Το μέγα πρόβλημα του νεοέλληνα δεν είναι η ανεργία, η ακρίβεια, η παιδεία, η υγεία ή το ασφαλιστικό. Και δεν είναι κανένα από αυτά το μέγα πρόβλημα, διότι όλα αυτά είναι συμπτώματα του μεγάλου προβλήματος, καρποί, επακόλουθα. Το μέγα πρόβλημα του νεοέλληνα είναι η φιλαυτία. Για τον νεοέλληνα απλά δεν υπάρχει ο άλλος. Υπάρχει μόνο ο εαυτός.
Περιστατικό 1.
Σάββατο, μεσημέρι προχωρημένο. Η γειτονιά ήσυχη, η κυκλοφορία αραιή. Ο κόσμος αναπαύεται. Τύπος γύρω στα 30 σταθμεύει το μικροαστικό μασκαρεμένο σε σπορ αμάξι του έξω από προποτζίδικο. Κατεβάζει το τζάμι, κοιτάζει μέσα στο μαγαζί. Κορνάρει μία. Κορνάρει δύο. Κορνάρει τρεις. Καμία απάντηση. Φωνάζει. Βαγγέλη! Μία. Βαγγέληη!! Δύο. Βαγγέληηη!!! Τρεις. Μέσα στο ναό της τύχης ο Βαγγέλης εργάζεται με αδιάσπαστο ζήλο πάνω στο κρίσιμο πρότζεκτ ενός Τζόκερ. Αφού έχει σηκωθεί όλη η γειτονιά στο πόδι με τα κορναρίσματα και τις φωνές, ο Βαγγέλης ψυχανεμίζεται το κάλεσμα και σπεύδει βραδέως προς την έξοδο του ναού, για να χαιρετίσει τον φίλο του. Στέκεται στο κατώφλι. Χαιρετίζει (εξίσου μεγαλοφώνως):
«Πού είσαι, ρε μαλάκα;»
Ο τύπος μέσα στο αυτοκίνητο, μετά από την κοπιώδη προσπάθεια, παραδίδει τελικά το βαρυσήμαντο μήνυμα:
«Βαγγέληη, είσαι μεγάλη κουφάλα, ρε μπαγάσα!».
Πατάει το γκάζι, η «φτιαγμένη» εξάτμιση βρυχάται και το αυτοκίνητο-λατέρνα χάνεται, ενώ ο Βαγγέλης επιστρέφει στον ναό, για να συνεχίσει το πρότζεκτ.
Υποθέτω ότι οι δύο τύποι κάτι επικοινώνησαν με αυτή τη στιχομυθία – σε ένα επίπεδο εξαιρετικά δύσληπτης από τον φυσιολογικό άνθρωπο σημειολογίας. Το γεγονός ότι Σάββατο μεσημέρι κάποιοι ταλαίπωροι προσπαθούν να ξεκλέψουν δυο ώρες ύπνο για να συνέρθουν από μια αδυσώπητη εβδομάδα δεν υπάρχει ούτε ως αμυδρή υποψία στη σκέψη του εκκωφαντικά εποχούμενου κάφρου.
Περιστατικό 2.
Βρισκόμαστε σε παράλιο καφέ-ρεστοράν της ανατολικής Θεσσαλονίκης. Ο ήλιος πάει να δύσει. Τη γαλήνη της στιγμής σπάει η στεντόρεια φωνή ενός εύσωμου κυρίου που κρατάει στην αγκαλιά του την κορούλα του. Όρθιος και αυστηρός, επιπλήττει έναν σερβιτόρο για κακή εξυπηρέτηση. Ο σερβιτόρος δυσανασχετεί. Ο εύσωμος φουντώνει. Ο σερβιτόρος του γυρίζει την πλάτη και δυσανασχετεί κρυφίως. Ο εύσωμος φορτώνει και φτάνει σε κρεσέντο. Μεταξύ άλλων εκστομίζει τα εξής ρητορικά:
«Μη μου γυρνάς την πλάτη εμένα!»
«Έχουμε κι εμείς μαγαζί και ξέρουμε!»
«Οφείλεις να εξυπηρετείς!»
«Αν δεν μπορείς τη δουλειά, τράβα σπίτι σου!»
«Τσογλάνι!»
