.
Είναι επιτακτικό να απαλλαχθούμε, ως λαός, το συντομότερο από το φρόνημα του δουλοπρεπή υπηκόου και από το φρόνημα του φανατικού οπαδού, τα οποία ρυθμίζουν τη στάση μας απέναντι στους εκάστοτε κυβερνώντες. Ας βάλουμε καλά στο μυαλό μας, και η πρόσφατη ιστορία παρέχει άφθονες αποδείξεις γι’ αυτό, πως μόνο του το γεγονός ότι ένας άνθρωπος έγινε υπουργός ή πρωθυπουργός δεν δηλώνει υπερφυσικές ικανότητες ή έστω κάποιου είδους ανωτερότητα. Το ελλαδικό πολιτικό σύστημα συχνά αναδεικνύει στα ύπατα αξιώματα άχρηστους, παλιοτόμαρα και προδότες. Δεν τους πρέπει ο απριόρι σεβασμός, το δέος, η ασυλία. Πρέπει να τα κερδίσουν.
Τους εκλέγουμε για να κάνουν μια δουλειά και συνήθως είτε δεν την κάνουν καθόλου είτε την κάνουν πλημμελώς. Οφείλουμε να στεκόμαστε κριτικοί απέναντί τους, να τους ελέγχουμε, να τους αμφισβητούμε, να τους απορρίπτουμε όταν χρειάζεται.
Νομίζω ότι είναι χρήσιμο, επίσης, να δώσουμε μια απάντηση στο εξής (θεωρητικό) ερώτημα: Αν μια κυβέρνηση δηλώσει επισήμως ότι σκοπός της είναι να κλέψει, να υφαρπάξει και να καταστρέψει, εξακολουθεί ο πολίτης να δεσμεύεται στην υπακοή, την καταβολή φόρων, τη νομιμότητα; Προέχει πάντα ο νόμος ή η προσωπική αίσθηση περί δικαίου και ορθότητας; Είναι πάντα το νόμιμο ηθικό και το ηθικό νόμιμο;
Ο Χένρι Ντέιβιντ Θόρω (1817-1862) γράφει, στο δοκίμιο Πολιτική Ανυπακοή:
Εγώ πιστεύω ότι οφείλουμε πρώτα να είμαστε άνθρωποι και μετά υπήκοοι. Το ευκταίο δεν είναι να τρέφουμε σεβασμό προς τον νόμο, αλλά προς το δίκαιο. Η μόνη υποχρέωση που έχω δικαίωμα να αναλάβω είναι να πράττω ανά πάσα στιγμή εκείνο το οποίο θεωρώ σωστό.
Βέβαια, μια τέτοια θέση δεν είναι χωρίς προβλήματα, αλλά ωστόσο θέτει ένα θέμα που έχει νόημα να εξεταστεί και να απαντηθεί.
