Φίλος ανακριτής με πληροφόρησε ότι στη δίκη για το φόνο του μαθητή Μιχάλη Καλτεζά (1985), 0 δράστης, αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας, αθωώθηκε από μεικτό ορκωτό δικαστήριο. Που σημαίνει 4 ένορκοι, λαϊκοί (εσύ, εγώ, εμείς), και 3 δικαστές. Που σημαίνει ότι οι ένορκοι πλειοψηφούν (χώρια που, σύμφωνα με την ίδια πηγή, οι ένορκοι είναι κατά παράδοση πιο επιεικείς, ενώ οι δικαστές πιο αυστηροί). Που σημαίνει ότι όλοι αυτοί που χρόνια τώρα, και κατά κόρον πρόσφατα, χρησιμοποιούν την αθώωση του Μελίστα ως ένδειξη ότι το δικαστικό σώμα χειραγωγείται, μένουν με ένα επιχείρημα λιγότερο. Ερωτήματα: Γιατί τόσα χρόνια δεν διευκρινίστηκε επαρκώς αυτό το γεγονός στον Τύπο, στις τηλεοράσεις, στα ραδιόφωνα, ώστε να πάψει το επιχείρημα να χρησιμοποιείται; Ποιοι κερδίζουν από την απαξίωση των θεσμών; Ποια η δική μας στάση απέναντι στην προσχεδιασμένη επιλεκτική (παρα)πληροφόρηση;
Πρόταση προς επαναστατημένους νέους, αντιεξουσιαστές, αναρχικούς, κουκουλοφόρους, γνωστούς-αγνώστους και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις: Σπάστε τηλεοράσεις, όχι βιτρίνες! Ραντεβού στο Σύνταγμα, στην Αριστοτέλους, στις κεντρικές πλατείες, ο καθένας με την τηλεόρασή του, καθοδική, πλάσμα, LCD, και με τη βαριοπούλα του, να τις κάνουμε λαμπόγυαλα, παρανάλωμα. Να ησυχάσουν τα αυτιά, να καθαρίσει ο νους. Να θυμηθούμε πώς είναι να σκέφτεσαι, να συζητάς, να μετέχεις. Αυτό μάλιστα! Θα ήταν πραγματική επανάσταση. Και γι' αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Τα κόμματα δεν έχουν συμφέρον να την υποκινήσουν και οι πολίτες δεν είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν τη ντόπα της τηλεθέασης.
Σκοτώθηκε σε "ατύχημα" ο κυριότερος μάρτυρας στην υπόθεση της νοθείας των αμερικανικών εκλογών (λεπτομέρειες εδώ). "Συμβαίνουν" κι αυτά, όπως είπε ένας φίλος. Ο μάρτυρας δεχόταν απειλές και φοβόταν για τη ζωή του. Οι δικηγόροι που ερευνούν τη νοθεία είχαν ζητήσει να μπει ο "γκαντέμης" σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων, αλλά το αίτημα απορρίφθηκε. Και μετά συνέβη το "ατύχημα". "Τυχερό" παιδί αυτός ο Τζορτζ Ντάμπλγιου. Ερώτημα: Ποια θα είναι η στάση που θα τηρήσει η κυβέρνηση Ομπάμα, όταν σε λίγες μέρες θα αναλάβει την εξουσία; Θα επιτρέψει την αδιαφάνεια, θα ανεχτεί την ατιμωρησία; Ή θα φτάσει το μαχαίρι ως το κόκαλο; Και μην πει κανείς, χωρίς να το πολυσκεφτεί, ότι δεν είναι (και) πολιτικό το ζήτημα.
