Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

Ο κόσμος έχει σαλέψει

.
Ο κόσμος έχει σαλέψει.
Οδηγείς στην περιφερειακό, νύχτα, στη μεσαία λωρίδα, και στην αριστερή, την ταχείας κυκλοφορίας, τρέχει παρανοϊκός. Προς την αντίθετη κατεύθυνση! Σχεδόν κατά πάνω σου! Περνάει από δίπλα σου και ευχαριστείς τον Θεό που είσαι ακόμα σε θέση να τον ευχαριστείς. Κοιτάς στον καθρέφτη και βλέπεις τους οδηγούς που ακολουθούν να κάνουν επείγοντες ελιγμούς και τρελά οχτάρια, στην προσπάθεια να σωθούν από τον καμικάζι.

Ο κόσμος έχει σαλέψει.
Η εγκληματικότητα είναι στα κόκκινα. Το σκέφτεσαι να βγεις απ’ το σπίτι σου – είναι πια πολύ πιθανό να γυρίσεις και να το βρεις άδειο. Δεν ξέρεις πού πρέπει να παρκάρεις το αυτοκίνητό σου για να μην το βρεις ανοιγμένο. Περπατάς στον δρόμο και φοβάσαι τη σκιά σου – όλοι έχουν να διηγηθούν ένα περιστατικό ληστείας ή κακοποίησης, όλοι εκτός από σένα, άρα είναι η σειρά σου, το νιώθεις.

Ο κόσμος έχει σαλέψει.
Εκκολαπτόμενα τσογλανίδια βάλλουν πέτρες εναντίον καταστημάτων. Χωρίς Δεκεμβριανά και εξεγέρσεις. Έτσι, για πλάκα. Παίρνουν θέση απέναντι κι αρχίζουν να ρίχνουν στις βιτρίνες, ξεσπώντας σε γέλια. Χωρίς σκοπό. Χωρίς αίτημα. Απλά, για να περνάει η ώρα. Όπως παλιά παίζαμε αμπάριζα ή μασουλάγαμε πασατέμπο.

Ο κόσμος έχει σαλέψει.
Έχουμε γίνει βρικόλακες που τρέφονται με δανεικά. Έχουμε πειστεί ότι ο μεγαλύτερος τρόμος μας πρέπει να είναι το ενδεχόμενο παύσης του δανεισμού από ξένα ταμεία. Δεν αναρωτιόμαστε πώς θα πληρώσουμε τα νέα δάνεια (αν τα πάρουμε), αθροιζόμενα στα παλιά. Δεν μας περνάει από το μυαλό ότι λύσεις είναι δυνατόν να αναζητηθούν όχι μόνο στην εξάντληση των δυνατοτήτων ενός τρόπου, αλλά και στην αλλαγή του (αποδεδειγμένα ολέθριου) τρόπου.

Ο κόσμος έχει σαλέψει.
Στα δεινά του ατομικισμού και της ιδιοτέλειας απαντάμε με διαιώνιση του ατομικισμού και της ιδιοτέλειας. Καθείς κι ο εαυτούλης του. Στο κοινωνικό συνειδητό μόνη οντότητα έχει απομείνει το άτομο. Η συλλογική αμβλύνοια αγνοεί παντελώς το αόρατο διαρθρωτικό πλέγμα σχέσεων, ισορροπιών, δυναμικών, που δέχεται τις δονήσεις από όλα τα άτομα και επιστρέφει σ’ αυτά τη διαμορφούμενη συνισταμένη.

Όσο και αν προσπαθήσει, ο πανάθλιος εαυτούλης δεν θα είναι ποτέ διασφαλισμένος, επαρκώς οχυρωμένος, άτρωτος. Υπάρχουν εκεί έξω καμικάζι, που οδηγούν κόντρα στο ρεύμα. Η σύγκρουση θα είναι σφοδρή.

Ρομπέν

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ, Ρομπέν, για το blog σου.

Ρομπέν είπε...

Ευχαριστώ για την επίσκεψη.