Τα είπε όλα ο δάσκαλος στη σημερινή του συνέντευξη στον ΣΚΑΪ. Ακούστε τον. Σας παρακαλώ, ακούστε τον.
Ρισπέκτ.
Ρομπέν
Τι θα χρειαστεί να συμβεί για να πάψουμε να στρουθοκαμηλίζουμε;*
Πριν από 6 μήνες
Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008
Πολιτική κατάρρευση
Τα είπε όλα ο δάσκαλος στη σημερινή του συνέντευξη στον ΣΚΑΪ. Ακούστε τον. Σας παρακαλώ, ακούστε τον.
Ρισπέκτ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
13 σχόλια:
Ο άνθρωπος που κατηγορεί "συγκεκριμένο κόμμα" ότι έχει νοοτροπία ναζί δήλωσε ανερυθρίαστα ότι αυτό που χρειάζεται η χώρα "είναι ένας Πούτιν" και ότι το πρόβλημα με την εκπαίδευση είναι ότι τα παιδιά δε ντύνονται ομοιόμορφα και προάγονται όλα στο δημοτικό χωρίς εξετάσεις.
Γιατί οι μαθητές και οι νέοι βγαίνουν στο δρόμο και τα σπάνε όχι γιατί αντιμετωπίζουν ένα ζοφερό μέλλον με φτώχεια, ανεργία και εκμετάλλευση, όχι γιατί αγανάκτησαν πλέον από τη διαφθορά του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου, αλλά γιατί δε φοράνε ποδιά στο σχολείο.
Τρικυμία εν κρανίω;
Επειδή χρειάζεται κάποιος να του επιστρέψει το παραλήρημα του (λέμε τώρα...) θα πω ότι όταν άνθρωποι με τέτοια αδυναμία να ερμηνεύσουν τα κοινωνικά φαινόμενα και να ανιχνεύσουν τα αίτια τους διαδάσκουν φιλοσοφία σε πανεπιστήμιο αυτής της χώρας, δε μου κάνει πλέον τίποτα εντύπωση.
ΥΓ. Με βάση τη λογική της ομοιόμορφης ενδυμασίας, φαινόμενα όπως η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ο ξυλοδαρμός του Αυγουστίνου Δημητρίου πέρισυ και άλλα φαινόμενα απρόκλητης (και ουσιαστικά ατιμώρητης) αστυνομικής βίας δε θα έπρεπε να συμβαίνουν αφού οι αστυνομικοί φορούν στολή (!)
Ο Γιανναράς είναι μια στο καρφί και 10 στο πέταλο. Αρκετές φορές συμφωνώ με τις διαγνώσεις του και συνήθως εξανίσταμαι με τις "λύσεις" του, αλλά η έκκληση για έλληνα Πούτιν είναι new low.
Ήθελα να αποφύγω να γίνω απολογητής του Γιανναρά, αλλά είμαι περίεργος.
Δεν μπορώ να καταλάβω τι μου διαφεύγει εδώ. Το ότι ο Πούτιν πήρε μια λίγο η πολύ διαλυμένη Ρωσία και μέσα σε 8 χρόνια την αναμόρφωσε, την ανέδειξε πάλι σε υπερδύναμη, αμφισβητείται από κανέναν; Δεν εξετάζουμε το ήθος ή τις μεθόδους του αντρός, αν εκεί εστιάζονται οι ενστάσεις. Αν διαβάζετε συχνά Γιανναρά, θα ξέρετε ότι θαυμάζει και αναζητά το ΟΡΑΜΑ σε έναν ηγέτη. Αυτό είναι η πρώτη, η βασική προϋπόθεση. Σε δεύτερη φάση συζητάμε το πώς θα το υλοποιήσουμε. Στην Ελλάδα δεν φτάνουμε στη δεύτερη φάση, γιατί απλά δεν υπάρχει η πρώτη. Φυσικό είναι να στρέφεις το βλέμμα εκεί όπου υπάρχει. Δεν σε παίρνει να κρίνεις τη δική τους δεύτερη, όταν εσύ δεν φτάνεις ποτέ στην πρώτη.
Αμφισβητείται από εμένα. Η θρυλούμενη αναμόρφωση είναι τόσο πραγματική για το "μέσο" Ρώσο, όσο πραγματικός ήταν ο "σοσιαλιστικός παράδεισος" που έβλεπαν οι ΚΝίτες στην ΕΣΣΔ. Ακόμα και αν η Ρωσία έχει αναμορφωθεί: επωφελήθηκαν όλοι οι Ρώσοι από αυτή ή μόνο μία εξαιρετικά μικρή μειοψηφία; Βρες ένα ρώσο μετανάστη και ρώτησε τον για να βεβαιωθείς.
Αυτοί που θεωρούν ότι η στρατιωτική ή οικονομική ισχύς μιας χώρας συνεπάγεται και ευημερία για τους κατοίκους της είτε εθελοτυφλούν είτε είναι βαθειά νυχτωμένοι. Στην περίπτωση Γιανναρά πρόκειται ξεκάθαρα περί εθελοτυφλίας.
Υπάρχουν δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα ηγετών του 20ου αιώνα που ήταν διατεθειμένοι να υλοποιήσουν το "μεγαλειώδες" όραμά τους με οποιοδήποτε κόστος σε ιδρώτα, αίμα και τρόμο (των άλλων). Ο Χίτλερ και ο Στάλιν. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι τα μέσα που μετέρχεται κάποιος για να πραγματοποιήσει ένα πολιτικό πρόγραμμα (ή "ΟΡΑΜΑ") είναι ένα αλάνθαστο κριτήριο για την ουσιαστική αξία ή ειλικρίνεια αυτού του προγράμματος.
Επιπλεόν τα περί Πούτιν δεν ήταν τα μόνα ανατριχιαστικά πράγματα που είπε σ'αυτή τη συνέντευξη. Ο άνθρωπος αντιστοίχισε την "εισβολή" και ανάρτηση πανώ στο δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ με τα γεγονότα του 1933 στη Γερμανία (!) τη στιγμή που φαντασιώνει για δυναμικούς ηγέτες με δικτατορικές εξουσίες και σχεδόν λυσάει για την ομοιόμορφη ένδυση των μαθητών στο σχολείο ως "απόλυτα δημοκρατική". Την ίδια απόλυτη "δημοκρατικότητα" να υποθέσω ότι είχε στόχο και η χιτλερική νεολαία;
Σ'αυτή τη συνέντευξη ο Γιανναράς έδειξε καθαρά ότι ως κοινωνικός επιστήμονας είναι αποτυχημένος. Μοιάζει σα φυσικός επιστήμονας που βλέποντας μια κατσαρόλα με νερό να βράζει δεν επικεντρώνει τις παρατηρήσεις του ούτε στην πηγή της θερμότητας, ούτε στο νερό, ούτε καν στην ικανότητα του μετάλλου να λειτουργήσει ως αγωγός της θερμότητας αλλά στο χρώμα της κατσαρόλας!
Η πιο διασκεδαστική στιγμή της συνέντευξης για μένα ήταν όταν ρώτησε τον Πορτοσάλτε "έχω άδικο;" με ένα ύφος που πρόδινε ότι έχει συνηθίσει να του λένε ακριβώς αυτό.
Να σημειώσω, τέλος, ότι μπορεί να λες στο σχόλιό σου ότι δε θέλεις να γίνεις απολογητής του Γιανναρά, αλλά η αρχική σου ανάρτηση δίνει εντελώς άλλη εντύπωση ("τα είπε πάλι ο δάσκαλος", "ρισπέκτ" κλπ.) Το να υιοθετείς αυτό που λέει είναι, φυσικά, απόλυτο δικαίωμά σου, απλά σημειώνω την ανακολουθία ανάμεσα στις δύο δημοσιεύσεις.
Ανώνυμε,
Ξεκινώ από το τελευταίο. Είναι άλλο να παραπέμπω σε μια συνέντευξη ενός ανθρώπου που (δεν το κρύβω) σέβομαι και θαυμάζω και άλλο να απολογούμαι για σημεία της συνέντευξης που έχουν εγείρει ενστάσεις. Το πρώτο είναι διαφήμιση, όχι απολογία. Επίσης το πρώτο δεν συνεπάγεται το δεύτερο.
