Yes, we can!

Ελλάδα 1981-2008. Μια μαύρη περίοδος ακάθεκτης κατρακύλας σε όλο το φάσμα των θεσμών και των αξιών. Περίοδος μετάλλαξης της ελλαδικής κοινωνίας στον χειρότερο εαυτό της. Η χώρα μια τεράστια πληγή που έχει κακοφορμίσει, αβάσταχτη η δυσωδία.

Άνοιξη 2009. Ελλείψει ισχυρής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, η κυβέρνηση προκηρύσσει εκλογές. Κατακτά τον πρωθυπουργικό θώκο ένας από τους δύο απαθείς και μακριά νυχτωμένους μνηστήρες.

Στον επινίκιο λόγο του ο νέος πρωθυπουργός επιχειρεί ιστορική αναδρομή, που φέρνει δάκρυα στα μάτια των ακροατών του. Ένα μήνυμα ελπίδας διατρέχει τη χώρα από άκρη σε άκρη.

«Αυτές οι εκλογές έχουν πολλές πρωτιές και πολλές ιστορίες που θα συζητούνται και στις επόμενες γενιές. Αλλά η ιστορία που έχω στο μυαλό μου απόψε αφορά μια γυναίκα που άσκησε το εκλογικό της δικαίωμα στα Σφακιά της Κρήτης. Μοιάζει σε πολλά με τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων που στάθηκαν στην ουρά, για να κάνουν τη φωνή τους να ακουστεί σε αυτές τις εκλογές, αλλά διαφέρει σε ένα: η Άννα-Μαρία Καλτσουνάκη είναι 106 ετών.

Ή Άννα-Μαρία Καλτσουνάκη ήταν εκεί το 1920, όταν ο εθνικός διχασμός οδήγησε στην πτώση του Βενιζέλου και στη Μικρασιατική Καταστροφή. Την περίοδο 1946-1949, στον Εμφύλιο, είδε με τα μάτια της τον αδελφό να σκοτώνει τον αδελφό. Κατόπιν έζησε την επταετία της Χούντας και τη διχοτόμηση της Κύπρου. Αναρωτιέται κανείς: μπορούμε να γίνουμε πιο διχασμένοι, πιο αδιάφοροι, πιο ακοινώνητοι; Yes, we can!

Η Άννα-Μαρία Καλτσουνάκη είδε την ανατολή της παντοκρατορίας των εργολάβων, είδε να χτίζονται πόλεις-τέρατα, να περνάνε στη Βουλή εγκληματικές νομοθεσίες, να παραδίδεται η υποδομή της χώρας στο έλεος μιας αρπαχτικής συντεχνίας. Αργότερα είδε την κακοδιαχείριση των ευρωπαϊκών πακέτων στήριξης, την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, τη διαπλοκή των δημόσιων λειτουργών, την εκρηκτική ανάκυψη πάσης φύσεως σκανδάλων, τον κοινωνικό βίο έρμαιο των πουλημένων εγωμανών συνδικαλιστών – εργατοπατέρων και φοιτητοπατέρων. Είναι να απορεί κανείς: μπορούμε να γίνουμε πιο ιδιοτελείς, πιο αριβίστες, πιο βρωμεροί, πιο λαμόγια; Yes, we can!

Η Άννα-Μαρία δεν πτοήθηκε, συνέχισε. Ήταν αυτόπτης μάρτυρας του εθνικού ενδοτισμού, της ανυπαρξίας κοινής εσωτερικής γραμμής και σοβαρής εξωτερικής πολιτικής. Οικτίρισε επανειλημμένα τους εντεταλμένους «ηγέτες» μας, που σαν φοβισμένα παιδάκια ή σαν αμέτοχοι θεατές εννοούν να αφήνουν το πεδίο ελεύθερο σε Τούρκους, Σκοπιανούς και λοιπούς επίβουλους, προσκαλώντας τους, στο όνομα του «πολιτισμού» και της «συναίνεσης», να απεργάζονται ανενόχλητοι τις μεθοδεύσεις τους. Έμεινε έκπληκτη με την πρωτοτυπία μας να αφήνουμε αφύλαχτα τα σύνορα, ώστε να τα διασχίζουν ανεξέλεγκτα παράνομοι μετανάστες, κοινοί εγκληματίες, όπλα, ναρκωτικά και εμπορεύσιμη σάρκα. Άραγε, μπορούμε να γίνουμε πιο ανεύθυνοι, πιο ενδοτικοί, πιο μειοδότες; Yes, we can!

Ο Χάρος δεν την λυπήθηκε την Άννα-Μαρία Καλτσουνάκη. Την αγνόησε, την αγνοεί ως σήμερα, την άφησε να βιώσει όλο το μήκος του κατήφορου μέχρι την κατάληξη στον βούρκο. Μέχρι τη διάλυση της παιδείας, την εμπορευματοποίηση της υγείας, την οικονομική απίσχναση των λαϊκών στρωμάτων, τον θρίαμβο του αμοραλισμού, τον αφανισμό κάθε ίχνους αξίας, αξιοκρατίας, αξιοπρέπειας. Και ερωτώ: μπορούμε να γίνουμε πιο αυτοκαταστροφικοί, πιο εχθρικοί απέναντι στο ίδιο μας το μέλλον, πιο επιλήσμονες, πιο παχύδερμοι; Yes, we can!

Μπορούμε να επιφέρουμε τον όλεθρο, το μηδέν, την κόλαση επί Γης; Yes, we can!

Ευχαριστώ. Ο Θεός να σας ευλογεί. Και ο Θεός να ευλογεί την Ελλάδα.»

Αυτά είπε ο νεοεκλεγείς, με φανερή πρεμούρα να ορκιστεί, για να τα κάνει πράξη.

Ρομπέν