Αν δεν υπήρχε ο Χριστός, θα έπρεπε να τον επινοήσουμε

Ας υποθέσουμε ότι δεν υπήρξε ποτέ ο Ιησούς. Ένας θρύλος είναι. Η διδασκαλία, τα Πάθη, η Σταύρωση, η Ανάσταση δεν υπήρξαν. Πουθενά στην Ιστορία η παραμικρή ένδειξη ή νύξη για την ύπαρξη του Θεού.

Έτσι αν είχαν τα πράγματα, θα οφείλαμε από μόνοι μας να εξετάσουμε το ενδεχόμενο της ύπαρξής Του. Να αναρωτηθούμε στα τυφλά, αν κάπου υπάρχει κάποιος που να μπορεί να μας χαρίσει τη λύτρωση. Να αποδυθούμε σε αυτήν την αναζήτηση με όποια εργαλεία θα είχαμε στη διάθεσή μας – λογική, αισθητική, οτιδήποτε.

Γιατί; Ποιος ο λόγος;

Ο λόγος είναι απλός και απτός: το έσω ανικανοποίητο. Διψασμένο, πεινασμένο σε αφήνει πάντα αυτή η ζωή. Όσα κι αν γευτείς, όσα και αν κατακτήσεις. Αργά η γρήγορα τα πάντα καταρρέουν, υπακούοντας στη φύση τους: το εφήμερο. Στο τέλος, σε κάθε αγώνα, σε κάθε στίβο, νικητής είναι η φθορά. Τίποτα το μεγάλο, τίποτα το αληθινό, τίποτα δεν διασώζεται. (Λένε ότι διασώζεται η αγάπη. Μα ακόμα κι αυτή, μέσα στον κόσμο τούτο, συχνά εκφυλίζεται σε συγκατάβαση.)

Αν αυτή η θλιβερή σκηνή του ανθρώπινου δράματος είναι ό,τι μπορούμε να δούμε, οφείλουμε να ψάξουμε εκεί όπου δεν φτάνει η όραση, ορμώμενοι, αν μη τι άλλο, από μια δίψα για κάτι περισσότερο.

Μα αν υπάρχει το ιστορικό πρόσωπο Ιησούς Χριστός, αν ρητά υπόσχεται ό,τι στο βάθος της ποθεί η ψυχή μας – ελευθερία, διάρκεια, νόημα – αν ισχυρίζεται ότι Εκείνος σβήνει κάθε πείνα και κάθε δίψα, τότε αυτό το ενδεχόμενο οπωσδήποτε αξίζει να ερευνηθεί. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ψάχνουμε στα τυφλά. Υπάρχει φωτισμένος δρόμος.

Και αν, επιπλέον, στρατιές φιλοσόφων, θεολόγων, πατέρων, στοχαστών εμπειρικά (βιωματικά) βεβαιώνουν την αλήθεια της Υπόσχεσης, αυτό αποτελεί μια καλή ενθάρρυνση.

Σέβομαι κάθε συνεπή αθεϊστή, αγνωστικιστή, μηδενιστή. Σέβομαι κάθε κριτικό αμφισβητία, κάθε γενναίο αρνητή της χειραγώγησης.

Μα αν η ζωή του εφήμερου και της φθοράς δεν μπορεί να προσφέρει πληρότητα, αν το ορατό δεν ικανοποιεί το ανικανοποίητο, τότε τι άλλο μένει εκτός από την ψηλάφηση του αόρατου;

Χριστός Ανέστη!

Ρομπέν