Αντίο Αττική

.
Το κατώφλι της ερημοποίησης περνά πλέον η Αττική, μετά την αποτέφρωση 200.000 στρεμμάτων δασικής έκτασης, διαβάζουμε στον τύπο. Σε ένα πλήθος από άρθρα (μια καλή συλλογή για μια γενική αποτίμηση μπορείτε να βρείτε εδώ, στη δεξιά στήλη, υπό τον τίτλο ΠΥΡΙΝΟΣ ΟΛΕΘΡΟΣ), αναλύονται οι παραλείψεις, οι ολιγωρίες, οι ευθύνες, οι συνέπειες καθώς και οι προτάσεις αντιμετώπισης και, στο μέτρο του δυνατού, επανόρθωσης. Οι τελευταίες, αν έχω καταλάβει καλά το πού ζούμε και το ποιοι μας δυναστεύουν, μοιάζουν με αφελή ευχολόγια.

Μπροστά στις αττικές στάχτες κάποιοι ήδη τρίβουν τα χέρια τους αναλογιζόμενοι τα μυθώδη κέρδη που είναι σίγουροι ότι θα αποκομίσουν. Κάποιοι δεν πολυσκοτίζονται, γιατί μάλλον δεν έχουν αντιληφθεί τη σοβαρότητα της καταστροφής και των συνεπειών της. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι. Μετά υπάρχουν κι εκείνοι που οργίζονται. Όλοι αυτοί είναι ακριβώς οι ίδιοι που θα πρωταγωνιστήσουν στην επόμενη πράξη του δράματος.

Η οποία θα παιχτεί σύμφωνα με το τυπικό σενάριο: Μετά από μερικά χρόνια εκείνοι που τώρα τρίβουν τα χέρια τους θα έχουν τσιμεντοποιήσει κάθε σπιθαμή καμένου εδάφους. Οι πτωχοί τω πνεύματι ούτε αυτό θα το πάρουν χαμπάρι. Οι πιο έξυπνοι, εκείνοι που σήμερα οργίζονται, θα έχουν κάνει την οργή γαργάρα και θα διαγκωνίζονται για ένα διαμερισματάκι στα δροσερά (;) υπερβόρεια προάστια. Το επόμενο βήμα θα είναι η αποτέφρωση/οικοπεδοποίηση/τσιμεντοποίηση της Βοιωτίας και της Εύβοιας. Η ζωή συνεχίζεται.

Το ότι η Αττική θα είναι στο εξής κατά 2, και αργότερα ίσως κατά 3 και 4, βαθμούς θερμότερη τα καλοκαίρια, το ότι η ατμόσφαιρά της θα είναι φτωχότερη σε οξυγόνο και τίγκα στα αιωρούμενα σωματίδια και σε διοξείδιο του άνθρακα, αυτά και άλλα πολλά παρεπόμενα της οικολογικής καταστροφής φαίνεται ότι δεν απασχολούν ούτε κείνους που χτίζουν ούτε κείνους που αγοράζουν.

Μια κόλαση πάει να γίνει η Αττική. Χωρίς πνεύμονα, χωρίς αέρα, χωρίς πράσινο. Ένα καυτό καμίνι, παραδομένο στις ορδές παράνομων μεταναστών, μικροεγκληματιών, αδίστακτων μαφιών, πολυεθνικών συμφερόντων, ξεπουλημένων ταγών. Θύμα της εσχάτης προδοσίας που βαραίνει όλες τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης και εγκαταλελειμμένη από έναν λαό που βυθίζεται στην απόλυτη χαύνωση. Αντίο Αττική.

Διαβάζοντας στον τύπο σοβαρές απόψεις όσον αφορά τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για τη σωτηρία της Αττικής, την πάταξη της παράνομης δόμησης, την αναδιοργάνωση των υπηρεσιών που επωμίζονται την πυροπροστασία και την πυρόσβεση κ.λπ. κ.λπ., διέκρινα σε όλα ανεξαιρέτως τα άρθρα δύο πράγματα: μια ελπίδα και μια εμμονή.

Ελπίδα ότι υπάρχει ελπίδα να αλλάξει κάτι. Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν κάτι τέτοιο. 9 στους 10 πολιτικούς, κυβερνητικούς, τοπικούς άρχοντες και λοιπούς κουμανταδόρους είναι βουτηγμένοι στη μαρμίτα της ρεμούλας, αμετάκλητα εθισμένοι στη φαυλοκρατία, ή, άλλως, κλινικά αδιάφοροι και οδυνηρά άχρηστοι δημόσιοι υπάλληλοι. Από μόνο του αυτό το γεγονός δεν στερεί την ελπίδα. Αλλά σε συνδυασμό με το γεγονός ότι 9 στους 10 απλούς πολίτες είναι εκπαιδευμένοι στον «πολιτικό» τρόπο της ιδιοτέλειας και της αρπαχτής ή, άλλως, κλινικά ηλίθιοι, την κατασυντρίβει.

Εμμονή στη διατήρηση ή την επίταση του υδροκεφαλισμού της Αττικής. Όλες οι προτάσεις που κατατίθενται στοχεύουν στη βιωσιμότητα του υπάρχοντος μοντέλου. Αλλά το μοντέλο είναι η επιτομή της παράνοιας. Άρα, υπάρχει και μια άλλη λύση: Η εγκατάλειψη του μοντέλου.

Ο νομός Αττικής είναι ένας από τους 51 νομούς της χώρας (52, αν συγκαταριθμηθεί το Άγιο Όρος). Στα όριά του περικλείει περίπου το 3% (τρία τοις εκατό) του εμβαδού της χώρας, αλλά σε αυτό το μικρό ποσοστό του εδάφους ζουν περίπου 4 στους 10 φορολογούμενους πολίτες (ποσοστό 40%). Στην Αττική είναι συγκεντρωμένο το 40% των υπηρεσιών της χώρας και εκεί παράγεται το 40% του ΑΕΠ (περισσότερα νούμερα εδώ). Χοντρικά ο μισός πληθυσμός και ο μισός πλούτος της Ελλάδας στριμώχνονται στο ένα τριακοστό της ελληνικής γης.

Αυτός ο συγκεντρωτισμός σε συνδυασμό με τη νεοελληνική πλαδαρότητα των ηθών, των θεσμών, της πρόληψης και της αστυνόμευσης καθιστούν την Αττική Ελ Ντοράντο των Βαλκανίων, αν όχι και της Μεσογείου. Που σημαίνει ότι η Αττική είναι ο νούμερο ένα στόχος πάσης φύσεως τυχοδιωκτισμού και τυχοδιωκτών. Που σημαίνει ότι ακόμα και με τις καλύτερες των προθέσεων και με τις ιδανικότερες των συνθηκών και με τις καλύτερες των συγκυριών, ο αγώνας θα είναι πάντα άνισος. Πίσω από τη μεγαλύτερη επιτυχία θα καραδοκεί πάντα ο κίνδυνος μιας ραγδαίας υποτροπής. Μια σπίθα θα αρκεί.

Δεν υπάρχει θεσμική λύση στο πρόβλημα.

Υπάρχει λύση για σένα και για μένα. Εσύ κι εγώ εγκαταλείπουμε την Αττική, τώρα. Αντίο Αττική. Τι μας κρατάει; Μια δουλειά και δυο γέροντες γονείς, ίσως. Αλλά 800 ευρώ μπορούμε να κερδίσουμε και στο τελευταίο χωριό, άσε που στην επαρχία το κόστος ζωής είναι πολύ πιο χαμηλό. Και οι γονείς δεν είναι σύμπηκτοι στο τσιμέντο, μετακινήσιμοι είναι.

Αν φύγουμε εσύ κι εγώ, γλιτώνουμε. Όσοι μείνουν, θα υποστούν τις συνέπειες. Δική τους επιλογή. Αν προκύψει μαζική φώτιση και φύγουν οι μισοί, θα σωθούν και αυτοί, θα σωθεί και η Αττική. Γιατί θα μειωθεί η αξία της και η υπεραξία της. Γιατί δεν θα υπάρχει πια λόγος να την καίνε και να τη βιάζουν.

Το μάντρωμα του μισού πληθυσμού της χώρας σε έναν νομό ευνοεί τον έλεγχο, τη χαύνωση, την εκμετάλλευση, τη φαυλότητα και το έγκλημα.

Χώρια που, από στρατηγική άποψη, ισοδυναμεί με αυτοκτονία. Ένας πετυχημένος βομβαρδισμός της Αθήνας, και αφανίζεται ο μισός ελλαδικός πληθυσμός. Μια έντονη υποβάθμιση του αττικού οικοσυστήματος, και αρρωσταίνει ο μισός ελλαδικός πληθυσμός. Καθόλου έξυπνο.

Αντίθετα, η αποκέντρωση, η διασπορά του πληθυσμού, η διάχυση της αξίας και της υπεραξίας είναι ο εφιάλτης των δυνάμεων ελέγχου και εκμετάλλευσης ή καταστροφής. Αυτή περίπου είναι η αρχή του αντάρτικου, της πιο αποτελεσματικής μορφής αντίστασης απέναντι σε άνισο αντίπαλο.

Μακάρι η Ελλάδα να αποκτούσε 30 πόλεις των 100.000 κατοίκων. Ας καθόντουσαν μετά τα κοράκια στην Αττική, να κοιτάνε τη γη που έκαψαν και τα τσιμέντα που έχτισαν και δεν κατάφεραν να πουλήσουν.

Ας το πάρουμε απόφαση: ο αγώνας είναι άνισος. Ένας εναντίον εννέα. Εννέα με όλα τα μέσα, όλες τις δομές, όλο σχεδόν το χρήμα στη διάθεσή τους. Ο μόνος τρόπος αντίστασης είναι το αντάρτικο. Ο μόνος τρόπος αντίδρασης είναι ο προσωπικός απεγκλωβισμός.

Αντίο Αττική.

Ρομπέν