.
Είναι γεγονός, και είναι ανθρώπινο, ότι πολλές φορές λαμβάνουμε αποφάσεις ή κρίνουμε καταστάσεις με βάση κυρίως το συναίσθημα ή αποκλειστικά το συναίσθημα. Αυτό σπάνια βγαίνει σε καλό, αλλά είναι επιτρεπτό, όταν πρόκειται για προσωπικές αποφάσεις ή κρίσεις. Δημοκρατία έχουμε και ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει για τον εαυτό του και επιλογές που δεν είναι οι καλύτερες.
Το πράγμα αλλάζει όταν συζητάμε για επιλογές που γίνονται από θεσμούς και εξουσίες. Οφείλουν, τότε, οι ιθύνοντες να επικαλούνται όχι το συναίσθημα πρωτίστως, αλλά πιο στέρεα κριτήρια, λόγου χάριν αρχές, αξίες, τη λογική, τα μακροπρόθεσμα οφέλη.
Αντίστοιχα, ο πολιτικός λόγος που επικαλείται το συναίσθημα και απευθύνεται στο συναίσθημα είναι φτωχός, αν όχι κενός. Ακόμα χειρότερα, είναι χυδαίος, προσβλητικός. Προϋποθέτει ένα ακροατήριο άλογων και ανήθικων χαύνων, παντελώς στερούμενων κριτικής ικανότητας και στοιχειώδους συστήματος αρχών, ευκόλως χειραγωγούμενων με φτηνά τεχνάσματα συναισθηματικής φόρτισης, ίδια με αυτά που χρησιμοποιούνται σε σενάρια άθλιων βραζιλιάνικων σίριαλ.
Φτωχός, φτωχότατος ο πολιτικός λόγος. Ανάλογα φτωχός και ο πολιτικός άντρας που τον εκφέρει. Φτωχός σε ήθος, σε κρίση και σε όραμα.
Φτωχός σε ήθος, γιατί επιλέγει τον δρόμο της χειραγώγησης προς εξυπηρέτηση του πολιτικού ή του ατομικού συμφέροντος.
Φτωχός σε κρίση, γιατί δεν αντιλαμβάνεται ότι, με αυτήν την τακτική, μακροπρόθεσμα θα είναι και ο ίδιος χαμένος.
Φτωχός σε όραμα, γιατί δεν διανοήθηκε ποτέ να δοκιμάσει το διαφορετικό, την έκπληξη, τον δρόμο της γνησιότητας, της ουσίας.
«Η Κυβέρνηση δεν μας άφησε να χαρούμε την μεταφορά των υπηρεσιών του Δ.Θ. στο Νέο μας Δημαρχείο», ξεκινάει το διάγγελμά του ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος. Αυτό είναι το μείζον πρόβλημα τώρα, ότι η κυβέρνηση δεν τους άφησε να χαρούν το καινούριο τους παιχνίδι. Εν τοιαύτη περιπτώση, ας φωνάξουν κι αυτοί τον μπαμπά τους, να κάνει ντα την κυβέρνηση, που είναι τόσο κακιά.
Στη συνέχεια ο δήμαρχος κάνει έναν λεπτομερή, δακρύβρεχτο, τύπου Κονσουέλας, απολογισμό των δεινών που θα βρουν τις υπηρεσίες και τον λαό της Θεσσαλονίκης, αν ο Δήμος Θεσσαλονίκης αναγκαστεί σε στάση πληρωμών. Οι εργαζόμενοι στον Δήμο, οι άστεγοι, οι χήρες και τα ορφανά, οι ασθενείς με Αλτσχάιμερ και, τέλος πάντων, όλοι όσοι με κάποιον τρόπο εξαρτώνται από Δημοτικές Επιχειρήσεις ή από Δημοτικά Κέντρα ή Ιδρύματα θα πληγούν.
Και φταίει η κυβέρνηση γι’ αυτό. Και καλεί ο δήμαρχος τον πρωθυπουργό και τους αρχηγούς όλων τον κομμάτων να πάρουν θέση στο πρόβλημα.
Και δεν λέει κουβέντα ο δήμαρχος για το κεντρικό και ουσιώδες.
Το κεντρικό και ουσιώδες δεν είναι το αν υπάρχει πολιτική σκοπιμότητα πίσω από μια νόμιμη αντίδραση της κυβέρνησης απέναντι σε μια κατάσταση προφανούς φαυλότητας.
Το κεντρικό και ουσιώδες δεν είναι αν και αλλού στη χώρα μας, σχεδόν παντού στη χώρα μας, στον κόσμο μας, επίσης επικρατεί φαυλότητα, η οποία συχνότατα μένει ατιμώρητη.
Το κεντρικό και ουσιώδες, στο οποίο οφείλετε οπωσδήποτε να απαντήσετε, κ. Παπαγεωργόπουλε, και για το οποίο είστε υπόλογος, όσο και αν προσπαθείτε να αποσείσετε τις ευθύνες σας, είναι η φαυλότητα στον Δήμο Θεσσαλονίκης.
Πρώτον, γιατί να είναι χρεωμένος ο Δήμος;
Δεύτερον, πού χάθηκαν 33 εκατομμύρια ευρώ, πώς και γιατί επετράπη να χαθούν, γιατί δεν μαθαίνουμε εδώ και τώρα με κάθε λεπτομέρεια τι συνέβη; Ακόμα και αν εσείς δεν βάλατε στην τσέπη ούτε ένα ευρώ, ακόμα και αν στα δώδεκα χρόνια δεν πήρατε χαμπάρι τις διαρροές εκατομμυρίων, εξακολουθείτε να είστε υπεύθυνος. Σαφώς μέσα στην κοινωνία που ζούμε υπάρχει πλήθος άλλων υπευθύνων για πλήθος άλλων υποθέσεων. Αλλά δεν είναι τακτική να κρύβεστε μέσα στο πλήθος.
Αυτή η φτώχια, αυτή η πολιτική χρεοκοπία είναι πολύ πιο οδυνηρή και πολύ πιο τρομαχτική από οποιαδήποτε ατασθαλία, οποιοδήποτε σκάνδαλο. Γιατί ακυρώνει την προοπτική, πνίγει την ελπίδα, ορθώνει αδιέξοδο.
Είναι γεγονός, και είναι ανθρώπινο, ότι πολλές φορές λαμβάνουμε αποφάσεις ή κρίνουμε καταστάσεις με βάση κυρίως το συναίσθημα ή αποκλειστικά το συναίσθημα. Αυτό σπάνια βγαίνει σε καλό, αλλά είναι επιτρεπτό, όταν πρόκειται για προσωπικές αποφάσεις ή κρίσεις. Δημοκρατία έχουμε και ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει για τον εαυτό του και επιλογές που δεν είναι οι καλύτερες.
Το πράγμα αλλάζει όταν συζητάμε για επιλογές που γίνονται από θεσμούς και εξουσίες. Οφείλουν, τότε, οι ιθύνοντες να επικαλούνται όχι το συναίσθημα πρωτίστως, αλλά πιο στέρεα κριτήρια, λόγου χάριν αρχές, αξίες, τη λογική, τα μακροπρόθεσμα οφέλη.
Αντίστοιχα, ο πολιτικός λόγος που επικαλείται το συναίσθημα και απευθύνεται στο συναίσθημα είναι φτωχός, αν όχι κενός. Ακόμα χειρότερα, είναι χυδαίος, προσβλητικός. Προϋποθέτει ένα ακροατήριο άλογων και ανήθικων χαύνων, παντελώς στερούμενων κριτικής ικανότητας και στοιχειώδους συστήματος αρχών, ευκόλως χειραγωγούμενων με φτηνά τεχνάσματα συναισθηματικής φόρτισης, ίδια με αυτά που χρησιμοποιούνται σε σενάρια άθλιων βραζιλιάνικων σίριαλ.
Φτωχός, φτωχότατος ο πολιτικός λόγος. Ανάλογα φτωχός και ο πολιτικός άντρας που τον εκφέρει. Φτωχός σε ήθος, σε κρίση και σε όραμα.
Φτωχός σε ήθος, γιατί επιλέγει τον δρόμο της χειραγώγησης προς εξυπηρέτηση του πολιτικού ή του ατομικού συμφέροντος.
Φτωχός σε κρίση, γιατί δεν αντιλαμβάνεται ότι, με αυτήν την τακτική, μακροπρόθεσμα θα είναι και ο ίδιος χαμένος.
Φτωχός σε όραμα, γιατί δεν διανοήθηκε ποτέ να δοκιμάσει το διαφορετικό, την έκπληξη, τον δρόμο της γνησιότητας, της ουσίας.
«Η Κυβέρνηση δεν μας άφησε να χαρούμε την μεταφορά των υπηρεσιών του Δ.Θ. στο Νέο μας Δημαρχείο», ξεκινάει το διάγγελμά του ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος. Αυτό είναι το μείζον πρόβλημα τώρα, ότι η κυβέρνηση δεν τους άφησε να χαρούν το καινούριο τους παιχνίδι. Εν τοιαύτη περιπτώση, ας φωνάξουν κι αυτοί τον μπαμπά τους, να κάνει ντα την κυβέρνηση, που είναι τόσο κακιά.
Στη συνέχεια ο δήμαρχος κάνει έναν λεπτομερή, δακρύβρεχτο, τύπου Κονσουέλας, απολογισμό των δεινών που θα βρουν τις υπηρεσίες και τον λαό της Θεσσαλονίκης, αν ο Δήμος Θεσσαλονίκης αναγκαστεί σε στάση πληρωμών. Οι εργαζόμενοι στον Δήμο, οι άστεγοι, οι χήρες και τα ορφανά, οι ασθενείς με Αλτσχάιμερ και, τέλος πάντων, όλοι όσοι με κάποιον τρόπο εξαρτώνται από Δημοτικές Επιχειρήσεις ή από Δημοτικά Κέντρα ή Ιδρύματα θα πληγούν.
Και φταίει η κυβέρνηση γι’ αυτό. Και καλεί ο δήμαρχος τον πρωθυπουργό και τους αρχηγούς όλων τον κομμάτων να πάρουν θέση στο πρόβλημα.
Και δεν λέει κουβέντα ο δήμαρχος για το κεντρικό και ουσιώδες.
Το κεντρικό και ουσιώδες δεν είναι το αν υπάρχει πολιτική σκοπιμότητα πίσω από μια νόμιμη αντίδραση της κυβέρνησης απέναντι σε μια κατάσταση προφανούς φαυλότητας.
Το κεντρικό και ουσιώδες δεν είναι αν και αλλού στη χώρα μας, σχεδόν παντού στη χώρα μας, στον κόσμο μας, επίσης επικρατεί φαυλότητα, η οποία συχνότατα μένει ατιμώρητη.
Το κεντρικό και ουσιώδες, στο οποίο οφείλετε οπωσδήποτε να απαντήσετε, κ. Παπαγεωργόπουλε, και για το οποίο είστε υπόλογος, όσο και αν προσπαθείτε να αποσείσετε τις ευθύνες σας, είναι η φαυλότητα στον Δήμο Θεσσαλονίκης.
Πρώτον, γιατί να είναι χρεωμένος ο Δήμος;
Δεύτερον, πού χάθηκαν 33 εκατομμύρια ευρώ, πώς και γιατί επετράπη να χαθούν, γιατί δεν μαθαίνουμε εδώ και τώρα με κάθε λεπτομέρεια τι συνέβη; Ακόμα και αν εσείς δεν βάλατε στην τσέπη ούτε ένα ευρώ, ακόμα και αν στα δώδεκα χρόνια δεν πήρατε χαμπάρι τις διαρροές εκατομμυρίων, εξακολουθείτε να είστε υπεύθυνος. Σαφώς μέσα στην κοινωνία που ζούμε υπάρχει πλήθος άλλων υπευθύνων για πλήθος άλλων υποθέσεων. Αλλά δεν είναι τακτική να κρύβεστε μέσα στο πλήθος.
Αυτή η φτώχια, αυτή η πολιτική χρεοκοπία είναι πολύ πιο οδυνηρή και πολύ πιο τρομαχτική από οποιαδήποτε ατασθαλία, οποιοδήποτε σκάνδαλο. Γιατί ακυρώνει την προοπτική, πνίγει την ελπίδα, ορθώνει αδιέξοδο.
Ρομπέν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου