.
Υπάρχει η ζωή όπως αντανακλάται ή κατευθύνεται από τα μίντια. Υπάρχει και η πραγματική ζωή.
Στη μιντιακή ζωή βαρύνουσα είδηση σήμερα είναι οι δηλώσεις του Γιωργάκη στη ΔΕΘ. Στην πραγματική ζωή βαρύνουσα είδηση σήμερα είναι ότι οι κότες δεν έκαναν ούτε ένα αυγό. Αύριο το πρωί δεν έχει αυγά με μπέικον. Πλήγμα.
Στη μιντιακή ζωή το καλοκαίρι που πέρασε ήταν εφιαλτικό. Οικονομική κρίση, πανδημία γρίπης, φωτιές κι αποκαΐδια, εκλογολογίες και κινδυνολογίες. Με ένα πασπάλισμα κριτσάτων απόηχων από μπαγιάτικα σκάνδαλα. Όλα τα «νέα» εφήμερα, βραχύβια, ταχέως αλληλοδιαδεχόμενα, αλεξιπτωτιστές που βουτάνε ο ένας μετά τον άλλον κατευθείαν μέσα στη δίνη της λήθης.
Πού είναι η πανδημία, οέο; Μόλις έπεσε το παραδάκι και αγοράστηκαν τα εμβόλια και τα tamiflu, η πανδημία έπαψε να μας απασχολεί. Μπορεί απλά να πρόκειται για σύμπτωση. Κάποτε θα ξεθύμαινε ο λοιμός, βρε αδερφέ, ε, έτυχε τώρα. Συμβαίνουν αυτά.
Στην πραγματική ζωή, προχτές μια άσχετη παραλίγο να με σκοτώσει. Πήγαινα με 110-120 στον δρόμο της Χαλκιδικής, στη μεσαία από τις τρεις λωρίδες. Στη δεξιά, πιο μπροστά, φορτηγό και πίσω του κίτρινο αμαξάκι με οδηγό την άσχετη κοκέτα και συνοδηγό μια άλλη παρόμοια. Η οδηγός το είχε κολλήσει το αμαξάκι πάνω στο φορτηγό. Έτσι κάνουν οι άσχετοι όταν μέσα τους νιώθουν μια παρόρμηση να προσπεράσουν, αλλά ζορίζονται κιόλας, κι έτσι κολλάνε εκεί, για να το σκεφτούνε λίγο. Σκέφτονται ποιο είναι το πρέπον να πράξουν, το comme il faut, τι θα πρότεινε ο σύζυγος ή ο γκόμενος ή το κοινό, αν η περίσταση ήταν σκηνικό σε τηλεπαιχνίδι, και πώς θα επηρεαστεί το ίματζ και η αυτοεκτίμησή τους ανάλογα με την απόφαση που θα πάρουν. Κατάλαβα ότι έπεφτε πολλή σκέψη μέσα στο κίτρινο αμαξάκι. Κι ενώ ήθελα να προσπεράσω, επιβράδυνα, γιατί περίμενα αιφνίδια έξοδο των εν δεξιά λωρίδα πολιορκημένων. Αριστερά δεν πήγα, γιατί περνούσαν κάτι μπριζωμένοι με αγωνιστικές ταχύτητες. Αλλά το κίτρινο δεν ξεκουνούσε από την εξάτμιση του φορτηγού και τελικά αποφάσισα να προσπεράσω. Με φόβο Θεού. Τη στιγμή, λοιπόν, που έφτανα δίπλα στο ανόητο κίτρινο, η άσχετη πείστηκε ότι ήρθε η ώρα να προσπεράσει κι εκείνη. Σημειώνω ότι ο ουρανός ψέκαζε νωχελικά και ο δρόμος ήταν όσο ολισθηρός μπορούσε. Επιβραδύνω και κορνάρω. Αντί να συμμορφωθεί και να επιστρέψει πάραυτα δεξιά, συνεχίζει ακάθεκτη. Κοτζάμ απόφαση είναι αυτή, ειλημμένη μετά από σκέψη, προβληματισμό και συζήτηση με τη συνοδηγό, δεν ανακαλείται έτσι εύκολα. Πρέπει να εκτελεστεί. Να εκτελεστούν κι όσοι βρεθούν στον δρόμο της. Αναλώσιμοι όλοι. Αρκεί να