Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009

ΌΧΙ


Ίσως να πρόκειται για ιστορική παρεξήγηση.

Εμείς, οι Έλληνες, θυμόμαστε κάθε χρόνο, στις 28 Οκτωβρίου, το μεγάλο ΌΧΙ, το αλβανικό έπος, τους φαντάρους μας που χιμούσαν στη μάχη φωνάζοντας ΑΕΡΑ, τις μάνες και τις αδερφές που έπλεκαν κάλτσες για τα παλικάρια που πολεμούσαν. Αν υπάρχει μια λέξη που συνοψίζει την εθνική μας υπερηφάνεια, αυτή είναι το ΌΧΙ.


Φαίνεται πως το ΌΧΙ έχει διαποτίσει την κυτταρική μνήμη, έγινε ανακλαστικό, έγινε επίσημη εθνική μας στάση. Το διαπιστώνεις σε οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία. Συναντάς μια πανομοιότυπη υπάλληλο - φαίνεται τις παράγουν με ISO. Έχει ύφος ναυαγισμένο, μασάει μαστίχα, αποφεύγει να σε κοιτάξει στα μάτια, μοιάζει να βασανίζεται από αιώνια διλήμματα είτε σεξπηρικού τύπου (να ζει κανείς ή να μη ζει;) είτε καρυωτακικού τύπου (να πυροβοληθώ τώρα ή αργότερα;), μα στην πραγματικότητα είναι απορροφημένη σε διλήμματα του τύπου τι θα παραγγείλει από το κυλικείο ή πού θα διασκεδάσει το σαββατοκύριακο.

Πλησιάζεις με φόβο Θεού και τη ρωτάς αν μπορεί να δώσει μια λύση στο τάδε ζήτημα ή αν υπάρχει τρόπος να γίνει το δείνα πράγμα.

- ΌΧΙ, σου απαντάει χωρίς να σηκώσει τα μάτια από την οθόνη του υπολογιστή.

Υποψιάζεσαι πως ούτε καν κατάλαβε τι τη ρώτησες. Κάνεις άλλη μια προσπάθεια, μήπως το σκεφτεί καλύτερα.

- Σας είπα, ΌΧΙ.

Τις περισσότερες φορές, αφού σύρεις το πρόβλημά σου σε όλα τα γραφεία της υπηρεσίας, θα βρεις τον έναν άνθρωπο σε όλο το κτίριο που πραγματικά εργάζεται, ενδιαφέρεται και γνωρίζει πώς λύνεται. Αυτός θα πάρει τηλέφωνο την αρχετυπική υπάλληλο, θα της εξηγήσει και θα σε στείλει πίσω σε κείνη.

Εκείνη, εν τέλει, θα το διεκπεραιώσει, αλλά πάντα απρόθυμα και καθιστώντας με κάθε τρόπο σαφές ότι σου κάνει χάρη και ότι πολύ ασχολήθηκε μαζί σου.

Καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κρύβονται από τα καθήκοντά τους και από τους άλλους ανθρώπους. Κόβουν τις γέφυρες, αποσυνδέονται. Προσθέτουν την αδράνειά τους σε ένα σύστημα που είναι αναγκασμένο να σπρώχνει και να σέρνει ολοένα και περισσότερη νεκρή μάζα.

Κανείς δεν τους έχει ενημερώσει, μα ούτε και έτυχε οι ίδιοι να το ψυλλιαστούν, ότι ο τρόπος που έχουν επιλέξει είναι ο τρόπος της αξιοθρήνητης ύπαρξης.

Κανείς δεν τους έχει ενημερώσει, μα ούτε και έτυχε οι ίδιοι να το ψυλλιαστούν, ότι αν σηκώσεις τα μάτια, ρωτήσεις, ενδιαφερθείς για το πρόβλημα του άλλου και βοηθήσεις, βγαίνεις από το μηδέν που είναι το ένα, δηλαδή το άτομο, και μπαίνεις στην απειρία των δυνατοτήτων που προσφέρει η σχέση. Αυτό σημαίνει ότι αντλείς χαρά, ικανοποίηση, υπαρκτικό νόημα.

Θα τους ενδιέφερε μια τέτοια προοπτική;

ΌΧΙ.

Ρομπέν

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2009

Η χώρα των κασκαντέρ


Σ' αυτή τη χώρα, που βυθίζεται με ταχύτητα βομβαρδιστικού καθέτου εφορμήσεως (Στούκας) και πάτο δε λέει να βρει, πεθαίνουν κάθε χρόνο στην άσφαλτο περίπου 2500 άνθρωποι, κατά κανόνα νέοι. Πενταπλάσιος είναι ο αριθμός των αναπήρων, δηλαδή 12.500! Επομένως, κάθε δεκαετία προσθέτει 25.000 νεκρούς και 125.000 ανάπηρους! Αυτά και άλλα τέτοια θλιβερά μας λέει το δημοσίευμα της Μακεδονίας. Έχω πειστεί πια αμετάκλητα, δεν υπάρχει πιο φαιδρή χώρα στον πλανήτη.

Αν είσαι οδηγός, δεν χρειάζεται να διαβάσεις τις στατιστικές, το ζεις το πρόβλημα. Κάθε φορά που μπαίνεις στο αυτοκίνητό σου κάνεις το σταυρό σου. Ανά πάσα στιγμή μπορεί ένας σουρωμένος να βγει από το ρεύμα του και να καρφωθεί μετωπικά πάνω σου η μια άσχετη να περάσει κόκκινο και να σε εμβολίσει. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι με δημόσιους κινδύνους που δεν έμαθαν ποτέ να οδηγούν ή που έχουν (λόγω ηλικίας ή μαλάκυνσης) ξεχάσει την τέχνη. Οι περισσότεροι ταξιτζήδες δεν ανάβουν ποτέ φλας, ανεξαιρέτως όλοι οι οδηγοί μικρών μεταφορικών οχημάτων (τύπου κλούβας) είναι υποψήφιοι ραλίστες, ενώ οι γυναίκες οδηγοί συχνά παρελαύνουν στην αριστερή λωρίδα με ταχύτητα πασαρέλας και σχεδόν ποτέ δεν πρόκειται να σου δώσουν προτεραιότητα πουθενά, ακόμα και αν οδηγείς ασθενοφόρο με ετοιμοθάνατους. Υπάρχουν εξαιρέσεις σε όλες τις κατηγορίες, αλλά η γενική εικόνα είναι αυτή.

Υποθέτω ότι ευθύνονται για την οδηγική μας συμπεριφορά η ανατροφή μας, οι ιδεοληψίες επιμέρους κοινωνικών ομάδων, ο εθνικός τσαμπουκάς, ο εθνικός ωχαδερφισμός, η τραγική ανικανότητά μας, ως λαού, να ρυθμίζουμε τις πράξεις μας με μη μηδενικό ορίζοντα, δηλαδή όχι αποκλειστικά με βάση το εδώ και το τώρα, δηλαδή λαμβάνοντας υπόψη αφενός τους άλλους και αφετέρου το μέλλον μας, και, τέλος, η ανύπαρκτη κυκλοφοριακή αγωγή μας: οι εξετάσεις για δίπλωμα οδήγησης είναι ένα κακόγουστο αστείο, μα ακόμα κι αυτές πολλοί εξεταζόμενοι τις περνάνε με φακελάκι.

Το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα: είναι επικίνδυνο να κυκλοφορείς στους ελληνικούς δρόμους. Στην ουσία παίζεις λότο. Το ρίσκο, μάλιστα, ανεβαίνει, αν λάβουμε υπόψη το πού θα διακομιστείς, σε περίπτωση που, ο μη γένοιτο, εμπλακείς σε τροχαίο και τραυματιστείς.