Επί συγκεκριμένου:
1. Η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει. Δεν όφειλαν και οφείλουν οι όποιοι κυβερνώντες να μας εξηγήσουν λεπτομερώς πότε και πώς συνέβη αυτό και να προχωρήσουν στην παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων που έχουν ονοματεπώνυμο και κυκλοφορούν ανάμεσά μας;
2. Η Ελλάδα έχει παραχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα μέσω μιας δανειακής σύμβασης που κάποιοι την ονομάζουν αποικιοκρατική. Κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ότι θα ήταν προτιμότερη η λύση της αναδιάρθρωσης του χρέους. Μπορεί όλοι αυτοί οι κάποιοι να μην ξέρουν τι λένε. Αλλά δεν όφειλαν και δεν οφείλουν οι κυβερνώντες να μας εξηγήσουν λεπτομερώς τα υπέρ και τα κατά της κάθε λύσης, τους όρους του περίφημου Μνημονίου, τις συνέπειες και τις προοπτικές, πριν προβούν σε μια απόφαση ιστορικής, όπως όλα δείχνουν, για τη χώρα σημασίας; Δεν άρμοζε ακόμα και δημοψήφισμα για μια τόσο σημαντική απόφαση;
3. Αν αυτοί οι κάποιοι τελικά ξέρουν τι λένε – κι αυτό το αποφασίζει ήδη ο καθένας για τον εαυτό του ή περιμένει τον χρόνο να το δείξει με σαφήνεια σε όλους – τότε αυτή η κυβέρνηση δεν ενεργεί κατά του συμφέροντος του ελληνικού λαού; Δεν σημαίνει αυτό ακύρωση του κοινωνικού συμβολαίου; Δεν ανοίγει τον δρόμο προς την πολιτική ανυπακοή;
4. Οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης μπορεί να μη δήλωσαν επισήμως ότι σκοπός τους είναι να κλέψουν, να υφαρπάξουν και να καταστρέψουν, αλλά στην πράξη αυτό έκαναν. Και η τωρινή κυβέρνηση είναι υπόλογη για ολιγωρία και ύποπτη για τη διάπραξη του τελικού και μέγιστου εγκλήματος, του ξεπουλήματος της χώρας. Υπό αυτές τις συνθήκες εξακολουθεί ο πολίτης να δεσμεύεται στην υπακοή, την καταβολή φόρων, τη νομιμότητα; Δεν γίνεται έτσι συνένοχος στο τελικό και μέγιστο έγκλημα;
Δεν καταθέτω προτάσεις. Θέτω ερωτήματα. Βοηθήστε με να τα απαντήσουμε.
Είναι επιτακτικό να απαλλαχθούμε, ως λαός, το συντομότερο από το φρόνημα του δουλοπρεπή υπηκόου και από το φρόνημα του φανατικού οπαδού, τα οποία ρυθμίζουν τη στάση μας απέναντι στους εκάστοτε κυβερνώντες. Ας βάλουμε καλά στο μυαλό μας, και η πρόσφατη ιστορία παρέχει άφθονες αποδείξεις γι’ αυτό, πως μόνο του το γεγονός ότι ένας άνθρωπος έγινε υπουργός ή πρωθυπουργός δεν δηλώνει υπερφυσικές ικανότητες ή έστω κάποιου είδους ανωτερότητα. Το ελλαδικό πολιτικό σύστημα συχνά αναδεικνύει στα ύπατα αξιώματα άχρηστους, παλιοτόμαρα και προδότες. Δεν τους πρέπει ο απριόρι σεβασμός, το δέος, η ασυλία. Πρέπει να τα κερδίσουν.
Τους εκλέγουμε για να κάνουν μια δουλειά και συνήθως είτε δεν την κάνουν καθόλου είτε την κάνουν πλημμελώς. Οφείλουμε να στεκόμαστε κριτικοί απέναντί τους, να τους ελέγχουμε, να τους αμφισβητούμε, να τους απορρίπτουμε όταν χρειάζεται.
Νομίζω ότι είναι χρήσιμο, επίσης, να δώσουμε μια απάντηση στο εξής (θεωρητικό) ερώτημα: Αν μια κυβέρνηση δηλώσει επισήμως ότι σκοπός της είναι να κλέψει, να υφαρπάξει και να καταστρέψει, εξακολουθεί ο πολίτης να δεσμεύεται στην υπακοή, την καταβολή φόρων, τη νομιμότητα; Προέχει πάντα ο νόμος ή η προσωπική αίσθηση περί δικαίου και ορθότητας; Είναι πάντα το νόμιμο ηθικό και το ηθικό νόμιμο;
Ο Χένρι Ντέιβιντ Θόρω (1817-1862) γράφει, στο δοκίμιο Πολιτική Ανυπακοή:
Εγώ πιστεύω ότι οφείλουμε πρώτα να είμαστε άνθρωποι και μετά υπήκοοι. Το ευκταίο δεν είναι να τρέφουμε σεβασμό προς τον νόμο, αλλά προς το δίκαιο. Η μόνη υποχρέωση που έχω δικαίωμα να αναλάβω είναι να πράττω ανά πάσα στιγμή εκείνο το οποίο θεωρώ σωστό.
