Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

Finis Graeciae

.
Σε ένα σχόλιο στην ανάρτηση Dead men walking (8/10/2009) είχα αμφισβητήσει την καταλληλότητα τεσσάρων παλαιών Πασόκων για τους θώκους στους οποίους τοποθετήθηκαν (τρεις υπουργοί και μία υφυπουργός). Από αυτούς, η Γκερέκου έχει ήδη αυτοακυρωθεί, η Ξενογιαννακοπούλου γίνεται στόχος δημοσιευμάτων με θέμα την ολιγωρία της σε ένα κρισιμότατο χαρτοφυλάκιο και η Διαμαντοπούλου με τα εσχάτως αναγγελθέντα για την παιδεία έδωσε δείγμα γραφής ενδεικτικό των προτεραιοτήτων της: προέχουν οι σουβλατζήδες. Ο Βενιζέλος είναι αρκετά ευφυής ώστε να μην εκτίθεται εύκολα. Αυτουνού τα κατορθώματα αναδρομικά θα τα μάθουμε. Ως τώρα, δηλαδή, ο σκεπτικισμός μου δικαιώνεται κατά 75%. Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Ο Χρήστος Γιανναράς επεσήμανε πρόσφατα, ομιλητής σε μια εκδήλωση, πως η στοιχειώδης λογική υπαγορεύει ότι είναι αδύνατο να προέλθει λύση σε ένα πρόβλημα από κείνους ακριβώς που το δημιούργησαν. Αλλά ποιος τη χέζει και τη λογική. Σωστό.

Εννοείται ότι μιλάμε για ένα πρόβλημα φαυλότητας και όχι για πρόβλημα εκ παραδρομής, του τύπου: συγνώμη, σκόνταψα, σας λέρωσα, να σας καθαρίσω. Σε προβλήματα εκ παραδρομής δεν αποκλείεται ο γεννήσας το πρόβλημα να δώσει και τη λύση του.

Η εκδήλωση είχε τίτλο «Είμαστε σε κρίση. Έχουμε ελπίδα;». Εκτός από τον Γιανναρά συμμετείχαν άλλοι τρεις εισηγητές, τα ονόματα δεν έχουν σημασία. Το ακροατήριο αριθμούσε γύρω στα 800 άτομα, τα περισσότερα φοιτητές. Με τη χώρα στο χείλος του γκρεμού θα ανέμενε κανείς να ακούσει από επιφανείς διανοούμενους, αν όχι λύσεις, τουλάχιστον γνήσιο προβληματισμό.

Δυστυχώς, πλην Γιανναρά, οι άλλοι τρεις εισηγητές εμφανίστηκαν εκεί για να υψώσουν τη σημαία του κομματικού ή ιδεολογικού χώρου στον οποίο ανήκουν. Ο αριστερός, ο νεοφιλελεύθερος και ο Πασόκος. Ο πρώτος πρότεινε αναδιαπραγμάτευση του χρέους, ο δεύτερος δραστική περικοπή του δημόσιου τομέα και ο τρίτος τίποτα. Στη συνέχεια ανάλωσαν πολύ χρόνο σε διαπροσωπικές και διακομματικές ίντριγκες. Εμείς αυτό κι εσείς εκείνο και σου ’πα και μου ’πες και του κώλου τα εννιάμερα.

Το παιχνίδι ήταν στημένο. Το ακροατήριο, κατά πλειοψηφία, αποτελείτο από κλάκες χαύνων φοιτητών σε εντεταλμένη αποστολή αυτοματικής επιδοκιμασίας κάθε ατάκας (ενίοτε και μπούρδας) που εκστόμιζε ο «ημέτερος» ινστρούχτορας.

Το συμπέρασμα βαθιά οδυνηρό. Είμαστε σε κρίση. Προφανώς. Έχουμε ελπίδα; Με τέτοια αποβλακωμένη, εξαγορασμένη νεολαία, προφανώς όχι.

Έμεινε ο Γιανναράς να μονολογεί (φαντάζομαι) άφωνα: “Finis Graeciae”.

Ρομπέν

2 σχόλια:

E[BLOG]HMENOΣ (a.k.a kaliteros) είπε...

Ρομπέν καλησπέρα, μπορείς να μου πεις σε παρακαλώ γιατί πας και παρακολουθείς τέτοιες εκδηλώσεις. Σε παρακαλώ πολύ να μου πεις γιατί χρόνια τώρα ψάχνω απεγνωσμένα ένα κίνητρο για να πάω, αλλά δε βρίσκω.
Το πιθανότερο είναι να σηκωθώ από την καρέκλα μου και να αρχίσω τα μπινελίκια σε τύπους σαν αυτούς τους 3 που περιέγραψες στην ανάρτησή σου.
ΤΟ 75% ήταν τυχαία...μικρό ποσοστό. Από εσένα περιμένω 100%. Στην ουσία 100% μέσα έπεσες καθώς όπως είπες το Βενιζέλο τον προστατεύει η ευφυία του.

Ρομπέν είπε...

Για έναν και μόνο λόγο πήγα, Καλύτερε. Τον Χρήστο Γιανναρά.