Υπάρχουν λίγες κλίνες εντατικής θεραπείας και λειτουργούν ακόμα λιγότερες (150 κλίνες εντατικής θεραπείας, δηλαδή 1 στις 4, παραμένουν κλειστές, λόγω έλλειψης προσωπικού). [Το δάχτυλο, το φεγγάρι κι ένας υπουργός]

Στα επείγοντα επικρατούν συνθήκες εμπόλεμης ζώνης. Σκηνές από ταινίες με θέμα το Βιετνάμ έρχονται στο μυαλό. Εξάλλου, 4.500 γιατροί και 15.000 νοσηλευτές λείπουν από το εθνικό σύστημα υγείας. Υπό απάνθρωπες συνθήκες εργάζονται οι υπάρχοντες γιατροί και νοσηλευτές (πολλοί κάνουν 10 εφημερίες το μήνα, αντί για 4-6, που είναι το κανονικό). [Το 24ωρο του τρόμου στα επείγοντα]

Τα χρέη των νοσοκομείων, ύψους 5 δισ. ευρώ, και η απουσία αξιολόγησης έχουν ως αποτέλεσμα σοβαρές ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή, ακόμα και σε ευτελή αναλώσιμα, όπως γάζες και βελόνες, ενώ παράλληλα παρατηρείται συνωστισμός διευθυντών, γεγονός που σημαίνει ακόμα λιγότερα "χέρια" στο "πεδίο της μάχης".

Με όλα αυτά, η οδήγηση στους δρόμους αυτής της χώρας είναι εγχείρημα που απαιτεί ιδιαίτερες δεξιότητες, πείρα, γρήγορα ανακλαστικά, τόλμη και κάποιου είδους μεταφυσική πίστη. Εγχείρημα για κασκαντέρ.

Ρομπέν


Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009

Ελληναράς επί Ασωπώ


Αναρωτιέται κανείς, γιατί υπάρχει τόσο βαθιά κρίση σε αυτή τη χώρα, γιατί τίποτα δε λειτουργεί σωστά, γιατί πάμε κατά διαόλου;

Ας τα πάρουμε με τη σειρά.

Μια από τις πηγές του κακού φαίνεται να είναι η μάζα των άξεστων ελληναράδων. Είναι οι τύποι της λίγδας, του γηπέδου, του στριπτιζάδικου και της ρεμούλας. Οι πρωταθλητές του στίβου των χαμηλών ενστίκτων. Οι άνθρωποι είναι μάστιγα. Οι αρχαίοι Σπαρτιάτες θα τους έριχναν στον Καιάδα. Για κάποιο απροσδιόριστο λόγο, από τη δεξαμενή αυτών των αποβλήτων αντλούνται υψηλόβαθμα στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης και χαμηλόβαθμα στελέχη της κυβέρνησης. Όσοι δεν προωθούνται σε καρέκλες στρέφονται στις επιχειρήσεις και συνεταιρίζονται με κείνους που ήδη κάθονται στις καρέκλες, ώστε μαζί να ρημάξουν τον τόπο. Φυσικά δεν ρημάζουν τον τόπο τζάμπα - ποιος εργάζεται αμισθί σήμερα; Η όλη διαδικασία τούς αποφέρει τεράστια κέρδη.

Η δεύτερη κατηγορία της συμφοράς είναι οι χαρτογιακάδες 0%. Όπου 0% είναι το ποσοστό επιτυχούς διεκπεραίωσης των υποθέσεων που αναλαμβάνουν. Ετούτοι είναι σπουδαγμένοι (κάποιοι έχουν τελειώσει το Harvard), συνήθως επαρκείς ρήτορες και πάντα εξασκημένοι ηθοποιοί. Παρότι ντύνονται και φέρονται επίσημα, δεν παράγουν ποτέ θετικό αποτέλεσμα, διότι είναι είτε σκατόψυχοι και πουλημένοι είτε παροιμιωδώς ανίκανοι.

Τέλος, έχουμε τα μεγάλα αρπακτικά. Πορωμένοι, αδίστακτοι, μισάνθρωποι. Είναι αυτοί που έχουν το χρήμα και τη δύναμη. Τα κράτη είναι υπηρέτες τους. Τα άτομα είναι πολύ μικρά για την όρασή τους, δεν τα βλέπουν. Αν ποτέ σκοντάψουν πάνω σε άτομα, θα στείλουν τη μπουλντόζα να τα ισοπεδώσει. Στην ουσία αυτοί κατευθύνουν τις τύχες των λαών, μια που οι λαοί δεν δείχνουν μεγάλη προθυμία να κατευθύνουν οι ίδιοι τις τύχες τους.

Και τώρα, ας δούμε πώς η αγαστή συνεργία μεταξύ αυτών των τριών ανθρωποειδών γράφει τρίπρακτες τραγωδίες σαν αυτή του Ασωπού.

Πράξη πρώτη. Κάποιοι εγκληματικά αδιάφοροι ελληναράδες ανοίγουν φάμπρικες στη Βοιωτία. Τοξικά, χημικά, βαρέα μέταλλα, καρκινογόνα, όλα χύνονται στον Ασωπό. Ή διοχετεύονται, μέσω γεωτρήσεων, απευθείας στον υδροφόρο ορίζοντα, για να μη φαίνονται κιόλας (κάποια από τα λύματα έχουν έντονο χρώμα και "βγάζουν" μάτι). Κάποιες άλλες καρικατούρες άξεστων από την ίδια κατηγορία, που ακμάζουν στην τοπική αυτοδιοίκηση, κάνουν τα στραβά μάτια. Ποιος ξέρει γιατί. Ένα μυστήριο είναι.

Πράξη δεύτερη. Στην κυβέρνηση οι χαρτογιακάδες 0% κάνουν μανικιούρ-πεντικιούρ, πίνουν μοχίτο, σχεδιάζουν διακοπές στο Γκστάαντ και όλες τις κλήσεις και εκκλήσεις για βοήθεια τις συνδέουν με Κάιρο. Το μόνο που χρειάζεται για να σταματήσει η ρύπανση του Ασωπού είναι η δημιουργία κατάλληλης μονάδας βιολογικού καθαρισμού για τη διαχείριση των λυμάτων (αυτό έπρεπε να είχε γίνει από τη στιγμή της εγκατάστασης των βιομηχανιών, το 1969). Μα, ενώ στη Βοιωτία ο καρκίνος θερίζει, εκείνοι δεν πράττουν τα στοιχειώδη, τα εντελώς αυτονόητα. Ποιος ξέρει γιατί. Ένα μυστήριο κι αυτό.

Πράξη τρίτη. Θα μπορούσε ίσως ο κρατικός μηχανισμός να είναι πιο δραστήριος κι αποδοτικός, αν ήταν καλολαδωμένος. Δηλαδή, αν ήταν γεμάτα τα ταμεία. Εδώ ανεβαίνουν στη σκηνή οι γυπαετοί της τρίτης κατηγορίας. Η δικιά τους συνεισφορά στο δράμα είναι ότι έχουν φροντίσει να είναι τα ταμεία άδεια. Με κομπίνες σαν του χρηματιστηρίου ή των ολυμπιακών αγώνων αναδιανέμουν συνεχώς τον πλούτο από τους μικρομεσαίους προς τους μεγαλοπελώριους.

Κι έτσι στη Βοιωτία άνθρωποι αρρωσταίνουν και πεθαίνουν μαζικά. Όσοι απομένουν έχουν να αντιμετωπίσουν τον πόνο της απώλειας αγαπημένων προσώπων και τον τρόμο για ένα μέλλον αβέβαιο.

