.
Αυλαία σήμερα για τη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου στη Θεσσαλονίκη. Πρόκειται για μια αξιόλογη έκθεση, με την απαραίτητη εξωστρέφεια που την καθιστά τυπικά, μα και αρκετά ουσιαστικά, διεθνή. Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων (παρουσιάσεις βιβλίων, συζητήσεις, αφιερώματα κ.α.) πλούσιο, ενώ στα επτά χρόνια που μετράει ο θεσμός έχουν παρελάσει από την έκθεση σημαντικοί συγγραφείς, μεγάλα ονόματα. Για τον βιβλιόφιλο, τον φιλομαθή, αυτή η έκθεση είναι μια σταγόνα ξεδιψάσματος εν μέσω πολιτιστικής ανυδρίας. Ευκαιρία για τα μάτια να δουν, τ’ αυτιά ν’ ακούσουν, τον νου να ταξιδέψει.
Δύο πράγματα με ενόχλησαν. Το πρώτο είναι ότι η Έκθεση δεν διαφημίστηκε όσο θα έπρεπε. Κανονικά θα έπρεπε να είχε βουίξει ο τόπος. Θα έπρεπε να μην είχε μείνει Έλληνας που να μην γνωρίζει, και μάλιστα εγκαίρως, ώστε να κάνει τις απαραίτητες ρυθμίσεις στο πρόγραμμά του, τις ημερομηνίες της Έκθεσης. Δεν συνέβη. Ούτε κατά προσέγγιση.
Το δεύτερο είναι ότι η προσέλευση του κόσμου, αν και όχι μικρή, φέτος ήταν μικρότερη από πέρυσι και, πάντως, δεν είχε χαρακτηριστικά μαζικότητας. Αυτό ίσως να οφείλεται εν μέρει στην όχι πολύ καλή διαφήμιση του γεγονότος. Από την άλλη, κάτι μου λέει ότι δεν τρελαίνονται όλοι οι Έλληνες για τέτοιες εκθέσεις. Το γήπεδο και η πίστα είναι για τους πολλούς πιο προσφιλείς χώροι.
Κρίμα. Κρίμα, για όσα δεν είδαν και δεν άκουσαν όσοι δεν επισκέφτηκαν την έκθεση. Κρίμα, γιατί το βιβλίο είναι όπλο – και μάλιστα πολύ ισχυρό – στα χέρια του πολίτη. Πραγματικά γεμάτο και πραγματικά πάνω στο τραπέζι, πάντα, διαθέσιμο για τον καθένα, χωρίς να απαιτείται ειδικό αίτημα, παράκληση ή επαιτεία ή δυσβάσταχτο αντίτιμο. Στην εποχή της πληροφορίας και της παραπληροφόρησης η άμυνα του ανθρώπου που δεν θέλει να πέσει αμαχητί οργανώνεται, κατ’ αρχάς, με τα σωστά βιβλία.
Αυλαία σήμερα για τη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου στη Θεσσαλονίκη. Πρόκειται για μια αξιόλογη έκθεση, με την απαραίτητη εξωστρέφεια που την καθιστά τυπικά, μα και αρκετά ουσιαστικά, διεθνή. Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων (παρουσιάσεις βιβλίων, συζητήσεις, αφιερώματα κ.α.) πλούσιο, ενώ στα επτά χρόνια που μετράει ο θεσμός έχουν παρελάσει από την έκθεση σημαντικοί συγγραφείς, μεγάλα ονόματα. Για τον βιβλιόφιλο, τον φιλομαθή, αυτή η έκθεση είναι μια σταγόνα ξεδιψάσματος εν μέσω πολιτιστικής ανυδρίας. Ευκαιρία για τα μάτια να δουν, τ’ αυτιά ν’ ακούσουν, τον νου να ταξιδέψει.
Δύο πράγματα με ενόχλησαν. Το πρώτο είναι ότι η Έκθεση δεν διαφημίστηκε όσο θα έπρεπε. Κανονικά θα έπρεπε να είχε βουίξει ο τόπος. Θα έπρεπε να μην είχε μείνει Έλληνας που να μην γνωρίζει, και μάλιστα εγκαίρως, ώστε να κάνει τις απαραίτητες ρυθμίσεις στο πρόγραμμά του, τις ημερομηνίες της Έκθεσης. Δεν συνέβη. Ούτε κατά προσέγγιση.
Το δεύτερο είναι ότι η προσέλευση του κόσμου, αν και όχι μικρή, φέτος ήταν μικρότερη από πέρυσι και, πάντως, δεν είχε χαρακτηριστικά μαζικότητας. Αυτό ίσως να οφείλεται εν μέρει στην όχι πολύ καλή διαφήμιση του γεγονότος. Από την άλλη, κάτι μου λέει ότι δεν τρελαίνονται όλοι οι Έλληνες για τέτοιες εκθέσεις. Το γήπεδο και η πίστα είναι για τους πολλούς πιο προσφιλείς χώροι.
Κρίμα. Κρίμα, για όσα δεν είδαν και δεν άκουσαν όσοι δεν επισκέφτηκαν την έκθεση. Κρίμα, γιατί το βιβλίο είναι όπλο – και μάλιστα πολύ ισχυρό – στα χέρια του πολίτη. Πραγματικά γεμάτο και πραγματικά πάνω στο τραπέζι, πάντα, διαθέσιμο για τον καθένα, χωρίς να απαιτείται ειδικό αίτημα, παράκληση ή επαιτεία ή δυσβάσταχτο αντίτιμο. Στην εποχή της πληροφορίας και της παραπληροφόρησης η άμυνα του ανθρώπου που δεν θέλει να πέσει αμαχητί οργανώνεται, κατ’ αρχάς, με τα σωστά βιβλία.
Ρομπέν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου