Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Ζωές κλεμμένες

.
Στα όρια δοκιμάζονται οι αρετές και οι υποσχέσεις. Στα δύσκολα η φιλία. Στις ακραίες θερμοκρασίας του αρκτικού χειμώνα τα ακριβά αυτοκίνητα. Στις υψηλές στροφές οι κινητήρες. Στον χρόνο οι ιδέες, οι πεποιθήσεις και οι κάθε είδους επιλογές. Πιο καλά, στο όριο του χρόνου, λίγο πριν το τέλος.

Αν θες να υποβάλεις μια ιδέα ή μια επιλογή στη δοκιμασία της αλήθειας, ένας τρόπος είναι να ρωτήσεις κάποιον ηλικιωμένο που υποστήριξε την ίδια ιδέα ή έκανε την ίδια επιλογή τι γνώμη έχει σήμερα γι’ αυτήν, μετά από χρόνια συμβίωσης μαζί της. Ένας άλλος τρόπος είναι να φανταστείς τον εαυτό σου σε βαθιά γεράματα και να θέσεις σε κείνον το ίδιο ερώτημα. Φωτιά που καίει είναι αυτή η δοκιμασία. Φωτιά που αφυπνίζει.

Η εικόνα που αντικρίζει κανείς σήμερα στις πανεπιστημιακές σχολές είναι θλιβερή, αλγεινή, έχω αναφερθεί ξανά σ’ αυτό το αίσχος. Οι προθάλαμοι και οι διάδρομοι έχουν καταληφθεί από τους πάγκους των κομματικών νεολαιών. Χαυνωμένα κομματικά στρατιωτάκια, που τυγχάνουν και φοιτητές, στημένα στα πόστα τους, υπηρετούν τα κομματικά μικρομάγαζα. Μέσα και έξω από τα κτίρια, σε τοίχους και κολώνες, από πάνω ως κάτω, αφίσες προπαγάνδας και συνθήματα γραμμένα με σπρέι ή μαρκαδόρους συνθέτουν μνημεία ασχήμιας, αισθητικού βιασμού. Οι σχολές είναι πια πρωτίστως αρένες κομματικών κοκορομαχιών. Άθλια κωλοχανεία. Το φαινόμενο έχει πάρει διαστάσεις κινηματογραφικού σουρεαλισμού. Οι καθηγητές κυκλοφορούν ανάμεσα σε αυτό το ξένο προς τη λειτουργική διάσταση του χώρου πλήθος σαν παρείσακτοι, εμφανώς υποταγμένοι, ενίοτε φοβισμένοι. Κάποιοι έχουν αναγκαστεί να τοποθετήσουν στην είσοδο του γραφείου τους θωρακισμένη πόρτα ασφαλείας, μήπως και έτσι διασώσουν τα εργαλεία της δουλειάς τους και τα αποτελέσματα των ερευνών τους από τις επιδρομές θερμοκέφαλων βασιβουζούκων στην επόμενη κατάληψη της σχολής από «αγωνιστές του φοιτητικού κινήματος» ή στην επόμενη εισβολή «εξωπανεπιστημιακών στοιχείων». Αυτά στο όνομα της δημοκρατίας.

Σε κάποιες άλλες αρένες, τις ποδοσφαιρικές, χιλιάδες άνθρωποι, νέοι οι περισσότεροι, ωρύονται, σχίζουν τα ρούχα τους, αλληλοβρίζονται και αλληλοσκοτώνονται. Διαβάζουν μόνο αθλητικές εφημερίδες, ακούνε αθλητικούς σταθμούς, ζούνε για την ομάδα, δεν διστάζουν να την αποκαλούν «θεό» τους. Κάποιοι έχουν κυριολεκτικά πεθάνει για την ομάδα σε συμπλοκές με αντίπαλους οπαδούς ή σε άτακτες εξόδους πανικού από το γήπεδο. Αυτά στο όνομα του φίλαθλου πνεύματος.

Οι εικόνες αυτές, στιγμιότυπα του παρόντος, όσο θλιβερές ή οδυνηρές, δεν είναι οι σκληρότεροι δείκτες αποτίμησης της εκτροπής της κοινωνίας. Οι σκληρότεροι δείκτες προκύπτουν από τη δοκιμασία στα όρια, από την αναγωγή στο τέλος του χρόνου. Τραγωδία κατασπατάλησης, ισοδύναμη αυτοχειρίας, να σε ρωτάνε, όταν πια θα ’σαι παππούς, πού έδωσες τον χρόνο σου και την ψυχή σου, και ν’ απαντάς: στο κόμμα – ή στην ομάδα. Να σε ρωτάνε τι έκανες, τι ήσουν σε αυτή τη ζωή, και ν’ απαντάς: οπαδός. Αυτά στο όνομα – ίσως να το ’χεις πλέον χαμπαρίσει ως τότε – της ψευδεπώνυμης πλάνης.

Ζωές κλεμμένες.
Ρομπέν

3 σχόλια:

Mitelman είπε...

Έτσι ακριβώς είναι Ρομπέν!!!

Giorgio είπε...

Πόσο κλεμμένες, και πόσο αυτοθυσιασμένες, είναι ένα άλλο ερώτημα....
Το μόνο σίγουρο είναι ότι σε λίγα ή πολλά χρόνια θα ακούμε για περισσότερα δημιουργικά ελληνικά πνεύματα που διαπρέπουν έξω από τα σύνορα του ελληνικού κράτους.
Και, ναι, σίγουρα θα είναι πολλοί οι αυριανοί παππούδες και γιαγιάδες που δεν θα έχουν να εξιστορήσουν κάτι αξιόλογο στα μικρά μάτια που θα ρωτάνε...

Arkon είπε...

1.Ρομπέν έχεις στο γράψιμο και
στοιχεία επικά(τώρα π.χ. "επιδρομές βασιβουζούκων"). έχεις δοκιμάσει ποτέ να γράψεις κάτι σε αυτή τη διεύθυνση?
2. Το σύνθημα "Παοκ-Πασόκ-ηλεκτροσόκ" το έχεις ακούσει από τους παοκτσήδες? Αξίζει να γίνει ποστ από μόνο του.