προσέλαβα ή χρησιμοποίησα ή εκμεταλλεύτηκα λαθρομετανάστη για να ξεσκατίσει τη μάνα μου, να μαζέψει τον κήπο μου (τον μαζεύω μόνος κι έχω φουσκάλες στα χέρια, αν αυτό σας λέει κάτι), να πλύνει το αυτοκίνητό μου, να κρατήσει ζωντανό το χωράφι μου, να κάνει πόρτα στο μαγαζί μου, να πλύνει τις σκάλες μου ή να βάψει το σπίτι μου. Κερδίζω το δικαίωμα να είμαι δυσαρεστημένος που η χώρα μου έχει καταντήσει χωματερή ανθρώπων και θερμοκήπιο εγκληματικότητας; Και τι άραγε φταίει που, ώρες-ώρες, μπερδεύομαι και δεν ξέρω αν βρίσκομαι στην Ελλάδα ή στη Νιγηρία ή στο Μπαγκλαντές; Θα μου πείτε, μάλλον φταίει η διαταραγμένη μου διάνοια και ο στρεβλός ψυχισμός μου: έτσι είμαστε εμείς, οι μουτζαχεντίν του ρατσισμού.

Ρομπέν

.