Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Δεν σκέφτομαι, άρα δεν θα υπάρχω για πολύ

.
Μία από τις κρίσιμες αναπηρίες ατόμων, κοινωνιών και λαών, με ολέθρια αποτελέσματα για την πορεία τους, είναι η αδυναμία χρήσης της λογικής. Ειδικότερα, δεν πρόκειται για εγγενή αδυναμία, αλλά για ατροφία από έλλειψη άσκησης. Αν ουδέποτε έχεις γυμνάσει τα χέρια σου, δεν είναι περίεργο να μην μπορείς να κάνεις ούτε μια έλξη στο μονόζυγο. Κάτι ανάλογο ισχύει για τη λογική.

Έτσι, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, συνηθισμένος να απευθύνεται σε λαό παραιτημένο από την άσκηση λογικού ελέγχου, θεωρεί ότι έχει νόημα να προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα με επιχειρήματα του επιπέδου:

«Δεν αφαίρεσα τα ονόματα συγγενικών μου προσώπων ούτε κανένα άλλο όνομα. Τα αρχεία που παρέλαβα, τα έδωσα στον τότε επικεφαλής του ΣΔΟΕ, Γιάννη Διώτη. Είμαι πολύ σαφής και απόλυτος σε αυτό. Μα πώς θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο; Ζήτησα δηλαδή να μου δώσουν μια λίστα από τη Γαλλία, για να αφαιρέσω μόνο τους συγγενείς μου; Κανένα άλλο όνομα, έτσι για να μπερδέψω; Αν είναι δυνατόν, όταν μάλιστα είχα ο ίδιος νομοθετήσει τα εργαλεία για να διαλευκανθούν τέτοιες υποθέσεις.» (ΕΘΝΟΣ, 30/12/2012, συνέντευξη στη Φώφη Γιωτάκη.)

Δηλαδή, ο κ. Παπακωνσταντίνου μάς ρωτάει: Πώς είναι δυνατόν να έχω κάνει τη λαδιά, χωρίς να έχω πάρει κανένα μέτρο κάλυψης; Πώς είναι δυνατόν να έχω αφήσει τον εαυτό μου τόσο έκθετο;

Επί της ουσίας του ερωτήματος μπορεί κανείς να σκεφτεί διάφορες απαντήσεις. Για παράδειγμα:

1. Η αλαζονεία σου και η βεβαιότητα ατιμωρησίας που παρέχει στον εαυτό του το σάπιο πολιτικό σύστημα, ακόμα και με ad hoc νομοθετήματα, σε έκαναν απρόσεκτο.

2. Τι μαλακία επιχείρημα είναι αυτό; Αφού και χίλια ονόματα αν είχες αφαιρέσει, αργά ή γρήγορα η προσοχή θα έπεφτε στα επίμαχα τρία. Έτσι, τελικά, εκτός από τα επίμαχα τρία, θα είχες να απολογηθείς και για τα υπόλοιπα 997, και μάλιστα κατηγορούμενος όχι μόνο για παραποίηση στοιχείων, αλλά, ενδεχομένως και για πιο σοβαρά παραπτώματα, π.χ. εκβιασμό ατόμων της λίστας ή/και χρηματισμό από αυτά (μια που δεν θα επρόκειτο για συγγενείς σου, οπότε ο ισχυρισμός της αυτοπροαίρετης και ανιδιοτελούς συγκάλυψής τους μάλλον δεν θα έπειθε κανέναν).

Αλλά δεν χρειάζεται καν να υπεισέλθουμε στην ουσία, περί της οποίας, εξάλλου, μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε. Αρκεί να εξετάσουμε την εσωτερική λογική του επιχειρήματος, για να διαπιστώσουμε την ακυρότητά του.

Τι λέει η λογική;

Αν ο κ. Παπακωνσταντίνου πιστεύει (και πίστευε) πως το παραπάνω επιχείρημα ευσταθεί ως άλλοθι, τότε να γιατί άφησε τον εαυτό του τόσο έκθετο. Για να μπορεί να επικαλεστεί, όπως ήδη κάνει, αυτό το γεγονός ως άλλοθι.

Αλλά, αν ο κ. Παπακωνσταντίνου πιστεύει πως το παραπάνω επιχείρημα δεν ευσταθεί ως άλλοθι, τότε γιατί το χρησιμοποιεί;

Η προφανής απάντηση είναι ότι βρίσκεται σε πανικό ή θεωρεί πως απευθύνεται σε ζώα (όντα χωρίς ικανότητα λογικής επεξεργασίας) τα οποία μπορεί να πείσει ότι ευσταθεί. Ή και τα δύο.

Ίσως νομίζει ο κ. Παπακωνσταντίνου ότι με έπαρση Καίσαρα, με το γνωστό υφάκι ισόθεου και με κάνα-δυο παιδιάστικα πονηρεύματα θα βγει καθαρός.

Θα δούμε.

Ρομπέν
.

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο;*

.
Δεν νομίζω. Η ομορφιά υπήρχε πάντα. Είχε χιλιάδες χρόνια στη διάθεσή της για να σώσει τον κόσμο. Δεν το κατάφερε. Για ποιο λόγο να πιστέψουμε ότι ξαφνικά θα το καταφέρει;

Νομίζω ότι το μήνυμα πως η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο κυκλοφορεί ελεύθερα, επειδή είναι ακίνδυνο. Είναι ακίνδυνο, επειδή δεν ισχύει.

Ένα μήνυμα που δεν κυκλοφορεί πολύ είναι ότι η γνώση θα σώσει τον κόσμο. Δεν κυκλοφορεί πολύ, επειδή είναι επικίνδυνο. Είναι επικίνδυνο, επειδή ισχύει.

Εξάλλου, ακόμα και η ομορφιά χρειάζεται τη γνώση. Οι αισθήσεις δεν αρκούν για τη σύλληψη της ομορφιάς. Αν οι αισθήσεις αρκούσαν, τότε και τα ζώα θα μπορούσαν να απολαύσουν τη μουσική του Μότσαρτ, τη ζωγραφική του Βαν Γκονγκ, την ποίηση του Ελύτη, ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα και τον έναστρο ουρανό.

Οι αισθήσεις απλά μεταφέρουν το μήνυμα, αλλά η αποκωδικοποίηση του μηνύματος σε ομορφιά γίνεται μέσω μιας νοητικής διαδικασίας ερμηνείας, αξιολόγησης και σύγκρισης των ερεθισμάτων. Χωρίς γνώση δεν είναι δυνατή η ερμηνεία, ούτε η αξιολόγηση, ούτε η σύγκριση. Χωρίς γνώση δεν αποκαλύπτεται η ομορφιά. Το κλειδί της ομορφιάς είναι η γνώση.

Η γνώση θα αποκαλύψει την ομορφιά.

Η γνώση θα σώσει τον κόσμο.
Ρομπέν


* Η φράση είναι από τον «Ηλίθιο», του Ντοστογιέφσκι.

 .

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

Θα κάνω στην πόλη μου όσο κακό μπορώ και για όσο χρόνο μπορώ, μέχρι να δημοσιευτεί ο νόμος που θα με σταματήσει

.
Με απόφαση του δημάρχου Αθηναίων, κ. Γιώργου Καμίνη, ο δήμος Αθηναίων θα εξακολουθήσει να εφαρμόζει κανονικά τις ισχύουσες διατάξεις του νόμου περί παροχής ιθαγένειας. Τυχόν δικαστική απόφαση που χαρακτηρίζει τις εν λόγω διατάξεις ως αντισυνταγματικές δεν παράγει έννομα αποτελέσματα, παρά μόνον αφού δημοσιευτεί. Συνεπώς, δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστούν οι οδηγίες που περιέχονται στο έγγραφο που απέστειλε στους δήμους ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών, στο οποίο οι δήμοι εντέλλονται να μην εφαρμόζουν τις ισχύουσες περί απονομής ιθαγένειας διατάξεις μέχρι τη δημοσιοποίηση της σχετικής απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας. Απαραίτητη προϋπόθεση για τη λειτουργία της Δημοκρατίας, είναι ο σεβασμός στις αποφάσεις των δικαστηρίων, αφού όμως αυτές δημοσιευτούν κανονικά.

Εδώ η πρωτότυπη ανακοίνωση.
.

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Μαλαματένια λόγια

.
Ακούστε το τραγούδι. Διαβάστε τους στίχους. Τα λέει όλα και ακόμα περισσότερα (δεν έχω αποκρυπτογραφήσει όλους τους συμβολισμούς). Τα έχουν πει οι ποιητές, χρόνια πριν, δεκαετίες πριν, αιώνες πριν. Μα εμείς έχουμε πάψει να ακούμε - πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια, να μην ακούσεις έναν ποιητή; 

Σύντροφοι, το έχω ξαναγράψει: δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι πριν γίνουμε αυτοί που θα ξέρουν τι μπορούν να κάνουν. Και μία από τις οδούς της αναμόρφωσής μας είναι αυτή που περνάει από τη γέφυρα της παράδοσης. Την γέφυρα που μεθοδικά βομβαρδίστηκε και που πρέπει τώρα με υπομονή να ξαναχτιστεί. 

Να μη μας φοβίζει η λέξη παράδοση. Παράδοση δεν είναι μόνο τα κεντήματα, τα κιλίμια και άσματα άσχετα, όπως "του Κίτσου η μάνα κάθουνταν". Παράδοση είναι και ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος. Παράδοση είναι ο Θεοδωράκης, ο Χατζηδάκις, ο Ξαρχάκος, ο Μαρκόπουλος. Στην εποχή που ζούμε, χούντας και κατοχής, αρμόζουν ο Θεοδωράκης και ο Μαρκόπουλος. Ας σκύψουμε ξανά πάνω σ' αυτόν τον πλούτο ουσίας, διαύγειας και προοπτικής. Στα λόγια και στη μουσική που βγήκαν από την ψυχή των πατεράδων μας και των παππούδων μας θα βρούμε την ψυχή τη δική μας. Είμαι βέβαιος ότι, μόλις βρούμε την ψυχή μας, θα διαλυθεί κάθε αμφιβολία και θα λάμψει το αυτονόητο. 

Ρομπέν
.
.


Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχτές
τ' αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
σου μάθαινε το αύριο και το χτες
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
με του καιρού δεμένος τις κλωστές.

Τ' αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία
που στράγγιξες χαμένα μια γενιά
καλύτερα να σ' έλεγαν Μαρία
και να 'σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά
κι όχι να ζεις μ' αυτή την κομπανία
και να μην ξέρεις τ' άστρο του φονιά.

Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι
απ' του καιρού την άγρια πληρωμή
στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
και το μαράζι δίχως αφορμή.

Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι
τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά
κι απ' το παλιό μαρτύριο να 'χει μείνει
ένα σκυλί τη νύχτα που διψά
γυναίκες στη γωνιά μ' ασετιλίνη
παραμιλούν στην ακροθαλασσιά.

Και στ' ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια
θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή
πώς έγινε με τούτο τον αιώνα
και γύρισε καπάκι η ζωή
πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν ποιητή


Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι
ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά
ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του Άδη σεργιανά
μαλαματένια λόγια στο χορτάρι
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά.


Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες
και ξημερώνοντας μέρα κακή
τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες
με πήραν και με βάλαν σε κλουβί
και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί.

Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια
αφού στον Άδη μέσα θα με βρεις
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς.


Μαλαματένια λόγια (1974)
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία: Χαράλαμπος Γαργανουράκης, Λάκης Χαλκιάς, Τάνια Τσανακλίδου
 

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Επιλογή προορισμού

.

Ανταρκτική.
Μόνο εκεί δεν υπάρχουν Έλληνες.
Ύστατο καταφύγιο για τους εθνοκτόνους.
Για ποδήλατο δεν προσφέρεται. Για κανό προσφέρεται τα καλοκαίρια - τον χειμώνα η θάλασσα παγώνει.
Παρέα υπάρχει πάντα: πιγκουίνοι.
Have a nice life!



Ρομπέν
.

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

Σχεδόν


«Ο ελληνικός λαός σχεδόν έχει εξαντλήσει την αντοχή του.»
(Δήλωση του Προέδρου της Ελληνικής Φαυλοκρατίας στην Καγκελάριο της Γερμανικής Κατίσχυσης.)

Μόνο ένας σχεδόν ραγιάς μπορεί και βάζει το «σχεδόν» σε μια τέτοια δήλωση, την ώρα ακριβώς που τόσο υποφέρει ο λαός τον οποίο σχεδόν εκπροσωπεί. Τόση πια σπουδή για στρογγυλεύσεις και γλυκόλογα. Μην τυχόν και στενοχωρήσουμε την Καγκελάριο και βουρκώσουν τα ματάκια της. Μην τυχόν και θεωρηθεί ότι η δήλωση μας περιέχει την παραμικρή υποψία διαμαρτυρίας ή ένστασης. Κάτι τέτοιο θα ήτο, ασφαλώς, τγομεγό!

Συνήθως είμαι κόσμιος, αλλά αυτή τη φορά σχεδόν υποκύπτω στον πειρασμό να γράψω ότι μας έχετε σχεδόν γαμήσει, Κάγολε.

Αν δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή σας, Κάρολε, κάποιοι Έλληνες σχεδόν πεινούν, άλλοι σχεδόν κρυώνουν, αρκετοί είναι σχεδόν άστεγοι και μερικοί σχεδόν αυτοκτονούν.

Είμαι της άποψης ότι πρέπει να το παλεύεις υπό οιεσδήποτε συνθήκες και να μη φτάσεις στο σημείο να βάλεις τέρμα στη ζωή σου, αλλά αυτά είναι λόγια – και τι να σου κάνουν τα λόγια, όταν είσαι σε σχεδόν πλήρη απόγνωση; Κάρολε.

Με τις μαλακίες που λέτε και που κάνετε, όχι μόνο εσείς προσωπικά, Κάρολε, αλλά όλοι οι γενίτσαροι της επίλεκτης δύναμης εθνοκτονίας που σχεδόν κυβερνά, κάτι μου λέει ότι κάποια στιγμή θα ξεσπάσει καμιά βίαιη λαϊκή σχεδόν εξέγερση και, τότε, θα σας σχεδόν πάρει ο διάολος. Κάρολε.

Ξέρω, ξέρω τι θα πείτε. Δεν φταίτε εσείς. Φταίει αυτός ο σχεδόν λαός που έχει εθιστεί να ψηφίζει σχεδόν ανθρώπους. Έχετε σχεδόν δίκαιο.

Αλλά το σχεδόν δίκαιο δεν θα σας σώσει. Βλέπετε, συχνά μια λεπτομέρεια, όπως το «σχεδόν», κάνει μεγάλη διαφορά. Δεν μάθατε τίποτα, τόσα χρόνια που ζείτε. Κάρολε.

Σχεδόν σας λυπάμαι. Όλους.

Ρομπέν
.

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2012

Λίστες και Γλίτσες

.
Ο Βενιζέλος μοιάζει πλέον, όπως είπε ένας φίλος, με Ρωμαίο αυτοκράτορα την εποχή της παρακμής της Ρώμης. Τότε που οι αυτοκράτορες πίστευαν ότι είναι θεοί.

Ο πολύς συνταγματολόγος, που έχει νομοθετήσει «τη μάνα του και τον πατέρα του» και έχει καταφέρει με τα νομοθετήματά του (βλέπε εδώ) να συρρικνώσει την παρανομία, όχι γιατί την καταπολέμησε αλλά γιατί νομιμοποίησε σημαντικό μέρος της, ο ίδιος αυτός άνθρωπος, και ενώ η χώρα βουλιάζει και το κράτος ρουφάει το αίμα μισθωτών και συνταξιούχων με το μπουρί της σόμπας, δεν βρήκε τρόπο να χρησιμοποιήσει μια λίστα φοροφυγάδων, των οποίων η φοροδιαφυγή συμποσούται, κατά πάσα πιθανότητα, σε κάποια δισεκατομμύρια ευρώ. Ούτε ο προκάτοχός του, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, βρήκε τρόπο. Από τον Δεκέμβριο του 2010 η λίστα κάνει βόλτες και παραμένει άγνωστη. Μας λένε.

Ο Βενιζέλος ισχυρίζεται ότι την παρέδωσε στον επικεφαλής του ΣΔΟΕ, Ι. Διώτη, που ήταν ο αρμόδιος να χειριστεί το ζήτημα. Στην ερώτηση αν κατόπιν ήλεγξε τον υφιστάμενό του για την πορεία της συγκεκριμένης υπόθεσης, ο Βενιζέλος απάντησε ότι ναι μεν, αλλά όχι ειδικώς τον συγκεκριμένο υφιστάμενο επί της συγκεκριμένης υπόθεσης, παρά γενικώς και συλλογικώς όλους τους υφισταμένους επί όλων των υποθέσεων. Δηλαδή τους μάζευε και τους «πίεζε», λέει, να προχωρήσουν οι υποθέσεις. «Παιδιά πώς πάνε τα πράγματα; Καλά; Προχωρήστε! Ξέρετε εσείς.»

Θα ’θελα να ’ξερα τι διοικούσε ο Βενιζέλος, καφενείο; Έχω υπηρετήσει ως δόκιμος στον ελληνικό στρατό και θυμάμαι πολύ καλά ότι ο λοχαγός ήλεγχε την πρόοδο των εργασιών μία προς μία. Είχε μια ατζέντα όπου σημείωνε τα πάντα, μάζευε τα στελέχη στο γραφείο του και άρχιζε: Ρομπέν, βάφτηκε το βαρέλι του νερού στις τουαλέτες; Ζορό, λαδώθηκαν τα όπλα των αδειούχων; Μπάτμαν, επιδιορθώθηκε το φανάρι του στάγιερ; Μπορεί να φανεί απίστευτο στον κ. Βενιζέλο, αλλά με αυτόν τον τρόπο οι εργασίες προχωρούσαν.

Όταν απολύθηκα από τον στρατό και έπιασα δουλειά, διαπίστωσα ότι ο εργοδότης μου λειτουργούσε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Με καλούσε στο γραφείο του και με ρωτούσε, ένα, δύο, τρία, έγιναν; Αν όχι, γιατί καθυστερούν; Αν ναι, πάμε παρακάτω στα τέσσερα, πέντε, έξι. Ο κ. Βενιζέλος δεν έχει πάει στρατό; Δεν έχει εργαστεί ποτέ σε κανονικό εργοδότη;

Αλλά τι νόημα έχει να ρωτάς οτιδήποτε; Ως απάντηση θα πάρεις είτε εκκωφαντική σιωπή είτε ακατάσχετη παπαρολογία. Παπαρολογία είναι η τέχνη του να μιλάς χωρίς να λες τίποτα.

Η λίστα δεν χρησιμοποιήθηκε, επειδή είναι προϊόν υποκλοπής και άρα μη νόμιμη η χρήση της. Και ο Διώτης δεν ελέγχθηκε, διότι είχε πέσει πολλή δουλειά και ο υπουργός δεν είχε την πολυτέλεια να ασχολείται μεμονωμένα με κάθε υφιστάμενο και κάθε υπόθεση. Αυτά μας είπε ο κ. Βενιζέλος.

Κι εμείς καλούμαστε να τα αξιολογήσουμε. Μου φαίνεται ότι σε μια χώρα όπου η κρίση θερίζει την κοινωνία και το αίμα ρέει στους δρόμους, οι απαντήσεις του κ. Βενιζέλου είναι παπαρολογίες ενός υπερφίαλου καίσαρα της αυτοκρατορίας του εικονικού. Γιατί όλοι αυτοί οι τύποι στο εικονικό κινούνται. Το πραγματικό είναι αντικείμενο της πολιτικής και καθήκον των πολιτικών. Ενώ αυτοί οι τύποι είναι λαμόγια. Το μόνο καθήκον που αναγνωρίζουν είναι προς τον εαυτό τους. Και το καθήκον είναι να πλάθουν μια ωραία εικόνα, ώστε να κρύβουν πίσω της το θλιβερό ποιόν τους.  

Ρομπέν
.

Το πρόβλημα με τη Μόνικα

.
Η Μόνικα έχει χάρισμα.
Το χάρισμα της Μόνικα είναι ότι μπορεί και βάζει τον παλμό της ψυχής της στα τραγούδια της.
Και αυτός ο παλμός "τα σπάει", που λένε οι νέοι σήμερα.
Το πρόβλημα με τη Μόνικα είναι ότι δεν βγάζει έναν δίσκο κάθε μήνα.
Πρέπει να το λύσει αυτό κάποια στιγμή.


.

Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

Ρατσισμός: Πραγματικότητα ή εύκολη ταμπέλα;

.
 
Αν ο άνθρωπος δεν είναι πλασμένος για την ελευθερία,
γιατί η ψυχή τη λαχταράει τόσο;
Μα αν είναι πλασμένος για την ελευθερία,
γιατί τόση σκλαβιά;


Νιώθω την ανάγκη να δηλώσω ευθαρσώς ότι διαφωνώ κάθετα με τη μετανάστευση των Korowai στη χώρα μου. Οι Korowai είναι μια μαύρη φυλή κανίβαλων της Ινδονησίας (ψάξε στο google – έτσι τους βρήκα κι εγώ, δεν είμαι η Δομή). Μήπως είμαι ρατσιστής; Μα δεν με ενοχλεί το χρώμα τους. Ο Σίντεϊ Πουατιέ μου φαίνεται πολύ συμπαθής. Ο Γούεσλι Σνάιπς επίσης. Ο Μόργκαν Φρίμαν και ο Γουίλ Σμιθ, η μακαρίτισσα Γουίτνι Χιούστον, ο Μάτζικ Τζόνσον και ο Μάικλ Τζόρνταν, ένας μαύρος παθολόγος στο ΙΚΑ που πήγαινα μικρός και ο Γρηγόρης, ένας συνομήλικος μαύρος που γνώρισα σε κάποιες διακοπές μου στο Πλωμάρι, μου φαίνονται όλοι συμπαθέστατοι. Η Χάλε Μπέρι μου φαίνεται κάτι παραπάνω από συμπαθέστατη, αλλά δεν θα επεκταθώ. Ομολογώ, πάντως, ότι ουδέποτε συμπάθησα τον Μάικλ Τζάκσον, ούτε ως μαύρο ούτε ως λευκό. Για να επανέλθω, δεν με ενοχλεί το χρώμα των ανθρωποφάγων. Με ενοχλεί το γεγονός ότι τρώνε ανθρώπους. Θα με ενοχλούσαν εξίσου λευκοί, κίτρινοι ή ερυθρόδερμοι κανίβαλοι. Μήπως είμαι απεριόριστα ρατσιστής;

Είναι προφανές ότι προοδευτικά κερδίζει έδαφος στην ψυχή του λαού μας μια δυσφορία κατά των λαθρομεταναστών. Το ερώτημα είναι: τη δυσφορία τη γεννά το χρώμα των μεταναστών ή κάτι άλλο; Εκείνοι που βαπτίζουν ρατσιστές τους δυσφορούντες, έχουν προφανώς ήδη απαντήσει ότι το χρώμα είναι εκείνο που γεννά τη δυσφορία. Οπωσδήποτε υπάρχουν ανάμεσα στους δυσφορούντες και ρατσιστές, αλλά είναι ρατσιστές όλοι οι δυσφορούντες; Οι αυτόκλητοι αντιρατσιστές δεν βλέπουν κανένα πρόβλημα με τη λαθρομετανάστευση στη χώρα μας; Βλέπουν μόνο μία αθώα μείξη χρωμάτων; Αλήθεια, πού ζούνε;

Με το κείμενο αυτό θα επιχειρήσω να υποστηρίξω τα εξής:

- Ναι, υπάρχει και κάτι άλλο, εκτός από το χρώμα, που γεννά δυσφορία κατά των λαθρομεταναστών.
- Είναι φυσιολογικό να μεροληπτείς υπέρ των συμπατριωτών και κατά των ξένων. Δεν είναι απόκλιση. Απόκλιση είναι να προσπαθείς να εξισώσεις τα άνισα.
- Για τα φαινόμενα βίας κατά μεταναστών υπαίτιες είναι οι ελλαδικές κυβερνήσεις των τελευταίων είκοσι δύο ετών.


1. Ναι, υπάρχει και κάτι άλλο, εκτός από το χρώμα, που γεννά δυσφορία κατά των λαθρομεταναστών.

Τα γκέτο λαθρομεταναστών στο κέντρο της Αθήνας και σε άλλες πόλεις, η εγκληματικότητα που πηγάζει από αυτά, η υποβάθμιση της ζωής των παλιών κατοίκων, οι εικόνες εξαθλίωσης σε κάθε φανάρι, το κόστος της παραοικονομίας, η απειλή για τη δημόσια υγεία, η πολιτισμική σύγκρουση, οι εθνικοί κίνδυνοι τους οποίους εγκυμονεί μια ανεξέλεγκτη και ραγδαίως διογκούμενη μάζα αλλοεθνών και αλλοθρήσκων, όλα αυτά δεν συνιστούν κάτι άλλο; Στο χρώμα μείναμε; Ε, λοιπόν, όποιος, παραβλέποντας όλα αυτά, ενοχοποιεί το χρώμα για τη δυσφορία και κρίνει ρατσιστές τους δυσφορούντες είναι ο ίδιος ρατσιστής. Ακριβώς επειδή δίνει στο χρώμα τόσο μεγάλη σημασία. Ο μη ρατσιστής απλά δεν δίνει σημασία στο χρώμα, δεν το θεωρεί ούτε καλό ούτε κακό, το αποδέχεται ως πραγματικότητα, χωρίς να το εκλαμβάνει ως πρόξενο δεινών. Ο αντιρατσιστής, όμως, φαντάζεται ότι το χρώμα υπερισχύει, ως παράγων δυσφορίας, όλων των εντελώς πραγματικών συνθηκών που εκτέθηκαν στην αρχή της παραγράφου. Επομένως, στη δική του συνείδηση το χρώμα είναι όντως μια δύναμη που έλκει ή απωθεί, άρα διαχωρίζει. Αλλά αυτό είναι ρατσισμός. Ο «αντιρατσιστής» είναι ρατσιστής με αντεστραμμένη ρητορεία. Φυσικά, υπάρχουν και ρατσιστές με «ορθή» ρητορεία. Μα αυτό δεν απαλλάσσει τους «αντιρατσιστές» από τον ρατσισμό τους.

2. Είναι φυσιολογικό να μεροληπτείς υπέρ των συμπατριωτών και κατά των ξένων. Δεν είναι απόκλιση. Απόκλιση είναι να προσπαθείς να εξισώσεις τα άνισα.

Αν σε περίοδο λιμού σου περίσσευε ψωμί, θα το έδινες στον πεινασμένο αδερφό σου ή στον πρώτο τυχόντα περαστικό; Εγώ θα το έδινα στον αδερφό μου. Έτσι είμαστε εμείς, οι ρατσιστές. Ακραίοι. Παρακάτω: αν σου περίσσευε κι άλλο ψωμί, θα το έδινες σε έναν φίλο ή στον πρώτο τυχόντα; Στον γείτονα, στον ξάδερφο ή στον άγνωστο; Εγώ, πάντως, στον φίλο, στον συγγενή, στον γείτονα, κατά προτεραιότητα. Αν, αφού έτρωγαν όλοι αυτοί, περίσσευε κι άλλο, τότε θα έδινα και στον άγνωστο. Έτσι είμαστε εμείς, τα τέρατα ρατσισμού.

