.
Ας υποθέσουμε ότι είσαι στη Νέα Υόρκη για τουρισμό, αλλά ένα βράδυ χάνεσαι στον κυκεώνα της μητρόπολης. Ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι περπατάς μόνος κι άοπλος στο Μπρονξ. Η ώρα είναι προχωρημένη και οι δρόμοι έρημοι. Από τη μια στιγμή στην άλλη βρίσκεσαι περικυκλωμένος: από κάθε κατεύθυνση απειλητικοί μαύροι, φουσκωμένοι από τα βάρη και τα αναβολικά, κραδαίνοντας λοστούς και ρόπαλα του μπέιζμπολ, συρρέουν κατά πάνω σου. Μόλις που έχεις χρόνο για μια προσευχή. Ας με βοηθήσει κάποιος, προσεύχεσαι. Ακριβώς τότε σκάει μύτη ένας ευτραφής, συμπαθέστατος κύριος και, σαν να μην τον αγγίζει διόλου ο κίνδυνος, έρχεται και στέκεται δίπλα σου.
«Ποιος είσαι;» τον ρωτάς.
«Είμαι αυτός που ψηφίστηκε από τη γειτονιά ως ο καταλληλότερος για να σε σώσει», απαντάει.
Μια ελπίδα γεννιέται μέσα σου.
«Θαυμάσια! Δεν έχουμε χρόνο! Τι βαστάς; Τι κρύβεις κάτω από το σακάκι σου; Μαχαίρι, πιστόλι, χειροβομβίδα;»
«Τίποτα», απαντάει ατάραχος.
«Τίποτα; Δεν έχεις τίποτα! ;»
«Έχω τίμιες προθέσεις», καταλήγει αφοπλιστικά.
Αυτήν την εικόνα έχω για τον Κώστα Καραμανλή. Ψηφίστηκε ως η μεγάλη ελπίδα σε μια πολύ κρίσιμη για τη χώρα στιγμή, μα έξι χρόνια αργότερα φαίνεται πως το μοναδικό όπλο που διέθετε ήταν οι τίμιες προθέσεις του. Νομίζω ότι το τελευταίο δεν αμφισβητείται σοβαρά. Νομίζω ότι είναι γενική η αίσθηση πως ο Κώστας Καραμανλής είναι ένας άνθρωπος συμπαθής, αρκούντως ευφυής, καλός για φίλος και έντιμος. Δεν σου δίνει την εντύπωση ότι βούτηξε στη μαρμίτα. Ήθελε να φέρει αλλαγή. Αλλά το πέτυχε σε βαθμό πολύ μικρότερο από τον απαιτούμενο. Γιατί; Γιατί, όταν σε έχουν κυκλώσει οι μαύροι με τα λοστάρια, οι τίμιες προθέσεις από μόνες τους δεν αρκούν για να σώσουν το τομάρι σου.
Οι τίμιες προθέσεις δεν αποκλείεται να αρκούν σε περιόδους ομαλότητας. Όταν, ας πούμε, είσαι στο Μαρούσι και πας να ανοίξεις μανάβικο. Αλλά σίγουρα δεν αρκούν σε εμπόλεμες περιόδους. Δεν αρκούν όταν σου την πέφτουν στο Μπρονξ. Ή όταν η χώρα είναι ταβλιασμένη χάμω και καλείσαι να της κάνεις καρδιοαναπνευστική ανάνηψη. Σε τέτοιες κρίσιμες περιστάσεις απαιτούνται ετοιμότητα, γνώση, τόλμη, δυναμισμός και όραμα.
Κάπου εκεί φαίνεται ότι έχασε το παιχνίδι ο απελθών πρωθυπουργός. Δεν ήταν έτοιμος. Δεν ήταν διαβασμένος. Τα χρόνια πριν αναλάβει την εξουσία δεν τα εκμεταλλεύτηκε όπως έπρεπε. Δεν κάθισε με τον Ζουράρι, για να προσλάβει τη διαχρονική σοφία του Θουκυδίδη. Δεν κάθισε με τον Γιανναρά, για να ανακαλύψει την κοινωνία της σχέσης, την ελληνοχριστιανική πρόταση πολιτισμού, τον κατ’ αλήθεια τρόπο βίου. Λησμόνησε, ίσως, ο κ. Καραμανλής ότι ο Αλέξανδρος ήταν Μέγας, γιατί είχε δάσκαλο τον Αριστοτέλη. Ας το θυμηθεί, τουλάχιστον, όταν (και αν) αποφασίσει να επιστρέψει. Ας καθίσει πρώτα με τους σοφούς, πριν κληθεί να ξανακυβερνήσει. Ας θυμηθεί το πλατωνικό: ο φιλόσοφος να κυβερνά ή ο κυβερνήτης να φιλοσοφεί.
Αν, όμως, τον αδικώ, αν ήταν πανέτοιμος και απλά όλες του οι προσπάθειες δυναμιτίστηκαν από το κατεστημένο, τα εγχώρια και τα διεθνή συμφέροντα και τους ξένους δακτύλους, τότε ας μας κάνει ο κ. Καραμανλής μια χάρη: ας γράψει ένα βιβλίο, στο οποίο να εκθέσει αναλυτικά και ονομαστικά τις πιέσεις που δέχτηκε, τους εκβιασμούς, τις απειλές. Να μάθουν, επιτέλους, οι πολίτες από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή του δράματος όλα όσα επί δεκαετίες εικάζονται ή υπονοούνται, αλλά κανείς ποτέ δεν τα έβγαλε στη φόρα. Πολλά και σημαντικά τα οφέλη, αν το πράξει: θα ανοίξει τα μάτια μας, θα δικαιολογηθεί για την αποτυχία του, θα καταχωρισθεί στη συνείδηση του λαού ως ένας τολμητίας προμηθεϊκού αναστήματος και θα προσθέσει ένα best seller στο ενεργητικό του. Pas mal.
Ας υποθέσουμε ότι είσαι στη Νέα Υόρκη για τουρισμό, αλλά ένα βράδυ χάνεσαι στον κυκεώνα της μητρόπολης. Ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι περπατάς μόνος κι άοπλος στο Μπρονξ. Η ώρα είναι προχωρημένη και οι δρόμοι έρημοι. Από τη μια στιγμή στην άλλη βρίσκεσαι περικυκλωμένος: από κάθε κατεύθυνση απειλητικοί μαύροι, φουσκωμένοι από τα βάρη και τα αναβολικά, κραδαίνοντας λοστούς και ρόπαλα του μπέιζμπολ, συρρέουν κατά πάνω σου. Μόλις που έχεις χρόνο για μια προσευχή. Ας με βοηθήσει κάποιος, προσεύχεσαι. Ακριβώς τότε σκάει μύτη ένας ευτραφής, συμπαθέστατος κύριος και, σαν να μην τον αγγίζει διόλου ο κίνδυνος, έρχεται και στέκεται δίπλα σου.
«Ποιος είσαι;» τον ρωτάς.
«Είμαι αυτός που ψηφίστηκε από τη γειτονιά ως ο καταλληλότερος για να σε σώσει», απαντάει.
Μια ελπίδα γεννιέται μέσα σου.
«Θαυμάσια! Δεν έχουμε χρόνο! Τι βαστάς; Τι κρύβεις κάτω από το σακάκι σου; Μαχαίρι, πιστόλι, χειροβομβίδα;»
«Τίποτα», απαντάει ατάραχος.
«Τίποτα; Δεν έχεις τίποτα! ;»
«Έχω τίμιες προθέσεις», καταλήγει αφοπλιστικά.
Αυτήν την εικόνα έχω για τον Κώστα Καραμανλή. Ψηφίστηκε ως η μεγάλη ελπίδα σε μια πολύ κρίσιμη για τη χώρα στιγμή, μα έξι χρόνια αργότερα φαίνεται πως το μοναδικό όπλο που διέθετε ήταν οι τίμιες προθέσεις του. Νομίζω ότι το τελευταίο δεν αμφισβητείται σοβαρά. Νομίζω ότι είναι γενική η αίσθηση πως ο Κώστας Καραμανλής είναι ένας άνθρωπος συμπαθής, αρκούντως ευφυής, καλός για φίλος και έντιμος. Δεν σου δίνει την εντύπωση ότι βούτηξε στη μαρμίτα. Ήθελε να φέρει αλλαγή. Αλλά το πέτυχε σε βαθμό πολύ μικρότερο από τον απαιτούμενο. Γιατί; Γιατί, όταν σε έχουν κυκλώσει οι μαύροι με τα λοστάρια, οι τίμιες προθέσεις από μόνες τους δεν αρκούν για να σώσουν το τομάρι σου.
Οι τίμιες προθέσεις δεν αποκλείεται να αρκούν σε περιόδους ομαλότητας. Όταν, ας πούμε, είσαι στο Μαρούσι και πας να ανοίξεις μανάβικο. Αλλά σίγουρα δεν αρκούν σε εμπόλεμες περιόδους. Δεν αρκούν όταν σου την πέφτουν στο Μπρονξ. Ή όταν η χώρα είναι ταβλιασμένη χάμω και καλείσαι να της κάνεις καρδιοαναπνευστική ανάνηψη. Σε τέτοιες κρίσιμες περιστάσεις απαιτούνται ετοιμότητα, γνώση, τόλμη, δυναμισμός και όραμα.
Κάπου εκεί φαίνεται ότι έχασε το παιχνίδι ο απελθών πρωθυπουργός. Δεν ήταν έτοιμος. Δεν ήταν διαβασμένος. Τα χρόνια πριν αναλάβει την εξουσία δεν τα εκμεταλλεύτηκε όπως έπρεπε. Δεν κάθισε με τον Ζουράρι, για να προσλάβει τη διαχρονική σοφία του Θουκυδίδη. Δεν κάθισε με τον Γιανναρά, για να ανακαλύψει την κοινωνία της σχέσης, την ελληνοχριστιανική πρόταση πολιτισμού, τον κατ’ αλήθεια τρόπο βίου. Λησμόνησε, ίσως, ο κ. Καραμανλής ότι ο Αλέξανδρος ήταν Μέγας, γιατί είχε δάσκαλο τον Αριστοτέλη. Ας το θυμηθεί, τουλάχιστον, όταν (και αν) αποφασίσει να επιστρέψει. Ας καθίσει πρώτα με τους σοφούς, πριν κληθεί να ξανακυβερνήσει. Ας θυμηθεί το πλατωνικό: ο φιλόσοφος να κυβερνά ή ο κυβερνήτης να φιλοσοφεί.
Αν, όμως, τον αδικώ, αν ήταν πανέτοιμος και απλά όλες του οι προσπάθειες δυναμιτίστηκαν από το κατεστημένο, τα εγχώρια και τα διεθνή συμφέροντα και τους ξένους δακτύλους, τότε ας μας κάνει ο κ. Καραμανλής μια χάρη: ας γράψει ένα βιβλίο, στο οποίο να εκθέσει αναλυτικά και ονομαστικά τις πιέσεις που δέχτηκε, τους εκβιασμούς, τις απειλές. Να μάθουν, επιτέλους, οι πολίτες από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή του δράματος όλα όσα επί δεκαετίες εικάζονται ή υπονοούνται, αλλά κανείς ποτέ δεν τα έβγαλε στη φόρα. Πολλά και σημαντικά τα οφέλη, αν το πράξει: θα ανοίξει τα μάτια μας, θα δικαιολογηθεί για την αποτυχία του, θα καταχωρισθεί στη συνείδηση του λαού ως ένας τολμητίας προμηθεϊκού αναστήματος και θα προσθέσει ένα best seller στο ενεργητικό του. Pas mal.
Ρομπέν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου