.
Πάγια θέση μου είναι ότι για το χάλι της ελλαδικής κοινωνίας ευθυνόμαστε όλοι. Ίσως με διαφορετικό συντελεστή βαρύτητας ο καθένας, ανάλογα με το πόστο του και τις δυνάμεις του, πάντως όλοι.
Έτσι, ενώ την περασμένη Κυριακή το θέμα εδώ ήταν η αυθαιρεσία των εταιριών και του κράτους, σήμερα το θέμα είναι η αυθαιρεσία των ατόμων (πολίτες δεν τους λέω).
Υποστηρίζω ότι και οι δύο μορφές αυθαιρεσίας ζημιώνουν την κοινωνία και, μάλιστα, ότι αναπαράγουν και τρέφουν η μία την άλλη.
Το θέμα μας είναι η απεργία στον Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς (ΟΛΠ). Δηλώνω ότι δεν το έχω ξεψαχνίσει, κατά συνέπεια ό,τι γράφω το γράφω με επιφύλαξη. Όμως, η πείρα από απεργίες του είδους και η γνώση του ποιού του «συνδικαλιστικού» κινήματος είναι κάποιοι επικουρικοί δείκτες.
Θα πατήσω πάνω σε δύο δημοσιεύματα.
Ο Νίκος Μπαρδούνιας γράφει στην «Καθημερινή» ότι οι κινητοποιήσεις γίνονται για τις ακριβοπληρωμένες «πόστες» του λιμανιού. Πολλά ωραία μαθαίνουμε από αυτό το άρθρο, όπως ότι «το 2007 οι μέσες ετήσιες μεικτές αποδοχές ενός εργαζόμενου στο λιμάνι έφθαναν στις 65,9 χιλιάδες ευρώ» ή ότι πληρώνονται έξι εργάτες για να κάνουν τη δουλειά που σε άλλα ανταγωνιστικά λιμάνια την κάνουν τέσσερις ή ότι λόγω τέτοιων σπαταλών ο ΟΛΠ επιβαρύνεται με 12 εκατομμύρια ευρώ ετησίως.
Ο Αλέξης Παπαχελάς στην ίδια εφημερίδα γράφει ότι «η ζημιά που υφίσταται η χώρα με την υπόθεση της COSCO είναι μεγάλη, πολύ μεγάλη». Και αναλύει το γιατί.
Η ιδιοτέλεια δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο του κράτους και των πολυεθνικών. Έχουν και τα άτομα μεράδι και μπορούν εξίσου αποτελεσματικά να δημιουργούν προβλήματα στη λειτουργικότητα μιας κοινωνίας.
Γι’ αυτό επιμένω ότι το πρόβλημα δεν είναι ταξικό, ιδεολογικό. Είναι πρωτίστως πρόβλημα επιλογής τρόπου του βίου. Υπάρχει ο τρόπος της ιδιοτέλειας από τη μία και ο τρόπος της σχέσης, της κοινωνίας, από την άλλη.
Η ιδιοτέλεια των κρατικών λειτουργών ανοίγει διάπλατα και ανεξέλεγκτα τις πόρτες στην εταιρική ιδιοτέλεια.
Η εταιρική ιδιοτέλεια θεοποιεί το κέρδος, μετέρχεται κάθε μέσο και αδιαφορεί για τις συνέπειες. Έτσι προκύπτει ο Ασωπός. Έτσι προκύπτει η Χαλκιδική.
Η ατομική ή συνδικαλιστική ιδιοτέλεια παραλύει το λιμάνι του Πειραιά ή κλείνει με μπλόκα τις εθνικές οδούς, τορπιλίζει την οικονομία, καταδικάζει τη χώρα σε μαρασμό.
Οι ατομικές ιδιοτέλειες αθροιζόμενες ανεβάζουν ιδιοτελείς κυβερνήσεις οι οποίες ως ιδρυτική προϋπόθεση έχουν τη συνεργία με τις ατομικές και τις εταιρικές ιδιοτέλειες. Έλα, όμως, που οι ατομικές συχνά συγκρούονται με τις εταιρικές. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το κράτος που τις εξέθρεψε και τις δύο βρίσκεται εκτεθειμένο και αμήχανο. Γνωρίζοντας τη συνενοχή του δεν έχει το ηθικό σθένος να πάρει γενναίες αποφάσεις αποκατάστασης της ευρυθμίας.
Τελικά, συνήθως οι ιδιοτέλειες τα βρίσκουν μεταξύ τους, με τις κατάλληλες μικρορυθμίσεις.
Το ερώτημα είναι, τι γίνεται με τους άλλους. Με κείνους που δεν πληρώνονται πέντε χιλιάρικα το μήνα για να αράζουν στον καναπέ τους. Με κείνους που δεν μπλέχτηκαν στα κομματικά γρανάζια, δεν κούνησαν σημαιάκια, δεν έγλειψαν, δεν προσκύνησαν, δεν παρανόμησαν ούτε παρατύπησαν, αλλά ήταν και παραμένουν πολέμιοι της ιδιοτέλειας, θιασώτες της σχέσης, αμετανόητοι θεματοφύλακες ενός τρόπου του βίου που προτάσσει το «εμείς» αντί του «εγώ».
Πάγια θέση μου είναι ότι για το χάλι της ελλαδικής κοινωνίας ευθυνόμαστε όλοι. Ίσως με διαφορετικό συντελεστή βαρύτητας ο καθένας, ανάλογα με το πόστο του και τις δυνάμεις του, πάντως όλοι.
Έτσι, ενώ την περασμένη Κυριακή το θέμα εδώ ήταν η αυθαιρεσία των εταιριών και του κράτους, σήμερα το θέμα είναι η αυθαιρεσία των ατόμων (πολίτες δεν τους λέω).
Υποστηρίζω ότι και οι δύο μορφές αυθαιρεσίας ζημιώνουν την κοινωνία και, μάλιστα, ότι αναπαράγουν και τρέφουν η μία την άλλη.
Το θέμα μας είναι η απεργία στον Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς (ΟΛΠ). Δηλώνω ότι δεν το έχω ξεψαχνίσει, κατά συνέπεια ό,τι γράφω το γράφω με επιφύλαξη. Όμως, η πείρα από απεργίες του είδους και η γνώση του ποιού του «συνδικαλιστικού» κινήματος είναι κάποιοι επικουρικοί δείκτες.
Θα πατήσω πάνω σε δύο δημοσιεύματα.
Ο Νίκος Μπαρδούνιας γράφει στην «Καθημερινή» ότι οι κινητοποιήσεις γίνονται για τις ακριβοπληρωμένες «πόστες» του λιμανιού. Πολλά ωραία μαθαίνουμε από αυτό το άρθρο, όπως ότι «το 2007 οι μέσες ετήσιες μεικτές αποδοχές ενός εργαζόμενου στο λιμάνι έφθαναν στις 65,9 χιλιάδες ευρώ» ή ότι πληρώνονται έξι εργάτες για να κάνουν τη δουλειά που σε άλλα ανταγωνιστικά λιμάνια την κάνουν τέσσερις ή ότι λόγω τέτοιων σπαταλών ο ΟΛΠ επιβαρύνεται με 12 εκατομμύρια ευρώ ετησίως.
Ο Αλέξης Παπαχελάς στην ίδια εφημερίδα γράφει ότι «η ζημιά που υφίσταται η χώρα με την υπόθεση της COSCO είναι μεγάλη, πολύ μεγάλη». Και αναλύει το γιατί.
Η ιδιοτέλεια δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο του κράτους και των πολυεθνικών. Έχουν και τα άτομα μεράδι και μπορούν εξίσου αποτελεσματικά να δημιουργούν προβλήματα στη λειτουργικότητα μιας κοινωνίας.
Γι’ αυτό επιμένω ότι το πρόβλημα δεν είναι ταξικό, ιδεολογικό. Είναι πρωτίστως πρόβλημα επιλογής τρόπου του βίου. Υπάρχει ο τρόπος της ιδιοτέλειας από τη μία και ο τρόπος της σχέσης, της κοινωνίας, από την άλλη.
Η ιδιοτέλεια των κρατικών λειτουργών ανοίγει διάπλατα και ανεξέλεγκτα τις πόρτες στην εταιρική ιδιοτέλεια.
Η εταιρική ιδιοτέλεια θεοποιεί το κέρδος, μετέρχεται κάθε μέσο και αδιαφορεί για τις συνέπειες. Έτσι προκύπτει ο Ασωπός. Έτσι προκύπτει η Χαλκιδική.
Η ατομική ή συνδικαλιστική ιδιοτέλεια παραλύει το λιμάνι του Πειραιά ή κλείνει με μπλόκα τις εθνικές οδούς, τορπιλίζει την οικονομία, καταδικάζει τη χώρα σε μαρασμό.
Οι ατομικές ιδιοτέλειες αθροιζόμενες ανεβάζουν ιδιοτελείς κυβερνήσεις οι οποίες ως ιδρυτική προϋπόθεση έχουν τη συνεργία με τις ατομικές και τις εταιρικές ιδιοτέλειες. Έλα, όμως, που οι ατομικές συχνά συγκρούονται με τις εταιρικές. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το κράτος που τις εξέθρεψε και τις δύο βρίσκεται εκτεθειμένο και αμήχανο. Γνωρίζοντας τη συνενοχή του δεν έχει το ηθικό σθένος να πάρει γενναίες αποφάσεις αποκατάστασης της ευρυθμίας.
Τελικά, συνήθως οι ιδιοτέλειες τα βρίσκουν μεταξύ τους, με τις κατάλληλες μικρορυθμίσεις.
Το ερώτημα είναι, τι γίνεται με τους άλλους. Με κείνους που δεν πληρώνονται πέντε χιλιάρικα το μήνα για να αράζουν στον καναπέ τους. Με κείνους που δεν μπλέχτηκαν στα κομματικά γρανάζια, δεν κούνησαν σημαιάκια, δεν έγλειψαν, δεν προσκύνησαν, δεν παρανόμησαν ούτε παρατύπησαν, αλλά ήταν και παραμένουν πολέμιοι της ιδιοτέλειας, θιασώτες της σχέσης, αμετανόητοι θεματοφύλακες ενός τρόπου του βίου που προτάσσει το «εμείς» αντί του «εγώ».
Ρομπέν
2 σχόλια:
Πρέπει λοιπόν, οι "ανιδιοτελείς" (χάριν συντομίας) να αγωνιστούμε όσο είμαστε ακόμα πλειοψηφία. Το κακό είναι, ότι, αν τελικά γίνουμε μειοψηφία, το σύστημα θα καταρεύσει λόγω μη βιωσιμότητας. Εκεί κολλάει και αυτό που έχει πει και ο Γιανναράς της Καθημερινής ότι δηλαδή αυτό μπορεί μόνο να μεταφραστεί ως απώλεια εδάφους... Τότε, θα είναι αργά.
Δεν ξέρω αν οι ανιδιοτελείς είναι πλειοψηφία πια.
Πάντως αυτό που συμβαίνει γύρω μας μοιάζει με κατάρρευση.
Άρα...
Δημοσίευση σχολίου