.
«Θλίβομαι και εξοργίζομαι για όσα έγιναν την περίοδο 1996-2004», δήλωσε ο Κ. Σημίτης μετά την ομολογία Μαντέλη.
Ο πρώην πρωθυπουργός τόνισε επίσης ότι «όλη η Ελλάδα δεν είναι μια διεφθαρμένη χώρα».
Ως προς το πρώτο, ο Νίκος Ξυδάκης έγραψε χτες στην «Καθημερινή»: «Δεν έχουμε κανένα λόγο να μην πιστέψουμε ότι είναι γνήσιες η οργή και η θλίψη του Κ. Σημίτη». Εδώ θα διαφωνήσω, κ. Ξυδάκη. Έχουμε κάθε λόγο να μην πιστέψουμε ότι είναι γνήσιες. Αλλά δεν θα επεκταθώ.
Ως προς το δεύτερο, σύμφωνοι: αν θέλουμε να κυριολεκτήσουμε, δεν μπορεί όοολη η Ελλάδα να είναι διεφθαρμένη. Αλλά αυτό δεν μας λέει τίποτα, αγαπητέ κύριε Σημίτη. Είναι μια κοινοτοπία που στερείται περιεχομένου. Είναι μια συναισθηματικού τύπου φτηνή προσπάθεια αποπροσανατολισμού. Σε αναγκάζει να συμφωνήσεις με κάτι αυτονόητο άσχετο, ώστε να αποσπαστεί η προσοχή σου από το καυτό προκείμενο. Αλλά ούτε εδώ θα επεκταθώ.
«Θλίβομαι και εξοργίζομαι». Πέρα από υποκριτική, η δήλωση του πρώην πρωθυπουργού είναι και αθέμιτη. Γιατί δεν είναι δική του ατάκα, δεν αρμόζει στον ρόλο που διαδραμάτισε. Είναι δική μας ατάκα (των καταληστεμένων πολιτών), αρμόζει στον δικό μας ρόλο. Δεν φτάνει που οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης έχουν διαγουμίσει το δημόσιο χρήμα. Δεν φτάνει που μας έχουν κλέψει την αξιοπρέπεια. Τώρα μας κλέβουν και τις ατάκες.
Κανονικά, μετά την ομολογία Μαντέλη (και αφού έχει προηγηθεί η ομολογία Τσουκάτου, ετέρου στενού συνεργάτη του πρώην πρωθυπουργού), ο κ. Σημίτης θα έπρεπε να νιώθει συντριβή από την ιστορική του ευθύνη. Εκείνος επέλεξε τους στενούς του συνεργάτες, όχι εμείς. Εκείνος θρασύτατα τους συγκάλυψε, όταν ήταν πρωθυπουργός (βλ. το άρθρο του Ξυδάκη, παραπάνω), όχι εμείς. Θλίψη, ναι, του αρμόζει. Συντριβή, ναι. Συστολή, σίγουρα. Περισυλλογή, μετάνοια, συγνώμη, καλό θα ήταν. Αλλά οργή, γιατί, κύριε Σημίτη; Από πού και ως πού; Οργίζεται ο καπετάνιος που το πλοίο του βυθίστηκε; Με ποιον; Με τον αξιωματικό υπηρεσίας; Με τον εαυτό του; Αν οργίζεστε με τον εαυτό σας, κύριε Σημίτη, τότε ΟΚ. Αλλά δεν διαφαίνεται ένα τέτοιο νόημα στη δήλωσή σας. Και οι ναύτες που χάθηκαν; Οι συγγενείς τους; Με ποιον να οργιστούν; Σύμφωνα με το σκεπτικό του καπετάν Σημίτη, να οργιστούν με τον λοστρόμο, με τον μούτσο ίσως, αλλά ουχί με τον καπετάνιο. Σε τι έφταιξε, ο καημένος; Εκείνος, κλεισμένος στην καμπίνα του, «μαγείρευε» επιμελώς τα λογιστικά του βιβλία. Αυτό, και μόνο αυτό, ήταν η αποστολή του.
Θλίβεται και εξοργίζεται ο καπετάνιος. Τι να πω τώρα; Να πω «Στα παπάρια μας»; Δεν μου επιτρέπει η ανατροφή μου να εκφράζομαι έτσι. Θλίβομαι και εξοργίζομαι που έχω φτάσει σε τέτοιο σημείο. Αλλά μη θίγεστε και μην ανησυχείτε. Δεν είναι όλη η Ελλάδα μια αθυρόστομη χώρα.
«Θλίβομαι και εξοργίζομαι για όσα έγιναν την περίοδο 1996-2004», δήλωσε ο Κ. Σημίτης μετά την ομολογία Μαντέλη.
Ο πρώην πρωθυπουργός τόνισε επίσης ότι «όλη η Ελλάδα δεν είναι μια διεφθαρμένη χώρα».
Ως προς το πρώτο, ο Νίκος Ξυδάκης έγραψε χτες στην «Καθημερινή»: «Δεν έχουμε κανένα λόγο να μην πιστέψουμε ότι είναι γνήσιες η οργή και η θλίψη του Κ. Σημίτη». Εδώ θα διαφωνήσω, κ. Ξυδάκη. Έχουμε κάθε λόγο να μην πιστέψουμε ότι είναι γνήσιες. Αλλά δεν θα επεκταθώ.
Ως προς το δεύτερο, σύμφωνοι: αν θέλουμε να κυριολεκτήσουμε, δεν μπορεί όοολη η Ελλάδα να είναι διεφθαρμένη. Αλλά αυτό δεν μας λέει τίποτα, αγαπητέ κύριε Σημίτη. Είναι μια κοινοτοπία που στερείται περιεχομένου. Είναι μια συναισθηματικού τύπου φτηνή προσπάθεια αποπροσανατολισμού. Σε αναγκάζει να συμφωνήσεις με κάτι αυτονόητο άσχετο, ώστε να αποσπαστεί η προσοχή σου από το καυτό προκείμενο. Αλλά ούτε εδώ θα επεκταθώ.
«Θλίβομαι και εξοργίζομαι». Πέρα από υποκριτική, η δήλωση του πρώην πρωθυπουργού είναι και αθέμιτη. Γιατί δεν είναι δική του ατάκα, δεν αρμόζει στον ρόλο που διαδραμάτισε. Είναι δική μας ατάκα (των καταληστεμένων πολιτών), αρμόζει στον δικό μας ρόλο. Δεν φτάνει που οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης έχουν διαγουμίσει το δημόσιο χρήμα. Δεν φτάνει που μας έχουν κλέψει την αξιοπρέπεια. Τώρα μας κλέβουν και τις ατάκες.
Κανονικά, μετά την ομολογία Μαντέλη (και αφού έχει προηγηθεί η ομολογία Τσουκάτου, ετέρου στενού συνεργάτη του πρώην πρωθυπουργού), ο κ. Σημίτης θα έπρεπε να νιώθει συντριβή από την ιστορική του ευθύνη. Εκείνος επέλεξε τους στενούς του συνεργάτες, όχι εμείς. Εκείνος θρασύτατα τους συγκάλυψε, όταν ήταν πρωθυπουργός (βλ. το άρθρο του Ξυδάκη, παραπάνω), όχι εμείς. Θλίψη, ναι, του αρμόζει. Συντριβή, ναι. Συστολή, σίγουρα. Περισυλλογή, μετάνοια, συγνώμη, καλό θα ήταν. Αλλά οργή, γιατί, κύριε Σημίτη; Από πού και ως πού; Οργίζεται ο καπετάνιος που το πλοίο του βυθίστηκε; Με ποιον; Με τον αξιωματικό υπηρεσίας; Με τον εαυτό του; Αν οργίζεστε με τον εαυτό σας, κύριε Σημίτη, τότε ΟΚ. Αλλά δεν διαφαίνεται ένα τέτοιο νόημα στη δήλωσή σας. Και οι ναύτες που χάθηκαν; Οι συγγενείς τους; Με ποιον να οργιστούν; Σύμφωνα με το σκεπτικό του καπετάν Σημίτη, να οργιστούν με τον λοστρόμο, με τον μούτσο ίσως, αλλά ουχί με τον καπετάνιο. Σε τι έφταιξε, ο καημένος; Εκείνος, κλεισμένος στην καμπίνα του, «μαγείρευε» επιμελώς τα λογιστικά του βιβλία. Αυτό, και μόνο αυτό, ήταν η αποστολή του.
Θλίβεται και εξοργίζεται ο καπετάνιος. Τι να πω τώρα; Να πω «Στα παπάρια μας»; Δεν μου επιτρέπει η ανατροφή μου να εκφράζομαι έτσι. Θλίβομαι και εξοργίζομαι που έχω φτάσει σε τέτοιο σημείο. Αλλά μη θίγεστε και μην ανησυχείτε. Δεν είναι όλη η Ελλάδα μια αθυρόστομη χώρα.
Ρόμπεν
1 σχόλιο:
Μια κλισέ ατάκα που λανσάρησε ο πρώην πρωθυπουργός, γνωστός μπούλης (ο προσδιορισμός ανήκει στον αείμνηστο Τζιμάκο Πανούση) και αναμφισβήτητα απολύτως αποτυχημένος, είναι η φράση "παθογένειες", αναφερόμενος βέβαια στο πολιτικό σύστημα. Λες και το σύστημα είναι κάποιοι άλλοι.
Την αναμασάνε σήμερα όλοι, από άκρα δεξιά ώς αριστερά.
Σήμερα μάλιστα (6/6/10) την ξεστομίζει ο έτερος μπούλης, ο πιτσιρίκος αριστερός αρχηγός για να δικαιολογήσει τα χάλια του κόματος του.
Δημοσίευση σχολίου