Δεν σκέφτομαι, άρα δεν θα υπάρχω για πολύ

.
Μία από τις κρίσιμες αναπηρίες ατόμων, κοινωνιών και λαών, με ολέθρια αποτελέσματα για την πορεία τους, είναι η αδυναμία χρήσης της λογικής. Ειδικότερα, δεν πρόκειται για εγγενή αδυναμία, αλλά για ατροφία από έλλειψη άσκησης. Αν ουδέποτε έχεις γυμνάσει τα χέρια σου, δεν είναι περίεργο να μην μπορείς να κάνεις ούτε μια έλξη στο μονόζυγο. Κάτι ανάλογο ισχύει για τη λογική.

Έτσι, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, συνηθισμένος να απευθύνεται σε λαό παραιτημένο από την άσκηση λογικού ελέγχου, θεωρεί ότι έχει νόημα να προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα με επιχειρήματα του επιπέδου:

«Δεν αφαίρεσα τα ονόματα συγγενικών μου προσώπων ούτε κανένα άλλο όνομα. Τα αρχεία που παρέλαβα, τα έδωσα στον τότε επικεφαλής του ΣΔΟΕ, Γιάννη Διώτη. Είμαι πολύ σαφής και απόλυτος σε αυτό. Μα πώς θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο; Ζήτησα δηλαδή να μου δώσουν μια λίστα από τη Γαλλία, για να αφαιρέσω μόνο τους συγγενείς μου; Κανένα άλλο όνομα, έτσι για να μπερδέψω; Αν είναι δυνατόν, όταν μάλιστα είχα ο ίδιος νομοθετήσει τα εργαλεία για να διαλευκανθούν τέτοιες υποθέσεις.» (ΕΘΝΟΣ, 30/12/2012, συνέντευξη στη Φώφη Γιωτάκη.)

Δηλαδή, ο κ. Παπακωνσταντίνου μάς ρωτάει: Πώς είναι δυνατόν να έχω κάνει τη λαδιά, χωρίς να έχω πάρει κανένα μέτρο κάλυψης; Πώς είναι δυνατόν να έχω αφήσει τον εαυτό μου τόσο έκθετο;

Επί της ουσίας του ερωτήματος μπορεί κανείς να σκεφτεί διάφορες απαντήσεις. Για παράδειγμα:

1. Η αλαζονεία σου και η βεβαιότητα ατιμωρησίας που παρέχει στον εαυτό του το σάπιο πολιτικό σύστημα, ακόμα και με ad hoc νομοθετήματα, σε έκαναν απρόσεκτο.

2. Τι μαλακία επιχείρημα είναι αυτό; Αφού και χίλια ονόματα αν είχες αφαιρέσει, αργά ή γρήγορα η προσοχή θα έπεφτε στα επίμαχα τρία. Έτσι, τελικά, εκτός από τα επίμαχα τρία, θα είχες να απολογηθείς και για τα υπόλοιπα 997, και μάλιστα κατηγορούμενος όχι μόνο για παραποίηση στοιχείων, αλλά, ενδεχομένως και για πιο σοβαρά παραπτώματα, π.χ. εκβιασμό ατόμων της λίστας ή/και χρηματισμό από αυτά (μια που δεν θα επρόκειτο για συγγενείς σου, οπότε ο ισχυρισμός της αυτοπροαίρετης και ανιδιοτελούς συγκάλυψής τους μάλλον δεν θα έπειθε κανέναν).

Αλλά δεν χρειάζεται καν να υπεισέλθουμε στην ουσία, περί της οποίας, εξάλλου, μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε. Αρκεί να εξετάσουμε την εσωτερική λογική του επιχειρήματος, για να διαπιστώσουμε την ακυρότητά του.

Τι λέει η λογική;

Αν ο κ. Παπακωνσταντίνου πιστεύει (και πίστευε) πως το παραπάνω επιχείρημα ευσταθεί ως άλλοθι, τότε να γιατί άφησε τον εαυτό του τόσο έκθετο. Για να μπορεί να επικαλεστεί, όπως ήδη κάνει, αυτό το γεγονός ως άλλοθι.

Αλλά, αν ο κ. Παπακωνσταντίνου πιστεύει πως το παραπάνω επιχείρημα δεν ευσταθεί ως άλλοθι, τότε γιατί το χρησιμοποιεί;

Η προφανής απάντηση είναι ότι βρίσκεται σε πανικό ή θεωρεί πως απευθύνεται σε ζώα (όντα χωρίς ικανότητα λογικής επεξεργασίας) τα οποία μπορεί να πείσει ότι ευσταθεί. Ή και τα δύο.

Ίσως νομίζει ο κ. Παπακωνσταντίνου ότι με έπαρση Καίσαρα, με το γνωστό υφάκι ισόθεου και με κάνα-δυο παιδιάστικα πονηρεύματα θα βγει καθαρός.

Θα δούμε.

Ρομπέν

.