Κυριακή 30 Αυγούστου 2009

Αντίο Αττική

.
Το κατώφλι της ερημοποίησης περνά πλέον η Αττική, μετά την αποτέφρωση 200.000 στρεμμάτων δασικής έκτασης, διαβάζουμε στον τύπο. Σε ένα πλήθος από άρθρα (μια καλή συλλογή για μια γενική αποτίμηση μπορείτε να βρείτε εδώ, στη δεξιά στήλη, υπό τον τίτλο ΠΥΡΙΝΟΣ ΟΛΕΘΡΟΣ), αναλύονται οι παραλείψεις, οι ολιγωρίες, οι ευθύνες, οι συνέπειες καθώς και οι προτάσεις αντιμετώπισης και, στο μέτρο του δυνατού, επανόρθωσης. Οι τελευταίες, αν έχω καταλάβει καλά το πού ζούμε και το ποιοι μας δυναστεύουν, μοιάζουν με αφελή ευχολόγια.

Μπροστά στις αττικές στάχτες κάποιοι ήδη τρίβουν τα χέρια τους αναλογιζόμενοι τα μυθώδη κέρδη που είναι σίγουροι ότι θα αποκομίσουν. Κάποιοι δεν πολυσκοτίζονται, γιατί μάλλον δεν έχουν αντιληφθεί τη σοβαρότητα της καταστροφής και των συνεπειών της. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι. Μετά υπάρχουν κι εκείνοι που οργίζονται. Όλοι αυτοί είναι ακριβώς οι ίδιοι που θα πρωταγωνιστήσουν στην επόμενη πράξη του δράματος.

Η οποία θα παιχτεί σύμφωνα με το τυπικό σενάριο: Μετά από μερικά χρόνια εκείνοι που τώρα τρίβουν τα χέρια τους θα έχουν τσιμεντοποιήσει κάθε σπιθαμή καμένου εδάφους. Οι πτωχοί τω πνεύματι ούτε αυτό θα το πάρουν χαμπάρι. Οι πιο έξυπνοι, εκείνοι που σήμερα οργίζονται, θα έχουν κάνει την οργή γαργάρα και θα διαγκωνίζονται για ένα διαμερισματάκι στα δροσερά (;) υπερβόρεια προάστια. Το επόμενο βήμα θα είναι η αποτέφρωση/οικοπεδοποίηση/τσιμεντοποίηση της Βοιωτίας και της Εύβοιας. Η ζωή συνεχίζεται.

Το ότι η Αττική θα είναι στο εξής κατά 2, και αργότερα ίσως κατά 3 και 4, βαθμούς θερμότερη τα καλοκαίρια, το ότι η ατμόσφαιρά της θα είναι φτωχότερη σε οξυγόνο και τίγκα στα αιωρούμενα σωματίδια και σε διοξείδιο του άνθρακα, αυτά και άλλα πολλά παρεπόμενα της οικολογικής καταστροφής φαίνεται ότι δεν απασχολούν ούτε κείνους που χτίζουν ούτε κείνους που αγοράζουν.

Μια κόλαση πάει να γίνει η Αττική. Χωρίς πνεύμονα, χωρίς αέρα, χωρίς πράσινο. Ένα καυτό καμίνι, παραδομένο στις ορδές παράνομων μεταναστών, μικροεγκληματιών, αδίστακτων μαφιών, πολυεθνικών συμφερόντων, ξεπουλημένων ταγών. Θύμα της εσχάτης προδοσίας που βαραίνει όλες τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης και εγκαταλελειμμένη από έναν λαό που βυθίζεται στην απόλυτη χαύνωση. Αντίο Αττική.

Διαβάζοντας στον τύπο σοβαρές απόψεις όσον αφορά τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για τη σωτηρία της Αττικής, την πάταξη της παράνομης δόμησης, την αναδιοργάνωση των υπηρεσιών που επωμίζονται την πυροπροστασία και την πυρόσβεση κ.λπ. κ.λπ., διέκρινα σε όλα ανεξαιρέτως τα άρθρα δύο πράγματα: μια ελπίδα και μια εμμονή.

Ελπίδα ότι υπάρχει ελπίδα να αλλάξει κάτι. Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν κάτι τέτοιο. 9 στους 10 πολιτικούς, κυβερνητικούς, τοπικούς άρχοντες και λοιπούς κουμανταδόρους είναι βουτηγμένοι στη μαρμίτα της ρεμούλας, αμετάκλητα εθισμένοι στη φαυλοκρατία, ή, άλλως, κλινικά αδιάφοροι και οδυνηρά άχρηστοι δημόσιοι υπάλληλοι. Από μόνο του αυτό το γεγονός δεν στερεί την ελπίδα. Αλλά σε συνδυασμό με το γεγονός ότι 9 στους 10 απλούς πολίτες είναι εκπαιδευμένοι στον «πολιτικό» τρόπο της ιδιοτέλειας και της αρπαχτής ή, άλλως, κλινικά ηλίθιοι, την κατασυντρίβει.

