Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

Σήψη και θλίψη

.
Ο δημόσιος χώρος έχει αλλάξει χρήση και ύφος. Κάποτε εξυπηρετούσε κατά κύριο λόγο τη συνάντηση, τώρα τη συναλλαγή, τη χρεία. Σε κάθε βήμα νόμιμα ή παράνομα μαγαζάκια, πραμάτεια, διαφήμιση. Όλα τα φανάρια πια είναι πόστα, πιάτσα. Στήνονται εκεί επαγγελματίες επαίτες, ορδές εξαθλιωμένων ανθρώπων, ακρωτηριασμένων, ανήμπορων ή απατεωνίσκων, τους οποίους οι νταβατζήδες αλιεύουν και εισάγουν από κάθε γωνιά των Βαλκανίων, ώστε να στελεχώσουν την εγχώρια μπίζνα της επαιτείας. (Τα περί νταβατζήδων και οργανωμένης μπίζνας επαιτείας τα αποκάλυψε σε εκπομπή τοπικού καναλιού της Θεσσαλονίκης ο δήμαρχος Παπαγεωργόπουλος. Δεν την είδα την εκπομπή ούτε το έχω διασταυρώσει, αλλά την πληροφορία μου την έδωσε αξιόπιστη πηγή.) Εκτός από αυτούς του δύσμοιρους, στα φανάρια ενεδρεύουν και διανομείς διαφημιστικών φυλλαδίων. Αν έχεις ανοιχτό το παράθυρο, θες δε θες θα σου πετάξουν μέσα το διαφημιστικό. Μια άλλη κατηγορία είναι οι πωλητές μικροαντικειμένων, όπως χαρτομάντηλα ή στυλό. Μια άλλη οι πωλητές φαγώσιμων, όπως φρούτα ή κουλούρια. Η πιο εξοργιστικά κουτοπόνηρη τάξη αυτής της μικροκοινωνίας είναι οι νέοι και αρτιμελείς «χτυπημένοι από τη μοίρα» στελθ επαίτες. «Χτυπημένοι από τη μοίρα» δηλώνουν οι ίδιοι: πάνω στις χρωματιστές χαρτονένιες απεικονίσεις της Παναγίας ιστορούν ανορθόγραφα τα αναρίθμητα κακά της μοίρας τους, όπως έξι θάνατοι και δεκαοκτώ βαριές ασθένειες σε τετραμελή οικογένεια. Στελθ για δύο λόγους: πρώτον γιατί, ενώ στην ουσία επαιτούν, καμώνονται πώς πουλάνε και, δεύτερον, γιατί καμουφλάρουν το προϊόν: τοποθετούν στη φάτσα της στοίβας των επαιτόχαρτων διαφημιστικό φυλλάδιο με προσφορές της τάδε ηλεκτραγοράς, γνωρίζοντας ότι οι προσφορές βρίσκουν περισσότερους πρόθυμους αποδέκτες απ’ όσους η ευτελής εικόνα (συχνά ούτε καν εικόνα, σκέτη περιγραφή του προσωπικού δράματος). Μόλις κατεβάσεις το παράθυρο, αντί για το ένα και μοναδικό φυλλάδιο της βιτρίνας σου πασάρουν από τη στοίβα την Θεοτόκο πλαισιωμένη από τις βιογραφικές τους υποσημειώσεις, με την ελπίδα, υποθέτω, ότι αφού πήρες την ιερή εικόνα στα χέρια σου και εφόσον διαβάσεις το σπαραξικάρδιο βιογραφικό (σπαραξικάρδιο, στην πραγματικότητα, λόγω ανορθογραφίας και μόνο), ε, δεν μπορεί, θα φιλοτιμηθείς να δώσεις κάτι. Εσχάτως προστέθηκαν στην ομήγυρη των φαναριών και οι ζογκλέρ. Παρουσιάζουν τα κόλπα τους, γελούν προσποιούμενοι τη χαρά της ζωής, υποκλίνονται, βγάζουν το καπέλο και περνάνε για τον οβολό. Αυτά πλέον δεν είναι φανάρια, είναι μικρογραφίες εμπορικών κέντρων. Τα έχουν όλα: αντικείμενα προς πώληση, διαφήμιση, φαγητό, ψυχαγωγία, φιλανθρωπία. Και, βεβαίως, εξαπάτηση.

Παρεμπιπτόντως, μιας και αναφέρθηκα στη δημαρχάρα: πού βρίσκεται εκείνη η υπόθεση της υπεξαίρεσης από τον Δήμο Θεσσαλονίκης τριάντα (τουλάχιστον) εκατομμυρίων ευρώ; Πάει κι αυτό το σκάνδαλο, χάθηκε από το προσκήνιο της δημοσιότητας. Και πώς να μη χαθεί; Ολόκληρος κώλος Αλεξανδράτου μπήκε μπροστά. Σωστά.

Πάντως, η αγωγή του Παπαγεωργόπουλου κατά της Αράπογλου για συκοφαντική δυσφήμηση απορρίφθηκε και από το εφετείο Θεσσαλονίκης, μετά την πρώτη απόρριψη από το πρωτοδικείο. Συμβαίνουν αυτά κι έχουν τη σημασία τους – και ας μην διασαλπίζονται από τα δελτία ειδήσεων. Το δικαστήριο σημειώνει στην απόφασή του πως όσα υποστήριξε η κυρία Αράπογλου «αναφέρονται σε αληθή κατά βάση γεγονότα». Τι μου λες; Απρόσμενο. Δείτε και μόνοι σας (το σύνθημά μας είναι «Δεν ξεχνώ»):


Αν οι εικόνες που βλέπει κάποιος στους δρόμους, στις τηλεοράσεις και στις εφημερίδες ενός τόπου είναι ενδεικτικές της στάθμης του λαού και του πολιτισμού σε αυτόν τον τόπο, τότε οι τέτοιες εικόνες στην Ελλάδα του σήμερα παραπέμπουν στην άβυσσο μιας γενικευμένης εξαθλίωσης. Τριάντα χρόνια αλητείας στην εξουσία, τριάντα χρόνια εκμαυλισμού της λαϊκής μάζας, έφεραν αποτελέσματα που είναι πια ορατά στους δρόμους, στις τηλεοράσεις, στις εφημερίδες, στα ραδιόφωνα. Όπου κι αν κοιτάξει κανείς, ό,τι και αν διαβάσει, ό,τι και αν ακούσει ή συζητήσει, θα βρει σήψη και θλίψη.

Στους ενόχους εσχάτης προδοσίας αποκτηνωμένους γενίτσαρους που ντρόπιασαν τον τόπο μου, εξαθλίωσαν τον λαό μου, έθαψαν στην κοπριά τον πολιτισμό μου, έχω να πω τα εξής:

Δεν πιστεύω ούτε λέξη από όσα λέτε.
Δεν ξεχνώ.
Δεν θα πάρετε ποτέ την ψήφο μου.
Εύχομαι να νιώσετε στη σάρκα σας, στα κόκαλά σας, το άθροισμα του πόνου που έχετε προκαλέσει.

Ρομπέν

Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

Το τίμημα της ευκολίας

.
Τα χρόνια τα παλιά η ζωή είχε καθημερινές δυσκολίες άλλου είδους από τις σημερινές. Πολλά που σήμερα είναι πανεύκολα και αυτονόητα, τότε ήταν δύσκολα. Δεν είναι πολύ μακρινή η εποχή που, για να πιει νερό η φαμίλια, έπρεπε κάποιος να πάρει τη στάμνα, να περπατήσει ως τη βρύση στην πλατεία του χωριού, να σταθεί στην ουρά, να τη γεμίσει και γεμάτη να την κουβαλήσει πίσω στο σπίτι. Αυτοκίνητα δεν υπήρχαν τότε. Οι δουλειές γίνονταν με τα χέρια και τα πόδια.

Όταν ήρθε το αυτοκίνητο, αντικατέστησε τα πόδια. Είναι πιο εύκολο να οδηγείς παρά να περπατάς. Ειδικά δε αν κουβαλάς φορτίο. Το αυτοκίνητο είναι ευκολία. Αλλά η χρήση του έχει ένα τίμημα. Πέρα από τα έξοδα αγοράς, συντήρησης και κυκλοφορίας, υπάρχει το τίμημα της ρύπανσης της ατμόσφαιρας. Η χρήση του αυτοκινήτου υποβαθμίζει την ποιότητα του αέρα που αναπνέουμε και συμβάλλει στην παγκόσμια υπερθέρμανση. Επιπλέον, προσθέτει καθημερινές δυσκολίες, διαφορετικές από αυτές που θεράπευσε (π.χ. μποτιλιάρισμα).

Εξάλλου, κάθε ευκολία έχει ένα τίμημα. Για παράδειγμα, το πρόχειρο φαγητό είναι μια ευκολία, αλλά έχει επιπτώσεις στην υγεία. Η χρήση ορυκτών καυσίμων είναι μια ευκολία (δεν χρειάζεται να αλλάξουμε κάτι, απλά συνεχίζουμε να κάνουμε ό,τι ακριβώς εδώ και αιώνες), αλλά έχει επιπτώσεις στην υγεία, στο κλίμα, στη βιωσιμότητα. Άπειρες μικρές και μεγάλες καθημερινές ευκολίες, από την πλαστική σακούλα έως το κινητό τηλέφωνο, έχουν επιπτώσεις στην υγεία και στο περιβάλλον. Τα δάνεια, προσωπικά και εθνικά, είναι κι αυτά μια ευκολία, αλλά έχουν σοβαρές επιπτώσεις στην οικονομία.

Σε γενικές γραμμές, έχουμε ένα θέμα με το τίμημα: δεν μας αρέσει να το πληρώνουμε. Αλλά, όταν δεν πληρώνεται, το τίμημα δεν εξαφανίζεται. Επανέρχεται ακριβότερο. Γιατί και η αναβολή (ως ευκολία) έχει ένα τίμημα, το οποίο προστίθεται.

Η ανανεώσιμη ενέργεια είναι μια εκπληκτική δυνατότητα. Μολονότι η σχετική τεχνολογία υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια, δεν έχει εφαρμοστεί σε μεγάλη κλίμακα. Η εφαρμογή της σε μεγάλη κλίμακα έχει τίμημα: επένδυση στην έρευνα για τη βελτίωση της απόδοσης των συστημάτων παραγωγής ενέργειας, επένδυση στην υλοποίηση τέτοιων συστημάτων (φωτοβολταϊκά πάρκα, αιολικά πάρκα κ.λπ.) και σύγκρουση με τα καρτέλ του πετρελαίου. Καμιά κυβέρνηση δεν θέλησε να το πληρώσει. Με θαυμαστή ανευθυνότητα παίξαμε το γνωστό παιχνίδι στρουθοκαμηλισμού, αδράνειας και αναβολής. Νομοτελειακά, πληρώνουμε τώρα το τίμημα με τόκο: επιπτώσεις στην ποιότητα ζωής, στην υγεία, στη χλωρίδα και την πανίδα, στο κλίμα. Η ζωή πάνω στον πλανήτη απειλείται. Πριν, όταν είχαμε την άνεση της επιλογής, η απειλή ως αόριστη υπόσχεση δεν ήταν αρκετή για να μας οδηγήσει στις σωστές αποφάσεις. Τώρα, η απειλή ως ορατή πια μετάπτωση του οικοσυστήματος αρχίζει να αφυπνίζει τα ανακλαστικά της αυτοσυντήρησης.

Συνοψίζοντας: οι δυσκολίες στη ζωή υπάρχουν για κάποιον λόγο. Η όποια ευκολία δεν χαρίζεται, προπληρώνεται. Το τίμημα φυγείν αδύνατον. Η άγνοια και η αγνόηση αυτών των κανόνων έχουν ως συνέπεια την καταβολή (αργότερα) πολλαπλάσιου τιμήματος.

Μα όλα τούτα είναι φιλοσοφίες για έναν στενό κύκλο βαρεμένων. Ελάχιστοι άνθρωποι στην ιστορία ενδιαφέρονται να τα συνειδητοποιήσουν και απελπιστικά πιο λίγοι είναι κείνοι που όχι μόνο τα συνειδητοποιούν, αλλά επίσης έχουν την εξουσία να τα μετουσιώσουν σε πολιτική καθώς και την αγαθή προαίρεση να το πράξουν.
Ρομπέν
.

Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

Απαιτητικοί πελάτες, η μόνη λύση

.
Την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος σε αυτόν τον τόπο της πρωτοφανούς φαιδρότητας έχουν περιγράψει καταλεπτώς ο Χρήστος Γιανναράς και άλλοι οξυδερκείς διανοητές. Παλαιότερα μπορεί να θεωρούνταν έως και γραφικοί, αλλά σήμερα, υπό το φως των εξελίξεων, μάλλον προφήτες αποδεικνύονται.