Ο άνθρωπος έχει ψυχή και η ψυχή, γενικά, έχει τους δικούς της νόμους, οι οποίοι θεσπίζονται στα βάθη που σκάβονται από την εμπειρία. Δεν είναι η ψυχή ένα αβαθές, επίπεδο καθρέφτισμα μιας χάρτας ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτό σημαίνει ότι πρώτα νοιάζομαι τον αδερφό μου, γιατί πολύ απλά τον αγαπώ. Οφείλω ίσως να αγαπώ όλους τους ανθρώπους, αλλά η τέλεια αγάπη που δεν διακρίνει ανάμεσα σε αδερφό και ξένο και τους αγκαλιάζει και τους δυο με την ίδια ζεστασιά είναι ικανότητα που συναντάται σε ένα επίπεδο αγιότητας από το οποίο δεν θα ήθελα να μετρήσω πόσο απέχω. Μπορούμε να θεολογούμε ως το τέλος της αιωνιότητας, αλλά είναι, νομίζω, χρήσιμο, επίσης, να αναγνωρίσουμε και την πεζή πραγματικότητα. Στην οποία προηγείται ο αδερφός και ακολουθούν ο φίλος και ο συγγενής, ο γείτονας, ο συμπολίτης και ο συμπατριώτης. Κριτήρια είναι το κοινό και το οικείο. Η ψυχή αναζητά το κοινό («όμοιος ομοίω αεί πελάζει»), διψάει για το κοινό, και αναπαύεται στο οικείο. Η τριβή με το κοινό παράγει το οικείο. Κοινή γλώσσα, κοινή ιστορία, κοινές αξίες, κοινές εμπειρίες, κοινές μνήμες, κοινοί στόχοι είναι πόλοι συσπείρωσης. Σε αυτούς τους πόλους η συναναστροφή γεννά την οικειότητα. Πάνω στο πλέγμα κοινού και οικείου υφαίνονται οι δεσμοί. Δεσμοί οικογένειας, φιλίας, γειτονίας και κοινής πατρίδας. Αν αρχίσεις να ξηλώνεις το πουλόβερ, ακυρώνοντας την πατρίδα σαν έννοια παρωχημένη, σειρά έχουν κατόπιν η γειτονιά, η φιλία και η οικογένεια. Ώστε να φτάσεις, ακολουθώντας το νήμα, σε μια κοινωνία απαλλαγμένη εντελώς από διακρίσεις, όπου ο αδερφός και ο άγνωστος θα έχουν για σένα την ίδια αξία, μια κοινωνία χωρίς δεσμούς και προτεραιότητες κοινότητας, οικειότητας, εγγύτητας, μια ομογενοποιημένη και παστεριωμένη σούπα ξεκομμένων ατόμων. Αυτή είναι μια εικόνα πλήρους διάλυσης (αποσύνθεσης όλων των δομών) και μέγιστης αταξίας. Στη Φυσική μια τέτοια κατάσταση περιγράφεται ως κατάσταση μέγιστης εντροπίας και ονομάζεται θερμικός θάνατος. Όποιος επιδιώκει αυτή την κατάσταση είναι είτε ύποπτος είτε ηλίθιος.

3. Για τα φαινόμενα βίας κατά μεταναστών υπαίτιες είναι οι ελλαδικές κυβερνήσεις των τελευταίων είκοσι δύο ετών.

Για την απόδειξη αυτής της πρότασης θα επιστρατεύσουμε τα μαθηματικά. Στο σχήμα που ακολουθεί βλέπουμε μια καμπύλη Gauss, η οποία εκφράζει τη λεγόμενη «κανονική κατανομή» των τιμών ενός μεγέθους. Στον οριζόντιο άξονα έχουμε τις τιμές του μεγέθους και στον κάθετο την πιθανότητα εμφάνισης κάθε τιμής. Στο συγκεκριμένο σχήμα το μέγεθος είναι o ανθρώπινος δείκτης νοημοσύνης (IQ). Η πιο πιθανή τιμή IQ είναι η τιμή 100, όπως μας δείχνει η καμπύλη. Αυτή η τιμή χαρακτηρίζει τον «μέσο άνθρωπο». Στο δεξιό άκρο της καμπύλης, από 145 και πάνω, έχουμε τις ιδιοφυΐες, και στο αριστερό άκρο, από 55 και κάτω, τους καθυστερημένους (μεσαία έως βαριά καθυστέρηση). Ιδιοφυΐες είναι το 0,13% του πληθυσμού (χοντρικά ένας στους χίλιους), όσοι και οι καθυστερημένοι. Το 68,26% του πληθυσμού συνωστίζεται στις τιμές IQ από 85 έως 115. Είναι οι συνήθεις άνθρωποι, οι «κανονικοί».

 
Αν αντί για την κανονική κατανομή του IQ εξετάσουμε την κανονική κατανομή της αρετής στον πληθυσμό, τότε στη μέση θα είναι και πάλι οι «κανονικοί», στο δεξιό άκρο οι άγιοι και στο αριστερό τα κτήνη.

Ας θεωρήσουμε τώρα ότι στο σύστημά μας, που είναι ο πληθυσμός μιας χώρας, έστω της Ελλάδας, εισάγουμε μια διαταραχή, ας πούμε μια εισβολή λαθρομεταναστών, που αλλάζει το πρόσωπο και τον χαρακτήρα της πρωτεύουσας και άλλων μεγάλων πόλεων. Είναι μαθηματικά βέβαιον ότι αν δοθεί στο σύστημα αρκετός χρόνος, ώστε να γίνουν οι απαραίτητες ζυμώσεις, το αριστερό άκρο της κατανομής, δηλαδή οι καθυστερημένοι και τα κτήνη, θα αντιδράσει βίαια στη διαταραχή. Δεν χωράει καμιά συζήτηση για το αν θα συμβεί, το μόνο ερώτημα είναι το πότε.

Ομοίως, και επειδή οι κανονικές κατανομές ισχύουν και για τους λαθρομετανάστες, υπάρχουν και ανάμεσα σε κείνους καθυστερημένοι και κτήνη, όπως υπάρχουν ανάμεσα στους Έλληνες και μέσα σε κάθε λαό. Ίσως κάποιοι σοκαριστούν που γράφω ότι μεταξύ των λαθρομεταναστών υπάρχει ένα ποσοστό κτηνών και ηλιθίων, αλλά έτσι είμαστε εμείς, οι ύαινες του ρατσισμού.

Αν, λοιπόν, οδηγήσεις μια αρκούντως μεγάλη μάζα λαθρομεταναστών στην πείνα και στην εξαθλίωση, σε μια διαρκή αγωνία χωρίς διέξοδο, χωρίς ελπίδα, τότε είναι πάλι μαθηματικά βέβαιον, και απλά θέμα χρόνου, ότι το αριστερό άκρο της κατανομής των λαθρομεταναστών θα καταφύγει στη βία και στο έγκλημα. Δεν χωράει καμιά συζήτηση για το αν θα συμβεί, το μόνο ερώτημα είναι το πότε.

Από αυτή τη σχεδόν μαθηματική ανάλυση κρατάμε το εξής γενικό και αναπόδραστο συμπέρασμα: αν σε μια πολυάριθμη κατανομή ανθρώπων εφαρμόσεις πίεση, θα πάρεις βία. Είναι σαν να ρίχνεις ένα κέρμα σε αυτόματο πωλητή αναψυκτικών: ξέρεις τι δίνεις και ξέρεις τι θα πάρεις.

Συνεπώς, οι κυβερνήσεις των είκοσι δύο τελευταίων ετών, αρχής γενομένης από την υπουργία Σαμαρά στο Εξωτερικών, ο οποίος άνοιξε διάπλατα τα σύνορα, με τον εκσυγχρονιστή Σημίτη ακολούθως να υπερθεματίζει σε πνεύμα «φιλοξενίας» και με αποκορύφωμα τον επικίνδυνο λαθρονόμο Ραγκούση με τις ευλογίες του διεθνιστή ΓΑΠ, όλοι αυτοί οι πρωταγωνιστές μαζί με τους θιάσους τους, δια πράξεων και παραλείψεων εφάρμοζαν πίεση, που νομοτελειακά οδηγεί στη βία. Δεν χωράει συζήτηση και σούξου μούξου μανταλάκια. Στάθηκαν μπροστά στον αυτόματο πωλητή έριξαν το κέρμα και πάτησαν το κουμπί επιλογής αναψυκτικού. Τι περίμεναν να συμβεί; Τι στην ευχή θα μπορούσε να συμβεί; Είναι απολύτως υπεύθυνοι για ό,τι επακολούθησε. Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες και πασατέμπος.

Και τι έπρεπε να γίνει, θα αναρωτηθεί κάποιος. Να δείξουμε μηδενική ανοχή στους μετανάστες; Οι μετανάστες βοήθησαν την οικονομία μας, θα αναφωνήσει ένας άλλος. Η άποψή μου είναι ότι ένα σοβαρό κράτος οφείλει να τηρεί μια ιδιαίτερα προσεχτική και μελετημένη στάση απέναντι στο μεταναστευτικό ζήτημα, γιατί το τελευταίο είναι ρυθμιστικός παράγοντας στην κοινωνία, στην οικονομία, στην άμυνα και στην εθνική υπόσταση. Το σοβαρό κράτος οφείλει αφενός να σταθμίσει την ικανότητα αφομοίωσης που έχει η κοινωνία, δηλαδή πόσους μετανάστες μπορεί να δεχτεί η χώρα χωρίς να τσιτωθούν δομές και λειτουργίες, και αφετέρου να μελετήσει ποιες ειδικότητες είναι χρήσιμες για την οικονομική δραστηριότητα. Στη συνέχεια ανακοινώνει την πρόθεση εισδοχής, εξετάζει τα αιτήματα, απορρίπτει ή εγκρίνει, και χορηγεί άδειες εισόδου και νόμιμα χαρτιά. Ταυτόχρονα κάνει το παν για να ελαχιστοποιήσει τις παράνομες ροές εισόδου, εστιάζοντας τόσο στην αποτελεσματική φύλαξη των συνόρων όσο και στη δημιουργία αντικινήτρων. Όταν υπογράφεις ακρίτως τη Σένγκεν και τα Δουβλίνο Ι και ΙΙ και ψηφίζεις λαθρονόμο που υπόσχεται περίπου αυτόματη χορήγηση ιθαγένειας, ουσιαστικά έχεις ανοίξει τις πόρτες και τα παράθυρα και έχεις κατεβάσει τα παντελόνια. Αν βγεις μετά και σκούζεις ότι σε βίασαν, απλά θα πιστοποιήσεις το απύθμενο της βλακείας σου. Στοιβάζεις ένα εκατομμύριο λαθρομετανάστες στο κέντρο της Αθήνας, χωρίς καμία μέριμνα. Τι είναι αυτοί, πυρηνικοί επιστήμονες; Ο αφρός της κοινωνίας από την οποία προήλθαν; Όχι. Είναι οι πιο απελπισμένοι, δηλαδή λογικά οι πιο φτωχοί, αμόρφωτοι και εξαθλιωμένοι. Κάποιοι έχουν πάρει μέρος σε πολέμους, έχουν δοκιμαστεί σε ιδιαίτερα σκληρά περιβάλλοντα, άλλοι έχουν ήδη θητεία στο λαθρεμπόριο και σε άλλα εγκλήματα πριν έρθουν στη χώρα μας. Πώς θα βγάλουν το ψωμί τους αυτοί οι άνθρωποι μέσα στην Αθήνα, πώς θα επιβιώσουν; Ποιος θα τους προσλάβει, βάσει ποιων προσόντων; Ας μην αναφερθούμε στα κυκλώματα που τους διακινούν και τους εκμεταλλεύονται. Με δεδομένα όλα αυτά, προκαλεί άραγε έκπληξη το ότι η πλειοψηφία των λαθρομεταναστών σχηματίζει γκέτο και καταλήγει στην επαιτεία και στο έγκλημα; Προκαλεί έκπληξη η δυσφορία των Ελλήνων για το κατάντημα της γειτονιάς τους, της πόλης τους, της χώρας τους; Προκαλεί έκπληξη η παρεκτροπή κάποιων Ελλήνων σε ανάρμοστες συμπεριφορές ή και στη βία κατά μεταναστών; Δεν ρωτάω αν τα έκτροπα είναι δικαιολογημένα και αποδεκτά, ρωτάω αν προκαλούν έκπληξη.

Η μόνη έκπληξη είναι ότι Έλληνες στοχαστές, σπεύδοντας με επαρχιώτικη λαχτάρα να εμφανιστούν διάπυροι υποστηρικτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χαρίζουν στην ανθρωπότητα σπάνιας εμβρίθειας και πληρότητας αναλύσεις, οι οποίες με αδιάσειστα επιχειρήματα καταδεικνύουν τη ρίζα του προβλήματος, που δεν είναι άλλη από το εξής απλούστατο, μονοδιάστατο και εξόχως αποκαλυπτικό: οι Έλληνες, ως λαός, έχουν γίνει εσχάτως, αν δεν ήταν πάντα, ρατσιστές. Η έκπληξη είναι που αυτοί οι στοχαστές δεν έχουν ακόμα βραβευθεί με το Νόμπελ Κοινωνιολογίας. Τι κι αν δεν υπάρχει; Να θεσπιστεί!

Διάβασα και αυτό το παραλήρημα της Κανέλλη και απόρησα με τη ρηχότητα (καθώς και με τη λαϊκίστικη μελοδραματικότητα) της προσέγγισης από μια δημοσιογράφο που μας έχει συνηθίσει σε μεγαλύτερα βάθη. Γνωρίζω ότι έχουμε καύσωνα, αλλά περίμενα τη Λιάνα πιο ανθεκτική – αφού, μετά από τρισεκατομμύρια τσιγάρα και τα μπουκέτα του Κασιδιάρη είναι ακόμα όρθια.