Βέβαια, μια τέτοια θέση δεν είναι χωρίς προβλήματα, αλλά ωστόσο θέτει ένα θέμα που έχει νόημα να εξεταστεί και να απαντηθεί.
Επί συγκεκριμένου:
1. Η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει. Δεν όφειλαν και οφείλουν οι όποιοι κυβερνώντες να μας εξηγήσουν λεπτομερώς πότε και πώς συνέβη αυτό και να προχωρήσουν στην παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων που έχουν ονοματεπώνυμο και κυκλοφορούν ανάμεσά μας;
2. Η Ελλάδα έχει παραχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα μέσω μιας δανειακής σύμβασης που κάποιοι την ονομάζουν αποικιοκρατική. Κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ότι θα ήταν προτιμότερη η λύση της αναδιάρθρωσης του χρέους. Μπορεί όλοι αυτοί οι κάποιοι να μην ξέρουν τι λένε. Αλλά δεν όφειλαν και δεν οφείλουν οι κυβερνώντες να μας εξηγήσουν λεπτομερώς τα υπέρ και τα κατά της κάθε λύσης, τους όρους του περίφημου Μνημονίου, τις συνέπειες και τις προοπτικές, πριν προβούν σε μια απόφαση ιστορικής, όπως όλα δείχνουν, για τη χώρα σημασίας; Δεν άρμοζε ακόμα και δημοψήφισμα για μια τόσο σημαντική απόφαση;
3. Αν αυτοί οι κάποιοι τελικά ξέρουν τι λένε – κι αυτό το αποφασίζει ήδη ο καθένας για τον εαυτό του ή περιμένει τον χρόνο να το δείξει με σαφήνεια σε όλους – τότε αυτή η κυβέρνηση δεν ενεργεί κατά του συμφέροντος του ελληνικού λαού; Δεν σημαίνει αυτό ακύρωση του κοινωνικού συμβολαίου; Δεν ανοίγει τον δρόμο προς την πολιτική ανυπακοή;
4. Οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης μπορεί να μη δήλωσαν επισήμως ότι σκοπός τους είναι να κλέψουν, να υφαρπάξουν και να καταστρέψουν, αλλά στην πράξη αυτό έκαναν. Και η τωρινή κυβέρνηση είναι υπόλογη για ολιγωρία και ύποπτη για τη διάπραξη του τελικού και μέγιστου εγκλήματος, του ξεπουλήματος της χώρας. Υπό αυτές τις συνθήκες εξακολουθεί ο πολίτης να δεσμεύεται στην υπακοή, την καταβολή φόρων, τη νομιμότητα; Δεν γίνεται έτσι συνένοχος στο τελικό και μέγιστο έγκλημα;
Δεν καταθέτω προτάσεις. Θέτω ερωτήματα. Βοηθήστε με να τα απαντήσουμε.
Ρομπέν
3 σχόλια:
Ρομπέν, πολύ ωραίο το σημερινό σου πόνημα.
Επειδή ΞΕΡΩ ότι πρώτα από όλα σκέφτεσαι ελεύθερα, θα συμφωνήσω μαζί σου. Αλλά, οφείλω να σε προειδοποιήσω φίλε μου: Θα σε παρεξηγήσουν και θα προσπαθήσουν να σε εντάξουν. Οι θέσεις που πήρες σήμερα και τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξες ταιριάζουν γάντι με τα λεγόμενα ενός συγκεκριμένου πολιτικού σχηματισμού. Αλλά, δεν νομίζω να συμφωνείς και με την διέξοσο που αυτός ο σχηματισμός προτείνει;;
Ευχαριστώ για την επισήμανση, DPurpler. Έχεις δίκιο.
Να διευκρινίσω, λοιπόν, ότι δεν έχω καμιά σχέση με το ΚΚΕ ή τον ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης, δεν ανήκω στο ΠΑΜΕ και ουδέποτε επικρότησα τις δράσεις του.
