Σ' αυτή τη χώρα, που βυθίζεται με ταχύτητα βομβαρδιστικού καθέτου εφορμήσεως (Στούκας) και πάτο δε λέει να βρει, πεθαίνουν κάθε χρόνο στην άσφαλτο περίπου 2500 άνθρωποι, κατά κανόνα νέοι. Πενταπλάσιος είναι ο αριθμός των αναπήρων, δηλαδή 12.500! Επομένως, κάθε δεκαετία προσθέτει 25.000 νεκρούς και 125.000 ανάπηρους! Αυτά και άλλα τέτοια θλιβερά μας λέει το δημοσίευμα της Μακεδονίας. Έχω πειστεί πια αμετάκλητα, δεν υπάρχει πιο φαιδρή χώρα στον πλανήτη.
Αν είσαι οδηγός, δεν χρειάζεται να διαβάσεις τις στατιστικές, το ζεις το πρόβλημα. Κάθε φορά που μπαίνεις στο αυτοκίνητό σου κάνεις το σταυρό σου. Ανά πάσα στιγμή μπορεί ένας σουρωμένος να βγει από το ρεύμα του και να καρφωθεί μετωπικά πάνω σου η μια άσχετη να περάσει κόκκινο και να σε εμβολίσει. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι με δημόσιους κινδύνους που δεν έμαθαν ποτέ να οδηγούν ή που έχουν (λόγω ηλικίας ή μαλάκυνσης) ξεχάσει την τέχνη. Οι περισσότεροι ταξιτζήδες δεν ανάβουν ποτέ φλας, ανεξαιρέτως όλοι οι οδηγοί μικρών μεταφορικών οχημάτων (τύπου κλούβας) είναι υποψήφιοι ραλίστες, ενώ οι γυναίκες οδηγοί συχνά παρελαύνουν στην αριστερή λωρίδα με ταχύτητα πασαρέλας και σχεδόν ποτέ δεν πρόκειται να σου δώσουν προτεραιότητα πουθενά, ακόμα και αν οδηγείς ασθενοφόρο με ετοιμοθάνατους. Υπάρχουν εξαιρέσεις σε όλες τις κατηγορίες, αλλά η γενική εικόνα είναι αυτή.
Υποθέτω ότι ευθύνονται για την οδηγική μας συμπεριφορά η ανατροφή μας, οι ιδεοληψίες επιμέρους κοινωνικών ομάδων, ο εθνικός τσαμπουκάς, ο εθνικός ωχαδερφισμός, η τραγική ανικανότητά μας, ως λαού, να ρυθμίζουμε τις πράξεις μας με μη μηδενικό ορίζοντα, δηλαδή όχι αποκλειστικά με βάση το εδώ και το τώρα, δηλαδή λαμβάνοντας υπόψη αφενός τους άλλους και αφετέρου το μέλλον μας, και, τέλος, η ανύπαρκτη κυκλοφοριακή αγωγή μας: οι εξετάσεις για δίπλωμα οδήγησης είναι ένα κακόγουστο αστείο, μα ακόμα κι αυτές πολλοί εξεταζόμενοι τις περνάνε με φακελάκι.
Το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα: είναι επικίνδυνο να κυκλοφορείς στους ελληνικούς δρόμους. Στην ουσία παίζεις λότο. Το ρίσκο, μάλιστα, ανεβαίνει, αν λάβουμε υπόψη το πού θα διακομιστείς, σε περίπτωση που, ο μη γένοιτο, εμπλακείς σε τροχαίο και τραυματιστείς.
Υπάρχουν λίγες κλίνες εντατικής θεραπείας και λειτουργούν ακόμα λιγότερες (150 κλίνες εντατικής θεραπείας, δηλαδή 1 στις 4, παραμένουν κλειστές, λόγω έλλειψης προσωπικού). [Το δάχτυλο, το φεγγάρι κι ένας υπουργός]
Στα επείγοντα επικρατούν συνθήκες εμπόλεμης ζώνης. Σκηνές από ταινίες με θέμα το Βιετνάμ έρχονται στο μυαλό. Εξάλλου, 4.500 γιατροί και 15.000 νοσηλευτές λείπουν από το εθνικό σύστημα υγείας. Υπό απάνθρωπες συνθήκες εργάζονται οι υπάρχοντες γιατροί και νοσηλευτές (πολλοί κάνουν 10 εφημερίες το μήνα, αντί για 4-6, που είναι το κανονικό). [Το 24ωρο του τρόμου στα επείγοντα]
Τα χρέη των νοσοκομείων, ύψους 5 δισ. ευρώ, και η απουσία αξιολόγησης έχουν ως αποτέλεσμα σοβαρές ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή, ακόμα και σε ευτελή αναλώσιμα, όπως γάζες και βελόνες, ενώ παράλληλα παρατηρείται συνωστισμός διευθυντών, γεγονός που σημαίνει ακόμα λιγότερα "χέρια" στο "πεδίο της μάχης".
Με όλα αυτά, η οδήγηση στους δρόμους αυτής της χώρας είναι εγχείρημα που απαιτεί ιδιαίτερες δεξιότητες, πείρα, γρήγορα ανακλαστικά, τόλμη και κάποιου είδους μεταφυσική πίστη. Εγχείρημα για κασκαντέρ.