Αγαπητή κυρία Κανέλλη, δηλώνω υπευθύνως ότι ουδέποτε προσέλαβα ή χρησιμοποίησα ή εκμεταλλεύτηκα λαθρομετανάστη για να ξεσκατίσει τη μάνα μου, να μαζέψει τον κήπο μου (τον μαζεύω μόνος κι έχω φουσκάλες στα χέρια, αν αυτό σας λέει κάτι), να πλύνει το αυτοκίνητό μου, να κρατήσει ζωντανό το χωράφι μου, να κάνει πόρτα στο μαγαζί μου, να πλύνει τις σκάλες μου ή να βάψει το σπίτι μου. Κερδίζω το δικαίωμα να είμαι δυσαρεστημένος που η χώρα μου έχει καταντήσει χωματερή ανθρώπων και θερμοκήπιο εγκληματικότητας; Και τι άραγε φταίει που, ώρες-ώρες, μπερδεύομαι και δεν ξέρω αν βρίσκομαι στην Ελλάδα ή στη Νιγηρία ή στο Μπαγκλαντές; Θα μου πείτε, μάλλον φταίει η διαταραγμένη μου διάνοια και ο στρεβλός ψυχισμός μου: έτσι είμαστε εμείς, οι μουτζαχεντίν του ρατσισμού.

Ρομπέν
.

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

Το λυκόφως της πολιτικής

.
Η έμμονη και άνανδρη επίθεση των κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά plus (όπου στο plus στριμώχνονται Βενιζέλος και Κουβέλης) στο εισόδημα των συνταξιούχων σημαίνει την κατά κράτος ήττα των κυβερνήσεων αυτών και της πολιτικής εν γένει, σε πολλά επίπεδα:

1. Η επίθεση αυτή είναι ανάρμοστη, αν όχι και παράνομη. Γιατί οι συντάξεις δεν είναι μια παροχή καλής θέλησης, σαν να λέμε ελεημοσύνη, αλλά επιστροφή εισφορών που έχουν παρακρατηθεί, επενδυθεί και αυγατίσει.

2. Οι συνταξιούχοι είναι η πιο ευαίσθητη ηλικιακή ομάδα του ενήλικου πληθυσμού. Δεν έχουν πια τη φυσική δυνατότητα να εργαστούν ή να μεταναστεύσουν. Δηλαδή, δεν έχουν κανένα περιθώριο αντίδρασης, καμία επιλογή. Βρίσκονται στο έλεος της κοινωνίας και της πολιτικής. Όμως έχουν πράξει το καθήκον τους: εργάστηκαν και πλήρωσαν ένσημα, βέβαιοι ότι η κοινωνία θα τηρήσει τη συμφωνία και ανάλογα θα ανταποδώσει, όταν θα έρθει γι’ αυτούς η ώρα της ανημπόριας. Με βάση αυτή τη βεβαιότητα κάθε εργαζόμενος αποδέχεται θυσίες στο παρόν αντλώντας κουράγιο από την προοπτική της ελευθερίας από ωράρια, την προοπτική να απολαύσει τους καρπούς των κόπων του, αν προλάβει, πριν φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο. Είναι ιερό δικαίωμα αυτή η προσδοκία, είναι το δικαίωμα της δίκαιης ανταμοιβής, δηλαδή της αμοιβής αντί προσφοράς, προσφοράς που έχει προηγηθεί. Είναι άγιο το σχήμα εδώ: πρώτα δίνω και μετά λαμβάνω, όχι πρώτα λαμβάνω και μετά δίνω ή, ακόμα χειρότερα, μόνο λαμβάνωαρπάζω). Η επίθεση στο εισόδημα των συνταξιούχων είναι ηθικό έγκλημα. Πρώτον, γιατί, όπως αναφέρθηκε, είναι αδύναμοι, εγκλωβισμένοι στους περιορισμούς της ηλικίας. Δεύτερον, γιατί η αθέτηση της υπόσχεσης της ανταμοιβής έχει τεράστιο σημειολογικό βάρος, ικανό να κλονίσει τα θεμέλια της κοινωνικής ευρυθμίας. Τρίτον, γιατί ο συνταξιούχος δεν έχει άλλη ευκαιρία: με την εμπιστοσύνη του στο δίκαιο και στους θεσμούς προδομένη, με τα όνειρά του ακυρωμένα, χωρίς χρονικό περιθώριο για νέα όνειρα, χωρίς ελπίδα, χωρίς αντοχή, αντιλαμβάνεται πως το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής θα είναι ίσως το πιο σκοτεινό, και πως τον περιμένουν καθημερινή αγωνία, κατάθλιψη, στέρηση και κακουχία. Τέταρτον, γιατί η καταδίκη των γερόντων, δια της απαλλοτρίωσης του μόχθου τους, αποφασίζεται από ακαμάτηδες, ανεπάγγελτους, ανίκανους και ασπόνδυλους, δηλαδή από τους πλέον ακατάλληλους να αξιολογήσουν τον μόχθο και τη σημασία του, αφού ουδέποτε τον γνώρισαν.

3. Η μόνιμη αμηχανία των κυβερνώντων, η κραυγαλέα αδυναμία τους να βρουν μια κάποια λύση, πέρα από την εύκολη έφοδο στα ημιθανή μέλη της αγέλης, μέθοδος που εφαρμόζεται με καλά ποσοστά επιτυχίας από τα άγρια θηρία στη ζούγκλα, μαρτυρά τη μνημειώδη ανεπάρκειά τους και τη σκανδαλώδη ακαταλληλότητά τους για τις θέσεις ευθύνης που κατέχουν.

4. Η επίθεση στους συνταξιούχους είναι παντελώς ατελέσφορη, αν υποθέσουμε ότι ο στόχος είναι η σωτηρία της ελληνικής οικονομίας (είναι, άραγε;). Κοντεύουν τα 2,5 εκατομμύρια οι συνταξιούχοι στην Ελλάδα σήμερα. Με τον ακρωτηριασμό των συντάξεων και τις άγριες φοροεπιδρομές η καταναλωτική ευχέρειά τους τείνει στο μηδέν. Οικονομολόγος δεν είμαι και ίσως γι’ αυτό αδυνατώ να αντιληφθώ πώς μπορεί να ορθοποδήσει μια οικονομία, όταν ο πληθυσμός φτωχοποιείται και αποστεγνώνεται. Προφανώς λόγω ασχετοσύνης, έχω την εντύπωση ότι η οικονομία τρέφεται από τη συναλλαγή, από την κατανάλωση.

5. Η επίθεση στους συνταξιούχους θα αποδειχτεί, επιπλέον, κατά πάσα πιθανότητα, αυτοκαταστροφική για τα κόμματα της συμπολίτευσης, αφού οι στατιστικές των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων αναδεικνύουν τους συνταξιούχους ως την κύρια δεξαμενή ψηφοφόρων των πράσινων και γαλάζιων ολετήρων. Γεγονός που σημαίνει ότι, ενδεχομένως λόγω ηλικίας, άνοιας, αρτηριοσκλήρωσης ή απλά μαλακίας, οι συνταξιούχοι αργούν να ξυπνήσουν από τον λήθαργο. Αλλά οι φωστήρες στα κέντρα λήψης αποφάσεων κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να επιταχύνουν τη διαδικασία της αφύπνισης. Ώστε στις επόμενες εκλογές τους μισούς συνταξιούχους θα τους έχουν ξεκάνει και τους άλλους μισούς θα τους έχουν πυραυλικώς ωθήσει πολύ μακριά από τα γαλαζοπράσινα λάβαρα της σήψης και του ολέθρου.

Πώς ονομάζεις έναν στρατό που, επειδή αδυνατεί να υποτάξει στη μάχη τον ένοπλο αντίπαλο, επιτίθεται στους αμάχους και εκτελεί γέρους και παιδιά; Πώς ονομάζεις έναν πατέρα που, επειδή δέχεται καταπίεση στη δουλειά, όταν επιστρέφει στο σπίτι ξυλοφορτώνει, για να εκτονωθεί, τη γυναίκα του και το παιδί του; Πώς ονομάζεις μια κυβέρνηση που, επειδή δεν έχει την ψυχή, το μυαλό και τα παπάρια να αναζητήσει λύσεις στα προβλήματα, ρουφάει το αίμα των αδυνάμων, απλά για να επιβιώσει άλλη μια μέρα, σαν το παρασιτικό κουνούπι ή σαν την ύαινα, που τρέφεται με ψοφίμια, για να μην μπει στον κόπο κυνηγήσει;

Έχει ειπωθεί και έχει γραφτεί ότι μια κοινωνία κρίνεται από τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται στα ασθενέστερα μέλη της. Με τούτο το κριτήριο, πώς κρίνεται η ελλαδική κοινωνία σήμερα; Αξίζει να συνεχίσουμε πάνω σε αυτόν τον δρόμο, όταν κάθε έννοια ηθικής έχει κουρελιαστεί, όταν οι αρχές που κάποτε στήριζαν τον κοινωνικό βίο έχουν βάναυσα καταπατηθεί και όταν ακόμα και η λογική ακυρώνεται από αυτό το ελεεινό και τρισάθλιο σινάφι ανέραστων, ψυχοπαθών, ανάπηρων μισανθρώπων που ορίζει τις τύχες του ελληνικού λαού;

Στην ελλαδική γη έσκισε κάποτε τον αέρα η κραυγή «ελευθερία ή θάνατος!». Και η κραυγή έγινε πράξη, ποτισμένη με αίμα ηρώων. Η ιστορία διδάσκει ότι μια πολιτική με συστατικά μόνο την υποχωρητικότητα, τη δουλοπρέπεια και τον κατευνασμό τελικά δεν αποδίδει. Αν ποτέ και τίποτα δεν διεκδικείς, είσαι καταδικασμένος σε αφανισμό. Δεν έχει σημασία αν μας αρέσει ή δεν μας αρέσει αυτή η συνεπαγωγή, σημασία έχει ότι ισχύει. Από τη στιγμή που δεχόμαστε να καταντούν οι παππούδες μας ρακοσυλλέκτες, να μένουν οι άρρωστοί μας χωρίς φάρμακα, οι μαθητές μας χωρίς βιβλία και ο στρατός μας χωρίς ανταλλακτικά και καύσιμα, έχουμε ιστορικά τελειώσει.

Οι λαοί δεν προχωρούν με μέτρα εξόντωσης. Οι λαοί προχωρούν με ένα όραμα. Η επαναφορά του ελληνικού χρέους στο 120% του ελληνικού ΑΕΠ το 2020 είναι αυτή τη στιγμή η μόνη επίσημη πρόταση οράματος. Όχι μόνο ως όραμα δεν μπορεί να σταθεί, αλλά ούτε ως κακόγουστο αστείο. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι ο στόχος είναι επιτεύξιμος (που δεν είναι), είναι σαν να υπόσχεσαι σε κάποιον που ψυχορραγεί εδώ και τώρα στο πεζοδρόμιο ότι σε δέκα χρόνια, αν και εφόσον όλα πάνε περίφημα, ίσως να καταφέρεις να του δώσεις μια ασπιρίνη. Χαράς ευαγγέλια για τον ψυχορραγούντα!

Ο λαός μας είτε έχει αμετάκλητα μεταλλαχτεί και απωλέσει την ψυχή του είτε τελεί εν υπνώσει. Όποιος δέχεται το πρώτο αποσύρεται ησύχως στο σκοτάδι και περιμένει το φυσικό τέλος. Όποιος πιστεύει το δεύτερο, κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του, για να επιταχύνει την εθνεγερσία. Η μάχη δίνεται στις παρέες, στις πλατείες και στις κάλπες. Όπλα είναι η ενημέρωση, η εγρήγορση, το κριτικό πνεύμα, η λογική και η αρετή. Του ερωτήματος «τι πρέπει να κάνουμε;» προηγείται το «ποιοι πρέπει να γίνουμε;». Όταν θα γίνουμε αυτοί που πρέπει να γίνουμε, θα μπορούμε πιο εύκολα να διακρίνουμε το τι πρέπει να κάνουμε, ενώ τώρα δυσκολευόμαστε να το διακρίνουμε, γι’ αυτό και πέφτουμε σε απραξία και απόγνωση. Απλά είναι λάθος η αφετηρία. Το σωστό είναι να ξεκινήσουμε από αυτό που ο καθένας ελέγχει σχεδόν απόλυτα, δηλαδή από την προσωπική διαμόρφωση του εαυτού, για να φτάσουμε σε αυτό που πιο δύσκολα γεννιέται, μορφώνεται, ελέγχεται και προστατεύεται, δηλαδή τη συλλογική δράση. Φαίνεται ότι σήμερα δεν υπάρχει συλλογικό υποκείμενο έτοιμο να σηκώσει το βάρος αποτελεσματικής συλλογικής δράσης. Συνεπώς, δεν έχει νόημα να μας απασχολεί τώρα το είδος της συλλογικής δράσης. Προτεραιότητά μας είναι να χτίσουμε το συλλογικό υποκείμενο, ξεκινώντας από την προφανή αφετηρία, τη βασική δομική μονάδα, που είναι το πρόσωπο, και δη ο εαυτός. Ο χρόνος πιέζει. 

Ρομπέν
.

Κυριακή 5 Αυγούστου 2012

Κοντογιώργης στο kontra channel

.

Πέμπτη 2 Αυγούστου 2012

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

Τρίτη 5 Ιουνίου 2012

Ευρώ ή δραχμή;

.

Αυτοκίνητο ή βέσπα; Απάντηση σε αυτό το ερώτημα υπάρχει μοναδική και αυτονόητη; Ή μήπως υπάρχουν και εναλλακτικές και, για να είμαστε σε θέση να επιλέξουμε, πρέπει πρώτα να απαντήσουμε σε άλλα; Τα εξής δύο: Πού θέλουμε να πάμε; Ποιος θα οδηγήσει;

Σου λένε κάποιοι πως, αν επιλέξεις βέσπα, είναι προκαθορισμένο ότι θα στουκάρεις. Προφανώς, αυτό είναι ψέμα. Κάθε είδος οχήματος έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Το αυτοκίνητο παρέχει, βέβαια, καλύτερη παθητική ασφάλεια, από την άλλη, όμως, είναι πιο βαρύ και πιο δυσκίνητο. Η βέσπα υστερεί στην παθητική ασφάλεια, αλλά είναι πιο ευέλικτη. Τελικά, το αν θα στουκάρεις ή όχι εξαρτάται κυρίως από την ικανότητα του οδηγού και από την πορεία που θα ακολουθήσει. Δεν στουκάρουν όλες οι βέσπες σε όλους τους δρόμους. Επιπλέον, συχνά στουκάρουν και αυτοκίνητα.

Τι συμπεραίνουμε από αυτή τη μικρή ανάλυση; Ότι, είτε επιλέξεις αυτοκίνητο είτε βέσπα, μπορεί να φας το κεφάλι σου. Οι πιθανότητες να φας το κεφάλι σου εξαρτώνται ίσως σε έναν βαθμό και από το είδος του οχήματος, αλλά πρωτίστως εξαρτώνται από τον δρόμο και από τον σοφέρ που θα επιλέξεις. Προσοχή: αν ο δρόμος είναι ανώμαλος και ο σοφέρ τυφλός, τότε, ό,τι όχημα και αν επιλέξεις, είσαι καταδικασμένος.

Ο εγκλωβισμός στο δίλημμα «αυτοκίνητο ή βέσπα;» δεν αφήνει την προσοχή να στραφεί στα ουσιωδέστερα: στον προορισμό και στον σοφέρ. Διόλου τυχαίο, άλλωστε, αφού δεν συμφέρει να στραφεί η προσοχή στον προορισμό και στον σοφέρ. Δεν συμφέρει, γιατί ο προορισμός ουδέποτε συζητήθηκε (και γι’ αυτό φέρουν ευθύνη συγκεκριμένα πρόσωπα), ενώ, όσον αφορά τον σοφέρ, μια ματιά στους υποψηφίους αρκεί για να αντιληφθείς ότι επείγει να συντάξεις τη διαθήκη σου.

Το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι, στην περίπτωση που επιλέξεις βέσπα και συμβεί το απευκταίο, ο μόνος υπεύθυνος θα είσαι εσύ – διότι επέλεξες βέσπα.

Δεν θα φταίει το ότι ποτέ δεν συμφωνήθηκε προορισμός. Δεν θα φταίει το ότι δεν έγινε απολύτως καμία προετοιμασία. Δεν θα φταίει το ότι δεν υπάρχει χάρτης. Δεν θα φταίει το ότι ο σοφέρ είναι τυφλός.

Θα φταίει η βέσπα.

Ρομπέν
.

Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Ανοιχτή επιστολή προς βουλευτές, πολιτικούς

.
Αξιόμεμπτα μέλη του Κοινοβουλίου και των δύο προηγούμενων κυβερνήσεων,

Νομίζω πως κατανοώ ποιο είναι το θεμελιακό σας πρόβλημα, όσον αφορά τη διακυβέρνηση του τόπου – το οποίο, βέβαια, γίνεται αυτομάτως δικό μας πρόβλημα (των κυβερνομένων). Έχω, λοιπόν, χρέος να σας το γνωστοποιήσω.

Το θεμελιακό σας πρόβλημα είναι ότι δεν συμπάσχετε. Και δεν συμπάσχετε, διότι δεν έχετε σχετικό βίωμα. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, δεν έχετε γνωρίσει φτώχια, βιοπάλη, κακουχία, απόρριψη, ματαίωση, εγκατάλειψη, φόβο, απόγνωση. Δεν έχετε γνωρίσει όλα αυτά που οργώνουν βαθιά την ψυχή ενός ανθρώπου, ώστε να μπορέσει να δεχτεί μέσα της τον σπόρο της συμπόνιας. Από αυτή την άποψη είστε κοινωνικά ανάπηροι. Ο άνθρωπος είναι προορισμένος και να πονάει, επομένως στο βαθμό που αποποιείστε το δικό σας μεράδι του πόνου δεν είστε άνθρωποι.

Αμέτοχοι καθώς στέκεστε στην αγωνία των ανθρώπων, είστε αναρμόδιοι να  βρείτε λύση στα προβλήματα που τη γεννούν. Μοιάζετε σαν μια παρέα αντρών που συζητούν τις ωδίνες του τοκετού, παριστάνοντας μάλιστα τους ειδικούς. Γελοίο δεν ακούγεται; Το ίδιο κι εσείς.

Για να είμαι δίκαιος και ακριβής, υπάρχει δυνατότητα μετοχής στον πόνο και την αγωνία των άλλων, σε ικανοποιητικό βαθμό, χωρίς προϋπάρχον σχετικό προσωπικό βίωμα. Αυτή η δυνατότητα είναι ανοιχτή για λίγους, εκείνους που έχουν το ψυχικό χάρισμα να συντονίζονται στον παλμό της συλλογικής ανάγκης, ενίοτε καταπιέζοντας την ατομική. Τους λένε ποιητές.

Αφού, λοιπόν, σας λείπει το βίωμα, μήπως είστε ποιητές; Αυτό ας το κρίνει ο καθένας.

Αλλά αν δεν έχετε νιώσει ποτέ στο πετσί σας τον πόνο τον δικό μας ούτε διαθέτετε την ποιητική ευαισθησία της συναίσθησης, τότε σε τι μπορείτε άραγε να μας φανείτε χρήσιμοι;

Ξένοι άνθρωποι, λαοί της Ευρώπης και του κόσμου έχουν δακρύσει παρακολουθώντας την άληκτη κατασπάραξη του ελληνικού λαού.

Από την άλλη μεριά, ο νεοεκλεγείς πρόεδρος της Γαλλίας, Φρανσουά Ολάντ, και ενώ η χώρα του δεν βρίσκεται ακόμα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, αποφάσισε μείωση του μισθού του προέδρου, του πρωθυπουργού και των υπουργών της χώρας κατά 30%.

Αναρωτιέμαι: γιατί η ελληνική πολιτική ελίτ δεν έχει δείξει αντίστοιχη ευαισθησία; Γιατί ο μισθός σας να είναι 6500€ τον μήνα, τη στιγμή που ένας επίκουρος καθηγητής πανεπιστημίου αμείβεται με 1500€, όσο και ένας γιατρός του ΕΟΠΥΥ (μαζί με τις εφημερίες); Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι είστε ανώτεροι από τους γιατρούς και τους καθηγητές πανεπιστημίου;

Όχι, κυρίες και κύριοι. Δεν δικαιούστε να κυβερνάτε αφ’ υψηλού και εκ του μακρόθεν. Δεν δικαιούστε να αποφασίζετε για την κοινωνία έξω από την κοινωνία. Δεν δικαιούστε από τον ουρανό να ορίζετε τη Γη. Δεν είστε θεοί.

Όχι, κυρίες και κύριοι. Αν θέλετε να είστε ελάχιστα πειστικοί, αλλά και έντιμοι, θα πρέπει να προσγειωθείτε στον πλανήτη. Να πλησιάσετε τα προβλήματα, να μυρίσετε το χνώτο των κοινών ανθρώπων. Θα πρέπει να στριμωχτείτε και να νιώσετε μια πρέζα αγωνία. Θα πρέπει να ιδρώσετε και να δακρύσετε μαζί μας.

Για να μη μακρηγορώ, σας θέτω δύο πολύ συγκεκριμένα ερωτήματα, που αποτελούν ταυτόχρονα κριτήρια και προϋποθέσεις. Όσα λόγια και αν πείτε, λόγια παχιά και ανέξοδα, του αέρα λόγια, δεν πείθετε πια παρά ελάχιστους και δεν νομιμοποιείστε απέναντι στην κρίση της ιστορίας, αν δεν απαντήσετε καταφατικά σε αυτά τα δύο απλά ερωτήματα:

1.    Έχετε ποτέ κλάψει για τα βάσανα αυτού του λαού, για τα οποία και εσείς ευθύνεστε; Έχετε ποτέ κλάψει για τους φτωχούς, τους ασθενείς, τους απελπισμένους, τους αυτόχειρες;
2.    Δέχεστε να αμείβεστε για τις υπηρεσίες σας στον ελληνικό λαό με 1500€ τον μήνα;

Αν απαντήσετε «ναι» και στα δύο, τότε συζητάμε παραπέρα. Αν, όμως, απαντήσετε «όχι» έστω και σε ένα, τότε πηγαίνετε στην ευχή του Θεού. Έρχονται άλλοι, καλύτεροι από σας.

Ρομπέν 
.

Κυριακή 6 Μαΐου 2012

Εκλογές 2012

.
ΟΧΙ ΠΑΣΟΚ.
ΟΧΙ ΝΔ.
ΟΧΙ.

Ρομπέν
.

Κυριακή 29 Απριλίου 2012

Προεκλογικό τηλεοπτικό spot Ε.ΠΑ.Μ


.

Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Με λένε Βασίλη

.
.

Παρασκευή 13 Απριλίου 2012

Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

Κυριακή 1 Απριλίου 2012

Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Ποιος Θανάσης

.
Χτες το βράδυ παρακολούθησα ένα μέρος της εκπομπής της Στάη στη ΝΕΤ. Καλεσμένοι ήταν εκπρόσωποι των κομμάτων, δημοσιογράφοι και ο συγγραφέας Πέτρος Τατσόπουλος.

Ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Παναγιώτης Μεντρέκας, δίδαξε προχωρημένα μαθήματα πολιτικής συμπεριφοράς.

Μιχελάκης: Κύριε Μεντρέκα, δέχεστε το Σύνταγμα;
Μεντρέκας: Ποιο Σύνταγμα;
Μιχελάκης: Το Σύνταγμα της Ελλάδας. Το δέχεστε;
Μεντρέκας: Ποιο; Αυτό που έχουν φτιάξει το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία;
Μιχελάκης: Το Σύνταγμα της Ελλάδας, κύριε Μεντρέκα, το δέχεστε, ναι ή όχι;
Μεντρέκας: Τι προβοκατόρικα είναι αυτά τώρα;
Μιχελάκης: Απλή ερώτηση είναι, κύριε Μεντρέκα! Απαντήστε, ναι ή όχι;
Μεντρέκας: Μα τι συζητάμε τώρα; Το Σύνταγμα του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας;
Μιχελάκης: Δε θέλει να απαντήσει. Δεν του βγαίνει με τίποτα!

Ο Μιχελάκης έκανε μια εύστοχη ερώτηση και ο Μεντρέκας είδε την παγίδα. Αν έλεγε «ναι, δεχόμαστε το Σύνταγμα», τότε θα ήταν αναγκασμένος να απαντήσει γιατί το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ το περιφρονούν κατ’ εξακολούθηση με δηλώσεις και δράσεις τους. Αν, αντίθετα, απαντούσε «όχι δεν το δεχόμαστε», μια τέτοια απάντηση θα έγραφε πολύ άσχημα σε τηλεοπτική εκπομπή. Θα τους έκανε με τα κρεμμυδάκια ο τύπος την επομένη: «Αντισυνταγματικό δηλώνει το ΚΚΕ!!!» και τέτοια. Το πρόβλημα με τους Μεντρέκες, με όλους του πολιτικούς, είναι ότι δεν έχουν το θάρρος, την ευφυΐα, τη γνησιότητα, να πουν, έστω μία γαμημένη φορά, την αλήθεια. Την αλήθεια τους. Πες, ρε καραγκιόζη Μεντρέκα, πες ρε βλαμμένε, «δεχόμαστε αναγκαστικά αυτό το Σύνταγμα, γιατί δεν είναι δουλειά να βγούμε στην παρανομία, αλλά έχει πολλά στραβά και θα αγωνιστούμε για να τα αλλάξουμε». Πες το έτσι, να σε νιώσουμε, να σε καταλάβουμε. Ή πες «δεν το δεχόμαστε, είναι ένα άθλιο νομικό κείμενο, ένα κουρελόχαρτο που προσβάλλει τις ανθρώπινες αξίες και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και θα σταθούμε απέναντί του με κάθε κόστος». Κι αυτό θα το καταλαβαίναμε, κύριε Μεντρέκα, δεν είμεθα ηλίθιοι ούτε μυξοπαρθένες. Κάθε στάση έχει κάτι να πει και προάγει τη συζήτηση και την κατανόηση, εκτός από τη μη στάση, την υπεκφυγή, την άρνηση, τον εμπαιγμό.

Αλλά τέτοια βόδια μας θεωρούνε, τέτοια παραλυμένα ανοϊκά ζώα, ώστε δεν παύουν να μας ταΐζουν σκατά, βέβαιοι ότι δεν πρόκειται ποτέ να ξυπνήσουμε από τον κωματώδη λήθαργο.

Φυσικά, το πρόβλημα δεν είναι ο Μεντρέκας του ΚΚΕ, αυτός τουλάχιστον δεν έχει κυβερνήσει. Το πρόβλημα είναι πρωτίστως οι Μεντρέκες που έχουν κυβερνήσει τα τελευταία 38 χρόνια.

Κανονίστε την πορεία σας. Δεκάδες κόμματα έχουν ιδρυθεί μέσα στα δύο χρόνια του Μνημονίου. Κανονίστε πού θα ρίξετε την ψήφο σας. Κανονίστε πού θα ρίξουν την ψήφο τους οι δικοί σας άνθρωποι.

Όταν σου φωνάζουν ότι είσαι μαλάκας κι εσύ εξακολουθείς να τους ψηφίζεις, αποδεικνύεις ότι δεν έχουν άδικο.

Ρομπέν
.

Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

ΤΕΣΣΕΡΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΑΠΑΔΗΜΟΥ

.
του Γιώργου Κασιμάτη

Tις τελευταίες μέρες όλοι είμαστε μάρτυρες της μεταβολής της στάσης τόσο της κοινής όσο και της πολιτικής γνώμης απέναντι στην Ελλάδα και στο ελληνικό πρόβλημα। H μεταβολή αυτή, που παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις είναι ένα γεγονός πολύ θετικό και δίνει μεγάλη δύναμη στον ελληνικό λαό. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι ότι μειώνει το αίσθημα ενοχής που μας είχε εμφυσήσει -μαζί με το συνεχιζόμενο φόβο- ο μηχανισμός συμφερόντων των δανειστών. Το αίσθημα ενοχής, που κάνει τον άνθρωπο να κατεβάζει το κεφάλι υποτακτικά, ασκεί την αντίστοιχη επίδραση και στο λαό. Οι πολιτικοί της Ευρώπης, όπως και πολλοί εδώ στη χώρα μας, είχαν ξεχάσει, -γιατί ίσως τους συνέφερε- ότι ποτέ λαός δεν μπορεί να κατηγορηθεί ως κακός λαός. Υπάρχουν πάντοτε αιτίες ή/και αίτιοι για ένα κακό, αλλά ποτέ ένας λαός δεν μπορεί να λοιδορηθεί, ούτε να υποβληθεί σε θεραπεία. Σε όσους Έλληνες τα βάζουν άδολα με τους εαυτούς τους και με τον ελληνικό λαό, η απάντηση είναι μία: Αυτό που κάνετε μπορεί να είναι ιστορία, κοινωνιολογία, πολιτική επιστήμη ή ό,τι άλλο, δεν είναι όμως πολιτική απάντηση στο κακό. Παρά ταύτα, οι «πολιτισμένοι» βόρειοι ευρωπαίοι προσπαθούν συνεχώς να κολλήσουν στους μεσογειακούς λαούς, με το συνολικό χαρακτηρισμό «γουρούνια» (PIGS), το «στίγμα ανομίας», ξεχνώντας ότι σ' αυτούς οφείλουν τον πολιτισμό τους.

Ευχάριστη είναι η μεταβολή της στάσης των «εταίρων» μας, αλλά δεν πρέπει ούτε να μας παραπλανήσει ούτε να μας καθησυχάσει. Η επιβολή του άνομου και απάνθρωπου προγράμματος συνεχίζεται με γεωμετρική αυστηρότητα και σκληρότητα. Και τούτο, παρά το ότι όλοι -ακόμη και η Κα Μέρκελ- ομολόγησαν ότι απέτυχε η πρώτη φάση του.

Παρακολούθησα με ιδιαίτερη προσοχή την Κυριακή στις 12/2 τις ομιλίες του Πρωθυπουργού και του Αντιπροέδρου και Υπουργού των Οικονομικών. Οι δύο κορυφαίοι εκπρόσωποι της Κυβέρνησης, που είναι και οι κύριοι υπεύθυνοι για τη διαμόρφωση και αποδοχή της δεύτερης φάσης του επιβαλλόμενου προγράμματος και της συνέχισης εφαρμογής της πρώτης, συγκεντρώνουν - σε μια παγκοσμίως ασυνήθιστη συγκυρία- ειδικές επιστημονικές και εμπειρικές γνώσεις ανώτατου επιπέδου δύο μεγάλων κλάδων της επιστήμης που είναι κατεξοχήν ειδικές για τη δημοκρατική νομιμότητα, τη θεσμική συμβατότητα και την οικονομική καταλληλότητα και αποτελεσματικότητα του εφαρμοζόμενου προγράμματος και της επιβολής του. Ενός προγράμματος που προκαλεί την εξαθλίωση των ευρύτερων στρωμάτων του ελληνικού λαού, την εξάρθρωση του μεσαίου κοινωνικού και οικονομικού χώρου και την κατάλυση όλων των τομέων της εθνικής οικονομίας.

Από τις ομιλίες των δύο κορυφαίων εκπροσώπων της κυβέρνησης έμειναν -και πάλι- αναπάντητα τέσσερα μεγάλα ερωτήματα, που αφήνουν αντίστοιχα τέσσερα μεγάλα κενά στην ενημέρωση του ελληνικού λαού. Ας τα δούμε από κοντά:
Ερώτημα πρώτο: Ήδη αναφέραμε ότι όλες οι πλευρές έχουν ομολογήσει ότι το πρόγραμμα που τέθηκε σε εφαρμογή με τις δανειακές συμβάσεις του Μαΐου 2010 απέτυχε. Αλλά και σήμερα, όλοι οι διακεκριμένοι και ανεξάρτητοι οικονομολόγοι συμφωνούν ότι η συνέχιση του προγράμματος («με το δεύτερο Μνημόνιο») είναι από αναποτελεσματική έως καταστροφική. Το ερώτημα που γεννιέται είναι αυτονόητο: Γιατί, άραγε, επιμένουν δανειστές και κυβέρνηση σε ένα αποτυχημένο πρόγραμμα; Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν ακούστηκε ποτέ από επίσημα χείλη ένα ουσιαστικό επιχείρημα υπέρ του προγράμματος που μας επιβάλλεται. Το μόνο που ακούγεται ακατάπαυστα από τους κυβερνώντες, τους δανειστές μας και τους υποστηρικτές τους είναι ότι το πρόγραμμα αυτό είναι το μόνο που «θα μας σώσει» και ότι «χωρίς αυτό, ακολουθεί το χάος και η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία». Αυτό, βεβαίως, δεν είναι επιχείρημα. Μόνο εκβιασμός μπορεί να είναι.

Ερώτημα δεύτερο: Ως προς την αδιάκοπη απειλή της «ανεξέλεγκτης και καταστροφικής για την Ελλάδα χρεοκοπίας», που επαναλαμβάνουν αδιάκοπα η κυβέρνηση, οι δανειστές και οι υποστηρικτές τους: Ο πρωθυπουργός και ο υπουργός οικονομικών, στη συνεδρίαση της Βουλής της 12/2, αφού απέφυγαν να υποστηρίξουν με κάποιο ουσιαστικό και αξιόπιστα θεμελιωμένο επιχείρημα την ορθότητα του νέου προγράμματος, επανέλαβαν πολλές φορές με δραματικό τρόπο την απειλή: «αν αυτό δε γίνει δεκτό, η μοναδική εναλλακτική λύση είναι η ανεξέλεγκτη και καταστροφική χρεοκοπία». Με ιδιαίτερη, μάλιστα, προσοχή στη διατύπωση του λόγου τους, παρουσίασαν το πρόγραμμα ως προϊόν επιβολής και ανυποχώρητης θέλησης των δανειστών μας. Ο δε κ. Βενιζέλος, θέλοντας προφανώς να αποσείσει την ευθύνη του ειδικού γνώστη της σωρευτικής και κατάφωρης παραβίασης του Συντάγματος και του ευρωπαϊκού και του διεθνούς δικαίου, είπε κάτι πολύ αποκαλυπτικό και αληθινό για το πού βαδίζει, δυστυχώς, η Ευρώπη: «Οι Βρυξέλλες δεν ακούν τίποτα για νομιμότητα!».

Και εδώ δημιουργείται το ερώτημα: Πώς η Ελλάδα θα πάει στην ανεξέλεγκτη και καταστροφική χρεοκοπία, αν απορρίψει το πρόγραμμα των «Μνημονίων», που της επιβάλλεται; Το ερώτημα είναι τριπλό, γιατί όλοι ξέρομε τρία πράγματα για μια ανεξέλεγκτη και καταστροφική για την Ελλάδα χρεοκοπία: (α) Το πρώτο είναι ότι, για να γίνει αυτό, θα πρέπει να μας εκδιώξουν από την Ευρωζώνη και ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει με νόμιμα μέσα, γιατί δεν προβλέπεται τέτοια διαδικασία. Για να μας εκδιώξουν, πρέπει να παραβιάσουν τις συνθήκες της ΕΕ. Αντίθετα, σύμφωνα με τις Συνθήκες, πρέπει να καταστρώσουν, μαζί με την Ελλάδα, ένα σχέδιο βοήθειας για μια βιώσιμη και νόμιμη αντιμετώπιση της κρίσης της. Θα παραβιάσουν λοιπόν -άλλη μια φορά- τα κράτη της Ευρωζώνης τις συνθήκες της ΕΕ; (β) Το δεύτερο που γνωρίζομε είναι ότι μια ανεξέλεγκτη και καταστροφική πτώχευση θα σημαίνει πλήρη απώλεια του συνόλου των δανειακών δικαιωμάτων των δανειστών. Είναι έτοιμοι οι δανειστές μας να δεχτούν τέτοια θυσία; Ή κρύβουν στη σκέψη τους και άλλη παραβίαση του ευρωπαϊκού και του διεθνούς δικαίου; (γ) Το τρίτο, τέλος, και σημαντικότερο που γνωρίζομε είναι ότι η ανεξέλεγκτη πτώχευση της Ελλάδας θα συμπαρασύρει και τις οικονομίες της Ευρώπης -ίσως και των ΗΠΑ- σε πολύ μεγάλες περιπέτειες. Αυτό το υποστηρίζει η συντριπτική πλειονότητα των οικονομολόγων. Αλλά τι άλλο θέλομε, αφού, σύμφωνα με προτελευταίο Spiegel (Nr. 7/13.2.12, σελ. 20), το δήλωσε η ίδια η Καγκελάριος Μέρκελ: «Θέλω η Ελλάδα να μείνει στο ευρώ. Δε θα συμμετάσχω ποτέ σε μια απόφαση εξώθησης της Ελλάδας από το ευρώ. Αυτό θα είχε απρόβλεπτες συνέπειες». Ανάλογες δηλώσεις έκανε και τελευταία. Το ίδιο γερμανικό περιοδικό (σελ. 21), συνάγοντας κακές συνέπειες από την ασυμφωνία των κυβερνήσεων της Ευρωζώνης με την πρόεδρο του ΔΝΤ Lagarde να βρουν μια «δραστική θεραπεία» της ελληνικής κρίσης, προσθέτει: «Έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη πρέπει, λόγω των ανυπολόγιστων συνεπειών, οπωσδήποτε να αποφευχθεί». Η τραγικότερη, όμως, ομολογία, είναι αυτή της Τρόικα στην πρόσφατη απόρρητη έκθεση που αποκαλύφθηκε (βλ. περασμένο «Ελεύθερο Τύπο» και Spiegel, Nr. 8/18.2.12, σελ. 17, με τον τιτλο: «Καταστροφικό επίσημο ντοκουμέντο για την Ελλάδα»). Για όλα αυτά έχει απάντηση η κυβέρνηση Παπαδήμου;

Ερώτημα τρίτο. Είναι γνωστό ότι το πρόγραμμα δανεισμού που εφαρμόζεται στη χώρα μας αποτελεί παλαιό σχέδιο που κατέστρωσε πριν από αρκετές δεκαετίες το ΔΝΤ στη Washington και εφάρμοζε σχεδόν πάγια σε χώρες του τρίτου κόσμου. Σήμερα το εφαρμόζει -πιλοτικά για την Ευρώπη- στη χώρα μας. Γνωστά και πάγια είναι και τα βασικά του χαρακτηριστικά: εξαντλητική λιτότητα (και συνακόλουθη ύφεση), μεγάλη και ανεξέλεγκτη ανεργία, εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις και όλα αυτά με τις ήδη γνωστές καταστροφικές συνέπειες. Σ' αυτό το σχέδιο αντιμετωπίζεται, επίσης, το κράτος-οφειλέτης ως ιδιώτης και επιβάλλεται η εφαρμογή του ιδιωτικού δικαίου, ώστε το δανειζόμενο κράτος να μην έχει τα πλεονεκτήματα και κυρίως τις ασυλίες του διεθνούς δικαίου. Στη σημερινή εφαρμογή του σχεδίου του ΔΝΤ στην Ευρώπη, τίθεται ως όρος του δανεισμού το (ιδιωτικό) αγγλικό δίκαιο, το οποίο είναι διπλά δυσμενές για τον οφειλέτη: είναι ιδιωτικό δίκαιο, μη δεχόμενο τις ασυλίες και τα ευεργετήματα του κράτους που προβλέπει το δημόσιο διεθνές δίκαιο για τις διεθνείς συμβάσεις, και, επιπλέον, είναι υπέρ του δανειστή, μη αναγνωρίζοντας κανένα από τα πλεονεκτήματα υπέρ του οφειλέτη που προβλέπουν το ελληνικό δίκαιο και το δίκαιο όλων των κρατών της ηπειρωτικής Ευρώπης. Ο σημαντικότερος, όμως, σκοπός της ανυποχώρητης επιβολής του αγγλικού δικαίου είναι να παρεμποδιστεί η προσφυγή του κράτους-οφειλέτη στις αμέσως παρακάτω αναφερόμενες λύσεις που παρέχει το διεθνές δίκαιο. Το σχέδιο αυτό του ΔΝΤ, σύμφωνα με την κρατούσα θέση των διεθνολόγων, είναι αντίθετο στο διεθνές δίκαιο και, συνεπώς, οι συμβάσεις του είναι άκυρες.
Αντίθετα με το εφαρμοζόμενο απάνθρωπο σχέδιο δανεισμού της χώρας μας του ΔΝΤ, το διεθνές δίκαιο και η διεθνής πρακτική προσφέρουν, από τη δεκαετία του 1930 και εδώ, τη χρησιμοποίηση των ακόλουθων αρχών και κανόνων, που έχουν επίσημα καταγραφεί και εφαρμοστεί: (α) Την αρχή ότι κάθε κράτος οφείλει να διασφαλίζει κατά απόλυτη προτεραιότητα τις βασικές ανάγκες του λαού του (κατώτατο όριο αξιόπρεπους διαβίωσης, παιδεία-εκπαίδευση, υγεία-κοινωνική ασφάλιση κ.λπ) και μετά να εκπληρώνει τις διακρατικές του υποχρεώσεις. (β) Το δικαίωμα και την υποχρέωση, όταν οι βασικές ανάγκες απειλούνται από τον (υπέρ)δανεισμό, να προβαίνει σε στάση πληρωμών απέναντι στους δανειστές, οι οποίοι δε δικαιούνται να προβούν ούτε σε αντίποινα ή άλλες κυρώσεις κατά του κράτους οφειλέτη, ούτε σε στάση των δικών τους υποχρεώσεων απέναντι σ' αυτό. (γ) Το δικαίωμα και την υποχρέωση να γίνει έλεγχος του συνολικού χρέους και να προσδιοριστεί το ποσό του υπερδανεισμού, δηλαδή του λεγόμενου «επαχθούς» ή «επονείδιστου» χρέους, και να διαγραφεί αυτό. (δ) Το δικαίωμα και την υποχρέωση να ελεγχθεί η νομιμότητα των δανειακών συμβάσεων και των όρων τους και να αποκατασταθεί η νομιμότητα. Πρόσφατες επικλήσεις του παραπάνω ευνοϊκού διεθνούς δικαίου είναι αυτές της Αργεντινής και του Ισημερινού. Πρέπει να σημειώσομε εδώ ότι η Ελλάδα είναι από τις πρώτες χώρες που επικαλέστηκε το διεθνές αυτό δίκαιο, προβαίνοντας σε στάση πληρωμών το 1936, δικαιώθηκε δε από το τότε αρμόδιο διεθνές δικαστήριο της Κοινωνίας των Εθνών. Σημειώνομε επίσης, ότι η χώρα μας σήμερα, στο πλαίσιο της αυστηρής νομιμότητας των Συνθηκών της ΕΕ, είναι σε πλεονεκτική θέση για την επίκληση του διεθνούς δικαίου.