Η ανάταξη ενός πολιτικού συστήματος που έχει καταρρεύσει δεν είναι εύκολη υπόθεση. Η αντίστοιχη ιατρική πρόκληση θα ήταν, υποθέτω, να προσπαθήσεις να θεραπεύσεις ένα σώμα που από την κορυφή ως τα νύχια, από το πρώτο έως το τελευταίο κύτταρο, είναι καρκίνωμα.

Όσοι ακόμα δεν έχουν παραδοθεί στη φαυλότητα ή στην απελπισία αναζητούν λύσεις. Οι οποίες είναι εξαιρετικά δυσεύρετες και δυσδιάκριτες. Επιπλέον, όταν και όπου εντοπίζονται, είναι τόσο αμφιλεγόμενες, ώστε δεν πείθουν ευρέως. Νομίζω, πάντως, ότι μια βασική αιτία αυτής της δυστοκίας είναι ο ορισμός της λύσης: οι περισσότεροι, όταν μιλάνε για λύσεις, έχουν στο μυαλό τους μια μέθοδο που θα επαναφέρει την ευρυθμία άμεσα, αν είναι δυνατόν αύριο.(Να μην τα ξαναλέμε: στον πυρήνα όλων σχεδόν των προβλημάτων είναι ο χρόνος.)

Είναι, ωστόσο, προφανές ότι η σήψη δεκαετιών δεν θεραπεύεται σε μια μέρα, ούτε σε έναν μήνα, ούτε σε έναν χρόνο. Οφείλουμε να αποδεχθούμε, όσο και αν η ψυχή ματώνει αποζητώντας άμεση αποκατάσταση της κανονικότητας, ότι μια μακροπρόθεσμη προοπτική εξομάλυνσης δεν είναι μεν ό,τι καλύτερο, αλλά είναι το καλύτερο στο οποίο μπορούμε να ελπίζουμε.

Παράδειγμα. Με το ΠΑΣΟΚ ως έχει, και αν ο Αντώνης Σαμαράς στα επόμενα τρία χρόνια δεν δείξει πολιτικό σθένος και ηγετικό ανάστημα, θεωρώ λογική και επιβεβλημένη την τιμωρητική ψήφο στις επόμενες εκλογές. Είναι αδιανόητο τα δύο μεγάλα κόμματα να συγκεντρώνουν τέτοια ποσοστά ψήφων, όταν παρουσιάζουν τέτοια εικόνα. Η ψήφος να πάει σε μικρά κόμματα, οποιαδήποτε, δεν έχει σημασία. Ή η ψήφος να είναι λευκή.

Οι κοντόφθαλμοι θιασώτες του άμεσου αποτελέσματος θα σπεύσουν να αντικρούσουν αυτή την πρόταση με το επιχείρημα ότι η ψήφος προς ένα μικρό κόμμα καθώς και η λευκή δεν έχουν νόημα, αφού δεν αναδεικνύουν κυβέρνηση, ότι πάλι ένα από τα δύο μεγάλα θα βγει στην εξουσία, οπότε το μη χείρον βέλτιστον κλπ κλπ. Λαμπρά!. Έκτακτα! Δέσμιους αυτής ακριβώς της αντίληψης μας θέλουν τα κόμματα εξουσίας. Αλλά δεν είναι απαραίτητα σωστή.

Ας υποθέσουμε ότι στις βουλευτικές εκλογές του 2013 το 51% των ψηφοφόρων ρίχνουν λευκό. Τι θα συμβεί; Προφανώς, χάρη στο στρεβλό εκλογικό σύστημα, θα βγάλει κυβέρνηση είτε το ΠΑΣΟΚ είτε η ΝΔ. Καμιά αλλαγή ως εδώ. Όμως, ίσως για πρώτη φορά, ολόκληρη η Βουλή, και όχι μόνο η κυβέρνηση, θα είναι Βουλή μειοψηφίας. Αυτό θα είναι ιστορική καμπή. Καμία κυβέρνηση, καμία Βουλή δε θα νιώθει δυνατή μετά από ένα τέτοιο εκλογικό αποτέλεσμα. Με την πλειοψηφία των πολιτών να δηλώνουν τη δυσαρέσκειά τους, νέες δυνατότητες ενδέχεται να ανακύψουν. Ίσως να αφυπνιστούν συνταγματολόγοι, πολιτικοί επιστήμονες, και να δείξουν μια νέα οδό, ένα κάποιο φως. Ίσως να συζητηθεί αλλαγή εκλογικού συστήματος ή ακόμα και αλλαγή τρόπου διακυβέρνησης. Η ανθρώπινη επινοητικότητα ενίοτε εκπλήσσει, αν της δοθεί η ευκαιρία.