Αν είσαι οδηγός, δεν χρειάζεται να διαβάσεις τις στατιστικές, το ζεις το πρόβλημα. Κάθε φορά που μπαίνεις στο αυτοκίνητό σου κάνεις το σταυρό σου. Ανά πάσα στιγμή μπορεί ένας σουρωμένος να βγει από το ρεύμα του και να καρφωθεί μετωπικά πάνω σου η μια άσχετη να περάσει κόκκινο και να σε εμβολίσει. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι με δημόσιους κινδύνους που δεν έμαθαν ποτέ να οδηγούν ή που έχουν (λόγω ηλικίας ή μαλάκυνσης) ξεχάσει την τέχνη. Οι περισσότεροι ταξιτζήδες δεν ανάβουν ποτέ φλας, ανεξαιρέτως όλοι οι οδηγοί μικρών μεταφορικών οχημάτων (τύπου κλούβας) είναι υποψήφιοι ραλίστες, ενώ οι γυναίκες οδηγοί συχνά παρελαύνουν στην αριστερή λωρίδα με ταχύτητα πασαρέλας και σχεδόν ποτέ δεν πρόκειται να σου δώσουν προτεραιότητα πουθενά, ακόμα και αν οδηγείς ασθενοφόρο με ετοιμοθάνατους. Υπάρχουν εξαιρέσεις σε όλες τις κατηγορίες, αλλά η γενική εικόνα είναι αυτή.
Υποθέτω ότι ευθύνονται για την οδηγική μας συμπεριφορά η ανατροφή μας, οι ιδεοληψίες επιμέρους κοινωνικών ομάδων, ο εθνικός τσαμπουκάς, ο εθνικός ωχαδερφισμός, η τραγική ανικανότητά μας, ως λαού, να ρυθμίζουμε τις πράξεις μας με μη μηδενικό ορίζοντα, δηλαδή όχι αποκλειστικά με βάση το εδώ και το τώρα, δηλαδή λαμβάνοντας υπόψη αφενός τους άλλους και αφετέρου το μέλλον μας, και, τέλος, η ανύπαρκτη κυκλοφοριακή αγωγή μας: οι εξετάσεις για δίπλωμα οδήγησης είναι ένα κακόγουστο αστείο, μα ακόμα κι αυτές πολλοί εξεταζόμενοι τις περνάνε με φακελάκι.
Το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα: είναι επικίνδυνο να κυκλοφορείς στους ελληνικούς δρόμους. Στην ουσία παίζεις λότο. Το ρίσκο, μάλιστα, ανεβαίνει, αν λάβουμε υπόψη το πού θα διακομιστείς, σε περίπτωση που, ο μη γένοιτο, εμπλακείς σε τροχαίο και τραυματιστείς.
Υπάρχουν λίγες κλίνες εντατικής θεραπείας και λειτουργούν ακόμα λιγότερες (150 κλίνες εντατικής θεραπείας, δηλαδή 1 στις 4, παραμένουν κλειστές, λόγω έλλειψης προσωπικού). [Το δάχτυλο, το φεγγάρι κι ένας υπουργός]
Στα επείγοντα επικρατούν συνθήκες εμπόλεμης ζώνης. Σκηνές από ταινίες με θέμα το Βιετνάμ έρχονται στο μυαλό. Εξάλλου, 4.500 γιατροί και 15.000 νοσηλευτές λείπουν από το εθνικό σύστημα υγείας. Υπό απάνθρωπες συνθήκες εργάζονται οι υπάρχοντες γιατροί και νοσηλευτές (πολλοί κάνουν 10 εφημερίες το μήνα, αντί για 4-6, που είναι το κανονικό). [Το 24ωρο του τρόμου στα επείγοντα]
Τα χρέη των νοσοκομείων, ύψους 5 δισ. ευρώ, και η απουσία αξιολόγησης έχουν ως αποτέλεσμα σοβαρές ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή, ακόμα και σε ευτελή αναλώσιμα, όπως γάζες και βελόνες, ενώ παράλληλα παρατηρείται συνωστισμός διευθυντών, γεγονός που σημαίνει ακόμα λιγότερα "χέρια" στο "πεδίο της μάχης".
Με όλα αυτά, η οδήγηση στους δρόμους αυτής της χώρας είναι εγχείρημα που απαιτεί ιδιαίτερες δεξιότητες, πείρα, γρήγορα ανακλαστικά, τόλμη και κάποιου είδους μεταφυσική πίστη. Εγχείρημα για κασκαντέρ.
Ρομπέν
1 σχόλιο:
Δεν ξέρω ποιο είναι το βαρύτερο τίμημα της ασυδοσίας της συμπεριφοράς που γενικευμένα απαξιώνει ολόκληρο το κοινωνικό μας σύνολο: η σωματική ή η ψυχική (δια)φθορά τις οποίες υπομένουμε;
Αλλά, από μια αντιδιαμετρική θέση, Ρομπέν, μην αντέχοντας την αμετροέπεια και μην έχοντας τρόπο να στρέψω όλους τους δείκτες προς μια μορφή συλλογικής ευφορίας, αισθάνομαι την ανάγκη να εργαστώ: σαν τυφλοπόντικας, χωρίς να αφήνω να διαφανεί αυτό που γνωρίζω ως ελλειμματικό και ως αισχύνη, αδιάκοπα, σαν να μην με τραβούν τα βάρητα προς το τίποτα. Έστω και απολύτως -απολύτως- απομονωμένη από τον άμεσο περίγυρό μου. Αυτόν που δεν έχει εμφανώς να προσδώσει αξία σε καμία σχέση και σε τίποτε, εκτός από την αμεσότητα του πόνου.
Δεν ξέρω κάτι άλλο εκτός από αυτό, μιας και δεν είμαι διατεθειμένη να εγκαταλείψω.
Δημοσίευση σχολίου