Ομολογώ ότι δεν έχω γνωρίσει κανέναν από τους δύο. Επιπλέον, δεν έχουμε δει κάποιον από τους δύο να κυβερνάει. Αλλά, αν έπρεπε οπωσδήποτε να απαντήσω, θα απαντούσα ότι πρόκειται για ψευδοδίλημμα. Όπως, ας πούμε, το δικό μας ανάλογο: Καραμανλής ή Παπανδρέου; Ο όποιος Καραμανλής και ο όποιος Παπανδρέου. Χωρίς να ξεχνάμε και τη δυναστεία Μητσοτάκη κάπου στο φόντο.
Ας θυμηθούμε: το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου προβλήθηκε, πιστεύτηκε και εκλέχτηκε ως ο ευαγγελιστής της περίφημης αλλαγής, ο μεσσίας που θα μας έσωζε από την επάρατη Δεξιά. Χα, πόσο αθώοι ήμασταν! Ο μεσσίας Ανδρέας κράτησε την υπόσχεσή του: πήρε την ελλαδική κοινωνία και της άλλαξε το DNA. Την μετέτρεψε σε ένα υβρίδιο με γονίδια από γύπα, γουρούνι και βόδι (αρπακτικότητα, ηδονισμός και ηλιθιότητα). Οι διάδοχοί του βάδισαν κι εκείνοι με συνέπεια τον δρόμο της αλλαγής. Μέχρι που ξημέρωσε το 2004. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο νεότερος προβλήθηκε, πιστεύτηκε και εκλέχτηκε ως ο σωτήρας από την εικοσάχρονη σοσιαλεπώνυμη λαίλαπα. Χα, τόση εμμονή στην αθωότητα! Καμιά βαθιά κοινωνική τομή τέσσερα χρόνια τώρα, καμιά υπόσχεση ελπίδας για ριζική αντιμετώπιση καίριων προβλημάτων της κοινωνίας, ελπίδας για λίγο φως στην άκρη του τούνελ. Το πράγμα είναι τόσο απλό, που τρομάζεις να το πιστέψεις: μας δουλεύουν κανονικά.
Μας δουλεύουν παντού. Και στην Ελλάδα και στην Αμερική και όπου. Και υπάρχει σοβαρός λόγος γι’ αυτό, δεν το κάνουν από βίτσιο. Ποιος εχέφρων θα τα βάλει με τις πολυεθνικές, με τα μεγάλα συμφέροντα; Ας πούμε ότι μεθαύριο Τρίτη βγαίνει πρόεδρος ο Ομπάμα, ως σωτήρας των ΗΠΑ από τη δυσοσμία του νεοσυντηρητικού, νεοχριστιανικού, νεοφασιστικού καθεστώτος του Τζορτζ Ντάμπλγιου Μπους. Τρίτη βράδυ χαλαρώνει με τις σαμπάνιες της νίκης. Τετάρτη πρωί μαζεύει τους επιτελείς στο Οβάλ Γραφείο και τους ανακοινώνει: «Μάγκες, αρκετά με τους πολέμους. Το ’χουμε παραχέσει. Για μια φορά, ας φροντίσουμε την ειρήνη στον πλανήτη!» Πρώτον, βάζω στοίχημα ότι οι επιτελείς θα σκάσουν από τα γέλια. Ο πρόεδρος έχει χιούμορ. Δεύτερον, ο Ομπάμα μόλις υπέγραψε τη θανατική καταδίκη, ή έστω τη δραστική συρρίκνωση, της μεγαλύτερης πολεμικής βιομηχανίας στον κόσμο.
Πέμπτη πρωί μαζεύει ξανά τα τζιμάνια και σκάει τη δεύτερη βόμβα: «Dudes, πρέπει να βάλουμε ένα φρένο στις φαρμακοβιομηχανίες. Τον έχουμε φαρμακώσει τον κοσμάκη!» Αυτή τη φορά κανείς δε γελάει.