Αυλαία. Όρθιοι οι θεατές, δηλαδή το ναρκωμένο πόπολο και μια εσωτερικά σπαρασσόμενη ιντελιγκέντσια, χειροκροτούμε, εξίσου υπόλογοι, τη φρίκη. Τη χειροκροτούμε κάθε φορά που συναλλασσόμαστε με τη φαυλότητα, για να μας εξασφαλίσει μια κάποια θεσούλα ή μια ταπεινή εξυπηρετησούλα. Προωθούμε ή ανεχόμαστε τον κάθε άξεστο, τον κάθε ανάξιο, τον κάθε κοπρίτη, για ένα θλιβερό ίδιον όφελος. Εξαθλιωμένοι, ελεεινοί, αποξενωμένοι από κάθε έννοια αξιοπρέπειας ή λεβεντιάς, αρκούμαστε σ' ένα κόκαλο, σ' ένα ψίχουλο από το χέρι του αφέντη. Απορροφημένοι στο τώρα, στη μυωπική επιδίωξη, αποτυγχάνουμε να διακρίνουμε τις συνέπειες, που ορίζονται από την προφανή νομοτέλεια: όποιος σπέρνει κοπρίτες θερίζει κοπριές.

Ο Ασωπός μας αφορά όλους. Ας μη βαυκαλιζόμαστε. Όταν οι θεσμοί ασθενούν, δεν ασθενούν επιλεκτικά, ασθενούν για όλους. Σήμερα το πρόβλημα διαπιστώνεται στη Βοιωτία, αύριο κάπου αλλού. Ποιος πιστεύει ότι στην υπόλοιπη Ελλάδα όλες οι βιομηχανίες λειτουργούν νομότυπα, σύμφωνα με τις δέουσες προδιαγραφές ασφάλειας για τη δημόσια υγεία; Σε προηγούμενο άρθρο (Η αυτοκρατορία του αδιανόητου) είχα παραθέσει δημοσιεύματα που φέρνουν στο φως προβλήματα ρύπανσης σε άλλα ποτάμια. Εξάλλου, ποιος ξέρει πόσα και ποια από τα τρόφιμα που φτάνουν στο πιάτο μας παράγονται στη Βοιωτία με νερό Ασωπού;

Αξίζει να αφιερώσετε λίγο χρόνο, για να δείτε τα σύντομα βίντεο που ακολουθούν.

Στο Asopos SOS θα βρείτε απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα, π.χ. πώς μπορείτε να βοηθήσετε.

Η γνώση είναι δύναμη. Διαδώστε την.

Ρομπέν






Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2009

Το πλύσιμο των πιάτων από θεολογική σκοπιά


Ακούγεται συχνά ότι η Παλαιά Διαθήκη είναι η ιστορία των Εβραίων, συνεπώς κάτι νεκρό και περίπου άχρηστο για όλους τους υπόλοιπους. Κι όμως, η Παλαιά Διαθήκη έχει έναν ρόλο ζωντανό και χρήσιμο για όλους, Εβραίους και μη. Η Παλαιά Διαθήκη είναι η απαραίτητη θέση, για να διαπιστωθεί η αντίθεση της Καινής. Είναι το αναγκαίο πριν, για να σημειωθεί η μετάβαση στο μετά. Είναι το χρειώδες μέτρο σύγκρισης, για να συναχθεί η αλλαγή του τρόπου. Η Παλαιά Διαθήκη ήταν το βασίλειο του Νόμου (μωσαϊκού). Η Καινή Διαθήκη είναι το βασίλειο της Αγάπης.


Ο Νόμος είναι βαρύς, δυσβάσταχτος, κανείς δεν δικαιώνεται με κριτήριο την τήρηση του:


«Όλοι παρεξέκλιναν, μαζί εξαχρειώθηκαν· δεν υπάρχει κανένας που να πράττει το αγαθό· δεν υπάρχει ούτε ένας.» (Ψαλμοί, 14:3)


Δεν είναι μόνο οι δέκα εντολές. Ακολουθεί το Δευτερονόμιο, με καμιά διακοσαριά νομικές διατάξεις, που μπορούν να αποθαρρύνουν και τον πιο αισιόδοξο αθλητή της αρετής.


Ευτυχώς, στην Καινή Διαθήκη το βάρος έχει μεταφορτωθεί, δια της Σταυρικής Θυσίας, στο Αρνίο, και τώρα ολόκληρο το νομικό σύστημα που ίσχυε πριν τη Θυσία συμπυκνώνεται σε μία και μοναδική εντολή:


«Σε κανέναν να μη οφείλετε τίποτε, παρά μονάχα το να αγαπάτε ο ένας τον άλλον· επειδή, εκείνος που αγαπάει τον άλλον, εκπληρώνει τον νόμο.» (Προς Ρωμαίους 13:8)


Πιο συνοπτικά και φιλικά στον χρήστη το θέτει ο Ιερός Αυγουστίνος:

«Αγάπα και κάνε ό,τι θες».


Το νόημα αυτής της εντολής είναι ότι, αν πραγματικά αγαπάς, τότε κάθε σου πράξη θα είναι αγαπητική και αυτό σημαίνει ότι, εκτός περιπτώσεων ακούσιας αστοχίας, δεν θα λαθεύει, επομένως θα τηρεί τον Νόμο και μάλιστα άκοπα κι αβίαστα, χωρίς να προσπαθεί και να μεριμνά γι’ αυτό.


Το κβαντικό άλμα τρόπου που σηματοδοτεί αυτή η μετάβαση από την Παλαιά στην Καινή Διαθήκη είναι κεφαλαιώδους σημασίας για την πρακτική του βίου. Σημαίνει ότι εκθρονίζεται από τον θρόνο του Κριτή ο σατράπης Νόμος, ο ψυχρός και ανήλεος, ο λογιστής, και ενθρονίζεται η Αγάπη, ως πύλη ελευθερίας. Το κβαντικό άλμα τρόπου είναι από τη σκλαβιά στην ελευθερία. Δεν υπάρχει στην Ιστορία πιο σημαντική, πιο καθοριστική μετάβαση από αυτήν. Μια νέα εποχή ξημέρωσε για τον άνθρωπο. Η ελευθερία, η υπαρκτική ελευθερία, είναι πια δυνατή, εφικτή.


Αυτή η μετάβαση δεν είναι ένα άπαξ συντελεσμένο ενέργημα που αφορούσε κάποιους κάποτε ή που αφορά μόνο τους Χριστιανούς ή που αφορά μόνο τη θεωρία. Είναι ένα ανοιχτό στοίχημα που αφορά όλους, τους αφορά σήμερα και τους αφορά στην πράξη.


Ξέρω. Θέλετε παράδειγμα.


Ας πάρουμε ως παράδειγμα το πλύσιμο των πιάτων. Παραδοσιακά το κάνει η σύζυγος. Η οποία, βέβαια, θα χαιρόταν ιδιαιτέρως, αν ενίοτε αναλάμβανε ο σύζυγος αυτό το καθήκον.


Εδώ διακρίνουμε δύο τρόπους:


Από τη μία μεριά έχουμε τα ζευγάρια που ζουν ακόμα με την Παλαιά Διαθήκη (το παλιό συμβόλαιο), τα μη σωσμένα, εκείνα δηλαδή που δεν έχουν ακόμα αναγνωρίσει τη δυνατότητα απόδρασης από τον Νόμο, ζωής στην ελευθερία. Οπότε το σενάριο εκτυλίσσεται ως εξής: Η σύζυγος προβάλλει την απαίτηση να πλένει και ο σύζυγος τα πιάτα. Η απαίτηση είναι λογική: εφόσον εργάζονται και οι δύο, έχουν ίσα δικαιώματα και ίσες υποχρεώσεις (ισονομία). Ο σύζυγος, ως ον λογικό, αναγκάζεται να συμφωνήσει, αναγνωρίζοντας το προφανές δίκαιο των επιχειρημάτων (το δίκαιο του νόμου). Μάλιστα, το βάρος μοιράζεται εξίσου: μία θα πλένει τα πιάτα η σύζυγος και μία ο σύζυγος. Η απόφαση αυτή λαμβάνει κύρος νομικής διάταξης. Ο σύζυγος, που καμία όρεξη δεν έχει να πλένει πιάτα, αισθάνεται το βάρος του νόμου, του άχαρου πρέπει, και καταπιέζεται. Οι δύο σύζυγοι εκπληρώνουν το καθήκον τους απέναντι στο σωστό και δίκαιο, απέναντι στον νόμο, διαλέγονται με τον νόμο και κρίνονται από αυτόν. Από μια τέτοια ρύθμιση ουδόλως προάγεται η σχέση του ζευγαριού. Το μόνο που προάγεται είναι η καθαριότητα των πιάτων.


Από την άλλη μεριά έχουμε τα ζευγάρια που ζουν με την Καινή Διαθήκη (το νέο συμβόλαιο). Εδώ υπάρχει Αγάπη. Η Αγάπη ψιθυρίζει στον σύζυγο ότι η σύζυγος είναι κουρασμένη, ας την βοηθήσει. Ο σύζυγος θέλει να βλέπει τη σύζυγο ξεκούραστη, υγιή, χαρούμενη. Γι’ αυτό σπεύδει να αναλάβει εκείνος το πλύσιμο των πιάτων. Η σύζυγος αντιλαμβάνεται την ειλικρινή πρόθεση πίσω από την προσφορά του συζύγου και αυτό ήδη της αρκεί. Ήδη η χαρά που πήρε από την ανιδιοτελή προσφορά του συζύγου της την έχει ξεκουράσει. Σκέφτεται κι αυτή, από το μέρος της, ότι ο σύζυγός της είναι κουρασμένος και επιμένει να πλύνει εκείνη τα πιάτα. Δεν έχει σημασία ποιος θα τα πλύνει τελικά. Σημασία έχει ότι, όταν και τα δύο μέλη του ζευγαριού εμφορούνται από ανυπόκριτη επιθυμία προσφοράς, θυσίας, αυθυπέρβασης, τότε συστήνεται σχέση. Το φυσικό άχθος του πλυσίματος των πιάτων γίνεται αμελητέο, αποσύρεται στο παρασκήνιο. Στο προσκήνιο έρχονται η σχέση και η χαρά της σχέσης.


Το σημαντικό στη ζωή δεν είναι να τα κάνουν όλα οι άλλοι αντί να τα κάνεις εσύ. Το σημαντικό είναι να ξέρεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που, αν χρειαστεί, θα τα κάνουν. Με χαρά. Κι ας μη χρειαστεί ποτέ. Φτάνει να το ξέρεις.


Αξίζει να σημειωθεί ότι οι γυναίκες, ως όντα με οξεία διαίσθηση και ευαισθησίες σε θέματα σχέσεων, έχουν ψυχανεμιστεί αυτό που εδώ αναπτύχθηκε με θεολογικούς όρους. Τις ακούς να λένε: «Δεν θέλω απλά να πλύνεις τα πιάτα, θέλω να θέλεις να τα πλύνεις.» Αυτό που στην ουσία λένε είναι: «Θέλω να μ’ αγαπάς». Αλλά το γεγονός ότι το λένε και, επιπλέον, συνήθως, ο τρόπος με τον οποίον το λένε, συνιστά νόμο. Ξανακυλάμε, δηλαδή, στην Παλαιά Διαθήκη.


Βέβαια, όλη η παραπάνω ανάλυση γίνεται σε ένα πρώτο επίπεδο (απλοϊκής) προσέγγισης. Αν στην εξίσωση προστεθούν κούραση, άγχος, παιδιά, καταληκτικές ημερομηνίες, λογαριασμοί, χρέη, πεθερές, τότε η αγάπη γίνεται δύσκολη. Κανείς δεν είπε ότι η ζωή με την Καινή Διαθήκη (το νέο συμβόλαιο) είναι περίπατος στο πάρκο. Ο σκοπός εδώ ήταν να επισημανθεί η ποιοτική διαφορά μεταξύ παλαιού και νέου συμβολαίου. Αυτό μόνο.


Ρομπέν