Είναι αλήθεια πως τα παραπάνω είναι απλές εικασίες. Και ίσως τίποτα από αυτά να μη συμβεί, ακόμα και αν κάποτε το ποσοστό των λευκών ψήφων αγγίξει το 90%. Ωστόσο, υπάρχει μια αλλαγή για την οποία μπορούμε να είμαστε βέβαιοι, αν οι λευκές ψήφοι εκτοξευθούν στο 51% του εκλογικού σώματος. Είναι η αλλαγή στον τρόπο που μας βλέπουν τα ανθρωπάρια που μας κυβερνούν τα τελευταία τριάντα χρόνια. Υποθέτω ότι τώρα, και ανέκαθεν, μας βλέπουν σαν ζώα. Εκείνοι μας χτυπάνε αλύπητα κι εμείς εξακολουθούμε να τους προσκυνάμε, δίνοντας το μήνυμα ότι «αντέχουν τα ζώα, βαράτε πιο δυνατά». Αυτό θα αλλάξει. Τα ζώα ξύπνησαν. Απέκτησαν κρίση και συνείδηση. Δεν ψωνίζουν πια από το ίδιο μαγαζί. Όχι μόνο αυτό. Τώρα πια υπάρχει μια δεξαμενή εκατομμυρίων ψηφοφόρων, το 51%, παρκαρισμένων στο λευκό. Ποιος κομματάρχης του 20% ή άντε 25% δεν θα στρεφόταν, με τα σάλια του να τρέχουν, σε αυτή τη δεξαμενή; Μιλάω με όρους αγοράς, δεν λέω ότι ξαφνικά οι πολιτικοί θα γίνουν έντιμοι και ανιδιοτελείς. Λέω ότι ακριβώς η εξυπηρέτηση της ιδιοτέλειάς τους θα γίνεται πια με άλλους όρους. Με διαπραγμάτευση. Τώρα, λοιπόν, ο κάθε κομματάρχης, για να δελεάσει τους απαιτητικούς πελάτες του 51%, θα πρέπει να αρχίσει να παράγει πολιτική. Διότι τι άλλο του μένει να κάνει; Οι λαϊκισμοί και τα ρουσφέτια δεν έχουν πια καμιά αξία, καμιά διαπραγματευτική ισχύ απέναντι στους απαιτητικούς πελάτες, αφού είναι τα συστατικά του μοντέλου που οδήγησε αυτούς τους πελάτες (ψηφοφόρους) στο λευκό.

Είναι νόμος της αγοράς: ο βαθμός βελτίωσης του προσφερόμενου προϊόντος είναι ευθέως ανάλογος της απαιτητικότητας των πελατών. Ο χαύνος πελάτης ψωνίζει σαβούρα και διασφαλίζει τη διαιώνιση της σαβούρας.

Ως πρώτη απαίτηση των νεοφώτιστων πολιτών ας προταχθεί η ισονομία. Τι σημαίνει βουλευτική ασυλία και στο καπάκι παραγραφή εγκλημάτων; Κατανοώ ως ένα βαθμό τη σκοπιμότητα της βουλευτικής ασυλίας, αλλά γιατί να μη δημιουργείται φάκελος με τις αγωγές για πιθανά παραπτώματα, ώστε ο βουλευτής να δικάζεται σωρευτικά μετά την απώλεια της βουλευτικής ιδιότητας; Εφαρμογή των νόμων, λοιπόν. Διερεύνηση παραπτωμάτων όλων των βουλευτών της τελευταίας τριαντακονταετίας. Εφαρμογή, για όλους, του πόθεν έσχες. Καταδίκη των ενόχων και κάθειρξη. Όπως γίνεται με τους κοινούς παραπτωματίες, τους μη προνομιούχους. Επιπλέον, κατάσχεση των περιουσιών που δημιουργήθηκαν με άνομους τρόπους. Επιστροφή των κλοπιμαίων στον νόμιμο δικαιούχο, τον ελληνικό λαό. Αλλά, για να είμαστε δίκαιοι, όσοι προτιμούν να μη δικαστούν, ας έχουν το δικαίωμα της «αυτοπεραίωσης», όπως το παρέχουν κι εκείνοι σε μας: να γλιτώνουν τον δικαστικό έλεγχο (όπως εμείς τον φορολογικό), εφόσον παραχωρήσουν στο ελληνικό δημόσιο τη μισή τους περιουσία. Όχι τα 9/10. Όχι τα 8/10. Ούτε τα 7/10. Μόνο τη μισή.