Στα καθ' ημάς, μάλλον στο ντούκου έχει περάσει η δολοφονική επίθεση κατά της Κωνσταντίνας Κούνεβα. Δεν την ξέρω τη γυναίκα, αλλά η όλη ιστορία παραπέμπει σε κινηματογραφικές αποδόσεις καθεστώτων σικελικής μαφίας. Άπειρες ομορφιές κρύβει αυτή η πατρίδα, όποια πέτρα κι αν σηκώσεις. Διαβάστε λεπτομέρειες εδώ. Αναμεταδίδω ότι έχει ανοιχτεί τραπεζικός λογαριασμός για την οικονομική στήριξη της γυναίκας. Ερώτημα: Γιατί δεν κατασκηνώνουν, διαμαρτυρόμενοι, οι νέοι μας έξω από τον ΗΣΑΠ και την ΕΒΟ; (Εύκολη υπόθεση: σαφές ποιοι οι υπεύθυνοι, σαφές και πού οι στόχοι.) Μήπως δεν είναι αρκετά εμβληματικό το έγκλημα; Δεν τρομοκρατεί αρκετά η άτυπη χούντα που ελέγχει τον δημόσιο βίο; Δε σιγοντάρει αρκούντως η τηλεοπτική κάλυψη; Είναι χαμηλότερης προτεραιότητας το δράμα μιας αλλοδαπής καθαρίστριας; Αναμένεται το σάλπισμα από σατυρικούς ηθοποιούς; Ή απλά έσφιξαν τα κρύα;
Κατά τ' άλλα, ο Επίκουρος ξαναχτύπησε μια μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση-ερμηνεία του ρόλου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Διαβάστε το. Διαβάστε όλες τις αναλύσεις του. Κάτι τέτοια δεν θα τα δείτε ποτέ στην τηλεόραση.
Και κάτι προσωπικό, εντελώς διαφορετικού ύφους. Συνάντηση συμμαθητών 20 χρόνια μετά από την αποφοίτηση. 20 δεν είναι λίγα. Άλλο ένα τέτοιο βήμα και θα είμαστε παππούδες. Ωστόσο, διαπίστωσα ότι ο πυρήνας της προσωπικότητας των περισσοτέρων παραμένει αναλλοίωτος ή σχεδόν. Και ότι η οικειότητα διασώζεται περίπου ακέραια. Ερώτημα: Τι είναι αυτό που κάνει τόσο ιδιαίτερη τη σχέση μεταξύ συμμαθητών, ώστε, όσα χρόνια και αν περάσουν, οι δεσμοί να κρατούν; Απόπειρα απάντησης: Η σχολική τάξη είναι η πιο μακροχρόνια συμμετοχική συνύπαρξη μεγάλου αριθμού προσώπων. Ο στρατός και η εργασία είναι οι αμέσως επόμενοι υποψήφιοι, αλλά ο στρατός υστερεί σε διάρκεια και η εργασία σε συμμετοχικότητα: καθένας στο πόστο του και στον κόσμο του. Αν βάλουμε στη ζυγαριά και τη χαρά της νιότης της μαθητικής περιόδου, εύλογα η σχολική τάξη αποκτά το καθοριστικό βάρος μιας νοηματικής μοναδικότητας.
Αγαπημένοι συμμαθητές, σας αφιερώνω ένα τραγούδι της "δικής μας" δεκαετίας:
Ρομπέν
1 σχόλιο:
Ανά τον κόσμο (π.χ. στη Φιλανδία), στήνονται φεστιβάλ όπου οι άνθρωποι πετούν τα κινητά τους τηλέφωνα όσο μακρύτερα μπορούν. Αλλά οι τηλεοράσεις... όσο μεγαλύτερες γίνονται οι οθόνες, όσο καλύτερη ανάλυση έχουν, τόσο πιο επικίνδυνες γίνονται σαν παγίδες μελιού (ντόπα, το λες).
Στη γειτονιά μου, τις προάλλες, ένα ταξί ξεφόρτωνε τηλεοράσεις λεπτόκορμες και μεγάλες. Στο καφενείο κάτω από το σπίτι μου, υπήρχαν 3 προτού τις κλέψουν. Και κάθε σπίτι έχει τουλάχιστον 2: μία απέναντι από το τραπέζι του φαγητού και μία απέναντι από το κρεβάτι.
Οι τηλεοράσεις, εκτός από τη σκέψη, εκτός από τη συζήτηση, έχουν υποκαταστήσει και την όρεξη. Γίναν η καλοπέρασή μας, η παρέα μας, το γέλιο και το χαμόγελο.Ξενοκοιτώντας ιστορίες αγάπης και καταστροφής.
Δημοσίευση σχολίου