.
Υπερβολική η φοβία με τον ιό, μας λέει η Καθημερινή της Κυριακής. Τέσσερις καθηγητές ιατρικής επιχειρηματολογούν και συμβουλεύουν τον κόσμο να μη σπεύδει με το παραμικρό στα νοσοκομεία.
Αλλά ο κόσμος αυτό κάνει. Σπεύδει με το παραμικρό στα νοσοκομεία. Όχι μόνο τώρα, με την «πανδημία», αλλά πάντα. Για μια ζαλάδα ή για έναν πονοκέφαλο ή για μια δυσπεψία, ολοταχώς στα επείγοντα. Νυχτιάτικα.
- Τι πρόβλημα έχετε, κύριε;
- Έχω ένα βάρος γιατρέ.
- Πού;
- Να, εδώ, στην κοιλιά.
- Χμ... Πότε φάγατε τελευταία φορά;
- Ε, θα ’χει καμιά ώρα. Δε θα ’χει;
- Μάλιστα. Τι ακριβώς φάγατε;
- Ακριβώς δεν μπορώ να σας πω, γιατί δεν τα θυμάμαι όλα. Πάντως, μια μερίδα γύρο, μία κοκορέτσι, πατατούλες, μία χωριάτικη, μια τυροκαυτερή και για επιδόρπιο ένα καζάν ντιπί. Αυτά περίπου.
- Και τώρα τι να σας κάνουμε, πλύση στομάχου;
- Όχι, προς Θεού!
- Ε, τότε;
- Ξέρω ’γω, κάτι για να ξεφουσκώσω. Εσείς θα μου πείτε.
Ένα θέμα είναι ότι έχει χαθεί εντελώς η αρετή της υπομονής. Ο Έλληνας αδυνατεί να περιμένει, αδυνατεί να υπομένει. Κάθε πόνος είναι ένας μισητός εχθρός που πρέπει να αφανιστεί πάραυτα. Σκοπός της ζωής είναι η αδιάκοπη, η αδιατάραχτη ηδονή. Η μόνιμη ευτυχία. Η ονειρική τελειότητα. Η παραμικρή απόκλιση από τον στόχο είναι μη αποδεκτή και δέον να διορθώνεται ακαριαία.
Ένα άλλο θέμα είναι ότι έχει χαθεί η εμπιστοσύνη. Με τα τόσα που γίνονται και ακούγονται, αν μπει μέσα σου ο σπόρος της ανησυχίας, τραβάς για το μεγαλύτερο, το καλύτερο νοσοκομείο. Ε, τόσοι γιατροί εκεί μέσα, δεν μπορεί, κάποια λύση θα βρουν και για το δικό σου πρόβλημα.
Το τρίτο θέμα είναι ότι έχει χαθεί η μπάλα. Το ελληνικό σύστημα υγείας έχει σοβαρά προβλήματα. Ένα από αυτά είναι η έλλειψη προσωπικού – γιατρών και νοσηλευτών. Ένα άλλο είναι η ανεπάρκεια των υποδομών – κλινών, μονάδων εντατικής θεραπείας κ.α. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση εκείνο που βαραίνει περισσότερο είναι η απουσία ενός αποτελεσματικού Συστήματος Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας.
Έτσι, το πρόβλημα έχει δύο όψεις:
1. Ναι, ο Έλληνας είναι ανυπόμονος, ανώριμος, αστόχαστος, εγωκεντρικός, έως και ψυχωτικός.
2. Αλλά, από την άλλη μεριά, οι υπηρεσίες υγείας στην Ελλάδα μόνο ευρωπαϊκές δεν είναι. Ο μεγάλος ασθενής είναι το σύστημα.
Οπότε, σου λέει ο κάθε μικρός ασθενής, ο κάθε γριπωμένος, πονοκεφαλιασμένος ή βαρυστομαχιασμένος, πάμε στο μεγάλο μαγαζί, να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Τι θα μας κάνουν, θα μας διώξουν;
Υπερβολική η φοβία με τον ιό, μας λέει η Καθημερινή της Κυριακής. Τέσσερις καθηγητές ιατρικής επιχειρηματολογούν και συμβουλεύουν τον κόσμο να μη σπεύδει με το παραμικρό στα νοσοκομεία.
Αλλά ο κόσμος αυτό κάνει. Σπεύδει με το παραμικρό στα νοσοκομεία. Όχι μόνο τώρα, με την «πανδημία», αλλά πάντα. Για μια ζαλάδα ή για έναν πονοκέφαλο ή για μια δυσπεψία, ολοταχώς στα επείγοντα. Νυχτιάτικα.
- Τι πρόβλημα έχετε, κύριε;
- Έχω ένα βάρος γιατρέ.
- Πού;
- Να, εδώ, στην κοιλιά.
- Χμ... Πότε φάγατε τελευταία φορά;
- Ε, θα ’χει καμιά ώρα. Δε θα ’χει;
- Μάλιστα. Τι ακριβώς φάγατε;
- Ακριβώς δεν μπορώ να σας πω, γιατί δεν τα θυμάμαι όλα. Πάντως, μια μερίδα γύρο, μία κοκορέτσι, πατατούλες, μία χωριάτικη, μια τυροκαυτερή και για επιδόρπιο ένα καζάν ντιπί. Αυτά περίπου.
- Και τώρα τι να σας κάνουμε, πλύση στομάχου;
- Όχι, προς Θεού!
- Ε, τότε;
- Ξέρω ’γω, κάτι για να ξεφουσκώσω. Εσείς θα μου πείτε.
Ένα θέμα είναι ότι έχει χαθεί εντελώς η αρετή της υπομονής. Ο Έλληνας αδυνατεί να περιμένει, αδυνατεί να υπομένει. Κάθε πόνος είναι ένας μισητός εχθρός που πρέπει να αφανιστεί πάραυτα. Σκοπός της ζωής είναι η αδιάκοπη, η αδιατάραχτη ηδονή. Η μόνιμη ευτυχία. Η ονειρική τελειότητα. Η παραμικρή απόκλιση από τον στόχο είναι μη αποδεκτή και δέον να διορθώνεται ακαριαία.
Ένα άλλο θέμα είναι ότι έχει χαθεί η εμπιστοσύνη. Με τα τόσα που γίνονται και ακούγονται, αν μπει μέσα σου ο σπόρος της ανησυχίας, τραβάς για το μεγαλύτερο, το καλύτερο νοσοκομείο. Ε, τόσοι γιατροί εκεί μέσα, δεν μπορεί, κάποια λύση θα βρουν και για το δικό σου πρόβλημα.
Το τρίτο θέμα είναι ότι έχει χαθεί η μπάλα. Το ελληνικό σύστημα υγείας έχει σοβαρά προβλήματα. Ένα από αυτά είναι η έλλειψη προσωπικού – γιατρών και νοσηλευτών. Ένα άλλο είναι η ανεπάρκεια των υποδομών – κλινών, μονάδων εντατικής θεραπείας κ.α. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση εκείνο που βαραίνει περισσότερο είναι η απουσία ενός αποτελεσματικού Συστήματος Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας.
Έτσι, το πρόβλημα έχει δύο όψεις:
1. Ναι, ο Έλληνας είναι ανυπόμονος, ανώριμος, αστόχαστος, εγωκεντρικός, έως και ψυχωτικός.
2. Αλλά, από την άλλη μεριά, οι υπηρεσίες υγείας στην Ελλάδα μόνο ευρωπαϊκές δεν είναι. Ο μεγάλος ασθενής είναι το σύστημα.
Οπότε, σου λέει ο κάθε μικρός ασθενής, ο κάθε γριπωμένος, πονοκεφαλιασμένος ή βαρυστομαχιασμένος, πάμε στο μεγάλο μαγαζί, να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Τι θα μας κάνουν, θα μας διώξουν;
Ρομπέν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου