Άσυλο (ανιάτων)

Δεύτερη φορά μέσα σε πέντε μήνες μου άνοιξαν το αυτοκίνητο, σπάζοντας την κλειδαριά, μέρα μεσημέρι, στον χώρο του πανεπιστημίου.

Η απώλεια του CD player δεν με ενόχλησε ιδιαίτερα. Η, για άλλη μια φορά, σπασμένη κλειδαριά της πόρτας κάπως περισσότερο, μα ούτε κι αυτή πάρα πολύ. Με ενόχλησε, όμως, αφάνταστα η αίσθηση της επιβαλλόμενης εκ των πραγμάτων ανελευθερίας. Πλέον, πρέπει να επιλέξω ένα από τα τρία: ή δεν θα κατεβαίνω στο πανεπιστήμιο με το αυτοκίνητο ή θα ζω με το άγχος μη μου το ανοίξουν ή θα αποδεχτώ το κόστος να μου το κάνουν θερινό κάθε πέντε μήνες.

Αυτός ο βιασμός της προσωπικής σφαίρας, που δεν δικαιολογείται από έκτακτες κοινωνικές, ιστορικές, πολιτικές συνθήκες, όπως μια κατοχή από ξένη δύναμη ή μια εγχώρια χούντα, είναι οδυνηρός για όποιον θεωρεί την ελευθερία αγαθό πολύτιμο.

Ανακύπτει το ζήτημα του πανεπιστημιακού ασύλου. Αρκεί μια βόλτα στους δρόμους και στα πάρκα του ΑΠΘ, για να συνθέσει ένας προσεκτικός παρατηρητής το ψηφιδωτό του υπόκοσμου. Ύποπτες φάτσες, συμμορίες, εξαθλιωμένοι αλλοδαποί (ναι, ναι, είμαι ρατσιστής, καληνύχτα σας τώρα και αύριο να στείλετε τις κόρες σας να διασχίσουν το πανεπιστήμιο. Ας είναι και νύχτα – να μην κάνουμε διακρίσεις με τις ώρες) κυκλοφορούν σκανάροντας τον χώρο, για να εντοπίσουν τον επόμενο στόχο, το επόμενο κορόιδο. Κορόιδο, βέβαια, γιατί, αν είσαι φοιτητής και απαιτείς φανατικά τη διατήρηση του ασύλου, είναι σαν να εκλιπαρείς να γίνεις θύμα εγκληματικής ενέργειας. Θα πρέπει ο όποιος κακόβουλος να είναι κλινικά ηλίθιος, για να μην εκμεταλλευτεί το ιδιαίτερο καθεστώς αδυναμίας επέμβασης του νόμου στους πανεπιστημιακούς χώρους. Ρωτάω τον αστυνομικό που απάντησε στην κλήση μου, αν σας πω ότι έχω μπροστά μου τους κλέφτες και προτίθεμαι να σας τους υποδείξω, θα έρθετε, για να τους πιάσετε; Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, μου απάντησε. Ευτυχώς ή δυστυχώς δεν μπορούμε να μπούμε στο πανεπιστήμιο.

Ερωτήματα:

Έχουν καμιά εμπειρία βιασμού (της προσωπικής σφαίρας) οι φοιτητές που κόπτονται για τη διατήρηση του ασύλου;

Έχει κάποιο πρακτικό αντίκρισμα ο θεσμός του ασύλου; (Αν η δημοκρατία λειτουργεί, δεν χρειάζεται άσυλα. Αν πάψει κάποτε να λειτουργεί – σε μια νέα χούντα, λόγου χάρη – είναι γελοίο να πιστεύει κανείς ότι το άσυλο θα παράσχει οποιασδήποτε μορφής προστασία στις δημοκρατικές λειτουργίες. Λες το τανκ να φρενάρει μπροστά στο Πολυτεχνείο, να κάνει αναστροφή και να φύγει, επειδή ο αξιωματικός στο εσωτερικό του ξαφνικά θυμήθηκε ότι ο χώρος προστατεύεται από άσυλο, άρα η είσοδος σε στρατιωτικά οχήματα απαγορεύεται;)

Υπάρχει σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου τέτοιας μορφής άσυλο;

Γιατί ειδικά στο πανεπιστήμιο άσυλο; Αλλού δεν παράγεται πνεύμα; Δεν διακινούνται ιδέες; Γιατί όχι άσυλο και στα θέατρα, στους κινηματογράφους, στις βιβλιοθήκες, στα βιβλιοπωλεία, στις γκαλερί, στις αίθουσες διαλέξεων, στους ναούς, στις θρησκευτικές οργανώσεις; Άσε, έχω μια καλύτερη ιδέα: δεν την καταργούμε την αστυνομία, να ξεμπερδεύουμε μια και καλή; Ολόκληρη η χώρα ένα άσυλο. Αυτό είναι όραμα ικανό να σε εμπνεύσει, όχι οι κοντόφθαλμες συνοικιακές επιδιώξεις του φοιτητικού κινήματος.

Τι έχουν πάθει αυτά τα παιδιά; Τι ρίχνουν στο νερό τους; Δεν βλέπουν πώς έχει καταντήσει το πανεπιστήμιο; Μάλλον όχι. Μάλλον πάσχουν από μια σύγχρονη ασθένεια της όρασης: παρωπιδισμό ή, αλλιώς, στενότητα οπτικού πεδίου. Ενδεχομένως να οφείλεται στον μακροχρόνιο, εκ γενετής για τους πολύ νέους, εθισμό της εστίασης σε προκαθορισμένο πεδίο: στην οθόνη. Του υπολογιστή, της τηλεόρασης, του κινητού, του ipod. Για τους περισσότερους φοιτητές η κύρια σκηνή των δρώμενων μοιάζει να είναι η οθόνη, όχι ο φυσικός τρισδιάστατος χώρος που τους περιβάλλει. Μπορεί να πάσχουν από αυτήν την πάθηση ανεπίγνωστα, ωστόσο φαίνεται ότι όντως πάσχουν. Εστιάζουν μόνο σε ένα πράγμα κάθε φορά: είτε στα μαθήματα είτε στην κομματική προπαγάνδα είτε στην καλοπέραση. Τίποτα άλλο δεν συμβαίνει έξω από αυτό το πλαίσιο, τίποτα δεν τους αφορά. Ούτε καν ο γενικός εφιάλτης που βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη και κάποια στιγμή, αναπόφευκτα, θα εισβάλει και στον δικό τους, οχυρωμένο με λάσπη, μικρόκοσμο.

Λυπάμαι, αλλά δεν βρίσκω άλλη εξήγηση.

Ρομπέν