εξυπηρετηθεί η επιθυμία, η παρόρμηση, η εγκεφαλική πάρεση. Επιβράδυνα όσο μου επέτρεπε το ενδεχόμενο να χάσω την πρόσφυση και έκοψα αριστερά όσο μου επέτρεπε η λευκή BMW που μεγάλωνε στον αριστερό μου καθρέφτη σαν υπερηχητικό σάβανο. Σε μια ακροβατική στιγμή δεξιοτεχνίας, θείας εύνοιας και εξαιρετικής κωλοφαρδίας ισορροπήσαμε στις τρεις λωρίδες το φορτηγό, το κίτρινο δρεπανηφόρο, το δικό μου και το υπερηχητικό σάβανο. Αμέσως μετά ο σχηματισμός σκόρπισε και οι θεατές ξέσπασαν σε όρθιο χειροκρότημα. Πάνω στην ευθυγράμμιση, ενστικτωδώς έριξα μια ματιά στην άσχετη που κόντεψε να μας σκοτώσει. Βαμμένη σαν μανεκέν, ατάραχη, μπλαζέ, απολύτως πεπεισμένη ότι έκανε το σωστό, αμετακίνητη στο θέλημά της, ευλαβικά εστιασμένη στο ραντεβού της με το βραδινό μοχίτο, ένας κομψός οδοστρωτήρας βούλησης και εκτελεστικής ισχύος, αναρωτιόταν νιαουριστά γιατί κορνάρει αυτός ο γελοίος.
Πολιτικά μιλώντας, το πρόβλημα δεν είναι ότι η εν λόγω δεσποινίς έκανε ένα λάθος – όσο μοιραίο και αν αυτό θα μπορούσε να είχε αποβεί. Το πρόβλημα είναι ότι δεν το κατάλαβε. Δεν το υποπτεύθηκε. Δεν το εξέτασε ούτε ως θεωρητικό ενδεχόμενο. Δεν διαθέτει καν το εγκεφαλικό hardware για τέτοιου είδους συλλογιστικές. Για να το πω απλά, η αμφισβήτηση του εαυτού είναι ένα είδος σήματος εντελώς ασύμβατο με το συγκεκριμένο ηλεκτρικό κύκλωμα. Φιλτράρεται πριν φτάσει. Αποκόπτεται. Δεν υπάρχει. Συνεπώς, τέτοιοι άνθρωποι είναι αποκλεισμένοι από την ευλογία της εσωτερικής αλλοίωσης που έπεται της συναίσθησης ενός λάθους. Αποκλεισμένοι από τη διαδικασία που ελαχιστοποιεί έως μηδενίζει την πιθανότητα επανάληψης του ίδιου (σοβαρού) σφάλματος: σκέφτεσαι τι έκανες, φαντάζεσαι τι θα μπορούσε να έχει συμβεί, φρίττεις με τις πιθανές συνέπειες, συντρίβεσαι, μετανοείς, ζητάς συγχώρεση και υπόσχεσαι ποτέ ξανά. Τίποτα τέτοιο. Γι’ αυτό οι άνθρωποι αυτού του είδους είναι κοινωνικά επιζήμιοι, δημόσιοι κίνδυνοι.
Πολιτικά μιλώντας, το πρόβλημα είναι ότι αυτό το ανθρωπολογικό είδος κυριαρχεί. Και ψηφίζει. Δηλαδή συναποφασίζει για τη μοίρα όλων.
Πολιτικά μιλώντας, το πρόβλημα είναι ότι στις δομές εξουσίας και διοίκησης έχουν παρκάρει οι πιο επιφανείς εκπρόσωποι αυτού ακριβώς του ανθρωπολογικού είδους.
Η δημοκρατία, η πολιτική, η εκλεγμένη κυβέρνηση, είναι μηχανισμοί ρύθμισης του κοινού βίου, της συνύπαρξης. Μα είναι πλέον πασιφανές ότι οι περισσότεροι από τους εκλογείς και τους εκλεγόμενους δεκάρα τσακιστή δεν δίνουν για τη συνύπαρξη. Για την ύπαρξη κόπτονται. Βιώνουμε τη στρέβλωση της δημοκρατίας, τον εκφαυλισμό της πολιτικής.
