Μετέωροι πάνω από τον λάκκο μας

.
Η μεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδας έχει χαρακτήρα δημόσιου έργου. Ενός δημόσιου έργου με τίτλο «Ανοίγουμε τον Λάκκο μας, για να Πέσουμε Μέσα» (ΑΛΠΜ). Προκηρύχτηκε με καλοσχεδιασμένη στρατηγική και με πυροτεχνήματα δημοσιότητας από τον «αείμνηστο» Ανδρέα. Ο Ανδρέας δεν ήταν κανένας τυχαίος. Είχε όραμα. Έφερε τις μπουλντόζες και άνοιξε τον δρόμο. Ο Ανδρέας ίδρυσε τον λάκκο. Όσοι τον διαδέχτηκαν στην εξουσία απλά διαχειρίστηκαν το έργο που εκείνος θεμελίωσε. Από αυτούς, τους επιγόνους, θέλω να ξεχωρίσω τον Σημίτη. Όχι γιατί ήταν ο χειρότερος. Αλλά γιατί περνάει για καλός. Η κυρίαρχη εντύπωση για το πρόσωπό του έχει διαμορφωθεί από παπαγαλισμούς όπως «ταπεινός τεχνοκράτης», «συνετός διαχειριστής», ο άνθρωπος που «έβαλε μια τάξη» στα οικονομικά, που τα «συμμάζεψε». Οι Έλληνες είμαστε λαός που λειτουργεί με παπαγαλισμούς και παρλαπίπες. Υπάρχει λόγος γι’ αυτό: δεν έχουμε μάθει να λειτουργούμε με αριθμούς. Δεν τους ψάχνουμε, δεν τους κατανοούμε, δεν μάθαμε. Αλλά τώρα τελευταία, που το σύμπαν καταρρέει και βγαίνουν διάφορα στη φόρα, μας έχουν τρίψει στη μούρη αρκετούς αριθμούς. Λόγου χάριν, τα τριακόσια εκατομμύρια δολάρια που παραχώρησε ο «ταπεινός τεχνοκράτης» και «συνετός διαχειριστής» στην Goldman Sachs ως αμοιβή για το μασκάρεμα ενός δανείου ύψους ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων, σε μια προσπάθεια να «συμμαζευτεί» η κατάσταση και να γίνουμε δεκτοί στην ΟΝΕ. Τους πλέρωσε τρακόσα για να κρύψουν χίλια. Ποσοστό προμήθειας: 30%. Ούτε οι τοκογλύφοι έξω απ’ τα καζίνα δεν χρεώνουν τόσα. Αλλά έτσι βάζει ο «σοσιαλισμός» «μια τάξη».

Η χρηματοδότηση του μεγαλεπήβολου έργου ΑΛΠΜ έγινε κατά ένα μέρος από τον κρατικό κορβανά και κατά το λοιπό από ευρωπαϊκά πακέτα. Σε ρόλο μηχανικών και αρχιμαστόρων πρωταγωνίστησαν τράπεζες, εγχώριες και πολυεθνικές εταιρίες, γεράκια του σκληρού καπιταλισμού, γύπες και ύαινες. Σε ρόλο σκαφτιάδων όλοι εμείς, λαός και λαουτζίκος. Βλέπαμε τον οργασμό δραστηριότητας και πετάριζε η καρδιά μας, πρόοδος, λέγαμε, προκοπή, Ευρώπη, εκσυγχρονισμός, ανάπτυξη, δουλειά! Ναι, η δουλειά είναι αγαθό. Γενικά. Μόνο που η συγκεκριμένη δουλειά ήταν να ανοίγουμε τον λάκκο μας. Για να πέσουμε μέσα.

Πήρε καμιά τριανταριά χρόνια για να ολοκληρωθεί ο λάκκος, να γίνει αρκετά μεγάλος ώστε να μας χωράει όλους. Αλλά η στιγμή έφτασε. Κι εκεί που σκάβαμε ήρθε το φιρμάνι: Και τώρα πέστε! Ή μάλλον, μισό λεπτό, πριν πέσετε, να, έρχεται το ΔΝΤ, ας συνάψουμε ένα τελευταίο δανειάκι και πέφτετε κατόπιν.

Δηλαδή, αφού επί τριάντα χρόνια τους πληρώναμε για να μας βάζουν να σκάβουμε, τώρα που αποκαλύφθηκε ότι σκάβαμε τον λάκκο μας, μας λένε ότι πρέπει και να πληρώσουμε εισιτήριο για να πέσουμε.

Στην Ελλάδα πολιτική σημαίνει πλέον τούτο: αρπάζω τον μπουνταλά και του ρουφάω το αίμα και το μεδούλι και πετάω το κουφάρι του στον λάκκο που άνοιξε ο ίδιος, να σαπίσει, να γίνει κομπόστ. Γιατί και το κομπόστ κάπου θα χρησιμεύσει.

Η ύστατη μετεώριση πάνω από τον λάκκο του κομπόστ της Ιστορίας φέρει την ελπίδα του ξαφνιάσματος, της βίαιης αφύπνισης, της συναίσθησης του κινδύνου, της δημιουργικής αντίδρασης. Ελπίδα μήπως ο μπουνταλάς πάψει να είναι τόσο. Ελπίδα, όμως, αμυδρή.

Ρομπέν