Εμμονή στη διατήρηση ή την επίταση του υδροκεφαλισμού της Αττικής. Όλες οι προτάσεις που κατατίθενται στοχεύουν στη βιωσιμότητα του υπάρχοντος μοντέλου. Αλλά το μοντέλο είναι η επιτομή της παράνοιας. Άρα, υπάρχει και μια άλλη λύση: Η εγκατάλειψη του μοντέλου.

Ο νομός Αττικής είναι ένας από τους 51 νομούς της χώρας (52, αν συγκαταριθμηθεί το Άγιο Όρος). Στα όριά του περικλείει περίπου το 3% (τρία τοις εκατό) του εμβαδού της χώρας, αλλά σε αυτό το μικρό ποσοστό του εδάφους ζουν περίπου 4 στους 10 φορολογούμενους πολίτες (ποσοστό 40%). Στην Αττική είναι συγκεντρωμένο το 40% των υπηρεσιών της χώρας και εκεί παράγεται το 40% του ΑΕΠ (περισσότερα νούμερα εδώ). Χοντρικά ο μισός πληθυσμός και ο μισός πλούτος της Ελλάδας στριμώχνονται στο ένα τριακοστό της ελληνικής γης.

Αυτός ο συγκεντρωτισμός σε συνδυασμό με τη νεοελληνική πλαδαρότητα των ηθών, των θεσμών, της πρόληψης και της αστυνόμευσης καθιστούν την Αττική Ελ Ντοράντο των Βαλκανίων, αν όχι και της Μεσογείου. Που σημαίνει ότι η Αττική είναι ο νούμερο ένα στόχος πάσης φύσεως τυχοδιωκτισμού και τυχοδιωκτών. Που σημαίνει ότι ακόμα και με τις καλύτερες των προθέσεων και με τις ιδανικότερες των συνθηκών και με τις καλύτερες των συγκυριών, ο αγώνας θα είναι πάντα άνισος. Πίσω από τη μεγαλύτερη επιτυχία θα καραδοκεί πάντα ο κίνδυνος μιας ραγδαίας υποτροπής. Μια σπίθα θα αρκεί.

Δεν υπάρχει θεσμική λύση στο πρόβλημα.

Υπάρχει λύση για σένα και για μένα. Εσύ κι εγώ εγκαταλείπουμε την Αττική, τώρα. Αντίο Αττική. Τι μας κρατάει; Μια δουλειά και δυο γέροντες γονείς, ίσως. Αλλά 800 ευρώ μπορούμε να κερδίσουμε και στο τελευταίο χωριό, άσε που στην επαρχία το κόστος ζωής είναι πολύ πιο χαμηλό. Και οι γονείς δεν είναι σύμπηκτοι στο τσιμέντο, μετακινήσιμοι είναι.

Αν φύγουμε εσύ κι εγώ, γλιτώνουμε. Όσοι μείνουν, θα υποστούν τις συνέπειες. Δική τους επιλογή. Αν προκύψει μαζική φώτιση και φύγουν οι μισοί, θα σωθούν και αυτοί, θα σωθεί και η Αττική. Γιατί θα μειωθεί η αξία της και η υπεραξία της. Γιατί δεν θα υπάρχει πια λόγος να την καίνε και να τη βιάζουν.

Το μάντρωμα του μισού πληθυσμού της χώρας σε έναν νομό ευνοεί τον έλεγχο, τη χαύνωση, την εκμετάλλευση, τη φαυλότητα και το έγκλημα.

Χώρια που, από στρατηγική άποψη, ισοδυναμεί με αυτοκτονία. Ένας πετυχημένος βομβαρδισμός της Αθήνας, και αφανίζεται ο μισός ελλαδικός πληθυσμός. Μια έντονη υποβάθμιση του αττικού οικοσυστήματος, και αρρωσταίνει ο μισός ελλαδικός πληθυσμός. Καθόλου έξυπνο.

Αντίθετα, η αποκέντρωση, η διασπορά του πληθυσμού, η διάχυση της αξίας και της υπεραξίας είναι ο εφιάλτης των δυνάμεων ελέγχου και εκμετάλλευσης ή καταστροφής. Αυτή περίπου είναι η αρχή του αντάρτικου, της πιο αποτελεσματικής μορφής αντίστασης απέναντι σε άνισο αντίπαλο.

Μακάρι η Ελλάδα να αποκτούσε 30 πόλεις των 100.000 κατοίκων. Ας καθόντουσαν μετά τα κοράκια στην Αττική, να κοιτάνε τη γη που έκαψαν και τα τσιμέντα που έχτισαν και δεν κατάφεραν να πουλήσουν.

Ας το πάρουμε απόφαση: ο αγώνας είναι άνισος. Ένας εναντίον εννέα. Εννέα με όλα τα μέσα, όλες τις δομές, όλο σχεδόν το χρήμα στη διάθεσή τους. Ο μόνος τρόπος αντίστασης είναι το αντάρτικο. Ο μόνος τρόπος αντίδρασης είναι ο προσωπικός απεγκλωβισμός.

Αντίο Αττική.

Ρομπέν

Κυριακή 23 Αυγούστου 2009

Η γιαγιά

.
Χτες, Σάββατο 22 Αυγούστου 2009, στις 8 το πρωί, έφυγε η γιαγιά. Η Ναταλία. Ήταν ενενήντα οκτώ.

Η πληρότητα των ημερών της είναι μια παρηγοριά για τους δικούς της που έμειναν πίσω, αλλά η απουσία δεν παύει να είναι οδυνηρή. Ένα μυστήριο, ένα αίνιγμα κακού είναι ο αφανισμός του προσώπου από τον ορατό κόσμο. Αυτή που ήταν έπαψε να είναι, οριστικά κι αμετάκλητα.

Μαζί της έφυγε ένας ολόκληρος αιώνας ιστορίας, προσωπικής και συλλογικής. Η γιαγιά έζησε τη μικρασιατική καταστροφή, τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, τον εμφύλιο, τη χούντα, την εξαθλίωση του παγκοσμιοποιημένου ανθρώπου. Σαρωτικές οι αλλαγές στον κόσμο από τότε που εκείνη ήταν παιδί στο Σίμετεν, ένα χωριό της περιοχής του Καρς, στα βάθη της Μικράς Ασίας.

Από το Σίμετεν ξεριζώθηκαν το 1922 τριακόσιοι άνθρωποι και ήρθαν πρόσφυγες στη Μακεδονία. Το οδοιπορικό κόστισε τη ζωή της μικρής αδερφής, της Ευτυχίας. Το επτάχρονο κορίτσι δεν άντεξε στις κακουχίες. Αυτή ήταν η δεύτερη μεγάλη απώλεια για τη Ναταλία. Η πρώτη ήταν ο θάνατος του πατέρα, λίγα χρόνια πριν. Το μέλλον τής επιφύλασσε πολλές ακόμα.

Δώδεκα παιδιά γέννησε, τα τέσσερα έζησαν πολύ λίγο. Οκτώ ενηλικιώθηκαν: επτά κόρες και ένας γιος, το στερνοπαίδι. Τρεις από τις κόρες χάθηκαν πρόωρα. Πρώτη η Αναστασία, Μπέμπα την φώναζαν, ένα πλάσμα θείο, στα δεκαεννιά, από ιατρικό λάθος. Η Ξανθούλα, στα σαράντα δύο, από μετωπική σύγκρουση, δεν φορούσε ζώνη. Και η Βάσω, στα εξήντα εννέα, επίσης από ιατρικό λάθος.

Ο παππούς Χριστόφορος, ο άντρας της, ο ένας και μοναδικός της ζωής της, πέθανε εξήντα επτά ετών, από καρκίνο. Και ο εγγονός Χριστόφορος, ο πολυθρήνητος, στα έντεκα, από σπανιότατη εγκεφαλική ασθένεια.

Ο χρόνος αποδεκάτισε τους τριακόσιους του Σίμετεν. Στο τέλος έμεινε μόνη εκείνη. Οι διακόσιοι ενενήντα εννέα διάβηκαν το κατώφλι. Κάποιος έπρεπε να μείνει πίσω, για να κλείσει την πόρτα.

Η Ναταλία είχε καλοσύνη έμφυτη. Από παιδί ήξερε να δίνει και να μοιράζεται. Στο μακρινό Σίμετεν συνήθιζε να υπεξαιρεί καρβέλια ψωμί από το κοφίνι όπου τα φύλαγε η εύπορη οικογένειά της, για να τα μοιράσει, μαζί με τη μικρή αδερφή, την Ευτυχία, σε φτωχές οικογένειες. Στη νέα πατρίδα, το καθημερινό γάλα της κατσίκας πάντα έφτανε και για τους συγχωριανούς που δεν είχαν.

Έτσι ήταν η γιαγιά. Αρχόντισσα. Έτσι γεννήθηκε, έτσι έζησε κι έτσι πέθανε. Ακόμα και η σορός της απέπνεε αρχοντιά. Η αρχοντιά δεν είναι μόνο καθαριότητα και εξωτερική περιποίηση. Είναι και εσωτερική ποιότητα.

Όταν η γιαγιά χαμογελούσε, το πρόσωπό της πραγματικά φωτιζόταν. Στα ενενήντα οκτώ κανένα φως δεν εκπηγάζει από φυσικό κάλλος. Μόνο η ψυχή επιμένει να ακτινοβολεί.