Και εδώ τίθεται το ερώτημα: Οι κυβερνήσεις Γιώργου Παπανδρέου και Λουκά Παπαδήμου, αντί να οδηγούν τον ελληνικό λαό σε πλήρη εξαθλίωση και την ελληνική οικονομία και κοινωνία σε πλήρη εξάρθρωση και διάλυση, έχουν θέσει -τουλάχιστον- στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές μας τις δυνατότητες αυτές που έχει η Ελλάδα από το διεθνές δίκαιο; Η σημερινή κυβέρνηση και τα κόμματα που τη στηρίζουν σκέπτονται να κάμουν χρήση αυτών των κανόνων;

Ερώτημα τέταρτο. Είναι παγκοίνως γνωστό ότι η Ελλάδα, αν είχε την παραγωγικότητα που έχουν άλλες υπερχρεωμένες χώρες της Ευρώπης, θα είχε και την αντίστοιχη αντοχή στη σημερινή κρίση. Είναι, επίσης, αυτονόητο ότι για την πολυπόθητη οικονομική ανάκαμψη, έκτος από την πραγματική αποκατάσταση της βιωσιμότητας του δανεισμού, που σκιαγραφήσαμε πιο πάνω, είναι απόλυτα αναγκαίες και διαρθρωτικές μεταβολές, την κύρια θέση μεταξύ των οποίων έχει η αναδιοργάνωση του κρατικού μηχανισμού. Η Τρόικα δεν έδειξε -μάλλον δόλια- πραγματικό ενδιαφέρον γι' αυτό το θέμα. Το ενδιαφέρον της ήταν και είναι οι εισπράξεις από οριζόντιες περικοπές αποδοχών, που εξαθλιώνουν την κοινωνία, και δημόσιων δαπανών, που, χωρίς προηγούμενη αναδιάρθρωση των αντίστοιχων υπηρεσιών, (από)διαλύουν το κράτος. Και εδώ τίθεται το ερώτημα: Γιατί η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου και η κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου, που κατά το Σύνταγμα είναι πολιτική κυβέρνηση πλήρους ευθύνης, δεν εξήγγειλαν, από την πρώτη κιόλας μέρα της διακυβέρνησής τους, πρόγραμμα -έστω σε γενικές γραμμές- αναδιοργάνωσης του κρατικού μηχανισμού, ώστε να γίνει αποτελεσματικό και παραγωγικό το κράτος; Που είναι το συγκεκριμένο πρόγραμμα των κομμάτων που στηρίζουν την πολιτική αυτού του δανεισμού, που υφίσταται η Ελλάδα;

Θεωρώ περιττό να επισημάνω πριν από το συμπέρασμά μας, ότι η μη ειλικρινής και ουσιαστική ενημέρωση του λαού για τα παραπάνω ερωτήματα, που έχουν ζωτική σημασία για τον ίδιο και για τις επόμενες γενιές, φανερώνουν την πολιτική γύμνια της χώρας και πλήττουν τα θεμέλια της δημοκρατίας.

Συμπέρασμα: Από όλα αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα προκύπτει ότι οδηγούμαστε στην πιο καταστροφική λύση για τη χώρα: στην «ελεγχόμενη χρεοκοπία», που θα διασφαλίσει τους δανειστές και τους ανομολόγητους σκοπούς τους και θα αλώσει ολοκληρωτικά την Ελλάδα για πολλές γενιές. Η κατάληξη αυτή είναι, αναμφίβολα πολύ χειρότερη από την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, με την οποία μας απειλούν και μας εκβιάζουν καθημερινά δανειστές, κυβέρνηση και όργανά τους. Η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία θα έπληττε μια γενιά, αλλά θα σώζονταν οι επόμενες. Η δημοκρατία θα αποκαθίστατο. Θα διαγράφονταν εις όφελος της Ελλάδας τα παράνομα δάνεια που της επέβαλαν και ο αγώνας για ανάπτυξη θα ήταν στα χέρια της ως ανεξάρτητου κράτους. Επιπλέον, δε θα εξαρθρωνόταν ο κοινωνικός και οικονομικός ιστός της χώρας και οι πήγες πλούτου θα έμεναν ελληνικές για την ανάπτυξη της Ελλάδας, ενώ οι επόμενες γενιές της χώρας θα έμεναν εδώ. Η «ελεγχόμενη χρεοκοπία» σημαίνει: Συνέχιση της υποτέλειες και την ολοκληρωτικής κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας, συνέχιση της κατάλυσης της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου, διασφάλιση όλων των άνομων δικαιωμάτων των δανειστών, διατήρηση των παράνομων δανειακών συμβάσεων με συνέχιση της εφαρμογής των εξοντωτικών προγραμμάτων του ΔΝΤ, απώλεια των πηγών του εθνικού πλούτου, συνέχιση της εξάρθρωσης και του αφελληνισμού της ελληνικής κοινωνίας και της εθνικής οικονομίας, πλήρη εξαθλίωση του ελληνικού λαού, απώλεια πολλών γενιών νέων και άλωση και αφελληνισμό της Ελλάδας για ανυπολόγιστο αριθμό δεκαετιών. Με λίγες λέξεις: η «ελεγχόμενη πτώχευση» σημαίνει ολοκληρωτικό έλεγχο της Ελλάδας υπέρ των δανειστών και των άνομων σκοπών τους..
.

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

Εφιάλτης είναι, ξύπνα (ΙΙ)

.

.

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΙΕΘΝΗ ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ - Μίκης Θεοδωράκης

.
Υπάρχει μια διεθνής συνωμοσία με στόχο την ολοκλήρωση της καταστροφής της χώρας μου. Ξεκίνησαν από το 1975 με στόχο τον νεοελληνικό πολιτισμό, συνέχισαν με την διαστροφή της νεότερης ιστορίας μας και της εθνικής μας ταυτότητας και τώρα προσπαθούν να μας εξαφανίσουν και βιολογικά με την ανεργία, την πείνα και την εξαθλίωση. Εάν ο ελληνικός λαός δεν ξεσηκωθεί σύσσωμος για να τους εμποδίσει, ο κίνδυνος για την εξαφάνιση της Ελλάδας είναι υπαρκτός. Εγώ την τοποθετώ μέσα στα δέκα επόμενα χρόνια. Από μας θα μείνει μόνο η μνήμη του πολιτισμού μας και των αγώνων μας για την ελευθερία.

Ως το 2009 δεν υπήρχε σοβαρό οικονομικό πρόβλημα. Οι μεγάλες πληγές της οικονομίας μας ήταν οι υπερβολικές δαπάνες για την αγορά πολεμικού υλικού και η διαφθορά μιας μερίδας του πολιτικού και του οικονομικο-δημοσιογραφικού χώρου. Όμως και για τις δύο πληγές ήταν συνυπεύθυνοι και οι ξένοι. Όπως λ.χ. οι Γερμανοί, Γάλλοι, Άγγλοι και Αμερικανοί, που κέρδιζαν δισεκατομμύρια ευρώ σε βάρος του εθνικού μας πλούτου από την ετήσια πώληση πολεμικού υλικού. Αυτή η συνεχής αιμορραγία, μάς γονάτιζε και δεν μας επέτρεπε να προχωρήσουμε προς τα εμπρός, ενώ προσέφερε πλούτο στα ξένα έθνη. Το ίδιο συνέβαινε και με το πρόβλημα της διαφθοράς. Λ.χ. η Γερμανική Siemens είχε ειδικό κλάδο για την εξαγορά Ελλήνων παραγόντων, προκειμένου να τοποθετήσει τα προϊόντα της στην ελληνική αγορά. Επομένως ο ελληνικός λαός υπήρξε θύμα αυτού του ληστρικού ντουέτου, Ελλήνων και Γερμανών, που πλούτιζαν σε βάρος του.

Είναι φανερό ότι αυτές οι δύο μεγάλες πληγές θα μπορούσαν να αποφευχθούν εάν οι ηγεσίες των δύο φιλοαμερικανικών κομμάτων εξουσίας δεν είχαν διαβρωθεί από στοιχεία διεφθαρμένα, τα οποία για να καλύψουν τη διαρροή του πλούτου (που ήταν προϊόν της εργασίας του ελληνικού λαού) προς τα ταμεία των ξένων χωρών, κατέφευγαν στον υπέρμετρο δανεισμό, με αποτέλεσμα το δημόσιο χρέος να φτάσει στα 300 δισ. ευρώ, δηλαδή το 130% του ΑΕΠ (Ακαθάριστου Εθνικού Εισοδήματος).

Με την κομπίνα αυτή οι ξένοι που προανέφερα κέρδιζαν διπλά. Πρώτον από την πώληση των όπλων και των προϊόντων τους. Και δεύτερον από τους τόκους των χρημάτων που δάνειζαν στις κυβερνήσεις και όχι στον λαό. Γιατί όπως είδαμε, ο λαός ήταν το κύριο θύμα και στις δύο περιπτώσεις. Ένα παράδειγμα και μόνο θα σας πείσει. Οι τόκοι του δανείου του ενός δισ. δολλαρίων που έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου στα 1986 από μια μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα, έφτασαν στα 54 δισ. ευρώ και ξεπληρώθηκαν τελικά το ...2010!

Ο κ. Γιούνγκερ εδήλωσε προ ενός έτους ότι είχε διαπιστώσει τη μεγάλη αιμορραγία των Ελλήνων από τις υπερβολικές (και αναγκαστικές) δαπάνες για την αγορά πολεμικού υλικού από Γερμανία και Γαλλία συγκεκριμένα. Και συμπέρανε ότι έτσι οι πωλητές μας οδηγούν σε βέβαιη καταστροφή. Όμως ομολογεί ότι δεν προέβη σε καμμιά ενέργεια, για να μη βλάψει τα συμφέροντα των φιλικών του χωρών!

Στα 2008 υπήρξε η μεγάλη οικονομική κρίση στην Ευρώπη. Ήταν λοιπόν επόμενο να επηρεαστεί και η ελληνική οικονομία. Εν τούτοις το επίπεδο ζωής, αρκετά υψηλό, ώστε να έχουμε καταταγεί μεταξύ των 30 πλουσιότερων χωρών του κόσμου, έμεινε βασικά το ίδιο. Υπήρξε όμως άνοδος του δημοσίου χρέους. Όμως το δημόσιο χρέος δεν οδηγεί αναγκαστικά σε οικονομική κρίση. Τα χρέη μεγάλων χωρών όπως λ.χ. οι ΗΠΑ και η Γερμανία υπολογίζονται σε τρισεκατομμύρια ευρώ. Το πρόβλημα είναι εάν υπάρχει οικονομική ανάπτυξη και παραγωγή. Τότε μπορεί κανείς να δανείζεται από τις μεγάλες Τράπεζες με επιτόκιο έως 5%, έως ότου περάσει η κρίση.

Σ' αυτή τη θέση ακριβώς βρισκόμασταν στα 2009, όταν έγινε η κυβερνητική αλλαγή τον Νοέμβριο και ανέλαβε πρωθυπουργός ο Γ. Παπανδρέου. Για να κατανοηθεί τι σκέπτεται σήμερα ο ελληνικός λαός για την καταστροφική πολιτική του, παραθέτω δύο νούμερα: Στις εκλογές του 2009 το ΠΑΣΟΚ κέρδισε το 44% των ψήφων. Σήμερα τα γκάλοπ του δίνουν 6%.

Ο κ. Παπανδρέου θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση (που όπως είπα αντανακλούσε την ευρωπαϊκή) με δάνεια από τις ξένες Τράπεζες και με το σύνηθες επιτόκιο δηλαδή κάτω από 5%. Εάν το έκανε αυτό, δεν θα υπήρχε για τη χώρα μας το παραμικρό πρόβλημα. Το αντίθετο μάλιστα θα συνέβαινε, γιατί βρισκόμασταν σε φάση οικονομικής ανάπτυξης κι έτσι ασφαλώς θα ανέβαινε το βιοτικό μας επίπεδο.

Όμως ο κ. Παπανδρέου είχε ήδη ξεκινήσει τη συνωμοσία του εναντίον του ελληνικού λαού από το καλοκαίρι του 2009, όταν συναντήθηκε κρυφά με τον Στρως Καν, με στόχο να οδηγηθεί η Ελλάδα κάτω από την ηγεμονία του ΔΝΤ. Η πληροφορία για τη συνάντηση αυτή δόθηκε στην δημοσιότητα από τον ίδιο τον πρώην Πρόεδρο του ΔΝΤ..

Για να φτάσουμε όμως έως εκεί, θα έπρεπε να παραμορφωθεί η πραγματική οικονομική κατάσταση στη χώρα μας, ώστε να φοβηθούν οι ξένες Τράπεζες και να ανεβάσουν τα επιτόκια δανεισμού σε απαγορευτικούς αριθμούς. Αυτή η επαχθής επιχείρηση ξεκίνησε με την ψεύτική εκτίναξη του Δημοσίου Ελλείμματος από το 9,2% στο 15%. Για την κακουργηματική αυτή πράξη ο Εισαγγελέας κ. Πεπόνης παρέπεμψε προ 20 ημερών στην Δικαιοσύνη τους κυρίους Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου (υπουργό των Οικονομικών).

Ακολούθησε η συστηματική εκστρατεία του κ. Παπανδρέου και του Υπουργού Οικονομικών στην Ευρώπη που διήρκεσε 5 μήνες, κατά την οποία προσπαθούσαν να πείσουν τους ξένους ότι η Ελλάδα είναι ένας Τιτανικός έτοιμος να βυθιστεί, ότι οι Έλληνες είναι διεφθαρμένοι, τεμπέληδες και επομένως ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες της χώρας. Σε κάθε τους δήλωση ανέβαιναν τα επιτόκια, ώστε να μην μπορούμε πια να δανειστούμε, οπότε η υπαγωγή μας στο ΔΝΤ και στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα να πάρει τον χαρακτήρα της σωτηρίας μας, ενώ στην πραγματικότητα υπήρξε η αρχή του θανάτου μας.

Τον Μάιο του 2010 υπεγράφη από έναν και μόνο Υπουργό το περίφημο Μνημόνιο, δηλαδή η πλήρης υποταγή μας στους δανειστές μας. Το ελληνικό δίκαιο σ' αυτές τις περιπτώσεις απαιτεί την ψήφιση μιας τόσο σημαντικής συμφωνίας από τα τρία πέμπτα της Βουλής. Άρα στην ουσία το Μνημόνιο και η Τρόικα που σήμερα ουσιαστικά μας κυβερνούν. λειτουργούν παράνομα όχι μόνο για το ελληνικό αλλά και για το ευρωπαϊκό δίκαιο.

Από τότε έως τώρα, εάν τα σκαλιά που οδηγούν στο θάνατό μας είναι είκοσι, έχουμε ήδη διανύσει πάνω από τα μισά. Φανταστείτε ότι με το Μνημόνιο αυτό παραχωρούμε στους ξένους την Εθνική μας Αυτοτέλεια και την Δημόσια περιουσία μας. Δηλαδή Λιμάνια, Αεροδρόμια, Οδικά δίκτυα, Ηλεκτρισμό, Ύδρευση, Υπόγιεο και υποθαλάσσιο πλούτο κλπ. κλπ. Κι ακόμα τα ιστορικά μας μνημεία όπως η Ακρόπολη, οι Δελφοί, η Ολυμπία, η Επίδαυρος κλπ. αφού έχουμε παραιτηθεί από όλες τις σχετικές ενστάσεις.

Σταμάτησε η παραγωγή, ανέβηκε στο 18% η ανεργία, κλείσανε 80.000 καταστήματα, χιλιάδες βιοτεχνίες και εκατοντάδες βιομηχανίες. Συνολικά βάλανε λουκέτο 432.000 επιχειρήσεις. Δεκάδες χιλιάδες νέοι επιστήμονες εγκαταλείπουν τη χώρα, που βυθίζεται κάθε μέρα και πιο πολύ σε μεσαιωνικό σκότος. Χιλιάδες πρώην ευκατάστατοι πολίτες ψάχνουν στα σκουπίδια και κοιμούνται στο πεζοδρόμιο.

Στο μεταξύ υποτίθεται ότι ζούμε χάρη στη μεγαλοψυχία των δανειστών μας, της Ευρώπης των Τραπεζών και του ΔΝΤ. Στην πραγματικότητα κάθε πακέτο με τα δεκάδες δισ. ευρώ με τα οποία χρεώνεται η Ελλάδα επιστρέφεται ολόκληρο από κει που έρχεται, ενώ εμείς φορτωνόμαστε νέους αβάσταχτους τόκους. Και επειδή υπάρχει η ανάγκη να διατηρηθεί το Κράτος, τα Νοσοκομεία και τα Σχολεία, η Τρόικα φορτώνει τα μεσαία και τα κατώτερα οικονομικά στρώματα της κοινωνίας με υπέρμετρους φόρους, που οδηγούν κατ' ευθείαν στην πείνα. Γενικευμένη κατάσταση πείνας είχαμε στην αρχή της γερμανικής κατοχής το 1941 με 300.000 νεκρούς σε διάστημα έξι μηνών. Από τότε το φάσμα της πείνας ξανάρχεται στη συκοφαντημένη και δύστυχη χώρα μας.

Αν σκεφθεί κανείς ότι η γερμανική κατοχή μας στοίχισε ένα εκατομμύριο νεκρούς και την ολοσχερή καταστροφή της χώρας μας, πώς είναι δυνατόν να δεχτούμε εμείς οι Έλληνες τις απειλές της κ. Μέρκελ και την πρόθεση των Γερμανών να μας επιβάλουν ένα νέο γκαουλάιτερ... Τη φορά αυτή με γραβάτα...

Και για να αποδείξω πόσο πλούσια χώρα είναι η Ελλάδα και πόσο εργατικός και συνειδητοποιημένος Λαός είναι ο Έλληνας (συνείδηση του Χρέους προς την Ελευθερία και της αγάπης προς την πατρίδα) είναι η εποχή της Γερμανικής Κατοχής από το 1941 έως τον Οκτώβριο του 1944.

Όταν τα SS και η πείνα σκότωσαν ένα εκατομμύριο πολίτες και η Βέρμαχτ κατέστρεφε συστηματικά την χώρα, έκλεβε την αγροτική παραγωγή και τον χρυσό από τις Τράπεζες, οι Έλληνες έσωσαν από την πείνα τον Λαό με τη δημιουργία του Κινήματος της Εθνικής Αλληλεγγύης και δημιούργησαν έναν παρτιζάνικο στρατό 100.000, που καθήλωσε στην χώρα μας 20 γερμανικές μεραρχίες.

Συγχρόνως όχι μόνο κατόρθωσαν οι Έλληνες χάρη στην εργατικότητά τους, να επιζήσουν αλλά υπήρξε και μεγάλη ανάπτυξη της νεοελληνικής τέχνης μέσα στις συνθήκες κατοχής, ιδιαίτερα στους τομείς της λογοτεχνίας και της μουσικής.

Η Ελλάδα επέλεξε την οδό της αυτοθυσίας για την ελευθερία και συγχρόνως της επιβίωσης.

Και τότε μας χτύπησαν αναίτια κι εμείς απαντήσαμε με Αλληλεγγύη και Αντίσταση και επιζήσαμε. Το ίδιο ακριβώς κάνουμε και τώρα με τη βεβαιότητα ότι τελικός νικητής θα είναι ο ελληνικός λαός. Αυτό το μήνυμα στέλνω στην κ. Μέρκελ και στον κ. Σόϊμπλε δηλώνοντας ότι παραμένω πάντοτε φίλος του Γερμανικού Λαού και θαυμαστής της μεγάλης του συνεισφοράς στην Επιστήμη, τη Φιλοσοφία και την Τέχνη και ιδιαίτερα στη Μουσική! Και η καλλίτερη ίσως απόδειξη γι' αυτό είναι ότι εμπιστεύθηκα το σύνολο του μουσικού μου έργου σε δύο Γερμανούς Εκδότες, τον Schott και το ν Breitkopf, που είναι από τους μεγαλύτερους εκδότες του κόσμου και η συνεργασία μου μαζί τους είναι άκρως φιλική.

Μας απειλούν ότι θα μας εκδιώξουν από την Ευρώπη. Εάν η Ευρώπη δεν μας θέλει μια φορά, εμείς αυτή την Ευρώπη των Μέρκελ - Σαρκοζί δεν την θέλουμε δέκα φορές.

Σήμερα Κυριακή 12 Φεβρουαρίου, ετοιμάζομαι να πάρω μέρος κι εγώ μαζί με τον Μανώλη Γλέζο, τον ήρωα που κατέβασε τη Σβάστικα από την Ακρόπολη δίνοντας έτσι το σινιάλο για το ξεκίνημα όχι μόνο της ελληνικής αλλά και της ευρωπαϊκής αντίστασης ενάντια στον Χίτλερ. Οι δρόμοι και οι πλατείες μας θα πλημμυρίσουν από εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που θα διαδηλώνουν την οργή τους κατά της κυβέρνησης και της Τρόικα.

Άκουσα χθες τον τραπεζίτη-Πρωθυπουργό στο διάγγελμά του προς τον Ελληνικό Λαό να λέει ότι «έχουμε φτάσει σχεδόν στο μηδέν». Ποιοι όμως μας έφτασαν μέσα σε δυο χρόνια στο ΜΗΔΕΝ; Οι ίδιοι, που αντί να βρίσκονται στη φυλακή, εκβιάζουν τους βουλευτές να υπογράψουν Νέο Μνημόνιο χειρότερο από το πρώτο, που θα εφαρμοστεί από τους ίδιους ανθρώπους και τις ίδιες μεθόδους που μας οδήγησαν στο ΜΗΔΕΝ. Γιατί; Γιατί αυτό επιτάσσει το ΔΝΤ και το Γιούρο Γκρουπ εκβιάζοντάς μας ότι εάν δεν υπακούσουμε, θα οδηγηθούμε στην χρεοκοπία... Εδώ παίζεται το θέατρο του παραλόγου. Όλοι αυτοί οι κύκλοι που ουσιαστικά μας μισούν (ξένοι και Έλληνες) και που είναι οι μόνοι υπεύθυνοι για την δραματική κατάσταση στην οποία οδήγησαν τη χώρα, απειλούν, εκβιάζουν, με σκοπό να συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο, δηλαδή να μας πάνε κάτω από το ΜΗΔΕΝ, έως την οριστική μας εξαφάνιση.

Έχουμε επιζήσει σε πολύ δύσκολες συνθήκες μέσα από τους αιώνες και είναι βέβαιο ότι αν μας οδηγήσουν με τη βία στο προτελευταίο σκαλοπάτι πριν από τον θάνατο, οι Έλληνες όχι μόνο θα επιζήσουν αλλά και θα αναγεννηθούν.

Αυτή τη στιγμή έχω αφιερώσει όλες μου τις δυνάμεις στην προσπάθεια να ενωθεί δυναμικά ο ελληνικός λαός. Προσπαθώ να τον πείσω ότι η Τρόικα και το ΔΝΤ δεν είναι μονόδρομος. Ότι υπάρχει άλλη λύση. Κι αυτή είναι να αλλάξουμε ριζικά την πορεία του έθνους μας και να στραφούμε προς την Ρωσία για οικονομική συνεργασία και για τη δημιουργία κοινοπραξιών που θα μας βοηθήσουν στην ανάδειξη του φυσικού πλούτου της χώρας με όρους που θα εξασφαλίζουν το εθνικό μας συμφέρον.

Όσο για την Ευρώπη προτείνω να πάψουμε να αγοράζουμε πολεμικό υλικό από την Γερμανία και την Γαλλία. Όπως θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν, ώστε η Γερμανία να εξοφλήσει τις πολεμικές αποζημιώσεις που μας οφείλει και που σήμερα μαζί με τους τόκους μπορεί να ανέρχονται στα 500 δισ. ευρώ.

Η μοναδική δύναμη που μπορεί να πραγματοποιήσει αυτές τις επαναστατικές αλλαγές είναι ο ελληνικός λαός ενωμένος σε ένα τεράστιο Μέτωπο Αντίστασης και Αλληλεγγύης, ώστε να εκδιωχθεί η Τρόικα (ΔΝΤ και Ευρωπαϊκές Τράπεζες) από την χώρα. Ενώ παράλληλα θα πρέπει να θεωρηθούν ως μη γενόμενες όλες οι παράνομες ενέργειές τους (δάνεια, χρέη, τόκοι, φόροι, αγορές του Δημόσιου πλούτου). Φυσικά οι Έλληνες συνεργάτες τους που έχουν ήδη καταδικαστεί στη συνείδηση του λαού μας ως προδότες, θα πρέπει να τιμωρηθούν.

Στον σκοπό αυτό (της ενότητας του Λαού σε ένα Μέτωπο) είμαι ολοκληρωτικά δοσμένος και πιστεύω ότι τελικά θα δικαιωθώ. Πολέμησα με το όπλο στο χέρι ενάντια στην Χιτλερική κατοχή. Γνώρισα τα μπουντρούμια της Γκεστάπο. Καταδικάστηκα από τους Γερμανούς σε θάνατο και έζησα ως εκ θαύματος. Στα 1967 ίδρυσα το ΠΑΜ, την πρώτη αντιστασιακή οργάνωση κατά της στρατιωτικής χούντας. Πάλεψα στην παρανομία. Πιάστηκα και φυλακίστηκα στο «σφαγείο» της χουντικής Ασφάλειας. Τελικά και πάλι επέζησα.

Σήμερα είμαι 87 ετών και είναι πολύ πιθανόν να μη ζήσω τη σωτηρία της αγαπημένης μου πατρίδας. Όμως θα πεθάνω με τη συνείδησή μου ήσυχη, γιατί εξακολουθώ να κάνω το Χρέος μου απέναντι στα ιδανικά της Ελευθερίας και του Δικαίου ως το τέλος.


Αθήνα, 12.2.2012

Μίκης Θεοδωράκης
.