Γνωρίζω δύο Έλληνες που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στη Ρωσία (και δεν είναι εφοπλιστές). Θεωρούν τον Πούτιν ευεργέτη της χώρας. Βέβαια, δύο είναι πολύς μικρός αριθμός, αλλά δεν μπορώ να τους γνωρίσω όλους. Φαντάζομαι ούτε κι εσύ.
Δεν είμαι σε θέση να προσδιορίσω τον βαθμό στον οποίο η στρατιωτική και οικονομική ισχύ μιας χώρας συνεπάγεται ευημερία για την πλατιά λαϊκή βάση. Αλλά είμαι περίπου βέβαιος ότι η πολιτική και οικονομική εξαθλίωση συνεπάγονται δυστυχία για τους κατοίκους. Μου φαίνεται προτιμότερο να ζω στη Ρωσία παρά στην Ουγκάντα.
Δεν νομίζω ότι τα άκρα (βλ. Στάλιν, Χίτλερ) είναι γόνιμο έδαφος για συζήτηση. Σίγουρα τα μέτρα που μετέρχεται κάποιος ενδιαφέρουν επίσης, αλλά είναι ουτοπικό να περιμένεις από κυβερνήσεις να αθλούνται στην αγιότητα. Μην με παρεξηγήσεις, πολύ θα ήθελα να είναι έτσι, αλλά δεν πιστεύω ότι είναι εφικτό. Δεν απαλλάσσω κανέναν από ηθικές ευθύνες, αλλά όταν κρίνω μια κυβέρνηση, με ενδιαφέρει πρωτίστως το έργο της, το αποτέλεσμα, και δευτερευόντως η ηθική υπόσταση των ατόμων που την αποτελούν. Πάντα μέσα σε κάποια όρια, βέβαια. Δεν μιλάμε για εγκληματίες τύπου Χίτλερ, Στάλιν ή Μπους, που είναι για το εκτελεστικό απόσπασμα. Εν πάσει περιπτώσει, ομολογώ ότι δεν γνωρίζω αν ο Πούτιν είναι εγκληματίας και δεν επιμένω σ' αυτό. Μα δεν πάυω να ζηλεύω μια χώρα που έχει ηγέτες που θέλουν να την πάνε κάπου. Αυτό και μόνο.
Αλήθεια, δεν μπορώ να βρω κάποιο σοβαρό πρόβλημα που προκαλείται από την ομοιόμορφη ενδυμασία. Είμαι ανοιχτός να ακούσω. Δεν το έχω μελετήσει το ζήτημα και δεν σπεύδω να δηλώσω υπέρ, απλά δεν μπορώ να βρω κάποιο πρόβλημα. Και νομίζω ότι η κατάργηση της ομοιόμορφης ενδυμασίας έχει κάνει τα σχολεία στίβο αυταρέσκειας (να μην πω και ταξικής διάκρισης, γιατί θα με χαρακτηρίσεις υπερβολικό). Δε συμφωνείς; Ίσως μου απαντήσεις με το επιχείρημα της ατομικής ελευθερίας, που πρέπει να ισχύει και στην ενδυμασία κτλ, αλλά τότε ανοίγουμε το ζήτημα του κατά πόσο οι ανήλικοι μαθητές είναι πολίτες με πλήρη δικαιώματα (που θα συνεπάγοντο και πλήρεις υποχρεώσεις).
Τέλος, θα ήθελα να μου πεις τη γνώμη σου. Αν οι απόψεις και ο λόγος του Γιανναρά είναι γενικά οφ σάιντ (ειλικρινά αναγνωρίζω ένα τέτοιο ενδεχόμενο - πάντα υπάρχει), ποιος πιστεύεις ότι αρθρώνει λόγο ουσιαστικό, αποκαλυπτικό και ανιδιοτελή στην Ελλάδα του σήμερα; Ένα ή δύο ονόματα φτάνουν. (Τάσο με εδιαφέρει και η δική σου γνώμη πάνω σ' αυτό.)
Ρομπέν
Προσωπικά βρίσκω το Γιανναρά συνήθως υστερικό αν και αρκετές φορές συμφωνώ, όπως είπα, με τη διάγνωσή του. Εν γένει ανήκω ιδεολογικά στην αντίπερα του Γιανναρά όχθη (π.χ. πιστεύω ότι το έθνος είναι ένα φαντασιακό δημιούργημα - πιθανόν χρήσιμο για κάποιους, σίγουρα με απτή άγκυρα στην πραγματικότητα του μη φαντασιακού).
Δεν έχω να δείξω έναν διανοούμενο ή πολιτικό με τον οποίο συμφωνώ all the way, all the time. Π.χ. πολλές φορες συμφωνώ με τις προτάσεις του Στ. Μάνου (που συνήθως είναι διαμετρικά αντίθετες μ'εκείνες του Γιανναρά) αλλά έφριξα όταν διάβασα τη συγκαλυμμένη κλήση για χρήση του στρατού ώστε να αποκατασταθεί η τάξη.
Περί Πούτιν κλπ. πιστεύω ότι όπως και οι ΗΠΑ έτσι και η Ρωσία είναι από τη φύση τους (ιστοριά και μέγεθος) ιμπεριαλιστικές χώρες οπότε η διεθνής συμπεριφορά τους είναι προδιαγεγραμμένη σε μεγάλο βαθμό. Επίσης, ούτε εγώ ξέρω σε ποιο βαθμό η ισχύς ενός κράτους μεταφράζεται σε ευημερία και ελευθερία των υπηκόων του. Συνήθως όμως ένα αδύναμο κράτος σε συγκεκριμένες συνθήκες μεταφράζεται σε κίνδυνο της ευημερίας, ασφάλειας και ελευθερίας για τους υπηκόους.
Για τον Πούτιν συγκεκριμένα, όπως και για οποιονδήποτε απεργάζεται τη συρρίκνωση των δημοκρατικών θεσμών (π.χ. η κυβέρνηση Bush Jr.), δεν μπορώ να εκφραστώ θετικά ούτε με προσδοκία να βρουν μιμητές στην Ελλάδα. Αν και δεν είμαι σπουδαστής της Ιστορίας, ο Πλαστήρας και ο Βενιζέλος δεν είναι καλύτερα πρότυπα για τους πολιτικούς μας;
Φίλε Σίμο, βλέπω έχετε πέσει σε μια συζήτηση βαβυλωνιακού τύπου, γνωστό φαινόμενο της εποχής μας.
Ενώ φαίνεται να μιλάτε την ίδια εξωτερικά γλώσσα, εσωτερικά υπάρχει πολυγλωσσία και έλλειψη "κοινωνίας".
Ο κ. Γιανναράς έχει συμπαγή λόγο (τα ευκόλως - για τον ίδιο - εννοούμενα συνήθως παραλείπονται) γι αυτό και πολλάκις παρεξηγείται. Από την άλλη έχει μια συγκεκριμένη Χριστοκεντρική άποψη κι όχι ανθρωποκεντρική άποψη. Εδώ είναι που βρίσκει τον τοίχο της κοινωνικής αντίστασης, που έχει κατά κύριο λόγο γαλουχηθεί, όλο τον προηγούμενο αιώνα, με αποκορύφωμα τις μετά "επαναστατικές" γενιές του '60, από τις Θεοσοφικές θεωρίες της Madame Blavatsky - και το The Book of the Law "Do what Thou wilt" του Alister Crowley.
Το λάθος του και η ματαιότητά του - ίσως - ότι κάθεται και τα λέει.
Το λάθος του και η ματαιότητά του - ίσως - ότι ψάχνει και προτείνει λύσεις.
Το λάθος του - ίσως - ότι κι αυτός, όπως όλοι μας άλλωστε, πέφτει στις παγίδες του υλικού κόσμου.
Αλλά, από την άλλη, αυτή είναι η ευθύνη και ο σταυρός που ο ίδιος προσωπικά έχει αναλάβει.
mortalis αν η διάσταση απόψεων ή κ αρχων σου θυμίζει βαβυλωνία, εμένα μου θυμίζει δημοκρατία κ ελευθερία σκέψης κ λόγου. Αν ο Ρομπέν ήθελε να ακουει μόνο επικροτητές θα μπορουσε να ζητήσει πιστοποιητικό φρονημάτων από τους σχολιαστές. Ευτυχώς δεν το κάνει.
Όσο για το Χριστοκεντρισμό του Γιανναρά, έχω ακουσει γνώμες από πηγές που θεωρουνται επίσης Χριστοκεντρικές κ υπεράνω υποψίας οτι ο Γιανναράς είναι περίπου αιρετικός. So, I guess it's in the eye of the beholder...
Τάσο, μου κέντρισες την περιέργεια. Θα ήθελα να μάθω ποιοι είναι αυτοί που θεωρούν τον Γιανναρά αιρετικό. Να κάνουμε και μία αξιολόγηση.
Κάποιες παρατηρήσεις:
α. mortalis ex maccina:
Κατ'αρχήν ο Γιανναράς θα μου ήταν τελείως άγνωστος, αν δεν είχα υπάρξει φίλος με το γυιο του. Οι απόψεις του τύπου "είναι συνεπής με τον εαυτό του και την κοσμοθεωρία του" και "πρέπει να τον έχεις διαβάσει για να καταλάβεις τι λέει" είναι εντελώς εκτός θέματος. Εδώ συζητάμε για μια συνέντευξη σε ένα δημοφιλές ΜΜΕ, η οποία (κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον) δεν επιδέχεται ποικίλες αναγνώσεις. Δε μπορώ, επομένως, να εννοήσω πώς οποιοσδήποτε στηρίζεται σε ένα σύστημα αξιών που έχει βάση τον ουμανισμό (και ο χριστιανισμός ουμανισμός είναι, αν αφαιρέσεις όλο το σκοταδιστικό mumbo jumbo του παπαδαριού) μπορεί να εξοργίζεται με την κατάληψη του studio του δελτίου ειδήσεων ενός τηλεοπτικού σταθμού και να αφήνει ασχολίαστη την αστυνομική βία.
Επιπλέον αν θεωρείς ότι η κοινωνική αντίσταση γαλουχήθηκε από "τις Θεοσοφικές θεωρίες της Madame Blavatsky - και το The Book of the Law 'Do what Thou wilt' του Alister Crowley" (sic) θεωρώ ότι δεν είσαι μόνο εκτός θέματος, αλλά και εκτός πραγματικότητας.
β. Σε ό,τι αφορά τον Πούτιν: γνωρίζω με βεβαιότητα ότι η Ρωσία είναι μια χώρα με βαθειά ριζωμένη φτώχεια, βάρβαρο καπιταλισμό και διαφθορά. Επίσης δε μπορώ να περάσω "στο ντούκου" το γεγονός ότι ο Πούτιν είναι τόσο εγκληματίας πολέμου όσο και ο Μπους. (Δεν αναφέρομαι στον πρόσφατο πόλεμο με τη Γεωργία, αλλά στην ουσιαστική ισοπέδωση της Τσετσενίας.)
Δεν έχω, επομένως, κανένα σεβασμό για ένα διανοούμενο που παραβλέπει (ηθελημένα ή μη) τα παραπάνω.
γ. "Είναι ουτοπικό να περιμένεις από κυβερνήσεις να αθλούνται στην αγιότητα":
Να υποθέσω, επομένως, ότι το ίδιο ισχύει και για τους κυβερνόμενους.
Δε βλέπω, βέβαια, πώς η απαίτηση να μη δολοφονούνται οι πολίτες από τα "σώματα ασφαλείας" (στην περίπτωση της Ελλάδας) ή να μην αυτοαναγορεύεται, έστω και καλυμμένα, ένας εγκληματίας πολέμου ισόβιος δικτάτορας (στην περίπτωση Πούτιν) μπορεί να θεωρηθεί "ουτοπική απαίτηση για άθληση στην αγιότητα."
δ. tassos: Μάνος; you have to be f*ing kidding :)
ε. "δεν πάυω να ζηλεύω μια χώρα που έχει ηγέτες που θέλουν να την πάνε κάπου. Αυτό και μόνο."
Όλοι οι πολιτικοί οργανισμοί κάπου θέλουν να οδηγήσουν τα πράγματα. Διαφωνώ κάθετα με τη λογική ότι το "πού" και το "πώς" είναι δευτερεύουσας σημασίας. Επιπλέον επιμένω ότι το "πώς" καθορίζει και το πόσο ειλικρινά διατυπώνεται το "πού".
στ. "νομίζω ότι η κατάργηση της ομοιόμορφης ενδυμασίας έχει κάνει τα σχολεία στίβο αυταρέσκειας (να μην πω και ταξικής διάκρισης, γιατί θα με χαρακτηρίσεις υπερβολικό)."
Σωστά, γιατί το παιδί μου, πηγαίνει στο ίδιο σχολείο με το (υποθετικό) παιδί του κ. Βγενόπουλου και μπορεί να του δημιουργηθεί σύμπλεγμα επειδή το (υποθετικό) παιδί του κ. Βγενόπουλου θα φορά πιο ακριβά ρούχα.
Η διαφωνία μου με την ομοιομορφία στην ένδυση είναι η ίδια διαφωνία που έχω με τα στρατιωτικού τύπου παραγγέλματα που ακούω από το σχολείο που βρίσκεται δίπλα στο σπίτι μου (ανάπαυση - προσοχή κλπ.): ο στόχος της είναι να δημιουργεί ανθρώπους που εκτελούν εντολές χωρίς να σκέπτονται.
Επιπλέον:
(i) Το πρόβλημα μου με τις ταξικές διαφορές είναι η ίδια η ύπαρξή τους και όχι το κατά πόσο γίνονται εμφανείς στο σχολείο ή όχι. Για να το πάω και πιο πέρα, το (υποθετικό) τέκνο Βγενόπουλου θα καθορίζει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο μέλλον τη ζωή του δικού μου παιδιού είτε φορά είτε δε φορά στολή/ποδιά στο σχολείο. Ακόμα και στο σχολείο όμως η ομοιομορφία στην ένδυση μπορεί να προστατεύσει τα παιδιά από τις πιέσεις των οικονομικών ανισοτήτων;
(ii) Παρ'όλο που πιστεύω απόλυτα στην ελευθερία της έκφρασης και δε θα εμπόδιζα ποτέ κανένα, ανεξαρτήτως ηλικίας, να κάνει αυτό που θέλει από τη στιγμή που δε βλάπτει τους γύρω του, δε θεωρώ ότι είναι σωστό το σχολείο να γίνεται πασσαρέλλα. Αλλά το να θέλεις να καλύψεις την έλειψη ενδιαφερόντων, την κενότητα και (σε πολλές περιπτώσεις) την ανοησία που έχει επιβάλλει η ίδια η κοινωνία στα παιδιά, με μεθόδους όπως η ομοιόμορφη ενδυμασία είναι η απόλυτη υποκρισία: σα να κρύβεις τα σκουπίδια κάτω από το χαλί για να μη φαίνονται.
ζ. "ποιος πιστεύεις ότι αρθρώνει λόγο ουσιαστικό, αποκαλυπτικό και ανιδιοτελή στην Ελλάδα του σήμερα;"
Από πρσωπικότητες/διανοούμενους: κανένας. Ανήκω (χαλαρά και κριτικά) στον χώρο που ο κ. Γιανναράς θεωρεί ότι του χαϊδεύονται τ'αυτιά: την εξωκοινοβουλευική (επαναστατική αυτοαποκαλείται) αριστερά. Τα αυτιά του πολιτικού αυτού χώρου χαϊδεύονται τόσο πολύ που δεν έχεις δει/ακούσει ποτέ κανέναν από αυτούς σε εφημερίδες/ραδιόφωνα/τηλεοράσεις.
η. tassos: Βενιζέλος/Πλαστήρας: Τώρα ξέρω ότι κάνεις πλάκα. :)
θ. "Θα ήθελα να μάθω ποιοι είναι αυτοί που θεωρούν τον Γιανναρά αιρετικό."
Αυτό που γνωρίζω εγώ είναι ότι (προς τιμή του) ήρθε σε ρήξη με το παραεκκλησιαστικό κύκλωμα. Αυτό, λογικά, σημαίνει ότι δεν πρέπει να είχε καλές σχέσεις με το προηγούμενο εκκλησιαστικό καθεστώς, τουλάχιστον.
---
Ελπίζω να μην προσέβαλα κάποιον (σε μερικά σημεία μπορεί να έχω γίνει ερειστικός, δεν έχω, όμως, χρόνο να ξαναδω ό,τι έγραψα: έχω μια κόρη τριών χρόνων η οποία απαιτεί επιτακτικά να δανείσω τη φωνή μου στα playmobil της και της οποίας το μέλλον δε θα επιτρέψω να καθορίσει κανένας Πούτιν/Καραμανλής/Παπανδρέου κ.ο.κ.)
Ξέχασα να αναλάβω την ευθύνη για τα δύο ανώνυμα προηγούμενα σχόλια.
Μάρκο,
Η άποψη ότι ο Χριστιανισμός είναι στην ουσία ουμανισμός είναι μια αβασάνιστη προσέγγιση, που συνήθως πηγάζει από τη θεώρηση του Χριστιανισμού ως ένα σύστημα ηθικής, μια θρησκεία, ένα κίνημα "καλών" ανθρώπων. Το κέντρο του ουμανισμού είναι ο άνθρωπος, ενώ το κέντρο του Χριστιανισμού είναι ο Χριστός. Αυτή η ειδοποιός διαφορά έχει μια σειρά από σημαντικές συνέπειες που αντιδιαστέλλουν τον μεν από τον δε. Δεν θα θα ήθελα να επεκταθώ εδώ. Ο Γιανναράς στο "Ενάντια στη θρησκεία" ξεκαθαρίζει τι ΔΕΝ είναι ο Χριστιανισμός.
Καλά, τον Πούτιν τον απορρίπτεις και το κατανοώ. Βενιζέλος και Πλαστήρας, ούτε που το συζητάς. Τελικά υπήρξε στην ιστορία της ανθρωπότητας ηγέτης που ικανοποίησε τα κριτήρια που θέτεις; Αν υπήρξε, ποιος ήταν; Αν δεν υπήρξε, τότε έχω άδικο να λέω ότι μιλάμε για ουτοπίες;
"Να υποθέσω, επομένως, ότι το ίδιο ισχύει και για τους κυβερνόμενους."
Όχι. Δεν υπάρχει κάτι στον άνθρωπο ο οποίος απέχει από εξουσιαστικούς μηχανισμούς που να τον καθιστά γενικά ασύμβατο με την επιδίωξη της αγιότητας. Αντιθέτως, καθένας που βρίσκεται σε θέση υψηλής εξουσίας (π.χ. πρωθυπουργός) είναι γενικά ασύμβατος με την επιδίωξη της αγιότητας. Την ασυμβατότητα εξασφαλίζει ο ισχύων τρόπος ανάδειξης στην εξουσία. Για να εκλεγεί κάποιος, πρέπει να προωθηθεί, για να προωθηθεί πρέπει να του χορηγηθεί πακτωλός χρήματος και οι χορηγοί δεν δίνουν επειδή ο υποψήφιος είναι ωραίο παιδί ή για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Δίνουν για να πάρουν. Οι εμπορικές συμφωνίες, οι κομματικές επικύψεις, οι κοπριές του πολιτικού στίβου δημιουργούν ασύμβατο με την αγιότητα. Πάντα υπάρχει περιθώριο να δει κανείς το φως και να αλλάξει ρότα, αλλά αφενός αυτό είναι σπανιότατο, αφετέρου, όταν συμβαίνει, η νέα ρότα λήγει άδοξα με μια σφαίρα ή με εκτοπισμό της πεφωτισμένης κυβέρνησης.
"Όλοι οι πολιτικοί οργανισμοί κάπου θέλουν να οδηγήσουν τα πράγματα."
Αν εννοείς τον γκρεμό, τότε εντάξει. Αν εννοείς οτιδήποτε άλλο, οι φτωχές διανοητικές μου δυνάμεις δεν με βοηθούν να συλλάβω το πού είχε όραμα να οδηγήσει τη χώρα η παρούσα (;) κυβέρνηση. Εκτός και αν το "πού" προσδιορίζεται από την εξής στάση: άσε τα πράματα ελεύθερα και θα οδηγηθούν από μόνα τους. Ένα γενικευμένο "laissez faire".
"ο στόχος της είναι να δημιουργεί ανθρώπους που εκτελούν εντολές χωρίς να σκέπτονται": δεν βλέπω με ποιο τρόπο η ομοιόμορφη ενδυμασία μπορεί να δημιουργήσει ανθρώπους που εκτελούν εντολές χωρίς να σκέπτονται. Να υποθέσω ότι γενιές και γενιές μαθητών που μαθήτευσαν με ομοιόμορφη ενδυμασία έχουν - γι' αυτό τον λόγο - έλλειμμα σκέψης; (νομίζω έλλειμμα σκέψης, γνώσης και κρίσης έχουν οι σημερινοί νέοι περισσότερο από ποτέ - χωρίς, βέβαια, αυτό να συναρτάται άμεσα με την ανομοιόμορφη ενδυμασία, αλλά έμμεσα μπορεί να έχει παίξει κι αυτή το ρόλο της στην αλλοτρίωση της μαθητείας) Να υποθέσω ότι στρατιωτικοί, αστυνομικοί, πυροσβέστες, γιατροί, νοσηλευτές, κληρικοί και όσοι άλλοι υπηρετούν λειτούργημα που απαιτεί ομοιόμορφη ενδυμασία, έχουν εκπαιδευτεί να εκτελούν χωρίς να σκέπτονται; Ότι στις φυλακές δεν υπάρχουν όνειρα, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν γράφτηκε ποίηση;
Αντιλαμβάνομαι ότι έχουμε διαφορετικές απόψεις. Είναι δύσκολο να συμφωνήσουμε. Η αλήθεια δεν βρίσκεται έτσι εύκολα. Ο καθένας επιλέγει να διαβάζει και να ακούει κατά κύριο λόγο πηγές που επιρρωνύουν τις ιδέες του. Η αντιπαράθεση απόψεων, σαν αυτή εδώ, έχει κάποιο κέρδος στο βαθμό που μας κινητοποιεί να ελέγξουμε τις (όποιες) βεβαιότητές μας. Και ως άσκηση ρητορικής, επίσης. Γι' αυτό, αν και δεν βλέπω να έχουμε καταλήξει κάπου, δεν μετανιώνω για το μελάνι που χύθηκε.
ΥΓ: η απάντηση είναι ναι, η ομοιόμορφη ενδυμασία μπορεί να προστατεύσει σε μεγάλο βαθμό τα παιδιά από τις πιέσεις των οικονομικών ανισοτήτων μέσα στον μικρόκοσμο του σχολείου. Ίσως συγκεντρώσω κάποιες σκέψεις επ' αυτού σε ένα επόμενο post.
Μάρκο, γράφω ονόματα και τα απορρίπτεις ασυζητητί. Αν τα βλέπεις όλα μέσα από το πρίσμα κάποιας ιδεολογίας, κατανοώ αυτή τη στάση αν και έτσι δε γίνεται συζήτηση.
Δεν έχω κανένα πρόβλημα να παραδεχτώ ότι ο Μάνος, ο Βενιζέλος, ο Πλαστήρας έκαναν λάθη έως και τραγικά, ή ότι έχουν πει μεταξύ άλλων αρλούμπες. Αλλά η εκ των προτέρων άρνηση βάσει κάποιας ταμπέλας όπως είπα και πριν δεν είναι εποικοδομητική (και υποθέτω ότι επισκέπτεσαι αυτό το μπλογκ με κάποια token εποικοδομητική κριτική).
Η θέση μου δεν είναι να υπερασπιζομαι προσωπικότητες ή ιδεολογίες, αλλά ιδέες οι οποίες με έχουν πείσει για την ορθότητά τους.
Καλές γιορτές.
Δημοσίευση σχολίου