Φαινομενικά, ίσως οι απόψεις μου συγκλίνουν με τις απόψεις που εκφράζονται από αυτούς τους χώρους. Αλλά στην ουσία δεν είναι έτσι. Στην δική μου διαπραγμάτευση, αν κάποτε δικαιούμαστε να υπερβούμε τον νόμο, ΑΝ λέω, τότε δικαιούμαστε μόνο για έναν λόγο: επειδή ο νόμος έπαψε να επιτελεί τη λειτουργία του, δηλαδή να υπηρετεί το κοινό καλό, και τότε ίσως να πρέπει να μπουν οι πολίτες στη μέση για να καλύψουν το κενό, δηλαδή να πράξουν ότι απαιτείται για να υπηρετηθεί το κοινό καλό.
Για παράδειγμα, αν τα χρήματα των φόρων καταλήγουν αποδεδειγμένα στα λαμόγια και στους τραπεζίτες, τότε η νομοθετημένη φορολόγηση παύει να υπηρετεί το κοινό καλό. Σε αυτήν την περίπτωση, αξίζει να εξεταστεί, έστω σε θεωρητικό επίπεδο, μήπως θα ήταν σκόπιμη μια προσωρινή παύση πληρωμών των φόρων (πολλοί, βέβαια, το κάνουν χρόνια τώρα). Διότι, αν δεν πληρώσουμε φόρους, τότε το χρήμα δεν θα καταλήξει στα λαμόγια, αλλά μέσα στο κοινωνικό σώμα, αφού θα μείνει στους πολίτες και θα ξοδευτεί, θα κυκλοφορήσει. Και ρωτώ, προτιμότερο να τα φάει ο κοπρίτης ο υπουργός ή ο τραπεζίτης ή προτιμότερο να τα φάει ο ταβερνιάρης, ο έμπορος ρούχων και οι υπάλληλοί του, ο ταξιτζής κ.λπ.;
Αντίθετα, οι ινδιάνοι του ΠΑΜΕ και άλλα συνδικαλιστικά γκρουπούσκουλα, δεκάρα δεν δίνουν για το κοινό καλό. Κλείνουν τα λιμάνια, απλά για να εκβιάσουν, με αποκλειστικό στόχο την εξυπηρέτηση της κλαδικής ιδιοτέλειας. Ποιος κερδίζει; Σίγουρα όχι το κοινωνικό σώμα: ο τουρισμός χάνει, οι επαγγελματίες του τουρισμού χάνουν και η χασούρα τους διαχέεται, σε δεύτερο και τρίτο χρόνο, σε όλη την κοινωνία. Από την άλλη, οι πλοιοκτήτες δεν πλήττονται καθόλου, διότι υπάρχει συμφωνία με το κράτος - πρόσφατα το έμαθα αυτό - που τους αποζημιώνει για κάθε τέτοιου είδους απώλεια κερδών. Με τα χρήματα των φορολογουμένων, βεβαίως βεβαίως. Δηλαδή, κάθε φορά που ο "πολύς" Σάββας Τσιμπόγλου και η παρέα του κάνουν ένα μπλόκο εκβιασμού για τα κεκτημένα τους, τον λογαριασμό πληρώνει όλος ο ελληνικός λαός. Αυτή η πρακτική είναι ο ορισμός του "τσάμπα μάγκες" και προφανώς ουδόλως υπηρετεί το κοινό καλό.
Επαναλαμβάνω, στα δικά μου μάτια, η παράκαμψη του νόμου ίσως έχει νόημα και ίσως νομιμοποιείται, μόνο όταν είναι σαφές ότι με αυτόν τον τρόπο θα υπηρετηθεί καλύτερα το κοινό καλό. Καθετί άλλο είναι εκ του πονηρού, κι ας είναι καμουφλαρισμένο με αριστερή ή επαναστατική ή φιλολαϊκή προβιά.
Θέλω πολύ να προτείνω και αυτό, που σχεδόν πλέον το έυχομαι να συμβεί:
http://www.ppol.gr/cm/index.php?Datain=6178&LID=1
Δημοσίευση σχολίου