Παρασκευή πρωί δίνει τη χαριστική βολή: «Ρε σεις, τι θα γίνει με τα τρόφιμα; Μεταλλαγμένα, αντιβιοτικά, ορμόνες, πρόσθετα, έχουμε χάσει την μπάλα! Παιδιά, ανασκουμπωθείτε! Θέλω σε έξι μήνες από τώρα όλα τα τρόφιμα στα ράφια των σούπερ μάρκετ να είναι φυσικά και υγιεινά.» Τώρα οι επιτελείς έχουν σκύψει το κεφάλι και κάποιοι σιγοψιθυρίζουν το «αι γενεαί πάσαι», καθώς είναι πλέον φανερό ότι οι μέρες τους στην κυβέρνηση είναι μετρημένες. Ο πρόεδρός τους μέσα σε τρεις μέρες επιτέθηκε κατά μέτωπο στις βιομηχανίες όπλων, φαρμάκων και τροφίμων. Στις υπόλοιπες, όπως π.χ. στη βιομηχανία καπνού, δεν πρόλαβε, έπεσε πάνω στο γουικέντ. Θα συνεχίσει, όμως, από Δευτέρα. Αυτό σημαίνει ότι αποφάσισε να τορπιλίσει ετήσιους κύκλους εργασιών που ένας Θεός ξέρει σε πόσα τρισεκατομμύρια δολάρια συμποσούνται. Υπερβάλλω; Ρίξε μια ματιά στους τζίρους των 50 μεγαλύτερων φαρμακευτικών για αρχή. Καλό, ε;
Έτσι όπως καλοκοιτάζω αυτό το σενάριο, μου φαίνεται ότι ο Ομπάμα θα έπρεπε να είναι θεόμουρλος για να το υλοποιήσει. Όμως, αν δεν είναι στα σχέδιά του να χτυπήσει τον πόλεμο, την αρρώστια, την εξαπάτηση, την κερδοσκοπία, την εκμετάλλευση, τότε μου είναι εντελώς άχρηστος. Κι αυτός και ο Γιωργάκης και ο Κωστάκης και κάθε φραμπαλάς της εξουσίας. Να εκλεγούν για ποιο λόγο; Για να πουλάνε μεταχειρισμένες ιδεολογίες; Ή για να εκπονήσουν καμιά-δυο μικρορυθμίσεις; Οι ιδεολογίες έχουν πεθάνει και οι μικρορυθμίσεις δεν λύνουν κανένα πρόβλημα.
Κι αν είναι μουρλός; Αν σηκώσει κεφάλι στα μεγάλα συμφέροντα; Το πόσο ουτοπικό είναι αυτό το ερώτημα μόλις αρχίζει και διαφαίνεται με μια ματιά στις δραστηριότητες του νυν προέδρου George W. Bush και των πρωτοκλασάτων στελεχών του: Donald Rumsfeld, Dick Cheney, Paul Wolfowitz, Condoleezza Rice. Αυτοί οι άγγελοι ανθρωπιάς, προσφοράς και ανιδιοτέλειας είναι χωμένοι παντού. Τα παίρνουν από παντού. Παρεμπιπτόντως κυβερνάνε και τον πλανήτη, έτσι, για χόμπι. Είναι ή υπήρξαν πρόεδροι ή μέλη του διοικητικού συμβουλίου ή μέτοχοι σε πετρελαϊκές εταιρίες, φαρμακοβιομηχανίες, τράπεζες, βιομηχανίες όπλων, ό,τι μπορείς να σκεφτείς. Είναι ποτέ δυνατόν να στραφούν κατά των εταιριών τους; Αστεία πράγματα.
Αλλά έστω ότι ετούτος, ο Ομπάμα, διαφέρει. Έστω ότι έχει κάψει πολλές πλακέτες και δεν διστάζει ντιπ να κηρύξει τον πόλεμο στα άνομα συμφέροντα. Ε, τότε, το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα ζήσει αρκετά, για να δει τα πράγματα να αλλάζουν. Θα πάει άπατα, σαν τον Κένεντι. Έχεις δει την ταινία «13 ημέρες»; Περιγράφει την κρίση που ξέσπασε τον Οκτώβριο του 1962, όταν οι Αμερικάνοι ανακάλυψαν πως οι Σοβιετικοί έχτιζαν στη Κούβα βάσεις βαλλιστικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς. Αυτό σήμαινε πυρηνική απειλή σε απόσταση αναπνοής από τις ΗΠΑ. Οι στρατηγοί και κάποιοι υπουργοί πίεσαν τον Κένεντι να βομβαρδίσει τις βάσεις. Αν το είχε κάνει, μπορεί να ξεκινούσε ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο Κένεντι με έναν ευφυή ελιγμό απέφυγε τον πόλεμο και η ανθρωπότητα κέρδισε λίγο χρόνο ακόμα. Φαίνεται πως ήταν ένας πρόεδρος που σήκωσε κεφάλι. Ένα χρόνο αργότερα, στις 22 Νοεμβρίου 1963, ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες του Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ (τουλάχιστον αυτή είναι η επίσημη εκδοχή). Μπορεί τα δύο γεγονότα – η «ανυποταγή» του Κένεντι και η δολοφονία του – να μην συνδέονται μεταξύ τους. Όμως το ερώτημα παραμένει: γιατί δολοφονήθηκε; Η εκδοχή ότι ένας τρελάκιας συνέλαβε, οργάνωσε και έφερε σε πέρας, εντελώς μόνος, το σχέδιο δολοφονίας του πιο ισχυρού ανθρώπου στον κόσμο, έτσι, επειδή του το ψιθύρισαν οι φωνές στο κεφάλι του, φαντάζει κομμάτι αφελής.
Τελικά, αν καμία κυβέρνηση δεν πρόκειται να μας σώσει, γιατί αφενός δεν θέλει και αφετέρου – ακόμα κι αν θέλει – δεν μπορεί, ποιος θα μας σώσει; Υπάρχει λύση; Ίσως. Είμαστε 6 δισεκατομμύρια άνθρωποι και είναι μερικές εκατοντάδες – άντε μερικές χιλιάδες – εξουσιαστές. Ουσιαστικά εμείς έχουμε τη δύναμη. Αλλά εκείνοι έχουν τον έλεγχο. Σαν τον θηριοδαμαστή που κρατάει σούζα τον ελέφαντα με μισό μέτρο μαστίγιο. Τα συστατικά του ελέγχου είναι η πλύση εγκεφάλου (βλέπε ΜΜΕ) και η κατανάλωση. Άρα η λύση είναι προφανής. Περιορισμός της κατανάλωσης στα απολύτως χρειώδη και επιστροφή στην αυτάρκεια. Αποχή από τα ΜΜΕ και επιστροφή στις αδιάρρηκτες ανθρώπινες σχέσεις. Φαίνεται δύσκολο, αλλά δεν είναι τόσο. Απλά σκέψου δύο πράγματα: 1. πόσος χρόνος σου μένει να ζήσεις και 2. πώς θα ήθελες να πεθάνεις.
Τελικά Μακέιν ή Ομπάμα; Φράνκλι, μάι φρεντ, χου γκιβς ε νταμν!
Ρομπέν
6 σχόλια:
Απάντησα (όχι ακριβώς) εδώ: http://reality-tape.com/
"Είμαστε πάνω στο όριο μιας παγκόσμιας μεταμόρφωσης. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι μια κατάλληλη μεγάλη κρίση και τα έθνη θα αποδεχτούν την Νέα Παγκόσμια Τάξη"
- αξιότιμος μεγαλειότατος Ντ.Ροκφέλερ, επίτιμος πρόεδρος Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων CFR, Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, Τριμερής Επιτροπή, Διεθνής Τραπεζίτης, απευθυνόμενος προς τα Ηνωμένα Έθνη, 14 Σεπτεμβρίου 1994
Καλώς ήρθες Barack Husein Obama!
Σε 2-3 χρόνια θα ξέρουμε αν το μαύρο πρόβατο είναι λύκος ή αν το άσπρο πρόβατο έφαγε το λύκο και μαύρισε καθώς μεταλλάχθηκε το DNA του. Time will tell, think you're in heaven but you're living in hell, time will tell, time will tell...
Τίποτα απ΄όσα γράφω μη πιστεύετε, τίποτα να μην σας νοιάζει. Μόνο τον D.R. να ακούτε... Αυτός γνωρίζει. Οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί, θεατές είμαστε.
Ώπα, Robin! Hold your horses! Τα πήρες όλα παραμάζωμα!! Με μία παράγραφο μηδένισες τα τελευταία 30 χρόνια. Χρειαζόμαστε άλλη κλίμακα χρόνου. Να μας ξεπερνάει. Ακόμη έχω την αίσθηση πως οι αλλαγές που ζητάς δεν μπορούν να επιβληθούν από πάνω προς τα κάτω. Ακολουθούν αντίθετη πορεία. Και είναι μία διαδικασία που θέλει χρόνο. Δεν είναι τυχαίο π.χ. που δεν υπάρχει στην Ελλάδα ένα δυνατό κίνημα καταναλωτών.
Πρέπει, επίσης, να διαχωρίσουμε τα πρόσωπα από τους θεσμούς και να εξετάσουμε τη λειτουργία και των δύο στα πλαίσια μιας οργανωμένης και ευνομούμενης πολιτείας. Δε στηρίζεται ένα κράτος μόνο στον πρόεδρο για την προστασία του δημοσίου συμφέροντος. Για παράδειγμα, ο FDA στις ΗΠΑ θεωρείται παντοδύναμος. (Είναι?) Τι πραγματικές δυνατότητες προσφέρει ο θεσμός και τι ικανότητες, εξαρτήσεις, δεσμεύσεις ή περιορισμοί ακολουθούν το πρόσωπο είναι μια μεγάλη συζήτηση. Ας μην ξεχνάμε το πλαίσιο που ορίζει η διαμορφωμένη πραγματικότητα και τις πολιτικές του βαθέως κράτους που ξεκινούν από παλιά και βλέπουν μακριά στο μέλλον. Επισημαίνω πως την περίοδο Kennedy ξεκίνησε ο πόλεμος στο Βιετνάμ, έγινε η επιχείρηση στον κόλπο των χοίρων και προετοιμάστηκε το πραξικόπημα στη Βραζιλία.
Στις ΗΠΑ, που τα κόμματα λειτουργούν διαφορετικά, είναι κοινή πρακτική η μεταπήδηση από την κυβέρνηση (εύστοχα ονομάζεται administration) στον ιδιωτικό τομέα και το αντίστροφο. Και είναι κατανοητό. Δεν είναι ηθικά αποδεκτό να εργάζονται σε εταιρίες ως λομπίστες. Κατά το δικό μας ανάλογο, κάθε πρώην βουλευτής ή αποτυχημένος πολιτευτής γίνεται πρόεδρος σε δημόσιο οργανισμό ή ασφαλιστικό ταμείο.
Η αποχή από τα ΜΜΕ δεν πιστεύω πως αποτελεί λύση. Είναι σαν να αρνείσαι την παγκοσμιοποίηση. Χρειαζόμαστε εκπαίδευση : Να σταχυολογείς την ουσιαστική μέσα από τον ορυμαγδό των άχρηστων ειδήσεων και να διαβάζεις ‘between the lines’. Ακόμη θα ήθελα η αυτάρκεια και η απλότητα να προτείνονται σαν στάση ζωής και όχι ως πράξεις αντίστασης.
Κατά το γνωστό Noam Chomsky το μη χείρον (Obama), βέλτιστο. Βλ. YouTube: Chomsky: In swing states vote Obama without illusions. Εγώ μπορώ να ορκιστώ πως όταν είχε κριθεί το αποτέλεσμα των εκλογών και κατευθυνόταν στη σκηνή για να εκφωνήσει τον πρώτο του λόγο ως πρόεδρος τον άκουσα να σιγοτραγουδάει : Βάλαμε φωτιά στα φρένα και μας έμεινε το γκάζι / με ταχύτητες μεγάλες μοναχά η γη αλλάζει (στα ελληνικά, βεβαίως! Η συνομωσία!!).
τέκνο μου little john, συμφωνώ ότι οι αλλαγές ξεκινούν από κάτω προς τα πάνω και ότι αυτό που χρειάζεται είναι εκπαίδευση.
Αλλά για ποια εκπαίδευση μιλάμε όταν τα ΜΜΕ παίζουν τον ρόλο των Μέσων Μαζικού Ελέγχου (όπως θα έλεγε και η αναρχική φίλη μου Μ.Π.) και επιβάλλουν στον απλό άνθρωπο ακριβώς το να μην διαβάζει “between the lines” και να μην είναι σε θέση καν να σκεφτεί ότι μπορεί να κρατήσει την απλότητα και την αυτάρκεια ως στάση ζωής. Όταν οι θεσμοί, που θέλεις να τους διαχωρίσεις από τους ανθρώπους που τους εκπροσωπούν, είναι παντοδύναμοι γιατί ΟΛΟΙ τους διαχωρίζουν από τους επικεφαλής τους και ως εκ τούτου τους περιβάλουν με σχεδόν τυφλή εμπιστοσύνη? (κλασσικά όταν κάτι πάει στραβά απλά αλλάζουν τον διευθυντή/υπουργό/προπονητή και ο κόσμος πιστεύει ότι κάτι άλλαξε)
Να σημειώσω με την σειρά μου ότι για το κίνημα των καταναλωτών που φυσικά δεν υπάρχει στην Ελλάδα, και στο εξωτερικό που υπάρχει τι κερδίζουν ? κάποιες αποζημιώσεις παραπάνω? Γιατί η ποιότητα των καταναλωτικών προϊόντων φθίνει συνεχώς, και στο εξωτερικό. Π.χ. μπορεί στις Η.Π.Α να έχουν καταναλωτικό κίνημα και να το φοβούνται κάπως αλλά εκεί είναι που βαφτίζουν τα κοτόπουλα σε χλώριο για να κάνουν οικονομία στα μέτρα υγιεινής στα ορνιθοτροφεία, ενώ εκεί επίσης είναι που ο ισχυρός F.D.A. έχει επιτρέψει την κατά γενική επιστημονική ομολογία καρκινογόνα ουσία «ασπρτάμη» να χρησιμοποιείται ευρέως. Και πλήθος άλλων παραδειγμάτων.
Άρα σίγουρα τελικά η απλότητα και η αυτάρκεια προβάλλουν ως θέση αντίστασης ενώ άσχετα αν πιστεύει κανείς τις εκάστοτε θεωρίες συνομωσίας ή όχι, δεν νομίζω ότι μπορεί να αγνοήσει ότι στην παγκόσμια κλίμακα που τείνουν να κινηθούν όλα σήμερα, τα πράγματα όχι απλά δεν είναι ρόδινα, αλλά τα κέρδη από την διαδικασία αυτή (φτηνότεροί υπολογιστές ή φτηνότερα κινέζικα παπούτσια??) είναι μηδαμινά μπροστά στις συνέπειες. (και δεν εννοώ την απώλεια των παραδοσιακών χορών, ή το αν θα τρώμε κάποιο κέικ αντί για κόλυβα στα μνημόσυνα.)
Για την εκπαίδευση λοιπόν, απαιτείται κάποιο μέσον και αυτό δεν μπορεί να είναι τα ΜΜΕ απλά γιατί αυτά δεν εκπαιδεύουν αλλά υποβάλλουν στον χρήστη τους απόψεις. (σκέψου μόνο πόσες φορές άκουσες την μαμά, τον συνάδελφο στην δουλειά, ή τον θείο σου να παπαγαλίζουν τις απόψεις που άκουσαν στο χθεσινό δελτίο ειδήσεων).
Η λύση είναι πιστεύω η ατομική κριτική διάθεση απέναντι στην πληροφορία και η ενεργητική αναζήτησή της με βάση το προσωπικό ενδιαφέρον του καθενός και όχι την ειδησεογραφία της ημέρας.
Καθένας μπορεί να δει έτσι ότι δεν έχει την παραμικρή σημασία ποιος είναι ο πρωθυπουργός και ποιος δεν είναι. Με αυτό τον τρόπο κανείς θα βιώσει πιστεύω ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται… ΑΚΡΙΒΩΣ!!!
Αυτά…
Μα, φίλτατε little john, πες μου τι έχουμε να θυμόμαστε από τα τελευταία 30 χρόνια, ώστε να μην τα μηδενίσουμε; Ποια θετική βαθιά τομή συνετελέσθη στην κοινωνία, στην παιδεία, στην υγεία, στην εξωτερική πολιτική, οπουδήποτε; Ή μήπως είσαι από αυτούς που αισθάνονται ότι επειδή οι φωτισμένοι μας ηγέτες μας έμπασαν στην ΕΕ (το οποίο καθαυτό συζητιέται αν και κατά πόσο και κυρίως υπό ποιες προϋποθέσεις είναι ευεργετικό για τη χώρα μας) έχουν ρεφάρει για όλη την αδιαφορία, την εκμετάλλευση, την κοροϊδία, την ταπείνωση, την εξαθλίωση που έχει υποφέρει ο λαός και ο πολιτισμός τα τελευταία 30 χρόνια σ' αυτή τη χώρα; Το περιγράφει πολύ περιεκτικά ο Χρήστος ο Γιανναράς στη χτεσινή του επιφυλλίδα:
http://giannaras.wordpress.com/
Σεβάσμιε reverend, η φίλη σου θα σου πρότεινε να ενημερώνεσαι από το indymedia. Για τα ΜΜΕ δε βλέπω που διαφωνούμε.
Αν το πρόσωπο μπορεί να δόσει χαρακτήρα στο θεσμό και μέχρι ποιού σημείου είναι ωραίο θέμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Alan Greenspan.
Να θυμίσω πότε λύσαμε το πολιτειακό? Πότε νομιμοποιήθηκε το ΚΚΕ? Ότι στην πρώτη τετραετία Παπανδρέου με την αναγνώριση της εθνικής αντίστασης θεωρήθηκε πως ξεπεράσαμε τα εμφυλιακά σύνδρομα? Πόσο μας πήρε να ξεπεράσουμε τα πράσινα και τα γαλάζια καφενεία? Πόσο θα μας πάρει για να μη ψηφίζουμε σαν πρόβατα?
Δημοσίευση σχολίου