Όταν η γιαγιά χαμογελούσε, ράγιζε η πατίνα του χρόνου, και μέσα από τις ρωγμές μπορούσες να δεις τη νιότη μιας άλλης εποχής. Το μεγάλο κόλπο του χρόνου είναι η εξαφάνιση των ιχνών, η απατηλότητα της όψης. Για το εγγόνι η γιαγιά είναι γιαγιά και πάντα γιαγιά ήταν. Μα η γιαγιά ήταν κάποτε κορίτσι δροσερό όλο ομορφιά και σφρίγος, ένα πλάσμα που προκαλούσε ζάλη ερωτική. Έτσι έχασε το μυαλό του μια και για πάντα ο παππούς Χριστόφορος. Μα πώς να τα δεις αυτά κάτω από ρυτίδες και ζάρες. Μόνο όταν εκείνη χαμογελούσε, μπορούσες.

Η Ναταλία ζούσε με όρεξη, με ενδιαφέρον, δεν γέρασε η ψυχή της. Είχε ακόρεστη περιέργεια για όλα, αδιάπτωτη νοητική διαύγεια και ισχυρότατη μνήμη. Ρουφούσε ερεθίσματα και πληροφορίες σαν σφουγγάρι. Διηγιόταν ιστορίες ενός αιώνα ζωής με εκπληκτικές λεπτομέρειες.

Πριν από τρία χρόνια, όταν επρόκειτο να βαφτίσω την κόρη ενός φίλου, με ρώτησε αν ήξερα το «Σύμβολο της Πίστεως» απέξω, όχι τόσο για να μάθει αν το ήξερα, όσο για να καυχηθεί ότι εκείνη το ήξερε. Το κουβαλούσε στη μνήμη ογδόντα πέντε χρόνια, από τότε που το διδάχτηκε στο σχολείο. Το απήγγειλε από την αρχή έως το τέλος, με ελάχιστα λάθη. Δεν άντεξα να μην τη μαγνητοφωνήσω.

Όταν πια μεγάλωσε πολύ, μετά τα ογδόντα, δύο φορές οι γιατροί την ξέγραψαν – να ετοιμαζόμαστε να την αποχαιρετήσουμε, είπαν. Δύο φορές τους διέψευσε. Μετά μιλούσαν για φαινόμενο, για ιατρικό θαύμα. Έτσι, άρχισε να σχηματίζεται και στο δικό μας μυαλό η εντύπωση ότι είχαμε μπροστά μας ένα φαινόμενο, ένα ον υπερφυσικό. Μας φαινόταν ότι δεν τολμούσε να την αγγίξει ο χάρος, πολύ δυνατή ήταν ακόμα και για κείνον. Ίσως, αν κάποτε η ίδια αποφάσιζε ότι ήρθε η ώρα της, μόνο τότε θα έφευγε.

Χτες η γιαγιά έφυγε. Υποθέτω ότι το είχε αποφασίσει πια. Είχε κουραστεί. Πολύ είχε νοσταλγήσει πρόσωπα, πατρίδες.

Χτες η γιαγιά πέρασε απέναντι. Ξαναβρήκε τη μικρή αδερφή, την Ευτυχία, μετά από ενενήντα χρόνια χωρισμού. Ξαναβρήκε τον σύντροφο της ζωής της, τον Χριστόφορο. Τη Βάσω, την Ξανθούλα, την ακριβή Μπέμπα. Τον εγγονό Χριστόφορο. Ξαναβρήκε τους διακόσιους ενενήντα εννέα. Πήρε τη θέση της ανάμεσά τους, η πρώτη της παρέας, η πιο αγαπημένη. Τρανή γιορτή στον ουρανό.

Εδώ είχε πόνο η ζωή, γιαγιά. Αναπαύσου τώρα. Καλή αντάμωση.

Ρομπέν



Κυριακή 16 Αυγούστου 2009

Γιατί όχι κι εμείς;

.
Στο άρθρο του «Καινοτομία και Σιωνισμός» ο Τάσος Γκόλνας αναφέρεται στην καινοτομία που θάλλει στο Ισραήλ, χάρη (και) στην τεχνογνωσία που μεταφέρεται από τις στρατιωτικές στις ειρηνικές εφαρμογές.

Συμφωνεί και επαυξάνει ο Νίκος Ξυδάκης στο άρθρο του «Για έναν μοντέρνο πατριωτισμό» στην Καθημερινή της Κυριακής. Ο Ξυδάκης συνοψίζει τον παραλληλισμό Ισραήλ-Ελλάδας που αποτόλμησε ο αιρετικός Γκόλνας στο οδυνηρό ερώτημα: αφού μπορούν οι άλλοι, γιατί όχι κι εμείς;

Άλλος αιρετικός ο Ξυδάκης. Κάνει μπαμ από τον τίτλο του άρθρου του. Για έναν μοντέρνο πατριωτισμό; Πατριωτισμό, λέει; Το σκεφτήκατε καλά, κύριε Ξυδάκη; Μήπως θέλετε να στιγματιστείτε σαν φασίστας; Ως γνωστόν, στην Ελλάδα ο πατριωτισμός είναι η προνύμφη του φασισμού. Γνωστοί πατριώτες είναι ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο Στυλιανός Παττακός, ο Γιώργος Καρατζαφέρης και ο Άδωνις Γεωργιάδης.

