Ας θρηνήσουμε
Αγγέλους πεσμένους
Νεκρούς λατρεμένους
Μεγαλεία στη λάσπη θαμμένα
Ας θρηνήσουμε
Έρωτες προδομένους
Αδελφούς πουλημένους
Παντοτινά που ’γιναν περασμένα
Ας θρηνήσουμε
Για του χρόνου τη χάση
Για της απώλειας τη βιάση
Για καθάρια που θόλωσαν βλέμματα
Ας θρηνήσουμε
Γι’ αυτούς που υποφέρουν
Και για όσους δεν ξέρουν
Για αλήθειες που γίνανε ψέματα
Ας θρηνήσουμε
Ρομπέν
.
3 σχόλια:
Ακούγεται απλό, αλλά με συγκίνησε. Ίσως μέσα από έναν κοινό θρήνο κάτι να έβγαινε; Όχι όμως γκρινιάζοντας και κατηγορώντας, αλλά μετανιώνοντας και κατανοώντας.
Το μέγα ερώτημα είναι: πόσοι έχουν την ευαισθησία να αντιληφθούν το θρηνούμενο, το τι διακυβεύεται και χάνεται;
Σίγουρα όχι οι πορωμένοι Παπαγεωργόπουλοι.
Σίγουρα όχι ο χαυνωμένος λαουτζίκος.
Σίγουρα όχι οι παθολογικά αντικοινωνικοί ινδιάνοι Τσερόκι που επιτίθενται σεληνιασμένοι στη συλλογική καθημερινότητα.
Όπως καταλαβαίνεις, η έκκληση για θρήνο απευθύνεται σε λίγους και εκλεκτούς. Όχι εξ ελιτίστικης διαθέσεως, αλλά εκ των πραγμάτων.
Τι θα μπορούσε να βγει από αυτούς τους λίγους δεν ξέρω. Νομίζω ότι έχει χαθεί η δυνατότητα για γενικές λύσεις, που αφορούν μεγάλες συλλογικότητες (π.χ. έθνη). Δεν ξέρων αν υπήρξε καν. Αν και οι λύσεις που αφορούν μικρές συλλογικότητες (οικογένειες, παρέες) παραμένουν (;) εφικτές, και, εξαιτίας ιδιοσυγκρασίας και παιδείας, οι λύσεις αποτελούν συνήθως ζητούμενο, όταν πραγματεύομαι ένα πρόβλημα, υπάρχουν στιγμές, σαν κι αυτή που γέννησε το ποίημα, που νιώθω πως κάθε στάση και δράση δεν έχει να κάνει με λύσεις, απλά πλάθει το πρόσωπο, προσθαφαιρεί στην υπόσταση, μένει παρακαταθήκη για το μετά.
Καταλαβαίνεις τι εννοώ, όταν λέω μετά.
koino θρηνο how invitin..
Δημοσίευση σχολίου