Πάνω στο «τσογλάνι», ο σερβιτόρος κορώνει, κάνει μεταβολή και εκτοξεύει προς τον εύσωμο γυάλινο τασάκι, χρώματος πράσινου. Το τασάκι περνάει, ευτυχώς, δίπλα από τον εύσωμο και το κοριτσάκι του. Ο σερβιτόρος επισφραγίζει την πράξη: «Δεν είμαι υπηρέτης σου!» και κάνει να του ορμήσει, αλλά ήδη έχει καταφτάσει ο προϊστάμενος, ο οποίος, με την βοήθεια ενός άλλου σερβιτόρου, τον αποσύρει από το ρινγκ και τον σπρώχνει βίαια προς τα αποδυτήρια ψάλλοντάς του τα εξ αμάξης.
Ο εύσωμος δείχνει σοκαρισμένος από την προοπτική τραυματισμού του ιδίου ή της κόρης του από το τασάκι. Στο σημείο αυτό κατεβαίνει στον αγωνιστικό χώρο απρόσκλητος τρίτος παίκτης. Φανερά έξαλλος, τα χώνει ωρυόμενος στον εύσωμο:
«Όχι μπροστά στο παιδί! Κάνε ό,τι θες, αλλά πρώτα πήγαινε έξω (εννοεί στη βεράντα) και άσε το παιδί στη μάνα του.» (Και με βιμπράτο οργής και οδύνης:) «ΟΧΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ! ΘΑ ΚΑΛΕΣΩ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ!»
Ο τρίτος παίκτης έχει γίνει κόκκινος σαν ντομάτα και καλεί στο κινητό του ένα νούμερο (φαντάζομαι το 100). Ο εύσωμος συνέρχεται από τη σαστισμάρα και αντεπιτίθεται.
«Τι λες κι εσύ, ρε καραγκιόζη, εδώ μου πετάνε τασάκια κι εσύ μου λες ν’ αποχωρήσω; Άσε, θα πάρω εγώ την αστυνομία!» Και με το ελεύθερο χέρι (το άλλο υποβαστάζει την κόρη) βγάζει από την τσέπη το κινητό του.
Η συνέχεια αδιάφορη, πέραν ίσως του γεγονότος ότι ο οξύθυμος σερβιτόρος κατά πάσα πιθανότητα απολύθηκε.
Τώρα σχολιάζουμε:
Ο σκοπός του εύσωμου δεν ήταν η θεμιτή κι εποικοδομητική διαμαρτυρία, αλλά η δημόσια δήλωση της μαγκιάς του και της ιδιότητάς του ως γνώστη της πιάτσας. Είναι φανερό ότι σε κάθε μαγαζί που επισκέπτεται μαλώνει με κάποιον σερβιτόρο και του επισημαίνει πόσο αδαής είναι – σε αντίθεση με κείνον.
Κόντρα σε κάθε έννοια λογικής, ξεκινάει να πουλήσει τσαμπουκά με το κοριτσάκι του στην αγκαλιά του.
Είναι αλαζόνας, προσβλητικός, εριστικός, εντελώς αδιάφορος για το πώς νιώθει ο άνθρωπος απέναντί του. Ο κλασικός νεόπλουτος, πορωμένος, ξιπασμένος, σκατόμυαλος, κλασόμαγκας κωλοέλληνας που πασχίζει να προβάλλει και να επιβάλλει την παρουσία του, τα λεφτά του, την εξουσία του, την ειδημοσύνη του, τα αποκτήματά του και το πουλί του.
Ούτε ο σερβιτόρος δικαιολογείται για τη συμπεριφορά του. Χώρια που δεν το χειρίστηκε καθόλου έξυπνα.
Πρώτον. Ο εύσωμος φαίνεται από χιλιόμετρα ότι είναι πανύβλακας. Πες ένα συγνώμη και τελείωνε μαζί του.
Δεύτερον. Αν ο άλλος συνεχίζει, φώναξε τον προϊστάμενο. Δεν είναι η δουλειά σου να διαφιλονικείς.
Τρίτον. Αν χάνεις τόσο εύκολα την ψυχραιμία σου, δεν είσαι ο πιο κατάλληλος για μια δουλειά τόσο εκτεθειμένη στον κόσμο και στα χούγια του.
Τέταρτον. Δεν πετάς τασάκια στον άλλο, απλά και μόνο επειδή είναι πανύβλακας, όσο και αν τα έχεις πάρει. Ειδικά όταν κρατάει στην αγκαλιά του μικρό παιδί.
