Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Η λύση

.
Την περασμένη Κυριακή υπεγράφη στη Βουλή το κατάπτυστο Μνημόνιο ΙΙ. Το γεγονός αυτό επηρεάζει την προοπτική της χώρας μας, του λαού μας, γιατί θέτει ένα πλαίσιο. Αλλά δεν την ορίζει μονομερώς και πλήρως. Νομίζω ότι η πιο σημαντική παράμετρος της προοπτικής μας είναι η στάση που εμείς θα τηρήσουμε απέναντι στο νέο αυτό πλαίσιο. Αν αυτό ισχύει, τότε το πιο ανησυχητικό γεγονός της περασμένης Κυριακής δεν είναι οι υπογραφές της προδοσίας, αλλά το ότι, την ίδια ώρα, ήταν περισσότεροι αυτοί που μέσα στα γήπεδα φώναζαν για την ομάδα τους από εκείνους που έξω στους δρόμους φώναζαν για την πατρίδα τους.

Παρατηρείται γύρω μας χαύνωση, παραίτηση. Αν προσπαθήσεις να κεντρίσεις κάποιον, μπας και ξυπνήσει, έχει έτοιμη την απάντηση: «Και τι να κάνω; Τι μπορώ εγώ να κάνω;». Πολύ σωστά. Τίποτα. Τίποτα δεν μπορείς να κάνεις. Στο χάλι που είσαι, στο σκοτάδι που βρίσκεσαι, τίποτα. Άρα, ανάγκη να πάμε σε άλλο ερώτημα: «Ποιος πρέπει να γίνεις;». Αφού από αυτό που είσαι δεν προκύπτει κάτι που μπορείς να κάνεις, ίσως πρέπει να γίνεις κάποιος άλλος. Κάποιος με ενημέρωση και γνώση. Κάποιος με γλώσσα, ιστορία, αξίες και όραμα. Κάποιος με σκέψη, κρίση, ψυχή και αποφασιστικότητα. Και όταν γίνεις αυτός, τότε θα έχει νόημα να θέσεις το ερώτημα: «Τι μπορώ εγώ να κάνω;». Ωστόσο, δεν θα χρειαστεί καν. Γιατί θα ξέρεις ήδη. Όπως ήξεραν και έπραξαν οι στρατιές των προγόνων σου που ύφαναν την ένδοξη ιστορία αυτού του τόπου. Σήμερα τους ονομάζουμε ήρωες. Όχι γιατί έξαφνα κάθισαν και αναρωτήθηκαν τι μπορούσαν να κάνουν και κατάφεραν να το βρουν. Αλλά γιατί ήσαν αυτοί που έπρεπε να είναι, ώστε να μη χρειάζεται να αναρωτιούνται, αλλά ανά πάσα στιγμή να ξέρουν.

Ξέρω, σου ζητάω πολλά. Μα είναι μεγάλο και το διακύβευμα. Μη ρωτάς τι μπορείς να κάνεις. Γίνε αυτός που πρέπει να είσαι.

Ρομπέν
.

2 σχόλια:

Singularity είπε...

Αγαπητέ Ρομπέν,
Με κάθε σεβασμό σου λέω ότι αυτοί που φωνάζανε απέξω ΔΕΝ ήταν λιγότεροι από τους γηπεδικούς. Ήταν πολύ περισσότεροι. Άλοτε κρυμμένοι στα στενά, βήχωντας και αγκομαχώντας από τα χημικά, αλλά εκεί και ξύπνιοι. Και μαζί με αυτούς των δρόμων ξυπνάνε και οι φίλοι τους που δεν έχουν ακόμα τολμήσει να βγουν.

Ρομπέν είπε...

Αλλάζουν τα πράγματα.
Αργά και διστακτικά, όμως.
Σαν ξύπνημα από μακρύ λήθαργο.