Απαιτητικοί πελάτες, η μόνη λύση

.
Την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος σε αυτόν τον τόπο της πρωτοφανούς φαιδρότητας έχουν περιγράψει καταλεπτώς ο Χρήστος Γιανναράς και άλλοι οξυδερκείς διανοητές. Παλαιότερα μπορεί να θεωρούνταν έως και γραφικοί, αλλά σήμερα, υπό το φως των εξελίξεων, μάλλον προφήτες αποδεικνύονται.

Η ανάταξη ενός πολιτικού συστήματος που έχει καταρρεύσει δεν είναι εύκολη υπόθεση. Η αντίστοιχη ιατρική πρόκληση θα ήταν, υποθέτω, να προσπαθήσεις να θεραπεύσεις ένα σώμα που από την κορυφή ως τα νύχια, από το πρώτο έως το τελευταίο κύτταρο, είναι καρκίνωμα.

Όσοι ακόμα δεν έχουν παραδοθεί στη φαυλότητα ή στην απελπισία αναζητούν λύσεις. Οι οποίες είναι εξαιρετικά δυσεύρετες και δυσδιάκριτες. Επιπλέον, όταν και όπου εντοπίζονται, είναι τόσο αμφιλεγόμενες, ώστε δεν πείθουν ευρέως. Νομίζω, πάντως, ότι μια βασική αιτία αυτής της δυστοκίας είναι ο ορισμός της λύσης: οι περισσότεροι, όταν μιλάνε για λύσεις, έχουν στο μυαλό τους μια μέθοδο που θα επαναφέρει την ευρυθμία άμεσα, αν είναι δυνατόν αύριο.(Να μην τα ξαναλέμε: στον πυρήνα όλων σχεδόν των προβλημάτων είναι ο χρόνος.)

Είναι, ωστόσο, προφανές ότι η σήψη δεκαετιών δεν θεραπεύεται σε μια μέρα, ούτε σε έναν μήνα, ούτε σε έναν χρόνο. Οφείλουμε να αποδεχθούμε, όσο και αν η ψυχή ματώνει αποζητώντας άμεση αποκατάσταση της κανονικότητας, ότι μια μακροπρόθεσμη προοπτική εξομάλυνσης δεν είναι μεν ό,τι καλύτερο, αλλά είναι το καλύτερο στο οποίο μπορούμε να ελπίζουμε.

Παράδειγμα. Με το ΠΑΣΟΚ ως έχει, και αν ο Αντώνης Σαμαράς στα επόμενα τρία χρόνια δεν δείξει πολιτικό σθένος και ηγετικό ανάστημα, θεωρώ λογική και επιβεβλημένη την τιμωρητική ψήφο στις επόμενες εκλογές. Είναι αδιανόητο τα δύο μεγάλα κόμματα να συγκεντρώνουν τέτοια ποσοστά ψήφων, όταν παρουσιάζουν τέτοια εικόνα. Η ψήφος να πάει σε μικρά κόμματα, οποιαδήποτε, δεν έχει σημασία. Ή η ψήφος να είναι λευκή.

Οι κοντόφθαλμοι θιασώτες του άμεσου αποτελέσματος θα σπεύσουν να αντικρούσουν αυτή την πρόταση με το επιχείρημα ότι η ψήφος προς ένα μικρό κόμμα καθώς και η λευκή δεν έχουν νόημα, αφού δεν αναδεικνύουν κυβέρνηση, ότι πάλι ένα από τα δύο μεγάλα θα βγει στην εξουσία, οπότε το μη χείρον βέλτιστον κλπ κλπ. Λαμπρά!. Έκτακτα! Δέσμιους αυτής ακριβώς της αντίληψης μας θέλουν τα κόμματα εξουσίας. Αλλά δεν είναι απαραίτητα σωστή.

Ας υποθέσουμε ότι στις βουλευτικές εκλογές του 2013 το 51% των ψηφοφόρων ρίχνουν λευκό. Τι θα συμβεί; Προφανώς, χάρη στο στρεβλό εκλογικό σύστημα, θα βγάλει κυβέρνηση είτε το ΠΑΣΟΚ είτε η ΝΔ. Καμιά αλλαγή ως εδώ. Όμως, ίσως για πρώτη φορά, ολόκληρη η Βουλή, και όχι μόνο η κυβέρνηση, θα είναι Βουλή μειοψηφίας. Αυτό θα είναι ιστορική καμπή. Καμία κυβέρνηση, καμία Βουλή δε θα νιώθει δυνατή μετά από ένα τέτοιο εκλογικό αποτέλεσμα. Με την πλειοψηφία των πολιτών να δηλώνουν τη δυσαρέσκειά τους, νέες δυνατότητες ενδέχεται να ανακύψουν. Ίσως να αφυπνιστούν συνταγματολόγοι, πολιτικοί επιστήμονες, και να δείξουν μια νέα οδό, ένα κάποιο φως. Ίσως να συζητηθεί αλλαγή εκλογικού συστήματος ή ακόμα και αλλαγή τρόπου διακυβέρνησης. Η ανθρώπινη επινοητικότητα ενίοτε εκπλήσσει, αν της δοθεί η ευκαιρία.

Είναι αλήθεια πως τα παραπάνω είναι απλές εικασίες. Και ίσως τίποτα από αυτά να μη συμβεί, ακόμα και αν κάποτε το ποσοστό των λευκών ψήφων αγγίξει το 90%. Ωστόσο, υπάρχει μια αλλαγή για την οποία μπορούμε να είμαστε βέβαιοι, αν οι λευκές ψήφοι εκτοξευθούν στο 51% του εκλογικού σώματος. Είναι η αλλαγή στον τρόπο που μας βλέπουν τα ανθρωπάρια που μας κυβερνούν τα τελευταία τριάντα χρόνια. Υποθέτω ότι τώρα, και ανέκαθεν, μας βλέπουν σαν ζώα. Εκείνοι μας χτυπάνε αλύπητα κι εμείς εξακολουθούμε να τους προσκυνάμε, δίνοντας το μήνυμα ότι «αντέχουν τα ζώα, βαράτε πιο δυνατά». Αυτό θα αλλάξει. Τα ζώα ξύπνησαν. Απέκτησαν κρίση και συνείδηση. Δεν ψωνίζουν πια από το ίδιο μαγαζί. Όχι μόνο αυτό. Τώρα πια υπάρχει μια δεξαμενή εκατομμυρίων ψηφοφόρων, το 51%, παρκαρισμένων στο λευκό. Ποιος κομματάρχης του 20% ή άντε 25% δεν θα στρεφόταν, με τα σάλια του να τρέχουν, σε αυτή τη δεξαμενή; Μιλάω με όρους αγοράς, δεν λέω ότι ξαφνικά οι πολιτικοί θα γίνουν έντιμοι και ανιδιοτελείς. Λέω ότι ακριβώς η εξυπηρέτηση της ιδιοτέλειάς τους θα γίνεται πια με άλλους όρους. Με διαπραγμάτευση. Τώρα, λοιπόν, ο κάθε κομματάρχης, για να δελεάσει τους απαιτητικούς πελάτες του 51%, θα πρέπει να αρχίσει να παράγει πολιτική. Διότι τι άλλο του μένει να κάνει; Οι λαϊκισμοί και τα ρουσφέτια δεν έχουν πια καμιά αξία, καμιά διαπραγματευτική ισχύ απέναντι στους απαιτητικούς πελάτες, αφού είναι τα συστατικά του μοντέλου που οδήγησε αυτούς τους πελάτες (ψηφοφόρους) στο λευκό.

Είναι νόμος της αγοράς: ο βαθμός βελτίωσης του προσφερόμενου προϊόντος είναι ευθέως ανάλογος της απαιτητικότητας των πελατών. Ο χαύνος πελάτης ψωνίζει σαβούρα και διασφαλίζει τη διαιώνιση της σαβούρας.

Ως πρώτη απαίτηση των νεοφώτιστων πολιτών ας προταχθεί η ισονομία. Τι σημαίνει βουλευτική ασυλία και στο καπάκι παραγραφή εγκλημάτων; Κατανοώ ως ένα βαθμό τη σκοπιμότητα της βουλευτικής ασυλίας, αλλά γιατί να μη δημιουργείται φάκελος με τις αγωγές για πιθανά παραπτώματα, ώστε ο βουλευτής να δικάζεται σωρευτικά μετά την απώλεια της βουλευτικής ιδιότητας; Εφαρμογή των νόμων, λοιπόν. Διερεύνηση παραπτωμάτων όλων των βουλευτών της τελευταίας τριαντακονταετίας. Εφαρμογή, για όλους, του πόθεν έσχες. Καταδίκη των ενόχων και κάθειρξη. Όπως γίνεται με τους κοινούς παραπτωματίες, τους μη προνομιούχους. Επιπλέον, κατάσχεση των περιουσιών που δημιουργήθηκαν με άνομους τρόπους. Επιστροφή των κλοπιμαίων στον νόμιμο δικαιούχο, τον ελληνικό λαό. Αλλά, για να είμαστε δίκαιοι, όσοι προτιμούν να μη δικαστούν, ας έχουν το δικαίωμα της «αυτοπεραίωσης», όπως το παρέχουν κι εκείνοι σε μας: να γλιτώνουν τον δικαστικό έλεγχο (όπως εμείς τον φορολογικό), εφόσον παραχωρήσουν στο ελληνικό δημόσιο τη μισή τους περιουσία. Όχι τα 9/10. Όχι τα 8/10. Ούτε τα 7/10. Μόνο τη μισή.

Γιατί να είμαι τόσο καλός;

Ρομπέν

ΥΓ: Μέσα σε τριάντα χρόνια να μην είναι καμιά χιλιάδα βουλευτές που έβαλαν χέρι στο γλυκό; Τουλάχιστον, λέω. Αν επιστρέψει ο καθένας από κάνα εκατομμύριο – τουλάχιστον, λέω – να, στο άψε σβήσε, ένα δισεκατομμύριο ευρώ. (Φυσικά, στην πραγματικότητα, είναι πολύ περισσότερα.). Γιώργο Παπακωνσταντίνου με διαβάζεις;

ΥΓ2: Μετά τους βουλευτές, τσιμπάμε όλους τους επίορκους δημόσιους λειτουργούς: δημάρχους, νομάρχες, διευθυντές και υπαλλήλους ΔΕΚΟ, διευθυντές και υπαλλήλους εφοριών και πολεοδομιών, και λοιπούς μαφιόζους. Ποτάμι τα δισεκατομμύρια που επιστρέφονται στο δημόσιο. Γιώργο Παπακωνσταντίνου, για σένα δουλεύω!

ΥΓ3: Διάδωσε αυτό το μήνυμα σε όσους περισσότερους μπορείς. Αν δεν το διαδώσεις, κάτι κακό θα σου συμβεί στα επόμενα 50 χρόνια: θα συνεχίσεις να αργοσβήνεις, χαμένος στον λαβύρινθο της φαυλότητας, και θα αποβιώσεις με την πιο πικρή στο στόμα γεύση: της επίγνωσης ότι δεν έζησες.
.