Για να αποκτήσει περισσότερο ενδιαφέρον το ματς, γίνεται και η επέμβαση, στο 90΄, από τον τρίτο παίκτη. Είναι το σημείο όπου αναρωτιέσαι: Μα πού βρίσκομαι επιτέλους, στην Τρούμπα; Από πού ξεχειλίζει τόση μαγκιά; Μήπως πρέπει να σηκωθώ, να πω κι εγώ καμιά κουβέντα; Γιατί κόπτεται ο τρίτος παίκτης; Το κοριτσάκι – δεδομένου ότι γλίτωσε από το τασάκι – από τι κινδυνεύει πια τόσο πολύ; Από τις λεκτικές κορώνες του πατέρα του; Δηλαδή στο σπίτι λιγότερα ακούει; Στην τηλεόραση λιγότερα βλέπει; Έστειλε ποτέ κανείς την αστυνομία σε κανένα τηλεοπτικό κανάλι;
Ο τρίτος παίκτης, ενώ εκ πρώτης όψεως μπορεί να ξεγελάει ότι είναι από ευαίσθητος έως ηρωικός θεματοφύλακας των παιδικών και λοιπών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στην πραγματικότητα μάλλον είναι άλλος ένας εξυπνάκιας στην παρέα. Άλλος ένας που διψάει για αυτοεπιβεβαίωση.
Εγωκεντρικές συμπεριφορές σαν αυτές που σημειώθηκαν στα δύο περιστατικά δεν αποτελούν εξαίρεση. Είναι κοινός τόπος σε καταστήματα, σε υπηρεσίες, στους δρόμους, στις οικογένειες, παντού. Ο νεοέλληνας νοσεί βαρύτατα από ναρκισσισμό, αυτολατρεία, εγωτισμό. Είναι ακραία εσωστρεφής, εγκλωβισμένος στην ατομοκρατία, απελπιστικά ξένος και αδιάφορος προς κάθε προοπτική συλλογικότητας, παραχώρησης, συν-χώρεσης. Η αποκλειστική του μέριμνα, ο κοινός παρονομαστής πίσω από κάθε σκέψη, το κίνητρο πίσω από κάθε πράξη, τελικά ο αγώνας της ζωής του, είναι η ικανοποίηση του εγώ, του εαυτού.
Το τρίπτυχο της εξαθλίωσης που συναντήσαμε στο άρθρο της περασμένης Κυριακής (αρπακτικότητα-ηδονισμός-ηλιθιότητα) αποτελεί άριστο υπόβαθρο – πεδίο δόξης λαμπρό – για τον ξέφρενο αγώνα της αυτοϊκανοποίησης.
Ρομπέν
9 σχόλια:
Θυμάμαι ακόμη παραμονές Χριστουγέννων του '94 στο πρώτο ταξίδι επιστροφής από το Στάνφορντ. Προσγειώνομαι στο Ελληνικό, στο χώρο υποδοχής που ήταν κακέκτυπο ΚΤΕΛ, και βρίσκομαι περικυκλωμένος από δεκάδες τύπους οι οποίοι φωνασκούν με ύφος χιλίων καρδιναλίων.
Η προσωποποίηση της φράσης "Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;" σε εθνοτικό επίπεδο.
Δεδομένου ότι ήμουν και ψαρωμένος από το Bay Area το contrast μου φάνηκε εξωφρενικό... στοιχημάτιζα ότι κανείς γύρω μου δεν είχε καταφέρει κάτι στη ζωή του που να έχει επηρεάσει πάνω από 10 άτομα τη φορά και όμως συμπεριφέρονταν σαν να είχαν ήδη αλλάξει τη φορά της εθνικής οικονομίας τουλάχιστο δυο φορές ο καθένας...
Προφανώς οι γενικεύσεις είναι επικίνδυνες, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο να μην πιστέψεις ότι αυτός ο λαός - παρόλες τις λαμπρές και γενναίες εξαιρέσεις - οδεύει προς τα εκεί που του αξίζει: το χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Δεν είναι ότι όλες οι ασήμαντες χώρες διατρέχουν τον κίνδυνο της εξαφάνισης, είναι η έντονη αναντιστοιχία ανάμεσα στην ασημαντότητα του λαού και την αυτοαντίληψή του.
Πολύ καλό post. Εξαιρετικό. Χώρα κομπλεξικών πραγματικά. Ένα απέραντο φρενοκομείο...
Φίλε, Robin, ως δόκιμος στο στρατό δεν πρέπει να είχες και πολύ επαφή με τους απλούς φαντάρους. Έχασες την ευκαιρία να γνωρίσεις όλους τους τύπους του νεοέλληνα, να κατανοήσεις και να αποδεχτείς με την κατάσταση. Ίσως να έδειχνες και λίγο συμπάθεια.
Διαβάζοντας το post, είχα την αίσθηση «από δω εμείς κι από κει οι κάφροι». Έχει πολύ ποικιλία στο ενδιάμεσο (αν είμαστε από δω κι όχι από την άλλη). Για μια ακόμη φορά σε βρίσκω υπερβολικό. Μένεις σε στιγμιότυπα που σε οργίζουν. Red out!
Προς επιβεβαίωση του «χαλασμένου» μας DNA περιμένω να μας διηγηθείς ένα επεισόδιο με πρωταγωνιστές από το άλλο, το αδύναμο φύλο και ένα που ως εξαίρεση να επιβεβαιώνει τον κανόνα!
Υ.Γ.1 Δε γίνεται το βιβλίο σου να είναι φωτεινό, να προσεγγίζεις όλους τους ήρωες με αγάπη (εντάξει, δεν είχες και πολλά περιθώρια) και τα posts σου να είναι μαύρα κι άραχνα .
Υ.Γ.2 Θα περίμενα και από τον tasso μια γενικότερη σύγκρισή μας με άλλους λαούς και κουλτούρες, όπως και αν στο πέρασμα του χρόνου έχει παρατηρήσει αλλαγές στη συμπεριφορά μας κάθε φορά που επιστρέφει στα πάτρια εδάφη.
Αγαπητέ little john,
Ως Δόκιμος στο στρατό είχα πολλή επαφή με τους «απλούς» φαντάρους. Γνώρισα όλους τους τύπους του νεοέλληνα, κατανόησα την κατάσταση και έδειξα συμπάθεια. Δύο ερωτήσεις έχω για σένα:
1. Από πού συνάγεις ή γιατί εκθέτεις προβοκατόρικα συμπεράσματα;
2. Γιατί πέφτεις στην παγίδα να εξετάζεις τα πράγματα με απλοϊκούς όρους διπολισμού: από δω εμείς – από κει οι κάφροι ή οι απλοί φαντάροι – οι ελίτ δόκιμοι. Πρόκειται για τυπική υπεκφυγή. Αν κάποιος αρθρώσει λόγο για τα εθνικά μας θέματα, είναι φασίστας. Αν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης απολύσει τον ομοφυλόφιλο σύμβουλό του, επειδή ο σύμβουλος αμολάει παπαριές δεξιά κι αριστερά, είναι ρατσιστής. Κι αν κάποιος θίξει τα κακώς κείμενα της καθημερινότητας, είναι υπερβολικός, πεσιμιστής και μακριά από την πραγματικότητα των «απλών ανθρώπων». Βάστα, θα δακρύσω. Μήπως είσαι ο Νίκος Ξανθόπουλος; Τι σημαίνει απλοί άνθρωποι (φαντάροι); Γνώρισα στο στρατό παιδιά απλά, όπως λες, λειτουργικά αναλφάβητα, που είχαν λεπτότητα ψυχής, μεγαλείο. Και μπορώ να σου συστήσω καθηγητές πανεπιστημίου που είναι γουρούνια. Τι συζητάμε τώρα; Είναι πολύ απλό να αποπροσανατολίζεις τη συζήτηση, εισάγοντας τεχνητές και άσχετες πολώσεις. Το πρόβλημα δεν είναι ταξικό, όπως βολεύει να το βαπτίσουμε, αφαιρώντας κάθε ευθύνη από τα άτομα και φορτώνοντας το σύνολό τους σε ένα απρόσωπο κοινωνικό κατεστημένο. Το πρόβλημα είναι η κατά κεφαλήν καλλιέργεια, όπως συνηθίζει να λέει ο Γιανναράς. Και με τον όρο κατά κεφαλήν καλλιέργεια δεν εννοούμε μόνο την οργανωμένη παιδεία (εκεί είναι προφανής η ευθύνη του κράτους και της κενωνίας), αλλά και τις πέντε κουβέντες που θα σου πει ο πατέρας σου και θα σε χαράξουν για πάντα. Αν έχεις διαβάσει το βιβλίο μου, ίσως να θυμάσαι το σημείο όπου ο παππούς Χριστόφορος, καθώς ψυχορραγεί, αφήνει εντολή στο μοναχογιό του: να μην αδικήσει ποτέ κανέναν, να έχει αγάπη για όλο τον κόσμο. Αυτά σε διαμορφώνουν. Φαίνεται ότι σήμερα κανένας πατέρας δε μιλάει έτσι στο γιο του. Φαίνεται ότι σήμερα το μήνυμα του πατέρα προς το γιο (είτε με λόγια είτε με πράξεις) έχει αλλάξει: να μην υπολογίζει ποτέ κανέναν, να τους έχει όλους γραμμένους, να παίρνει ό,τι του «ανήκει», ποτέ να μη δίνει. Αν δεν διακρίνεις την επικράτηση της ατομοκρατίας γύρω σου, λυπάμαι, ζούμε σε παράλληλα σύμπαντα. Αν εσύ, εκεί όπου ζεις, βιώνεις μια άλλη πραγματικότητα, γεμάτη με φωτεινά περιστατικά, θα χαρώ πάρα πολύ, αν μας τα εκθέσεις. Θα περιμένω με αγωνία (το εννοώ). Δώσε μας παραδείγματα από την καθημερινότητα, από την πολιτική, από τις τέχνες, από την οικονομία, από όπου αγαπάς, που σε γεμίζουν ελπίδα. Δείξε μας την άλλη Ελλάδα. Αλλά αν χρειαστεί να σκεφτείς ένα 24ωρο, για να θυμηθείς ένα φωτεινό περιστατικό (έτσι μπορώ κι εγώ), ενώ στο ίδιο διάστημα μπορώ να σου γράψω 50 σκοτεινά, τότε δεν είμαι εγώ υπερβολικός. Ίσως να είσαι εσύ ρομαντικός. Καθόλου κακό και συγχαρητήρια. Αλλά να ξέρουμε πού στεκόμαστε.
ΥΓ1: Το βιβλίο μου δεν είναι φωτεινό. Πολλοί ζορίστηκαν, όταν το διάβασαν, μελαγχόλησαν. Θεωρώ ότι είναι ρεαλιστικό. Θεωρώ ότι καταγράφει την τραχύτητα της πορείας μιας ζωής – κάθε ζωής. Απλά έχω ανοίξει χαραμάδες, από τις οποίες περνάει φως, ελπίδα. Ωστόσο, είναι σαφές (και αντιγράφω: «…κάθε εφησυχασμένος αστός που άργησε να συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει στον κόσμο τούτο κυβέρνηση, ιδεολογία, εργοδότης ή άγιος που θα τον σώσει και πως είναι κατάμονος στον πάτο της κολάσεως, παρέα με αμέτρητες υποχρεώσεις και ελάχιστα δικαιώματα.». Και παρακάτω: «Τελικά, σε κάποια ηλικία αποκτάς τη δυσοίωνη αλλά πολύτιμη επίγνωση ότι δεν υπάρχει κανένα απολύτως όριο στην ηλιθιότητα των ανθρώπων. Κάθε ιδεολογία και φιλοσοφία έχει καταρρεύσει μέσα σου και δυσκολεύεσαι να βρεις το παραμικρό ίχνος αλήθειας στα ανθρώπινα. Είναι η στιγμή που χρειάζεσαι επειγόντως κάποιον να σε οδηγήσει και αρχίζει να σε θορυβεί το γεγονός ότι δεν μπορείς να θυμηθείς πότε και γιατί ο έναστρος ουρανός έπαψε να είναι ένα τρομαχτικό και παρήγορο μυστήριο.») ότι η ελπίδα από αλλού προέρχεται και δεν μπορεί να βρει ασφαλή ερείσματα σε κοινωνικά οράματα. Ταπεινή μου άποψη.
ΥΓ2: Μου δίνεις την αίσθηση ότι προσπαθείς να είσαι politically correct και το ίδιο θα ήθελες να προσπαθούν και οι άλλοι. Γιατί; Στο όνομα της πολιτικής ορθότητας (υπαρξιακής χλιαρότητας) έχουμε ξεχάσει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Η δική μου, καθόλου πολιτικά ορθή, θέση είναι, όπου βλέπω σκατά να φωνάζω «σκατά!». Φυσικά, μπορούμε να το ωραιοποιήσουμε και να λέμε μεσοβέζικα αόριστα, του τύπου «κοίτα να δεις, υπάρχει καθαριότητα και μη καθαριότητα στον κόσμο και θα πρέπει να γνωρίσουμε, να κατανοήσουμε και να αποδεχτούμε και τη μη καθαριότητα ή ακόμα και να τη συμπαθήσουμε». Μπορείς κάλλιστα να λες τέτοια δημοκρατικά, μέχρι να έρθει η στιγμή να πατήσεις τα σκατά. Τότε μετράει, αν μπορείς να τα συμπαθήσεις.
ΥΓ3: Αν ο στόχος σου ήταν να με κεντρίσεις, όπως βλέπεις, τα κατάφερες.
Ρομπέν
πήρε φωτιά ο αιθέρας βλέπω :)
Little John, νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια έχω δει ολοένα και περισσότερα ψήγματα ευγένειας στους εν Ελλάδι συμπατριώτες. Σημαίνει αυτό κάτι; Δεν ξέρω. Έχω καιρό να κάνω ψώνια στην Ελλάδα, αλλά αν οι πωλητές συνεχίζουν να συμπεριφέρονται στους πελάτες αγενώς και αφυψηλού προφανώς δεν έχουν γίνει και πολλά βήματα.
Όσον αφορά άλλους λαούς, δε νομίζω ότι έχω στατιστικό δείγμα για να πω με κάτι με ασφάλεια αλλά το self-importance φαίνεται να είναι ίδιον μεσανατολικών λαών.
Πέρα από αυτό θα παραθέσω ένα ανέκδοτο (όχι αστείο) που είνξαι σχετικό ίσως όχι: όταν μετακόμισα στις εστίες του Στάνφορντ, όποιος με συναντούσε στο δρόμο με χαιρετούσε -- στη Θεσσαλονίκη αν με χαιρετούσε κάποιος άγνωστος ήμουν σίγουρος ότι δεν έστεκε και πολύ καλά στο μυαλό.
Βέβαια υπάρχει και ο αντίλογος: αυτή η πρόσχαρη φιλικότητα/ευγένεια δεν υπάρχει στη Νέα Υόρκη, ακόμη και η ανταλλαγή βλέμματος θεωρείται επέμβαση στον ιδιωτικό σου χώρο. Στο Σικάγο έμενα επί 4 χρόνια σε ένα από τα μεγαλύτερα οικιστικά κτίρια της χώρας (900 διαμερίσματα, 55 όροφοι). Κατάφερα να φύγω χωρίς να γνωρίσω κανέναν γείτονα! (ήταν και πολύ γρήγορα τα ασανσέρ!) Σε σφοδρή αντιπαράθεση, οδηγώντας στους ατελειωτους επαρχιακούς δρόμους του Δυτικού Τέξας με χαιρετούσαν όλοι οι οδηγοί του απέναντι ρεύματος.
Ίσως όλα αυτά να εξηγούνται με τη συσχέτιση ανάμεσα στην πυκνότητα πληθυσμού και το χαρακτήρα της αλληλεπίδρασης με αγνώστους, οπότε δεδομένου ότι η πλειονότητα του ελληνικού πληθυσμού ζει σε πυκνοκατοικημένα αστικά κέντρα να δικαιολογείται και η αντικοινωνική συμπεριφορά.
πολύ ωραίο,όπως πάντα!!!μόνο η αναφορά στην τούμπα ήταν ανακριβής...χιχι!!
1. Απλός φαντάρος είναι αυτός που δεν είναι βαθμοφόρος. Δεν έχει επιλεγεί με κάποια κριτήρια. Γι’ αυτό μιλάω για «όλους τους τύπους».Τίποτα το ταξικό!
2. Δεν είναι μομφή ως δόκιμος να μην είχες πολύ επαφή με τους φαντάρους. Και τελικά αυτό είναι δευτερεύον. Είναι εισαγωγή για το επόμενο.
3. Διαβάζοντας τα γραφόμενά σου αποκόμισα μια «αίσθηση» «διπολισμού» την οποία και εξέφρασα. Τίποτα παραπάνω. Δεν έστησα κανένα συλλογισμό με αυτούς τους «όρους». Δεν είναι για μένα η «παγίδα»!Κι αν η εντύπωση μου είναι λάθος μια απλή επισήμανση είναι αρκετή. Καλόπιστα, όπως πάντα, τη διαγράφω στη στιγμή.
4. Τη συνεπαγωγή «Κι αν κάποιος θίξει…..είναι υπερβολικός …….» δεν την καταλαβαίνω. Καλά κάνεις και φωνάζεις για τα στραβά και κανείς δεν είπε το αντίθετο. Οι γενικεύσεις σου για το "νεοέλληνα" με φοβίζουν. Μετά την έκρηξη περίμενα να μας πας παραπέρα. Το «φαίνεται» στην απάντησή σου μου αρκεί. Νομίζω πως το χρωστάς στα παιδιά με τη «λεπτότητα ψυχής» και το «μεγαλείο».
5. Προσπαθώ στα γενικά θέματα να έχω κατά νου την πολυπλοκότητα τους, που δεν μπορώ να εξαντλήσω και η αμφιβολία μου να είναι υπέρ του κατηγορουμένου. Είμαι «politically correct» που προσέχω τι γράφω?
6. Δε σχολιάζω την «ταπεινή» σου «άποψη». Ρωτώ μόνο αν συνάδει με τα δικά μου «δημοκρατικά». Το «παραπέρα» που λέγαμε…
7. Όταν ρωτούσα τον tasso είχα υπόψη μου αυτά τα «ψήγματα». Χαίρομαι που δεν είμαι μόνος
Αγαπητέ little john,
Με βοήθησες να φτάσω για άλλη μια φορά σε ένα τετριμμένο συμπέρασμα: κάθε άνθρωπος κάνει προσωπική ανάγνωση της πραγματικότητας και αν δύο αναγνώσεις απέχουν πάνω από μία κρίσιμη απόσταση, τότε οι ενεργούντες τις αναγνώσεις δεν μπορούν να κατανοήσουν ο ένας τη θέση του άλλου, γιατί κάθε συζήτηση ανάγεται τελικά στο προσωπικό βίωμα και στη συγκεκριμένη περίπτωση τα βιώματά απέχουν όσο και οι αναγνώσεις.
Αυτά που γράφω και ο τρόπος που τα γράφω απορρέουν από τη δική μου ανάγνωση της πραγματικότητας, η οποία συνοψίζεται πάνω κάτω στα εξής: όποια πέτρα κι αν σηκώσεις σήμερα σε αυτή τη χώρα, υπερχειλίζει ορμητικά κάποιος βόθρος. Περπατάς σ' ένα πυκνό δάσος από αστείρευτα κοπρογκέιζερς.
Υποθέτω ότι η δική σου ανάγνωση είναι πιο φωτεινή. Γι' αυτό επαναλαμβάνω την παράκληση που είχα κάνει στο προηγούμενο σχόλιο: μοιράσου μαζί μας λίγο από αυτό το φως. Το χρειαζόμαστε.
Σε κάθε περίπτωση, σ' ευχαριστώ για τη θερμή συμμετοχή.
ΥΓ: Νομίζω ότι είναι αυτονόητο (γι' αυτό και δεν έκανα νύξη) ότι δεν ανήκουν όλοι οι Έλληνες στην κατηγορία του αθεράπευτα ατομιστή. Αν πίστευα κάτι τέτοιο, δεν θα έμπαινα στον κόπο να γράψω για τέτοια θέματα. Για ποιον; Για τον αθεράπευτα ατομιστή; Γιατί; Πρόκειται να συγκινηθεί; Δεν είμαι τόσο αφελής. Αυτά, γιατί μίλησες για γενικεύσεις από μέρους μου. Ναι, αναφέρομαι στην πλειοψηφία. Όχι, δεν αναφέρομαι στο σύνολο.
Φιλικά.
Με άρεσε πολύ η ανάλυση, ειδικά του τρίτου παίχτη!
Ρομπέν συνέχισε απολαυμβάνω τις αναλύσεις σου!
Τζονυ Γιούμα
Ναύπλιο,ΚΕΜΧ
Δημοσίευση σχολίου