Γιατί να είμαι τόσο καλός;

Ρομπέν


ΥΓ: Μέσα σε τριάντα χρόνια να μην είναι καμιά χιλιάδα βουλευτές που έβαλαν χέρι στο γλυκό; Τουλάχιστον, λέω. Αν επιστρέψει ο καθένας από κάνα εκατομμύριο – τουλάχιστον, λέω – να, στο άψε σβήσε, ένα δισεκατομμύριο ευρώ. (Φυσικά, στην πραγματικότητα, είναι πολύ περισσότερα.). Γιώργο Παπακωνσταντίνου με διαβάζεις;

ΥΓ2: Μετά τους βουλευτές, τσιμπάμε όλους τους επίορκους δημόσιους λειτουργούς: δημάρχους, νομάρχες, διευθυντές και υπαλλήλους ΔΕΚΟ, διευθυντές και υπαλλήλους εφοριών και πολεοδομιών, και λοιπούς μαφιόζους. Ποτάμι τα δισεκατομμύρια που επιστρέφονται στο δημόσιο. Γιώργο Παπακωνσταντίνου, για σένα δουλεύω!

ΥΓ3: Διάδωσε αυτό το μήνυμα σε όσους περισσότερους μπορείς. Αν δεν το διαδώσεις, κάτι κακό θα σου συμβεί στα επόμενα 50 χρόνια: θα συνεχίσεις να αργοσβήνεις, χαμένος στον λαβύρινθο της φαυλότητας, και θα αποβιώσεις με την πιο πικρή στο στόμα γεύση: της επίγνωσης ότι δεν έζησες.
.

Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

Η καρδιά των προβλημάτων

.
Πριν από έναν χρόνο η Ελλάδα δεν ήταν στημένη στον τοίχο, να τη λιθοβολούν, να τη λοιδορούν και να στοιχηματίζουν στον χαμό της ξένοι λαοί, κυβερνητικοί αξιωματούχοι, επίτροποι και κερδοσκόποι. Με μέτρια προσπάθεια μπορούσες να πείσεις τον εαυτό σου ότι επικρατούσε μια περίπου κανονικότητα.

Πριν από δύο ή τρία ή πέντε χρόνια ήταν στη ζωή πρόσωπα αγαπημένα που δεν υπάρχουν πια.

Πριν από τριάντα χρόνια ο ελληνικός λαός, μακριά από υπερδανεισμό και κινδύνους χρεοκοπίας, απολάμβανε τις τελευταίες ώρες μιας σχετικής αθωότητας.

Εξάλλου, όλοι κάποτε υπήρξαμε νέοι. Σταθήκαμε ευθυτενείς και ανεπανάληπτα σίγουροι απέναντι σε έναν κόσμο ονείρων, δυνατοτήτων και ευκαιριών.

Τρία είναι τα θεμελιώδη προβλήματα σε αυτή τη ζωή:

Το πρώτο είναι η ύπαρξη του χρόνου. Η μη αντιστρεπτή και απαρεμπόδιστη ροή του.

Το δεύτερο είναι ότι πολύ συχνά ξεχνάμε το πρώτο.

Το τρίτο είναι ότι, ακόμα και όταν το θυμόμαστε, λίγα μπορούμε να κάνουμε για να αξιοποιήσουμε τη ροή του κατά τρόπο ώστε τελικά να μη μετανιώσουμε για τις επιλογές μας.

Ωστόσο, αυτά τα λίγα είναι που κάνουν τη διαφορά ανάμεσα σε μια ζωή με νόημα και μια ζωή χωρίς.

Ρομπέν