Φλερτάρει με την ουτοπία η πρόταση Γιανναρά, αλλά είναι χρήσιμη ως στόχος που αξίζει να προσεγγιστεί. Όσο περισσότερο, τόσο καλύτερα. Ας κάνουμε έστω αυτό.
Υπάρχει η ζωή όπως αντανακλάται ή κατευθύνεται από τα μίντια. Υπάρχει και η πραγματική ζωή.
Στη μιντιακή ζωή βαρύνουσα είδηση σήμερα είναι οι δηλώσεις του Γιωργάκη στη ΔΕΘ. Στην πραγματική ζωή βαρύνουσα είδηση σήμερα είναι ότι οι κότες δεν έκαναν ούτε ένα αυγό. Αύριο το πρωί δεν έχει αυγά με μπέικον. Πλήγμα.
Στη μιντιακή ζωή το καλοκαίρι που πέρασε ήταν εφιαλτικό. Οικονομική κρίση, πανδημία γρίπης, φωτιές κι αποκαΐδια, εκλογολογίες και κινδυνολογίες. Με ένα πασπάλισμα κριτσάτων απόηχων από μπαγιάτικα σκάνδαλα. Όλα τα «νέα» εφήμερα, βραχύβια, ταχέως αλληλοδιαδεχόμενα, αλεξιπτωτιστές που βουτάνε ο ένας μετά τον άλλον κατευθείαν μέσα στη δίνη της λήθης.
Πού είναι η πανδημία, οέο; Μόλις έπεσε το παραδάκι και αγοράστηκαν τα εμβόλια και τα tamiflu, η πανδημία έπαψε να μας απασχολεί. Μπορεί απλά να πρόκειται για σύμπτωση. Κάποτε θα ξεθύμαινε ο λοιμός, βρε αδερφέ, ε, έτυχε τώρα. Συμβαίνουν αυτά.
Στην πραγματική ζωή, προχτές μια άσχετη παραλίγο να με σκοτώσει. Πήγαινα με 110-120 στον δρόμο της Χαλκιδικής, στη μεσαία από τις τρεις λωρίδες. Στη δεξιά, πιο μπροστά, φορτηγό και πίσω του κίτρινο αμαξάκι με οδηγό την άσχετη κοκέτα και συνοδηγό μια άλλη παρόμοια. Η οδηγός το είχε κολλήσει το αμαξάκι πάνω στο φορτηγό. Έτσι κάνουν οι άσχετοι όταν μέσα τους νιώθουν μια παρόρμηση να προσπεράσουν, αλλά ζορίζονται κιόλας, κι έτσι κολλάνε εκεί, για να το σκεφτούνε λίγο. Σκέφτονται ποιο είναι το πρέπον να πράξουν, το comme il faut, τι θα πρότεινε ο σύζυγος ή ο γκόμενος ή το κοινό, αν η περίσταση ήταν σκηνικό σε τηλεπαιχνίδι, και πώς θα επηρεαστεί το ίματζ και η αυτοεκτίμησή τους ανάλογα με την απόφαση που θα πάρουν. Κατάλαβα ότι έπεφτε πολλή σκέψη μέσα στο κίτρινο αμαξάκι. Κι ενώ ήθελα να προσπεράσω, επιβράδυνα, γιατί περίμενα αιφνίδια έξοδο των εν δεξιά λωρίδα πολιορκημένων. Αριστερά δεν πήγα, γιατί περνούσαν κάτι μπριζωμένοι με αγωνιστικές ταχύτητες. Αλλά το κίτρινο δεν ξεκουνούσε από την εξάτμιση του φορτηγού και τελικά αποφάσισα να προσπεράσω. Με φόβο Θεού. Τη στιγμή, λοιπόν, που έφτανα δίπλα στο ανόητο κίτρινο, η άσχετη πείστηκε ότι ήρθε η ώρα να προσπεράσει κι εκείνη. Σημειώνω ότι ο ουρανός ψέκαζε νωχελικά και ο δρόμος ήταν όσο ολισθηρός μπορούσε. Επιβραδύνω και κορνάρω. Αντί να συμμορφωθεί και να επιστρέψει πάραυτα δεξιά, συνεχίζει ακάθεκτη. Κοτζάμ απόφαση είναι αυτή, ειλημμένη μετά από σκέψη, προβληματισμό και συζήτηση με τη συνοδηγό, δεν ανακαλείται έτσι εύκολα. Πρέπει να εκτελεστεί. Να εκτελεστούν κι όσοι βρεθούν στον δρόμο της. Αναλώσιμοι όλοι. Αρκεί να εξυπηρετηθεί η επιθυμία, η παρόρμηση, η εγκεφαλική πάρεση. Επιβράδυνα όσο μου επέτρεπε το ενδεχόμενο να χάσω την πρόσφυση και έκοψα αριστερά όσο μου επέτρεπε η λευκή BMW που μεγάλωνε στον αριστερό μου καθρέφτη σαν υπερηχητικό σάβανο. Σε μια ακροβατική στιγμή δεξιοτεχνίας, θείας εύνοιας και εξαιρετικής κωλοφαρδίας ισορροπήσαμε στις τρεις λωρίδες το φορτηγό, το κίτρινο δρεπανηφόρο, το δικό μου και το υπερηχητικό σάβανο. Αμέσως μετά ο σχηματισμός σκόρπισε και οι θεατές ξέσπασαν σε όρθιο χειροκρότημα. Πάνω στην ευθυγράμμιση, ενστικτωδώς έριξα μια ματιά στην άσχετη που κόντεψε να μας σκοτώσει. Βαμμένη σαν μανεκέν, ατάραχη, μπλαζέ, απολύτως πεπεισμένη ότι έκανε το σωστό, αμετακίνητη στο θέλημά της, ευλαβικά εστιασμένη στο ραντεβού της με το βραδινό μοχίτο, ένας κομψός οδοστρωτήρας βούλησης και εκτελεστικής ισχύος, αναρωτιόταν νιαουριστά γιατί κορνάρει αυτός ο γελοίος.
Πολιτικά μιλώντας, το πρόβλημα δεν είναι ότι η εν λόγω δεσποινίς έκανε ένα λάθος – όσο μοιραίο και αν αυτό θα μπορούσε να είχε αποβεί. Το πρόβλημα είναι ότι δεν το κατάλαβε. Δεν το υποπτεύθηκε. Δεν το εξέτασε ούτε ως θεωρητικό ενδεχόμενο. Δεν διαθέτει καν το εγκεφαλικό hardware για τέτοιου είδους συλλογιστικές. Για να το πω απλά, η αμφισβήτηση του εαυτού είναι ένα είδος σήματος εντελώς ασύμβατο με το συγκεκριμένο ηλεκτρικό κύκλωμα. Φιλτράρεται πριν φτάσει. Αποκόπτεται. Δεν υπάρχει. Συνεπώς, τέτοιοι άνθρωποι είναι αποκλεισμένοι από την ευλογία της εσωτερικής αλλοίωσης που έπεται της συναίσθησης ενός λάθους. Αποκλεισμένοι από τη διαδικασία που ελαχιστοποιεί έως μηδενίζει την πιθανότητα επανάληψης του ίδιου (σοβαρού) σφάλματος: σκέφτεσαι τι έκανες, φαντάζεσαι τι θα μπορούσε να έχει συμβεί, φρίττεις με τις πιθανές συνέπειες, συντρίβεσαι, μετανοείς, ζητάς συγχώρεση και υπόσχεσαι ποτέ ξανά. Τίποτα τέτοιο. Γι’ αυτό οι άνθρωποι αυτού του είδους είναι κοινωνικά επιζήμιοι, δημόσιοι κίνδυνοι.
Πολιτικά μιλώντας, το πρόβλημα είναι ότι αυτό το ανθρωπολογικό είδος κυριαρχεί. Και ψηφίζει. Δηλαδή συναποφασίζει για τη μοίρα όλων.
Πολιτικά μιλώντας, το πρόβλημα είναι ότι στις δομές εξουσίας και διοίκησης έχουν παρκάρει οι πιο επιφανείς εκπρόσωποι αυτού ακριβώς του ανθρωπολογικού είδους.
Η δημοκρατία, η πολιτική, η εκλεγμένη κυβέρνηση, είναι μηχανισμοί ρύθμισης του κοινού βίου, της συνύπαρξης. Μα είναι πλέον πασιφανές ότι οι περισσότεροι από τους εκλογείς και τους εκλεγόμενους δεκάρα τσακιστή δεν δίνουν για τη συνύπαρξη. Για την ύπαρξη κόπτονται. Βιώνουμε τη στρέβλωση της δημοκρατίας, τον εκφαυλισμό της πολιτικής.
Φλερτάρει με την ουτοπία η πρόταση Γιανναρά, αλλά είναι χρήσιμη ως στόχος που αξίζει να προσεγγιστεί. Όσο περισσότερο, τόσο καλύτερα. Ας κάνουμε έστω αυτό.
Ρομπέν
5 σχόλια:
Ρομπέν,
συγχαρητήρια για το blog και συγχαρητήρια για το ότι είσαι ζωντανός σε μια εποχή που οι συνομήλικοι γνωστοί μου και φίλοι στα 40+ πεθαίνουν ή σκοτώνονται γύρω μου σαν τα σπουργίτια. Δεν ξέρω αν γνωριζόμαστε, αλλά δεν έχει σημασία, είμαστε από την ίδια ουσία του μετανεοελληνικού προβληματισμού. Κάνε μόνο τη χάρη στον εαυτό σου και μη χρησιμοποιείς άσχημες λέξεις στα γραπτά σου, γιατί δεν το αξίζει το επίπεδό τους. Ξέρω ότι ο πειρασμός μπορεί να είναι μεγάλος κάποιες στιγμές, πριν λίγο καιρό έκανα το ίδιο σε ένα ποίημα - αλλά το χάλασα αντί να δώσω την έμφαση που ήθελα να δώσω.
Ανυπομονώ για το επόμενο post μέχρι την επόμενη Κυριακή, στην οποία ελπίζω να μην κηδευτεί άλλος φίλος όπως έγινε σε αυτήν...
Καλή εβδομάδα!
mhdia ison meedio, metanoeellinikos problimatismos! na eisai eutihis giati meto 120 too augo θa eixe ginei oleleta
Γιάννη, έχουμε γνωριστεί.
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Λυπάμαι ειλικρινά για τις απώλειές σου.
Όσο για τα γαλλικά μου, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο σκληρά αυτολογοκρίνομαι. Ενίοτε, όμως, ξεφεύγει κάτι. Το ξέρω ότι σπανίως κάνει το κείμενο καλύτερο. Αλλά δεν το κάνω γι' αυτό. Για τη φουκαριάρα την εκτόνωση το κάνω. Πρέπει να αφήσω λίγο ατμό να φύγει, για να μην εκραγεί το σύστημα. Τα βράδια χτυπάω και σάκο.
Ninni, ομελέτα με πολλά αυγά. Τουλάχιστον τρία αυτοκίνητα. Θα ήταν ένα ωραιότατο θέμα για τα βραδινά δελτία ειδήσεων. Τροφή για τα μίντια. :)
Είναι πολύ επιτυχημένος ο τρόπος που περιγράφεις το (πολιτικό) καθεστώς που επικρατεί σήμερα, παίρνοντας αφορμή από ένα σκηνικό που όλοι έχουμε ζήσει. Ήδη, σα να έβλεπα το πρόσωπο της "οδηγού" που περιγράφεις. Ένας φίλος μου είπε κάποτε: Στην Ελλάδα, φρόντισε να φυλάς τον εαυτό σου, κράτα αποστάσεις από τους περισσότερους και ει δυνατόν αναζήτησε την τύχη σου εκτός συνόρων γιατί αν ποτέ κάτι αλλάξει εδώ, δεν θα το δει ούτε η δική σου γενιά, ούτε των παιδιών σου.
Καλή συμβουλή σου έδωσε ο φίλος.
Αλλά εσύ εδώ, επιμένεις ελλαδικά. :)
Δημοσίευση σχολίου