Άλλες υποτροπές που πρέπει με κάθε τρόπο να αποφεύγονται είναι η θρησκεία και η οικογένεια. Αυτό το επισημαίνω ως φιλική σύσταση για τα μελλοντικά άρθρα του κ. Ξυδάκη.

Το γεγονός ότι σε άλλα έθνη, όπως, ας πούμε, στη Γαλλία ή στις ΗΠΑ ή στην Ελλάδα μεγαλείων περασμένων, ο πατριωτισμός είναι υψηλή αξία δεν μας αγγίζει αρκετά, ώστε να μας κάνει να αναρωτηθούμε γιατί έχουμε καταντήσει εχθροί της χώρας μας.

Απαντάει εν μέρει ο κ. Ξυδάκης στο ερώτημα – γιατί δεν μπορούμε κι εμείς (αφού μπορούν οι άλλοι);. Επειδή, απαντάει, η Ελλάδα είναι η χώρα της μίζας.

Πάμε ένα βήμα παρακάτω: γιατί η Ελλάδα είναι η χώρα της μίζας;

Επειδή, απαντώ εγώ τώρα, εκείνοι που κάνουν τα κουμάντα δεν έχουν ούτε ίχνος πατριωτισμού μέσα τους. Επιπλέον, ούτε ίχνος κοινωνικής ευθύνης. Τους ενδιαφέρει αποκλειστικά και μόνο το τομάρι τους.

Υπουργός Εθνικής Άμυνας της Ελλάδας, διαβόητος για τις μίζες που λένε οι κακές γλώσσες ότι αποκόμισε, ενέκρινε αγορά οπλικών συστημάτων που ήταν εντελώς άχρηστα και επικίνδυνα. Στη χώρα όπου είχαν παραχθεί σημειώθηκαν θάνατοι στρατιωτών που τα χρησιμοποίησαν. Το ελάττωμα εντοπίστηκε, τα συστήματα αποσύρθηκαν και μεταπωλήθηκαν στην Ουγκάντα της Ευρώπης, στη Βαλκανία των Βαλκανίων, στην Μπανανία της Μεσογείου, στην Ελλάδα, φυσικά. Και, εξίσου φυσικά, τα όπλα αυτά ουδέποτε χρησιμοποιήθηκαν από Έλληνες στρατιώτες, αλλά, κατ’ εντολή των διοικητών, οι στρατιώτες τα πλησίαζαν μόνο για να τα γυαλίσουν, καθώς ήταν εγνωσμένος ο κίνδυνος τραυματισμού έως και θανάτου των χρηστών. Τα συστήματα αυτά, πολύ απλά, έγιναν διακοσμητικά στοιχεία των μονάδων που τα παρέλαβαν. Σε μία από αυτές υπηρέτησα. Γι’ αυτό δεν αναφέρω περισσότερες λεπτομέρειες. Αλλά, αν αποφάσιζα να αναφέρω, σας διαβεβαιώ ότι θα γελούσατε πολύ. Κάποιοι μπορεί και να έκλαιγαν.

Αυτό το παράδειγμα είναι μόνο μια σταγόνα στον ωκεανό, προφανώς. Έτσι το ’γραψα, για να θυμόμαστε και καμιά ιστορία από τη θητεία.

Μετά έχεις και τον Αβραμόπουλο, που βάλθηκε να σπάσει όλα τα ρεκόρ Γκίνες στον τομέα των εμβολίων. Θα αγοράσουμε πρώτοι, μας υπόσχεται, και θα αγοράσουμε τα πιο πολλά! Jackpot! Κι εμείς πρέπει να χαρούμε τώρα.

Στη χώρα όπου γεννήθηκε η πόλις (= τρόπος συνύπαρξης με στόχο να αληθεύει ο βίος) και η πολιτική (= η καθολική συμμετοχή στο άθλημα επιδίωξης του κατ’ αλήθεια βίου – οι ορισμοί από τον Χρήστο Γιανναρά), οι πολιτικοί του σήμερα έχουν ταυτιστεί με την ιδιοτελή εξυπηρέτηση ατομικών συμφερόντων.

Αλλά οι πολιτικοί είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, εκείνοι που φαίνονται. Κάτω από την ίσαλο γραμμή, στη μεγάλη ανώνυμη μάζα, το άθλημα που παίζεται δεν είναι «η επιδίωξη του κατ’ αλήθεια βίου», αλλά ο αδυσώπητος διαγκωνισμός για το ίδιον όφελος. Το άθλημα είναι πώς να παρακάμψεις τους άλλους στην ουρά, πώς να βάλεις βύσμα για να βολευτείς σε μια θέση από την πίσω πόρτα, πώς να μετάσχεις στο γενικευμένο πλιάτσικο.

Κι όσο έτσι είναι η μάζα, τέτοιοι θα είναι και οι πολιτικοί.

Κι όσο τέτοιοι είναι πολιτικοί, στα παπάρια τους η πατρίδα και η κοινωνία και η σωτηρία του τόπου και το σύμπαν ολόκληρο.

Ωστόσο, βγαίνουν κατά καιρούς κάποιοι αιρετικοί σαν τον Γκόλνα και τον Ξυδάκη και γράφουν για καινοτομίες και πατριωτισμούς. Κυριακάτικα. Έτσι, για να σου χαλάνε τη νιρβάνα, οι αιρετικοί.

Ρομπέν

Κυριακή 9 Αυγούστου 2009

Ο Έλλην ασθενής

.
Υπερβολική η φοβία με τον ιό, μας λέει η Καθημερινή της Κυριακής. Τέσσερις καθηγητές ιατρικής επιχειρηματολογούν και συμβουλεύουν τον κόσμο να μη σπεύδει με το παραμικρό στα νοσοκομεία.

Αλλά ο κόσμος αυτό κάνει. Σπεύδει με το παραμικρό στα νοσοκομεία. Όχι μόνο τώρα, με την «πανδημία», αλλά πάντα. Για μια ζαλάδα ή για έναν πονοκέφαλο ή για μια δυσπεψία, ολοταχώς στα επείγοντα. Νυχτιάτικα.

- Τι πρόβλημα έχετε, κύριε;
- Έχω ένα βάρος γιατρέ.
- Πού;
- Να, εδώ, στην κοιλιά.
- Χμ... Πότε φάγατε τελευταία φορά;
- Ε, θα ’χει καμιά ώρα. Δε θα ’χει;
- Μάλιστα. Τι ακριβώς φάγατε;
- Ακριβώς δεν μπορώ να σας πω, γιατί δεν τα θυμάμαι όλα. Πάντως, μια μερίδα γύρο, μία κοκορέτσι, πατατούλες, μία χωριάτικη, μια τυροκαυτερή και για επιδόρπιο ένα καζάν ντιπί. Αυτά περίπου.
- Και τώρα τι να σας κάνουμε, πλύση στομάχου;
- Όχι, προς Θεού!
- Ε, τότε;
- Ξέρω ’γω, κάτι για να ξεφουσκώσω. Εσείς θα μου πείτε.

Ένα θέμα είναι ότι έχει χαθεί εντελώς η αρετή της υπομονής. Ο Έλληνας αδυνατεί να περιμένει, αδυνατεί να υπομένει. Κάθε πόνος είναι ένας μισητός εχθρός που πρέπει να αφανιστεί πάραυτα. Σκοπός της ζωής είναι η αδιάκοπη, η αδιατάραχτη ηδονή. Η μόνιμη ευτυχία. Η ονειρική τελειότητα. Η παραμικρή απόκλιση από τον στόχο είναι μη αποδεκτή και δέον να διορθώνεται ακαριαία.

Ένα άλλο θέμα είναι ότι έχει χαθεί η εμπιστοσύνη. Με τα τόσα που γίνονται και ακούγονται, αν μπει μέσα σου ο σπόρος της ανησυχίας, τραβάς για το μεγαλύτερο, το καλύτερο νοσοκομείο. Ε, τόσοι γιατροί εκεί μέσα, δεν μπορεί, κάποια λύση θα βρουν και για το δικό σου πρόβλημα.

Το τρίτο θέμα είναι ότι έχει χαθεί η μπάλα. Το ελληνικό σύστημα υγείας έχει σοβαρά προβλήματα. Ένα από αυτά είναι η έλλειψη προσωπικού – γιατρών και νοσηλευτών. Ένα άλλο είναι η ανεπάρκεια των υποδομών – κλινών, μονάδων εντατικής θεραπείας κ.α. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση εκείνο που βαραίνει περισσότερο είναι η απουσία ενός αποτελεσματικού Συστήματος Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας.

Έτσι, το πρόβλημα έχει δύο όψεις:

1. Ναι, ο Έλληνας είναι ανυπόμονος, ανώριμος, αστόχαστος, εγωκεντρικός, έως και ψυχωτικός.

2. Αλλά, από την άλλη μεριά, οι υπηρεσίες υγείας στην Ελλάδα μόνο ευρωπαϊκές δεν είναι. Ο μεγάλος ασθενής είναι το σύστημα.

Οπότε, σου λέει ο κάθε μικρός ασθενής, ο κάθε γριπωμένος, πονοκεφαλιασμένος ή βαρυστομαχιασμένος, πάμε στο μεγάλο μαγαζί, να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Τι θα μας κάνουν, θα μας διώξουν;

Ρομπέν

Κυριακή 2 Αυγούστου 2009

Πανικός: Sales manager of the year

.
«Φρένο γιατρών στον πανικό», μας λέει το άρθρο του «Έθνους της Κυριακής». Η εταιρία MARC διεξήγαγε, για λογαριασμό της εφημερίδας, δημοσκόπηση σε δείγμα 300 ιατρών (παθολόγων, πνευμονολόγων, παιδίατρων). Διόλου ευκαταφρόνητο το πλήθος του δείγματος. Α ποτέλεσμα: ποσοστό 87,3% εξ αυτών χαρακτήρισε υπερβολικό τον θόρυβο που έχει δημιουργηθεί για τη νέα γρίπη. Μάλιστα, το 80,7% θεωρεί πως «με τα μέχρι τώρα δεδομένα η γρίπη A/H1N1 δεν συνιστά μεγαλύτερο κίνδυνο για τη δημόσια υγεία από τη συνήθη εποχική γρίπη».

Μάλιστα.

Δυο μέρες πριν, ο Υπουργός Υγείας, Δ. Αβραμόπουλος, είχε εξαγγείλει εμβολιασμό ολόκληρου του πληθυσμού της χώρας. Δείτε το βίντεο.

Ο κ. Αβραμόπουλος μας πληροφορεί ότι μέχρι και το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού ενδέχεται να νοσήσει από τη συγκεκριμένη γρίπη.

Μας λέει, ακόμα ότι, παρότι η χώρα μας είναι από τις πρώτες που θα παραλάβουν τα εμβόλια, ετούτα δεν θα χρησιμοποιηθούν πριν από την διεθνή και ευρωπαϊκή τυπική έγκριση για την κυκλοφορία τους.

Μαθαίνουμε, τέλος, ότι η παραγγελία που έδωσε η Ελλάδα είναι για 24.000.000 δόσεις του εμβολίου.

Μάλιστα.

Ερωτήματα:

1. Ποιο είναι ακριβώς το μήνυμα που θέλει να μεταδώσει ο Υπουργός Υγείας; Από τη μία μας λέει ότι σχεδόν ένας στους δύο ανθρώπους πάνω στη Γη μπορεί να νοσήσει, από την άλλη, την ίδια μέρα, δηλώνει ότι «δε συντρέχει λόγος ανησυχίας και πανικού, καθώς τα ποσοστά θνησιμότητας είναι εξαιρετικά χαμηλά». Που σημαίνει, ότι οι μισοί από μας μπορεί να νοσήσουν, αλλά ηρεμήστε, γιατί λίγοι είναι εκείνοι που θα τα τινάξουν.
Έχω την αίσθηση ότι όταν κάποιος δεν θέλει να προκαλέσει πανικό, αποφεύγει να αναφερθεί στο ενδεχόμενο να νοσήσει το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού. Ο κ. Αβραμόπουλος γιατί επέλεξε να μας το αναφέρει; Και δεν μπορώ να καταλάβω πώς συνάδει αυτό το ποσοστό με τη γνώμη του 80% των γιατρών της έρευνας του «Έθνους» ότι η γρίπη αυτή δεν είναι πιο επικίνδυνη από τη συνήθη εποχική γρίπη.

2. Σε όλο τον κόσμο έχουν παραγγελθεί 950.000.000 δόσεις του εμβολίου. Από αυτές, 24.000.000 έχουν παραγγελθεί από την Ελλάδα. Δηλαδή, ενώ η χώρα μας έχει το 0,17% του παγκόσμιου πληθυσμού, παραγγέλνει το 2,5% των δόσεων που έχουν παραγγελθεί παγκοσμίως. Δηλαδή δεκαπέντε (15) φορές περισσότερες από όσες αναλογούν στον πληθυσμό της. Γιατί;

3. Για ποιο λόγο να είμαστε από τους πρώτους που θα παραλάβουν τα εμβόλια, αφού δεν πρόκειται να τα χρησιμοποιήσουμε «πριν τη διεθνή και ευρωπαϊκή έγκριση για την κυκλοφορία τους»; Καταρχήν, γιατί να τα παραλάβουμε καν, αν δεν έχει εγκριθεί ακόμα η κυκλοφορία τους; Κι αν δεν δοθεί η έγκριση (ας πούμε, αν κριθούν ακατάλληλα), τι θα γίνει; Θα τα επιστρέψουμε και θα πάρουμε τα λεφτά μας πίσω; Και πάλι, πώς συνάδει όλη αυτή η πρεμούρα με τις αποφάνσεις των καλών μας γιατρών;

Ένα άλλο άρθρο του «Έθνους» ίσως να ρίχνει λίγο φως σε αυτά τα ερωτήματα. Αφού μας λέει πόσο βιαστικά ετοιμάζεται το νέο εμβόλιο και πόσο ελλιπείς είναι οι κλινικές μελέτες, παραθέτει νούμερα σχετικά με τον χορό των δισεκατομμυρίων που έχει στηθεί γύρω από την «πανδημία». Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη, ρίξε μια ματιά. Εξάλλου, το άρθρο παραπέμπει σε μια δήθεν πανδημία του ίδιου τύπου γρίπης που συνέβη το 1976. Την ίδια πρεμούρα είχαν και τότε για το εμβόλιο, με αποτέλεσμα το εμβόλιο να σκοτώσει περισσότερους από όσους σκότωσε η γρίπη και να αφήσει πολλούς ημι-παράλυτους. Τρία χρόνια αργότερα, το 1979, εκκρεμούσαν κατά του κράτους των ΗΠΑ 4000 μηνύσεις από ανθρώπους στους οποίους το εμβόλιο προκάλεσε παρενέργειες. Τουλάχιστον 500 Αμερικανοί πολίτες εμφάνισαν το σύνδρομο Guillain-Barre αμέσως μετά τον εμβολιασμό τους. Πρόκειται για μία οξεία νευροπάθεια που προκαλεί παράλυση.

Αρκετά διαφωτιστικό σχετικά είναι το παρακάτω βίντεο από την εκπομπή 60 Minutes που ασχολήθηκε με το ζήτημα το 1979:





Δεν μπορεί εύκολα κάποιος να υποστηρίξει ότι η εκπομπή 60 Minutes είναι ή ήταν μια εκπομπή της πλάκας. Είναι μια από τις μακροβιότερες στην αμερικάνικη τηλεόραση και, λένε, από τις πιο σοβαρές. Για τους σινεφίλ να θυμίσω ότι είναι η εκπομπή που το 1995 βάλθηκε ξεσκεπάσει τις σκοτεινές τακτικές της καπνοβιομηχανίας, μια υπόθεση που μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη με την ταινία “The Insider”. Κάτι σας λέει τώρα, ε;

Εμφανίζεται, λοιπόν, στο παραπάνω βίντεο ένας Dr. David Sencer, ο εμπνευστής και αβανταδόρος του προγράμματος εμβολιασμών, πίσω στο ζοφερό 1976, ο οποίος ιδρώνει, ξεροκαταπίνει, βρωμάει και ζέχνει ενοχή, ενίοτε κομπιάζει ή αποφεύγει να απαντήσει ευθέως, και τελικά, ούτε λίγο ούτε πολύ, παραδέχεται εμμέσως πλην σαφώς τα εξής δύο τρομαχτικά:

1. Το εμβόλιο που τελικά χρησιμοποιήθηκε τότε δεν είχε δοκιμαστεί καθόλου. Δηλαδή άλλο εμβόλιο δοκιμάστηκε και πήρε έγκριση και άλλο χρησιμοποιήθηκε.

2. Σε όλο τον κόσμο λίγα μόνο και ανεπιβεβαίωτα κρούσματα τις γρίπης είχαν αναφερθεί. Καμία τεκμηρίωση πανδημίας. Τελικά μόνο ένας πέθανε από τη γρίπη, το πρώτο κρούσμα. Στις ΗΠΑ. Κανείς άλλος, πουθενά αλλού. Και δεν ήταν οι εμβολιασμοί που αναχαίτισαν την πανδημία. Μόνο το 24% του πληθυσμού των ΗΠΑ εμβολιάστηκε τελικά. Σε άλλες χώρες δεν έγιναν εμβολιασμοί. Εξαιτίας του εμβολίου, πάντως, πέθαναν 25 άνθρωποι. Άλλες πηγές λένε 32. Η υπόθεση έχει μείνει στην ιστορία ως «το φιάσκο της γρίπης των χοίρων».

Βέβαια, είναι αλήθεια ότι ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Η ισπανική γρίπη σκότωσε δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους το 1918. Όμως, ποιον θα ακούσεις; Τα κανάλια, τους αχυρένιους πολιτικούς, τις φαρμακοβιομηχανίες ή την ιατρική επιστήμη; Η οποία, εκτός των άλλων, μας λέει ότι η κοινή γρίπη σκοτώνει 500.000 ανθρώπους κάθε χρόνο.

Ασφαλής επιλογή δεν υπάρχει. Ασφάλεια και βεβαιότητα δεν υπάρχουν σε αυτή τη ζωή, ευσεβείς πόθοι είναι. Μπορεί να κάνεις το εμβόλιο και να μείνεις παράλυτος. Μπορεί να μην το κάνεις και να αρρωστήσεις και να αποδημήσεις εις Κύριον. Δεν μπορείς να επιλέγεις με κριτήριο την εξασφάλιση, γιατί εξασφάλιση δεν υπάρχει. Τι μένει; Η λογική, το ένστικτο, η στάση ζωής.

Μια στάση ζωής είναι οι συνήθειες που χτίζουν ένα γερό ανοσοποιητικό σύστημα. Που κατά γενική παραδοχή είναι η καλύτερη άμυνα δια πάσαν νόσο και μαλακία. Γιατί δεν επικεντρώνουν εκεί την προπαγάνδα το κράτος και τα κανάλια; Προφανώς, γιατί με αυτόν τον τρόπο δεν γίνεται καμία πώληση. Άσε που θα θιχτούν συμφέροντα, αν αρχίσουν και σου λένε, κόψε καφέ, αναψυκτικά, junk food και άλλα που σου κουρελιάζουν τον οργανισμό. Ποιος να αναλάβει τέτοια ευθύνη και γιατί;

Πάρε 24.000.000 δόσεις και πάμε παρακάτω.

Ρομπέν