Δυστυχώς επτωχεύσαμεν

.

Επτώχευσαν οι έννοιες, οι σκοποί, η ίδια η ύπαρξη. Χάθηκε το βάθος.

Το Πρόσωπο έχασε το βάθος της ιδιαιτερότητας, της γεμάτης εκπλήξεις ετερότητας. Περιορίστηκε σε εξωτερικές επιφάνειες, τη μορφική (εξωτερική εμφάνιση) και την οικονομική.

Η πολιτική χρεοκόπησε. Εγκατέλειψε τον φυσικό ρόλο της, να υπηρετεί τους πολίτες και την πόλη, και κατάντησε δούλος των ιδιωτών και της ιδιωτείας.

Η γλώσσα αποκόπηκε από τις ρίζες της, συρρικνώθηκε, μαραίνεται. Μαζί της συρρικνώθηκαν οι ορίζοντες της σκέψης και του αντιληπτού κόσμου.

Η παιδεία αρνήθηκε την κύρια λειτουργία της, τη μόρφωση, δηλαδή την απόδοση μορφής (μορφικού βάθους), τη διάπλαση, και εκφυλίζεται σε απρόσωπο και μηχανικό σύστημα παροχής πληροφορίας.

Ο χρόνος ακρωτηριάστηκε, έχασε το παρελθόν και το μέλλον, του απέμεινε μόνο το παρόν. Από διπλής κατεύθυνσης απειρία έγινε άνευ κατεύθυνσης μηδέν. Ο μεν ακρωτηριασμός του παρελθόντος σήμανε την απώλεια γνώσης και σοφίας, ο δε ακρωτηριασμός του μέλλοντος σήμανε την απώλεια σύνεσης και ελπίδας.

Το νόημα του βίου φτώχυνε δραματικά. Αφού η προοπτική ελευθερίας από κάθε περιορισμό χώρου, χρόνου και φθοράς αφορίστηκε μετά βδελυγμίας, πλέον το νόημα αναζητά περιεχόμενο στην καταναλωτική ευχέρεια και στην επιδίωξη μιας χαζοχαρούμενης ευδιαθεσίας που συνοψίζεται και εξαντλείται στο εθελότυφλο πρόταγμα «να περνάμε καλά» (εδώ και τώρα, εννοείται).

Το πρόβλημα είναι ότι στο απωλεσθέν βάθος των πραγμάτων εντοπιζόταν η όποια ουσία. Σε κείνο το βάθος συναντιόντουσαν πρόσωπα, θεσμοί και λειτουργίες και συμπλέκονταν σε μηχανισμό αναζήτησης και κοινωνίας της αλήθειας, του νοήματος και του κάλλους. Στην πραγματικότητα του βάθους η πολιτική χρησιμοποιεί τη γλώσσα για να σημάνει το αληθές και την παιδεία για να μορφώσει το Πρόσωπο, ώστε η Πόλις να επιδιώξει τη μεγιστοποίηση του νοήματος, δηλαδή την απόλυτη ελευθερία.

Η αφαίρεση του βάθους άφησε ως υπόλοιπο ασύνδετες σημαδούρες επιπλέουσες στον ωκεανό της ματαιότητας. Οι πάντες και τα πάντα σπινάρουν στο νερό, χωρίς συμπλοκή στα γρανάζια του μηχανισμού παραγωγής έργου. Η πολιτική καταργεί τη γλώσσα και χρησιμοποιεί την παιδεία για να ισοπεδώσει το Πρόσωπο, ώστε η άβουλη Πόλις να χειραγωγηθεί στον μηδενισμό του νοήματος, δηλαδή στην απόλυτη υποδούλωση.

Τα ορατά συμπτώματα είναι κατηγορηματικοί δείκτες της πτώχευσης. Σχεδόν τίποτα δεν λειτουργεί, σχεδόν τίποτα δεν παράγεται, σχεδόν κανείς δεν μπορεί να συνεννοηθεί με κάποιον άλλον, σχεδόν πουθενά δεν εντοπίζεται παρηγορία νοήματος.

Εφόσον γεννήτορας της οικονομίας είναι η Πόλις και γεννήτορας της Πόλεως το Πρόσωπο και εφόσον ο γεννήτορας και ο προγεννήτορας έχουν πτωχεύσει, δεν είναι διόλου αξιοπερίεργη η χρεοκοπία και της οικονομίας. Επιπλέον, στον βαθμό που η οικονομική πτώχευση αντιμετωπίζεται σαν ανεξάρτητο γεγονός, και όχι ως παράγωγο ανιουσών πτωχεύσεων, δεν έχει καμία, μα καμία, ελπίδα αληθινής ανάσχεσης.

Αυτό που είσαι εσύ, αυτό γίνονται και τα παιδιά σου. Δεν δικαιούσαι ν’ απαρνηθείς το παιδί σου επειδή έχει τα κουσούρια σου. Οφείλεις να το αγκαλιάσεις, είναι δικό σου, κομμάτι του εαυτού σου, εσύ το γέννησες.

Ας αγκαλιάσουμε τη χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας. Ίσως, αν βρούμε το θάρρος να βιώσουμε τη σκληρή πραγματικότητα, χωρίς άλλες αναβολές και υποθηκεύσεις του μέλλοντος, να συνειδητοποιήσουμε πόσο εύθραυστη κι εφήμερη είναι η επιφάνεια και ν’ αναζητήσουμε το βάθος.

Ρομπέν

.