.
Εκτιμήσεις για 40.000 έως 50.000 νεκρούς στην Αϊτή από το φονικό σεισμό που έπληξε τη χώρα την περασμένη Τρίτη κάνει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας.
Φόβους ότι ο απολογισμός των νεκρών από το σεισμό μπορεί να φθάσει τις 200.000 εξέφρασε ο υπουργός Εσωτερικών της Αϊτής.
Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι μέχρι πριν από λίγες μέρες ήταν. Και μέσα σε μια στιγμή έπαψαν να είναι. Πέρασαν από το είναι στο μηδέν.
Αυτό είναι το ανθρώπινο δράμα: η δαμόκλειος σπάθη. Η προσωρινότητα ως βεβαιότητα.
Το άλογο ον, εξίσου προσωρινό, δεν έχει επίγνωση της προσωρινότητας, γι’ αυτό δεν βιώνει δράμα. Το έλλογο έχει επίγνωση – αυτή είναι το δράμα του.
Στον φυσικό κόσμο καθεμία στιγμή φέρει τη δυναμική της ακύρωσης του είναι. Καθεμία στιγμή είναι μια αναμέτρηση του είναι με το μηδέν.
Ως αναμονή της βέβαιης ακύρωσης του είναι, η ζήση φαίνεται να μην έχει κανένα νόημα.
Νόημα αναζητείται είτε στη Μεταφυσική, δηλαδή στο ενδεχόμενο να μην ακυρώνεται τελικά το είναι, αλλά να διαιωνίζεται, είτε στη λήθη του επερχόμενου μηδενός.
Η λήθη είναι ένας τρόπος να περνά πιο ανώδυνα ο χρόνος. Όμως αυτή η ανώδυνη ροή μπορεί στο τέλος να αποδειχτεί σπατάλη.
Η έλλογη ύπαρξη ασφυκτιά εγκλωβισμένη στα όρια του χώρου και του χρόνου. Αποζητά το άπειρο, την κατασφάλιση της συνέχισης του είναι, την ελευθερία.
Το μηδέν είναι αχώρητο στη νόηση. Ο νους δεν χωράει τον αποχωρισμό. Το μόνο που κατορθώνει, με τον καιρό, είναι να αποστασιοποιείται από το γεγονός ή την ιδέα του αποχωρισμού.
Στη λήθη ο χρόνος δεν είναι αυτός που πέρασε ούτε αυτός που περνά ούτε αυτός που αντίστροφα μετρά ως το μηδέν. Είναι ο χρόνος της άρνησης του μηδενός, δηλαδή άπειρος.
Αυτή η τακτοποίηση θα ήταν αρκετά βολική, αν η λήθη ήταν άληκτη.
Εκτιμήσεις για 40.000 έως 50.000 νεκρούς στην Αϊτή από το φονικό σεισμό που έπληξε τη χώρα την περασμένη Τρίτη κάνει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας.
Φόβους ότι ο απολογισμός των νεκρών από το σεισμό μπορεί να φθάσει τις 200.000 εξέφρασε ο υπουργός Εσωτερικών της Αϊτής.
Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι μέχρι πριν από λίγες μέρες ήταν. Και μέσα σε μια στιγμή έπαψαν να είναι. Πέρασαν από το είναι στο μηδέν.
Αυτό είναι το ανθρώπινο δράμα: η δαμόκλειος σπάθη. Η προσωρινότητα ως βεβαιότητα.
Το άλογο ον, εξίσου προσωρινό, δεν έχει επίγνωση της προσωρινότητας, γι’ αυτό δεν βιώνει δράμα. Το έλλογο έχει επίγνωση – αυτή είναι το δράμα του.
Στον φυσικό κόσμο καθεμία στιγμή φέρει τη δυναμική της ακύρωσης του είναι. Καθεμία στιγμή είναι μια αναμέτρηση του είναι με το μηδέν.
Ως αναμονή της βέβαιης ακύρωσης του είναι, η ζήση φαίνεται να μην έχει κανένα νόημα.
Νόημα αναζητείται είτε στη Μεταφυσική, δηλαδή στο ενδεχόμενο να μην ακυρώνεται τελικά το είναι, αλλά να διαιωνίζεται, είτε στη λήθη του επερχόμενου μηδενός.
Η λήθη είναι ένας τρόπος να περνά πιο ανώδυνα ο χρόνος. Όμως αυτή η ανώδυνη ροή μπορεί στο τέλος να αποδειχτεί σπατάλη.
Η έλλογη ύπαρξη ασφυκτιά εγκλωβισμένη στα όρια του χώρου και του χρόνου. Αποζητά το άπειρο, την κατασφάλιση της συνέχισης του είναι, την ελευθερία.
Το μηδέν είναι αχώρητο στη νόηση. Ο νους δεν χωράει τον αποχωρισμό. Το μόνο που κατορθώνει, με τον καιρό, είναι να αποστασιοποιείται από το γεγονός ή την ιδέα του αποχωρισμού.
Στη λήθη ο χρόνος δεν είναι αυτός που πέρασε ούτε αυτός που περνά ούτε αυτός που αντίστροφα μετρά ως το μηδέν. Είναι ο χρόνος της άρνησης του μηδενός, δηλαδή άπειρος.
Αυτή η τακτοποίηση θα ήταν αρκετά βολική, αν η λήθη ήταν άληκτη.
Ρομπέν
2 σχόλια:
Καημένη Αιτή.
Ενδιαφέρον το κείμενο, και, συμφωνώ.
Αν και δεν κατάλαβα τις προτάσεις πριν τις δύο τελευταίες τελείες.
Α, έχεις δίκιο η διατύπωση της τελευταίας πρότασης ήταν προβληματική. Την άλλαξα.
Η προτελευταία πρόταση σημαίνει ότι, αν ξεχάσεις τον θάνατο, δηλαδή το μηδέν, τότε μένεις με την εντύπωση ότι θα ζεις για πάντα, άρα ο χρόνος άπειρος.
Η τελευταία πρόταση σημαίνει ότι η λήθη δεν είναι λύση, γιατί κάποτε λήγει. (Κάποτε ξυπνάς και τότε η δυνατότητα να διαχειριστείς τα "νέα" δεδομένα είναι αντιστρόφως ανάλογη προς τον χρόνο που ήσουν σε λήθαργο).
Δημοσίευση σχολίου